" ช้าวะ! "
มือตีนมีไม่ซื้อแดกเองล่ะวะ?!!
" ขอโทษครับพี่คีย์ "
แม่งหน้ามุ่ยใส่แล้วนั่งกินข้าว
" ไปซื้อน้ำมาหน่อย.... "
เสียงเข้มๆเอ่ยสั่ง...
" อ้อ...เอามาสามขวดนะ "
ผมพยักหน้ารับคำพี่จงฮยอนแล้วเด
นี่ล่ะน้า...ชีวิต! รังควานได้ทุกที..แต่พอพ่อกลับม
" โอ๊ะ!! "
อูย...น้ำเกือบตก
ผมเงยหน้ามองคนที่ชนตาขวางๆ แต่พอสายตาไปหยุดที่ใบหน้าน้าน.
" ไม่เป็นไรนะ? "
ผมส่ายหน้าก้มหัวให้แล้วกึ่งเดิ
ผู้ชายอะไรทำให้ผมใจเต้นไม่เป็น
ผมวางน้ำลงแล้วนั่งสับสนอลม่านอ
" มึงช้า! "
เสียงพี่จงฮยอนว่า
" โทษที...มองเด็กศิลป์เผลินไปหน่
เอ๊ะๆๆๆๆ???
ผมหน้ามองเจ้าของเสียงนั่น เสียงแม่งคุ้นหูไง...พอมองเท่าน
เออว่าแต่...มันผู้นั่นเป็นคราย
" แทมิน...ป่ะกินข้าว..... "
คุณพี่อนยูครับ..อย่าลาก!
แม่งลากกลับมาโต๊ะเดิมครับ เพราะแม่งเป็นเพื่อนกัน! กูล่ะหน่าหนักหนา...มองหน้าซะกู
" น้องคนนี้เป็นใคร? "
บุรุษปริศนานั่นเอ่ยถามถึงนามข้
" น้องกูเอง... "
พี่จงฮยอนเอ่ยเรียบๆ
" อนาคตแม่ของลูกกู "
พี่อนยูว่าแล้วหยักคิ้ว
แม่ของลูกพ่อง!! กูผู้ชาย...สัสเอ้ย! ไอ้พี่อนยูแม่ง...แง่งๆ ทำไรไม่ได้....<น้ำตาตกใน>
" พูดไรคิดหรือยังอะพี่? "
คีย์ขมวดคิ้วถาม
" ไม่คิด... "
และดูมันตอบ
" แล้วพูดมาได้ไง! หน้าด้านไปป่ะ? "
คีย์เลิกคิ้วถามอย่างน่าได้แดกต
" ใช้ความรู้สึกพูด... "
" อุแหวะ...!!! "
แหม่...เสียงประสานของสามคน
กระผมชิ่งดีกว่า อยู่ด้วยพาลแดกข้าวไม่ลง ผมลุกขึ้นยิ้มๆแล้ววิ่งปรู๊ดดดด
เลิกเรียนก็ดิ่งไปที่ร้านคาเฟ่ใ
" เจ็บๆ "
ร้องเป็นหมายกู
" วันนี้ไม่ต้องไปทำงาน.... "
ผมมองหน้าพี่จงฮยอนที่มองผมเรีย
" แต่พี่... "
" ทำตามที่สั่ง! "
อุ้ย! อย่าดุดิ...กูกลัวหัวหดแล้วสาด
" น้องกลัวหมดแล้ว "
เสียงหล่อเอ่ยขึ้น...
ตามด้วยร่างของพี่..อะไรวะ?!! เออ..ไม่รู้วะ และพี่อนยู...คือจะไปกันหมดนี้ห
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น