ทาสรัก 6

เวลา....เท่านั้นที่จะช่วยรักษาร่างกายลัคกี้ได้ ธรรมชาติร่างกายของซาตานฟอมตัวเ
องใหม่อยู่อย่างต่อเนื่อง แต่ก็ใช่ว่าจะกลับมาแข็งแรง...ยิ่งเสียเลือดขนาดนี้คงต้องอาศัยเวลาและเลือดมนุษย์หรือเลือดซาตานมาจุนเจือ ไม่งั้นร่างกายก็คงไม่สมบูรณ์แถมโทรมซีดหนัก! 

เวลาล่วงเลยมายันเที่ยงวัน...แองเจิลพยายามที่จะเข้าในห้องของลัคกี้..แต่ไม่สามารถทำได้ เพราะมิคาเอลกันด้วยพลัง 
แม้มดแมลงก็ไม่สามารถข้ามเขตพลังเข้ามาได้เลย...

.

.

.

ในห้องมืดทึบ...ไร้แสงสว่าง...กลิ่นเลือดลอยคละคลุ้งจนน่าสะอิดสะเอียน มีเพียงผมเท่านั้นที่นอนจมอยู่ตรงนี้ ลมหายใจที่มีแทบขาดสะบั้น รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวโดยเฉพาะภายในใจ ทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้..ต้องย่ำยีกันขนาดนี้เลยหรอ...น้ำตาที่แห้งไปแล้วเริ่มไหลอีกครั้ง....

" พี่เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!!!! "

" ไม่ "

" พี่!!! เค้าขอร้องล่ะ...เปิดให้เค้าเถอะ "

" ไม่ ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ไม่มีทางเปิดเด็ดขาด! "

เสียงแองเจิลและพี่มิคาเอลทะเลาะกันอยู่ที่หน้าของผม ไม่เปิดผมว่าดีแล้วล่ะ ผมยังทะเลาะกับแองเจิลอยู่ด้วย...อีกอย่างสภาพนี้ เห็นไปก็น่าสมเพชเปล่าๆ

" พี่มิคาเอล..เปิดให้เค้าเถอะ เค้าขอร้อง.... "

แองเจิลทรุดลงตรงหน้าผม..และร้องไห้ แองเจิลร้องไห้เพราะไอ้เวรนี่มาสองครั้งแล้วนะ

" ถ้าแกไม่หยุด พี่จะถือว่ามันทำแกร้องไห้..แล้วพี่จะไม่ปราณีมันเหมือนครั้งนี้แน่!!! "

" ฮึก..! พี่!!!! "

" เข้าใจแล้วก็ไปซะ...ไปเรียนร่วมกับมนุษย์พวกนั้น "

" ไม่!! เค้าไม่ไป เค้าจะดูลัคกี้!!! "

" งั้นก็ตามใจ! แต่อย่างที่พี่บอก...พี่จะลงโทษมันที่ทำแกร้องไห้!! "

ผมหายตัวเข้ามาในห้องที่มีพลังกางกันทุกสิ่งเอาไว้ เสียงแองเจิลตะโกนร้องเรียกและเสียงร้องไห้หนัก แองเจิลคงรู้เรื่องคร่าวๆจากการอ่านความคิดผม ตอนนี้...ผมมองร่างที่มีสภาพไม่ต่างจากเมื่อวานนัก แต่รอยกัดและเนื้อที่ขาดเริ่มคืนตัวแล้วแต่แขนขาที่โดนผมหักทิ้งยังคงอยู่รูปเดิมไม่เปลี่ยน น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาที่ช้ำจนนองพื้นบริเวณใบหน้านั่น ผมเดินไป..แล้วเอาตีนเขี่ย

" ไงมึง! รู้สึกตัวแล้วรึไง "

ไม่มีเสียงตอบกลับจากร่างที่เหมือนซากศพของร่างบางหน้าหวานน้ำตานอง ผมนั่งยองๆแล้วเอื้อมมือไปเชิดใบหน้านั่นให้เงยขึ้นมามอง ดวงตาเค้าช่างเศร้าหมอง มองผมอย่างตัดพ้อน้อยใจ แวตานั่น...ทำเอาผมเจ็บ...และใจอ่อน เล็บยาวคมของผมกรีดเข้าข้อมมือตัวเอง...บีบปากลัคกี้ไว้ แล้วเลือดสีม่วงก็หยดลงเข้าปาก..ไหลลงสู่คอ เมื่อเห็นว่าควรพอผมก็หยุดแล้วลุกไปนั่งมองที่เตียง ร่างของลัคกี้ฟอร์มตัวเร็วขึ้นมาก...เนื้อหนังกลับมาเป็นปกติแล้ว แขนขาก็เริ่มบิดคืนรูป...แต่ลัคกี้คงเจ็บน่าดู เพราะเค้าร้องลั่นเวลาแขนบิดกลับ หรือขาบิดกลับสภาพ...เวลาผ่านไปราวชั่วโมง ร่างลัคกี้ก็เป็นเช่นเดิม...แต่หน้าซีดเผือก และดูท่าจะไม่มีแรงด้วย

