ทาสรัก 1

...เด็กน้อยลูกครึ่งซาตานโผเข้ากอดมี๊ผู้เป็นที่รักยิ่ง แล้วเรื่องราวที่แสนจะโหดร้ายที
่เกิดขึ้นกับบุคลที่ตนรักยิ่งก็ไหลเวียนเข้ามาสู่ความทรงจำและความรู้สึกของเด็กน้อย.....

" มิคาเอล.... "

" มี๊....มี๊มาเมื่อไหร่อะ เค้าคิดถึงมี๊ที่สุดเลย... "

ผมรีบโผเข้ากอดผู้ชายที่ผมเรียกแม่อย่างคิดถึง ผมไม่แคร์หรอกว่ามันจะแปลกแค่ไหนที่ตัวเองมีแม่เป็นผู้ชาย เพราะผมภูมิใจที่แม่ผมพิชิตใจซาตานอย่างป๊ะผมได้ตังหาก!!

" อยู่ดีเป็นไงบ้าง แกล้งน้องเปล่าเนี่ย! "

" โหยมี๊...ผมไม่แกล้งน้องกรอกหน่า..... "

" มี๊อย่าไปเชื่อพี่มิคาเอลเชียวนะ เค้าน่ะชอบแกล้งลัคกี้! "

แองเจิล น้องสาวผมพูดขึ้นมาทำเอามี๊มองผมตาขวางเลย เธอเป็นน้องสาวแท้ๆของผมเลยล่ะครับ พ่อผมเก่ง! ส่วนลัคกี้ที่แองเจิลพูดถึงคือลูกชายของไวท์!! คนที่ผมเกลียดที่สุด!!! แต่มี๊ดันให้อภัยและดูแลลูกของมันอย่างกับลูกตัวเอง!!!

" มิคาเอล...! "

" มี๊...อย่าดุเค้าเลยน้า เค้าแค่แกล้งนิดๆหน่อยๆเอง "

ผมรีบมองจิกๆไปที่แองเจิลทันที เดี๋ยวปากดีฟ้องมี๊อีก!!

" แล้วทำไมต้องแกล้งน้องด้วยล่ะหือ? "

" รักหลอกจึงหยอกเล่น "

" หยอกแรงเนอะ! "

" แองเจิล!!! "

มี๊ตีแขนผมเบาๆเมื่อผมเริ่มหงุดหงิดใส่น้อง ก็ดูปากแม่งดิ น่าตบให้คว่ำน้องบ้าไรไม่ช่วยยังจะขวางอีก ผมหันไปง้อมี๊ด้วยการซบไหล่บอบบางของมี๊ มี๊เนี่ยเค้าไม่แก่จากเดิมเลยครับเพราะอยู่แต่ในมิติที่ป๊ะสร้างขึ้น ที่นั่นไม่มีเวลาครับ ดีชะมัด!!

" อ่ะ..? "

" ลัคกี้...มานี่มา มาหามี๊เร็ว "

" มี๊....! "

ไอ้เวรนั่น!!! 

ไอ้เวรนั่น!!!

วิ่งเข้ามากอดมี๊ของผมแนบแน่น ผมก็ได้แต่มองอย่างไม่พอใจเท่านั่นแหละ รอมี๊กับป๊ะไปก่อนเหอะ!!! มึงเจอกูแน่!!!!!

" มิคาเอล มากับป๊ะหน่อย! "

" ฮะ "

ผมปลายตามองลัคกี้ที่กอดมี๊ผมแน่นนิดนึงก่อนจะเดินตามป๊ะไป ป๊ะต้องรู้เรื่องแน่ๆเลย

" มี๊อาจไม่รู้แต่ป๊ะรู้นะมิคาเอล! "

" รู้ก็รู้ไปสิ!!! "

" ลัคกี้ไม่เกี่ยว! "

" เกี่ยวเพราะมันเป็นลูกไอ้เหี้ยนั้น!! "

" มิคาเอล!!!!! "

" ป๊ะอย่ามาโมโหแทนน้องตัวเองหน่อยเลย ที่ป๊ะปกป้องพวกนั้นอยู่เนี่ย ไม่ใช่ว่าป๊ะยังรักมันอยู่หรอกเร้อะ!!!! "

ผมพูดอย่างอวดดี ผมรู้ว่าป๊ะน่ากลัว แต่เรื่องนี้ที่ผมจะไม่กลัวและไม่เชื่อฟังป๊ะ แม้ต้องมีเรื่องกับป๊ะผมก็ยอม!!

