ภายในคฤหาสน์หลังโต...เต็มไปด้วยเหล่าซาตานที่ต่างมารวมตัวกันเพื่อลัคกี้ ทั้งฮิมูระแบล๊คไวท์ ที่หน้าดำคล่ำเครียดจนหนทาง...พวกเค้าไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเหล่าเทวดามาก่อน ยกเว้น...ฮิมูระที่เคยปะทะบ้าง แต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าพวกนั้นจะเอาลัคกี้ไปไว้ที่ไหน ไวท์...แค้นเคืองมิคาเอลมากที่ทำกับลูกตนเช่นนี้ มิคาเอลก็รู้ถึงสิ่งนั้น...แต่เฉยเมย" ถ้ามิคาเอลไม่ทำร้ายลัคกี้ ลัคกี้คงไม่คงไม่ต้องเป็นอย่างนี้และต้องเผชิญอะไรอย่างนี้!!!! "
เสียงไวท์ที่อดรนทนต่อความเฉยชาของมิคาเอลไม่ไหวตะคอกขึ้น
" แต่มึงก็ทำร้ายแม่กู!!!!! "
มิคาเอลตะโกนกลับอย่างไม่เกรง แม้รู้ดีว่าไวท์มีพลังมากกว่าตนฮิมูระต้องรีบเข้าไปจับไวท์เอาไว้เพราะเขาเตรียมปะทะเรียบร้อยแล้ว
" หยุดทั้งหมดนั้นแหละ!!!!!! "
เสียงแบล๊คตะหวาดกร้าวทั้งน้องทั้งลูก แองเจิลแม้ไม่เกี่ยว...แต่เพราะเพิ่งเห็นป๊ะตะหวาดเป็นครั้งแรก...เธอถึงกับสั่นเป็นเจ้าเข้าและน้ำตาคลอเพราะหวาดกลัว
" ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาโทษกัน...ไวท์เราทำอย่างที่หลานมันว่าจริง แม้เรื่องนั้นมันจะเป็นอดีตแต่มันไม่แปลกที่มิคาเอลจะแค้นแทนซาโตชิ "
" แต่..... "
" มิคาเอล...ป๊ะเคยเตือนเคยว่าเคยห้ามเพราะป๊ะรู้ดีว่าเรารู้สึกอย่างไรกับลัคกี้ สิ่งที่เราทำจึงเป็นเรื่องที่ผิด เราทำร้ายคนที่เรารัก...ถ้าแค้นเราควรเอาคืนที่ไวท์...ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นป๊ะจะไม่ว่าเราเลยแม้แต่นิดเดียว..... "
มิคาเอลก้มหน้าไม่กล้าเถียงเพราะมันจริงอย่างที่ผู้เป็นพ่อกล่าว ทั้งห้องเงียบกริบหลังแบล๊คพูดจบ แองเจิลเดินเข้าไปหาพ่อแล้วสวมกอด
" ป๊ะ...เค้าเป็นห่วงลัคกี้ เค้า....ฮือ............ "
" ป๊ะรู้.... "
แบล๊คลูบหัวลูกสาวที่รักอย่างอ่อนโยน ต้องการให้ลูกน้อยคลายความกังวัลและรู้สึกว่าเค้าสามารถช่วยคนที่เธอรักได้
" เรื่องพวกนั้นเราวางเอาไว้ก่อนเถอะ...เมื่อเรื่องนี้ผ่านไป..มิคาเอลต้องการอะไรจากเราทั้งคู่เราจะให้เธอ "
ฮิมูระพูดขึ้น...เพราะเค้าสงสารลูกที่ต้องรับในสิ่งที่ตนไม่ได้เป็นคนก่อขึ้น ไวท์กอดฮิมูระก็เห็นด้วยเช่นเดียวกัน เค้าสำนึกผิดนานแล้ว..เค้ารู้ว่าเค้ามันแย่แค่ไหนที่ทำสิ่งเหล่านั้นลงไป แต่มันเป็นปกติของซาตานที่ชอบทำอะไรอย่างนี้....
แต่สุดท้ายเค้าก็ยอมต่อความรักของทั้งคู่ ยอมต่อความอดทนของซาโตชิ และยอมรับซาโตชิที่ไม่ว่าเรื่องราวที่ผ่านเค้าจะทำร้ายซาโตชิแค่ไหน...แต่เค้าก็ยังคงให้อภัย
" งั้น...เราควรเริ่มจากตรงไหนดีล่ะ ประเด็นมันอยู่ที่เราไม่รู้มันเอาลัคกี้ไปไว้ไหน? "
แบล๊คเปิดประเด็นเข้าเรื่องทันที ทุกคนเริ่มครุ่นคิด...ใช่ไม่มีใครรู้ว่าลัคกี้โดนจับไปไว้ที่ไหน ไม่มีใครรู้ที่กบดานของเทวดาอย่างรีเดนเลย
" ป๊ะ...มันบอกว่ามันจะไม่ฆ่าลัคกี้ตอนนี้...มันต้องการรวบพวกเราทั้งหมดโดยเอาลัคกี้เป็นตัวล่อหรือเปล่า? "
มิคาเอลเสนอความคิดเห็นขึ้นมา...ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดมิคาเอล
" ถ้าอย่างนั้น...มันคงต้องติดต่อมาหรือส่งข่าวแน่ๆ "
แองเจิลที่ยังสะอื้นอยู่พูดขึ้นมาบ้าง ความคิดของเธอทำให้ทุกคนตระหนักได้ว่า...พวกเค้าทำได้แค่รอเท่านั้นเอง
" ถ้าอย่างนั้น....เราต้องเท่านั้นเองน่ะหรอพี่ "
ไวท์หันไปพูดกับแบล๊คเสียงสั่นเพราะห่วงลูกมาก แบล๊คแม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรงพยักหน้า ไวท์หลับตา..ทิ้งตัวลงกับโซฟาอย่างไร้แรง
มิคาเอลมองดูไวท์แอบสะใจเล็กน้อยที่เห็นไวท์ทุกทรมานอย่างที่เคยปรารถนา แต่ในส่วนลึกเค้ากลับรู้สึกเฉยๆ...รู้สึก..ว่ามันเจ็บปวดมากกว่าดีใจที่ทำสำเร็จ เจ็บที่หัวใจราวกับมันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ อยากขอโทษ......พี่ขอโทษลัคกี้
******************************************************
ลองมาอ่านดูน้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น