" พี่ช่วยผมทำไม? "

ลัคกี้เอ่ยเสียงแหบๆถามผมที่นั่งมองร่างเปลือยนั่นอยู่

" ใครว่ากูช่วยมึง? "

" ทำแบบนี้ทำไม...เอาเลือดให้ผมทำไม? "

" ก็สภาพมึงเป็นอย่างนั้น..กูเอาไม่ได้นี่นา.... "

ผมตอบอย่างไม่ยีระ เล่นเอาลัคกี้น้ำตารื่นลงมาเต็มหน้าเลย...พูดแค่นี้ก็เจ็บ ใช่! กูก็เจ็บ!! ที่ต้องฝืนโกหก...ผมเป็นห่วงเค้า...นี่ล่ะคือความจริงที่อยากทิ้งมันไปซะ แต่ดันทำไม่ได้! ลัคกี้ยังคงนอนแน่นิ่งอยู่ที่เดิมแม้ร่างคืนสภาพแล้ว

" มานี้หน่อยดิ... "

" ผม..ขยับไม่ได้ "

" ตอแหล!! บอกให้มานี่!!! "

ร่างบางยังแน่นิ่ง นอนอยู่ที่เดิม...ลัคกี้...นายไหวมั้ย? เป็นอะไรมากหรือเปล่า ผมอยาก...เค้าไปช่วย ไปประคองเค้า...แต่ผมก็ต้องตัดใจ!! เพราะตั้งใจแล้วว่าต้องทิ้งความรู้สึกเหล่านี้เพื่อแก้แค้นให้มี๊เท่านั้น!!!! ผมปลายตามองร่างของลัคกี้...แล้วก็ออกมา ผมฝืนตัวเองไม่ไหวต่างหาก...กลัวว่าความรู้สึกแท้จริงจะควบคุม.........

นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วนะ...ผมที่ยังคงนอนจมกองสกปรกอยู่ตรงนี้...มันไม่มีแรงเลย แต่ผมฝืนลุกขึ้นมานั่ง...อยากไปอาบน้ำจัง เพราะตามตัวมีแต่ของคาวๆ สะอิดสะเอียนเต็มที....แต่ลุกไปไม่ได้ง่ะ มีดอาคมปักมือผมอยู่...นั่นทำให้เลือดผมยังคงไหล น้ำตาก็เช่นกัน!

" ลัคกี้...ลัคกี้ได้ยินแองเจิลมั้ย? "

เสียงแองเจิลตะโกนเรียกจากหน้าห้อง..ก็เข้ามาไม่ได้นี่

" ได้ยิน... "

แม้เสียงผมจะแหบแห้งเหมือนคนขาดน้ำมาเป็นเดือนๆ แต่ก็ฝืนตะโกนตอบแองเจิลออกไป

" เค้าขอโทษนะลัคกี้ ที่เค้างี่เง่าจนเราต้องทะเลาะกันอย่างนี้ "

เสียงแองเจิลสั่นเคลือมากตอนที่ตอบผม เธอร้องไห้หรอ...ร้องไห้เพราะผมใช่มั้ย?

" แองเจิลร้องไห้หรอ? อย่าร้องนะกี้ไม่ชอบ แล้วกี้ก็ไม่โกรธแองเจิลด้วย "

ผมตะโกนกลับไปอย่างสุดเสียง...เสียงมีแค่นี้อะ ผมนั่งพิงกำแพงหายใจแรงเพราะตะโกน แค่นี้ก็เหนื่อยหมดแรงแล้ว

" ฮึก...ขอบคุณนะที่ลัคกี้ไม่โกรธเค้า แองเจิล...ลัคกี้นะ..... "

" อะไรนะแองเจิล? "

" แองเจิล......อ้ะ?!! พี่! "

พี่...พี่มิคาเอลใช่มั้ย?