ป๊ะมองผมด้วยสายตาที่ส่อแววความโกรธที่พร้อมจะทำลายผมได้ ก็แน่ล่ะผมแทบไม่เคยหือกับป๊ะเลยเพราะป๊ะเองก็แทบไม่ยุ่งจู้จี้กับผม

" ถ้ามี๊แกรู้...เค้าจะผิดหวังขนาดไหน เค้าเข้าใจความเจ็บปวดนั่นดีและเค้าคงไม่อยากให้ใครต้องเจ็บปวดแบบเค้าหรอกนะ!!! "

" แล้วไงอะ! ป๊ะไม่พูดมี๊ก็ไม่รู้...ผมรู้ว่ามี๊ใจดีและไม่ถือโทษโกรธอีก แต่ผมไม่ยอม ผมไม่ยอมป๊ะได้ยินไหม!!!! "

" ตึ้ง..!!!! เหิมเกริมไปแล้วมิคาเอล!!! "

ป๊ะพุ่งพรวดเอามือจับคอผมกระแทกกำแพงอย่างอย่างแรง ป๊ะน่ากลัวมากจริงๆ ผมไม่เคยเห็นป๊ะโกรธเลยซักครั้ง แต่ครั้งนี้....

" ป๊ะโกรธและทำอย่างนี้เพราะป๊ะห่วงไวท์และลัคกี้ใช่ไหม ห่วงออกนอกหน้าอย่างนี้...ลัคกี้มันลูกใครกันแน่!!! อั๊ก...!!!!!!! "

ผมเหวี่ยงลูกชายตนเองใส่กำแพงอีกฝั่นหนึ่งอย่างแรงกำแพงแทบพัง แต่ดีที่บ้านหลังนี้ปรับปรุงใหม่ล่ะ ไม่พังง่ายๆ แล้วจะไม่ให้โกรธอย่างนี้ได้ไง ผมไม่ได้โกรธมิคาเอลที่เคียดแค้นไวท์เลย แต่ลัคกี้รักมิคาเอล และผมรู้ดีว่ามิคาเอลก็รักลัคกี้เช่นกัน เพราอย่างนี้มิคาเอลจึงไม่สมควรที่จะทำร้ายลัคกี้

" ผมเกลียดป๊ะ....!!!!!!! "

" เรื่องของแกเลยมิคาเอล! เพราะสุดท้ายแกต่างหากที่เจ็บที่สุด!!! "

ผมเดินออกมาด้านนอกมองดูลัคกี้แองเจิลและซาโตชินั่งคุยนั่นนี่กันอย่างน่ารัก จริงๆผมอยากให้ซาโตชิอยู่กับลูกๆหลานๆนะ แต่เค้าเป็นมนุษย์ ถ้าอยู่อย่างนี้เค้าก็จะแก่และสุดท้ายเค้าก็จะจากผมไป

ผมรู้ว่าวิญญาณเค้าอยู่กับผมได้ แต่ผมอยากกอดเค้าที่เป็นอย่างนี้ ผมเดินเข้าไปกอดเค้าจากด้านหลังอย่างรักใคร่ แม้เวลาผ่านมานานแล้วที่ผมและเค้าอยู่ด้วยกันทุกๆวันในมิติที่ไม่มีเวลานั่น แต่ผมก็ยังรักและหวงแหนเค้าอยู่เสมอ

" มิคาเอลล่ะฮะ "

" คุยโทรศัพท์อยู่น่ะ "

" แล้วเข้าไปคุยอะไรกันหรอ? "

" เรื่องของผู้ชาย.... "

" แล้วผมไม่ใช่ผู้ชายตรงไหนเล่า! "

" ตรงที่พวกเราเรียกมี๊ไงฮะ "