" ออกไปเลยนะแองเจิล!!! "

" ไม่เค้าจะคุยกับลัคกี้! พี่มีสิทธิ์อะไรมาห้าม!!!! "

" อยากปวดใจ...ก็ตามใจ "

แล้วเสียงภายนอกก็เงียบลง พร้อมกับการปรากฎตัวของพี่มิคาเอลตรงหน้าผม ร่างทั้งร่างสั่นผวา...หวาดกลัวพี่เค้าเหลือเกิน

ดวงตาคมคู่นั้นทอดมองผมอย่างเย็นชา พี่เค้าเคยรักผมมั้ย...เคยสงสารและเห็นใจผมบ้างมั้ย หรือไม่เคยเลย...ไม่เคยเหลียวแลผมเลยใช่มั้ย

" แววตามึงมันน่าสมเพช! "

" แววตา...ของคนที่รักพี่ มันน่าสมเพชมากเลยสินะฮะ "

ผมมองตาคม...เผชิญหน้า ผมน้อยใจผมเสียใจ ความรักของผมช่างไร้ค่า ได้ตอบแทนกลับมาแค่ความชิงชัง พี่มิคาเอลเดินไปนั่งที่เตียง......

" ก๊อกๆ พี่มิคาเอลครับ...สกายเข้าไปนะ "

" เข้ามาสิ "

น้ำตารื่นอีกแล้ว...เอาอีกแล้ว พี่ทำแบบนี้อีกแล้ว ทำไมต้องร้ายกันอย่างนี้ ผมนั่งก้มหน้า...ไม่มองภาพที่ทำร้ายจิตใจ ภาพที่...คนที่ตัวเองรักร่วมรักกับคนอื่นอย่างถึงใจและมีความสุข ต่างจากผม...ที่เค้าเอาเพราะแค่ระบายความใคร่เท่านั้น

จิตใจเริ่มแย่ลงทุกขณะจิต ยิ่งย่ำแย่เมื่อเสียงครางระงมของหนึ่งคนที่ตนรัก หนึ่งคนที่เป็นเพื่อนมนุษย์คนแรก เงา...ในตัวกำลังคลืบคลานเข้าครอบคลุม...แต่เพราะพลังของลัคกี้ตอนนี้ไม่เพียงพอที่จะให้มันใช้ มันจึงรอ....รอเวลาที่เหมาะสมที่สุด เพื่อที่....ร่างนี้จะเป็นของตนเองตลอดกาล

ทุกอย่างสิ้นสุด...สกายหลับอยู่ในอ้อมกอดของพี่มิคาเอล ผมยังคงร้องไห้...เสียใจ เจ็บ..เหลือเกิน

อยากจะหลุดพ้นจากบ่วงที่ตัวเองสร้าง อยากจะหยุดรัก...ที่แสนทรมานนี่ซักที แต่ทำยังไงล่ะ ทำยังไงถึงหยุดได้..... พี่มิคาเอลเดินมาตรงหน้า มือหนาบีบคางผมจนเจ็บราวกับมันกำลังจะหัก

" อื้อออ!!! "

ริมฝีปากร้อนลุ่มทาบทับ ดวงตาผมปิดลงตามสัญชาตญาณของตัวเอง ลิ้นร้อนลุ่มโรมรันจนอ่อนไหว...เผลอไผลโอนอ่อนตามแรงอารมณ์ มือหนา...คลอเคลียร่างกายที่ปราศจากเสื้อผ้าปกปิดของผม...ลูกเน้นส่วนอ่อนไหวกลางกายจนเริ่มตอบสนอง ขยับและรูดมันจนผมต้องครางอือในคอ...มันเริ่มอย่าางอ่อนหวาน...มันจะดำเนินและจบอย่างอ่อนหวานไหม?

แก่นกายใหญ่โตกำยำจ่ออยู่ที่ทางรักพลางแทรกตัวเข้ามาอย่างแผ่วเบา...ผมเผลอกัดลิ้นร้อนเพราะเจ็บจุก...ระคนเสียวซ่าน แต่ลิ้นร้อนก็ยังคงรุกเร้าภายในปากผมต่อไป ร่างกายเริ่มขยับรับสอดประสาน...มีเสียงครางแผ่วของผมคลอเคลียร่วมกับเสียงกระแทกกระทั้น ทุกอย่าง...ช่างอ่อนโยนจับใจ น้ำตาแห่งความดีใจรินไหลเป็นทาง......

ริมฝีปากที่รักลามเลียหยาดน้ำตาบนในหน้าผม...อ่อนโยนจนใจหาย

" ผมรักพี่....รักพี่........ "

" อ่าห์....... "

น้ำรักพุ่งเข้ามาในตัวผมจนเสียววูบในท้องน้อย ด้านนอกก็น้ำของผม...เลอะอยู่บนหน้าท้องเช่นกัน เราสองคนหอบเคลือเบาๆ....แล้วจูบกันอีกครั้ง ดูดดื่ม....ผมมองตาพี่มิคาเอลที่ทอประกายสีฟ้า......สีที่ผมไม่รู้จัก แต่เพียงวูบเดียวเท่านั้น...พี่เค้าก็ลุกไปนอนกอดสกายต่อบนเตียง...เจ็บอีกแล้วสิผม.....