ลัคกี้ตอบแทนผมอย่างน่ารัก เค้าเป็นเด็กผู้ชายที่หน้าหวานเหมือนซาโตชิเลย

ผมลงไปนั่งข้างซาโตชิที่นั่งคุยหยอกกับเด็กๆต่อ ส่วนบ้านนี้มีแค่...มิคาเอลแองเจิลและลัคกี้ สามคนเท่านั้นที่อยู่ เพราะไวท์และฮิมูระพากันไปเที่ยวรอบโลกกันสองคน แต่จะแวะเวียนมาหาลัคกี้บ้างบางครั้ง จะพบกับพร้อมหน้าพร้อมตาก็จะเป็นวันเกิดเด็กๆนั่นล่ะ

" มิคาเอล..เป็นอะไรล่ะลูกน่างี้ หงิกเชียว "

" เปล่าฮะมี๊... "

มิคาเอลตรงมากอดซาโตชิโดยแอบพลักลัคกี้ออกไปห่างๆอย่างไม่ให้ซาโตชิเห็น ลัคกี้ก็หงอๆไป

คงโดนมิคาเอลรังแกไปไม่น้อยเลยล่ะท่าทางอย่างนี้

แล้วค่ำๆพวกเราก็ทานอาหารเย็นด้วยกันทั้งครอบครัว แต่อย่างที่รู้ว่าไม่มีฮิมูระและไวท์

" นี่ๆมิคาเอลแย่งของลัคกี้ทำไม! "

" โหยมี๊ เห็นอีก! "

" เดี๋ยวเถอะ! อาทิตย์หน้ามี๊ไม่มาหาล่ะ!! "

" อ่ะๆ ไม่เอาน้า... "

ผมมองดูคู่แม่ลูกที่รักกันมากอย่างมิคาเอลและมี๊ซาโตชิ บางทีผมก็แอบอิจฉานะครับเพราะพ่อกับแม่ท่านไม่ค่อยกลับมา อีกอย่าง...

...มิคาเอลไม่เคยแสดงท่าทางอย่างนั้นให้ใครนอกจากมี๊ พอมี๊ไม่อยู่เค้าก็ดูเย็นชาและป่าเถื่อน

ผมนั่งกินข้าวเงียบๆต่อไป...ในบางครั้งก็รู้สึกเป็นส่วนเกินอยู่เหมือนกัน แต่ดีที่มี๊และแองเจิลคอยทำให้ผมรู้สึกดี

" ป๊ะกับมี๊กลับแล้วน้า... "

" คร้าบ...อันที่จริงน่าให้ป๊ะกลับไปคนเดียว แล้วมี๊มาอยู่กับเค้า "

" ไม่! "

" เค้าพูดกับมี๊ไม่ใช่ป๊ะ! "

" พอๆ เลิกทะเลาะกันเลย "

มี๊ห้ามทัพทันทีที่สองพ่อลูกเริ่มฟาดกันด้วยวาจา ผมน่ะขำจริงๆเวลามิคาเอลหงอตอนมี๊ดุเนี่ย มันเป็นภาพที่ยากต่อการได้เห็นมากเลยทีเดียว แล้วแองเจิลก็เข้าไปหามี๊กับป๊ะพร้อมกับกอดลาทั้งคู่

และเป็นทุกๆครั้ง....ที่ผมไม่กล้าเข้าไปกอดท่านทั้งสอง จนมี๊ต้องเดินมากอดผมเอง

" ยังกลัวการเข้ามากอดมี๊กับป๊ะอยู่อีกหรอ? "

" ฮะ... "

แล้วมี๊กับป๊ะก็เข้ามากอดผม ผมรักพวกเค้ามากเหมือนพ่อแม่ผมเลยล่ะ มี๊ลูบหัวผมเบาๆแล้วเดินไปกอดเอวป๊ะ แล้วหายไปในห้วงเวลา....

" คราวหน้า...ช่วยอย่าโผล่มาได้มั้ย?!! "

" คราวหน้า...ช่วยอย่าโผล่มาได้มั้ย?!! "

มิคาเอลพูดปนตะโกนใส่หน้าผม ซึ่งผมรู้ดีว่ามันหมายความว่าอะไร

" ลัคกี้จะมาจะไปไม่เกี่ยวกับพี่ซักหน่อย "

" แกด้วยแองเจิล! ปากดีนักเดี๋ยวโดน!!! "

" คราวหน้าจะปากดีกว่านี้อีก! ป่ะเหอะลัคกี้!! "

แองเจิลเดินเข้ามาทางผมพร้อมกับดึงมือผมให้เดินไปกับเธอ เธอมักช่วยผมจากมิคาเอลตลอดและทุกครั้งที่ช่วยเธอก็ต้องทะเลาะกับมิคาเอล ผมเกรงใจเธอ

" ถ้ามึงไป...กูไม่ไว้มึงแน่!!! "

" พี่!!!! "

ผมชะงักเท้ากับคำพูดของเค้า แล้วดึงมือตัวเองออกจากมือของแองเจิล สบตากับนัยตาคมดุดันเอาจริงของมิคาเอล

" ลัคกี้ป่ะ! "

" ไปเถอะแองเจิล.... "

" ลัคกี้!!!! โอ้ย!!อยากจะบ้าตาย เป็นซาตานเต็มตัวแต่กลัวซาตานลูกผสมเนี่ยนะ บื้อ!!! "

แองเจิลโมโหแล้วด่าผม ทุกทีล่ะครับ เวลาเธอเป็นห่วงผมมากๆ จะเป็นอย่างนี้จนชินแล้วล่ะครับ ผมไม่ได้กลัวเค้าแต่....ผมรักเค้า ผมรักมิคาเอล!

" ก็จริงอย่างที่แองเจิลบอกนั้นแหละน้า...เลือดแท้แต่ดันกลัวเลือดผสม ตลกวะ!! "

" พี่รู้ว่าผมไม่ได้กลัวพี่ และพี่ก็รู้ว่าทำไมผมถึงยอมพี่.... "

มิคาเอล...ดวงตาของเค้าสีชาดออกมาอย่างน่าหวาดหวั่น ผมไม่เคยกลัวเลย...แต่ผมกลับหลงไหลมัน เค้าเข้ามาบีบคอของผมแน่น เล็บยาวของปีศาจนั้นทิ่มแทงเข้ามาในลำคอขาวเล็กของผม ผมเจ็บ...แต่ก็ไม่ตาย!

" พี่จะบีบมันอีกเท่าไหร่ เลือดมันก็ไม่กลายเป็นสีแดงหรอก! "

เลือดสีแดง...เลือดมนุษย์ เลือดที่บ่งบอกความตาย ไม่ใช่เลือดสีนิลอย่างผม ผมและเค้ามีสีเลือดต่างกัน...มิคาเอลเลือดสีม่วง เพราะเลือดผสม

" กูจะทรมานมึงแม้มึงไม่มีวันตาย! "

" อึก...! "

มิคาเอลกระชากเสื้อผมออกจนเกลี้ยง แล้วเหวี่ยงผมมาที่โซฟา...ผมเจ็บจัง เจ็บที่หัวใจ!

" อ๊าาาาา ปล่อยๆ ปล่อยอ่ะๆๆๆๆ "

" หึ! "

มิคาเอวเอาส่วนรุ่มร้อนใส่เข้ามาในร่างกายผม มันทั้งเจ็บและกระสันเสียว ผมไม่ชอบที่เค้าทำกับร่างกายผมอย่างนี้ แม้ผมจะรักเค้า!

" ปล่อยผม..แฮ่กๆอย่าทำกับผมแบบนี้ ไม่รักผมก็อย่าทำอย่างนี้กับผมเลย "

ผมพูดอย่างอ่อนแรง ผมไม่ชอบ ไม่ชอบ อย่าเอาผมมาทำร้ายอย่างนี้เลย...