ผมรักพี่ แต่ทำไมพี่ถึงทำอย่างนี้กับผมล่ะ....ผมมองออกไปที่หน้าต่าง ดวงจันท์เต็มดวงเหลืองนวลสวยเด่น พี่มิคาเอล...เปรียบเสมือนดวงจันท์นั้น...ที่ลอยเด่น มีดาวมากมายพร่างพรายเคียงข้าง ส่วนผม...เป็นแค่เศษดาวที่ไร้แสงไร้คนสนใจ ได้แต่เพียงมองและหลงรักดวงจันท์นั้นต่อไป....เพียงลำพัง.................

หนังตาเริ่มตก..เหนื่อยและล้าเต็มที จิตใจอ่อนแรง...มองชายที่รักกอดใครอีกคน ผม...เป็นอะไรสำหรับพี่กันแน่นะ...พี่มิคาเอล

.

.

ดวงจันท์เต็มดวง...และความรักมีให้กัน มันคือองค์ประกอปของ....การก่อกำเนิดบุตร! ลัคกี้คงไม่รู้.....

.

.

ยามเช้า...ห้องไร้ผู้คน วันนี้ผมมีแรงเยอะกว่าเมื่อวานมาก...แต่ลุกไปไหนไม่ได้อยู่ดี ไอ้มีดนี่ยังคงตรึงผมอยู่...ตอนนี้ผมคิดถึงพี่รีเดน....เพราะเวลานี้ผมต้องการใครซักคนช่วยปลอบและมอบความอบอุ่นให้จิตใจ พี่มิคาเอลเข้ามาในห้องอีกแล้ว...มาพร้อมแววตาเย็นชาเช่นเคย เขาเดินมาที่ผม จับปากผมเอาไว้แล้วเลือดสีม่วงที่หลั่งจากข้อมือพี่มิคาเอลก็ไหลลงสู่ปากผม ผมมองเค้าอย่างไม่เข้าใจ...พี่ทำแบบนี้ทำไม?

" เลิกทำแบบนี้ซักทีเถอะพี่มิคาเอล "

" ฉันทำอะไร? "

" เลิกให้เลือดผมเถอะ "

" .......... "

พี่เค้าทำเมินแล้วเดินไปนอนที่เตียงผม นอนอยู่อย่างนั้น...ไม่คุยอะไรกับผมอีกเลย ดวงตาสีดำทอดมองไปบนเพดานนิ่งงัน...พี่คิดอะไรอยู่? แล้วสิ่งที่พี่ทำอยู่ตอนนี้คืออะไร? แล้วทำหมดนี่ไปเพื่ออะไร? สมองผมเริ่มทำงานหนัก...หลายอย่างเริ่มตีกันรวนไปหมด มีแต่คำถามมากมายที่ไร้คำตอบ

" มนุษย์...อ่อนแอ ร่างกายเปราะบาง...เพียงวูบเดียวก็สิ้นลม "

ผมเงยหน้ามองพี่มิคาเอลที่พูดอะไรออกมาซึ่งผมไม่เข้าใจเลยซักนิด ระยะที่ห่าง...ผมเลยไม่รู้ว่าพี่เค้ามีสีหน้าเป็นอย่างไร

" แต่ก็มีซาตานตนนึง...ทำร้ายเค้าหลอกลวงเค้าด้วยรอยยิ้ม...แล้วทรมานเค้าอย่างเยือกเย็น "

" อึก..! "

เสียงพี่มิคาเอลแฝงไปด้วยความโกรธในระหว่างที่พูดถึงเรื่องที่ยังเป็นปริศนา ซาตานมีทั้งดีและเลว...การหลอกลวงเป็นเรื่องธรรมดาของซาตาน

" มึงคงคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของซาตาน ใช่..กูก็คิดอย่างมึง แต่เผอิญ...มนุษย์ตนนั้นมันเป็นแม่กู กูถึงไม่มีวันยอม!!! "

เสียงห้าวทุ้มตวาดกร้าว...ผมกลัวจนต้องร้องไห้ ผมรู้สึกว่า...พี่เค้ากำลังต้องการสื่ออะไรซักอย่างถึงผม อะไรซักอย่าง...ที่ผมไม่เข้าใจ!