" อ่าๆๆอ้ะๆๆๆอื้อออออ๊าาาาา!!!!!! "

" ห้ามกูยังไงของมึง!!! "

ผมกัดแขนตัวเองแน่นจนเลือดไหล แลัวหันหน้าหนีจากสายตาที่จ้องผมอย่างดูถูก

" ความผิดผมหรอ อึกๆอ่ะๆๆๆ!!!! ทะ..ที่ผมรักพี่! "

" นั่นไม่ใช่ความผิด แต่เป็นความโง่ของมึงเอง!!! "

" อ่ะๆๆๆฮึกฮื่อออออ่ะๆๆๆอ้าๆๆฮ้าาาา!!!! "

" จะร้องจะครางเอาซักอย่างสิ! "

ผมเบือนหน้าหนี มันสุดจะทนจริงๆ ทำไมต้องทำร้ายผมด้วยวิธีนี้ด้วย ผมไม่ชอบ!! แต่ร่างกายผมมัน...ไม่เคยปฏิเสธสัมผัสจากเค้าเลย

แรงกระแทกกระทั้นเข้ามาในตัวผมเริ่มรุนแรงขึ้น จนผมรับไว้จะไม่ไหวแล้ว... ทั้งเสียวทั้งจุก อึกมันเข้ามาลึก

" อ่ะๆๆๆ!!อ๊าาาาาาาา!!!! "

" อึกๆฮ้าาาาา "

สิ้นสุดเสียงร้องสุดท้าย...เหลือเพียงเสียงหอบเคลือของเราสองคนเท่านั้น มิคาเอลถอนกายออกจากร่างกายผม แล้วใส่เสื้อผ้าเดินออกไปจากห้องโถง

เขาไปแล้ว...ทิ้งให้ผมต้องเจ็บปวดใจไว้ตรงนี้!!!

ผมลุกแลัดจัดการใส่เสื้อผ้าของตัวเองบ้าง แต่มันขาดไปหมดแล้ว ขาดสะบั้นไม่มีชิ้นดี...ใจของผม คงจะมีสภาพไม่ต่างกัน

ผมไม่รู้..ว่าทำไมพี่มิคาเอลถึงได้ชิงชังผมอย่างนี้ ทั้งๆที่ตอนเด็กๆเราสองคนก็เล่นด้วยกันดี เค้าอ่อนโยนกับผมจนผมหลงรัก แล้ววันหนึ่ง...ทุกอย่างก็เลวร้ายลง วันที่...คำว่ารักได้หลุดออกจากปากผม!

" พี่มิคาเอลฮะ... "

" ไร! "

" ผม...รักพี่มิคาเอลนะครับ รักมากเลย "

เด็กน้อยเรือนผมสีดำสนิทเอื้อนเอ่นกับผู้เป็นพี่อย่างน่ารัก แต่แล้วสิ่งที่ตอบกลับเค้ามาคือแววตาชิงชัง รังเกียจ

" หรอ! "

" พี่มิคาเอลเป็นอะไรครับ พี่โกรธที่ผมรักพี่หรอ? "

เด็กน้อยถามพี่ชายตนเองน้ำตาหน่วงคลอราวกับพร้อมจะไหลได้ทันทีที่พี่ตอบคำถาม แล้วคำตอบก็ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของลัคกี้ร้าวราน

" ใช่! กูไม่ชอบมึง รังเกียจมึง ไอ้สวะ!!! "

" ฮึก...ฮื่ออออ ทำไมต้องเกลียดผมด้วยล่ะ อย่าเกลียดผมเลยพี่มิคาเอล ลัคกี้รักพี่มิคาเอลน้า...ฮื่อออ "

เด็กน้อยร้องไห้ พลางทรุดลงไปที่พื้นอย่างหมดแรง เค้ากอดขาพี่ชายตนเองอย่างอ้อนวอน ไม่รักเค้าไม่เป็นไรแต่อย่าเกลียดเค้าเลย! ผู้เป็นพี่มองเค้าด้วยตาที่เหยียดหยามก่อนจะเตะเข้าไปที่ชายโครงเด็กน้อยให้เลิกเกาะขา

" รำคาญ!!!! "

" ฮื่ออออ พี่มิคาเอล....!!! "

เด็กน้อยไม่สนความเจ็บปวดที่ตนได้รับแม้แต่นิด แต่สิ่งที่ทำให้เค้าต้องร้องไห้คร่ำครวญคือหัวใจที่แหลกละเอียด ที่ถูกทำลายจากบุคลที่ตนรัก รักแรก...มันจบแล้ว......

***************************************************************

https://www.facebook.com/NiyaySdSd

ลิ้งเพจเค้าเอง....ติดตามทุกสถานการณ์...อัพเดทนิยายทุกวันเลยค่ะ ^_^