" แล้วมึงรู้มั้ย...ว่าซาตานตนนั้นแม่งเป็นใคร? "

" มะไม่รู้..... "

" แม่มึงไง!!! "

" ฮึก..!!!! "

" แม่มึงกับพ่อมึง...ทำร้ายแม่กู!!! "

" ไม่จริง.... "

" หึ...ปกป้องกันเข้าไป มึงคอยดูนะ..กูจะทำให้แม่มึงทรมานใจเหมือนที่แม่มึงเคยทำกับแม่กู...โดยมีมึงเป็นเครื่องมือ!!!!!! "

ทุกอย่างหยุดนิ่ง! ผมเข้าใจแล้ว...เข้าใจทุกอย่างเลย

" พี่..ทำร้ายผมทุกวันนี้เพื่อแก้แค้นสินะ......... "

เสียงที่พูดออกไปนั้นช่างเบาหวิว...เจ็บที่ใจเหลือเกิน เจ็บจนทนไม่ไหว....แล้วปะทุขึ้นมา

" ทำไม...ทำไมต้องทำกับผมขนาดนี้!!!! ทำไม!!!!!!! ฮืออออออ!!!! พี่ทำไมใจร้ายกับผมอย่างนี้ล่ะ!!! เพียงเพราะผมเป็นลูกไวท์ ไวท์ที่เคยทำร้ายมี๊...ผมผิดมากหรือไง!!! ผิดมากใช้มั้ย......ฮื่อออออออ "

" ใช่...มึงผิดมากที่เป็นลูกมัน!! มึงจำคำกูไว้เลยนะ...กูจะทำให้มึงทรมานใจไปชั่วชีวิต!!! "

ไม่ไหวแล้ว...เป็นได้แค่เครื่องมือแก้แค้น..เป็นได้แค่นี้ เจ็บ...จนอยากตาย..ความตายผมปรารถนามัน......

' ไม่ไหวก็ไม่ต้องทน..ให้ข้าออกไปเผชิญมันแทนนาย นายจะได้ไม่เจ็บอีก...ไม่ทรมานเช่นตอนนี้แน่นอน....... '

เสียงปริศนาดังขึ้น...ผมเลือกที่จะเชื่อมัน ผมไม่ไหวแล้วกับสิ่งเผชิญอยู่.....ผมหลับตา..จมดิ่งทิ้งทุกอย่าง.......ความมืดเข้ามาแทนที่ และผมก็เลือกที่จะอยู่ในนี้ ในที่มืดมิด...เช่นนี้

" ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า "

เสียงหัวเราะดังลั่นมาจาก...ลัคกี้ที่เปลี่ยนไป ใบหน้านั่นแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มกว้าง...แทบถึงหู มิคาเอลรู้ได้ในทันทีว่า...นี่ไม่ใช่ลัคกี้ เค้ามองดวงตาสีแดงฉานนั่นอย่างระแวง...นี่คือเงา เงาที่มาแทนที่ลัคกี้

" แหม...ต้องขอบคุณพี่มากเลยนะเนี่ย ฮ่าๆที่ทำให้มันยอมอยู่อีกด้านนึงแทนผมซะได้ "

" หมายความว่าไง? "

" ก็...มันคงหลับไหลในรัติกาลตลอดกาลมั้งฮะ ฮ่าๆๆๆ!!!!!! "

ลัคกี้หัวเราะหัวสั่นหัวคลอน...หัวเราะอย่างมีความสุข ต่างจากมิคาเอลที่ชักเริ่มหวั่นใจ แต่ทำอะไรไม่ได้...เพราะลัคกี้เลือกที่จะจมดิ่งเอง...แม้สาเหตุมันจะมาจากเค้าก็เถอะ!

.

.

.

ผมมองดูลัคกี้ที่เอาแต่หัวเราะร่า ดวงตาเค้าแดงฉานอยู่ตลอดเวลา...นี่ก็ดูมีความสุขนี่ ทำไมดวงตาถึงได้เป็นสีนั้น?
มือที่ถูกมีดอาคมตรึงอยู่...ถูกกระชากออกอย่างแรง จนเลือดเจิ่ง.....ไม่จริง มันไม่เจ็บหรือไง?!!

" ฮ้า...เจ็บเป็นบ้า! "

ผมมองอยู่เงียบๆ...มองดูการกระทำของลัคกี้ ที่เลียเลือดตัวเองตามรอยแผล แววตาสีแดงส่อแววสนุกสนาน...เงาเนี่ย.....โรคจิตงั้นหรอ?

" ลัคกี้....... "

"เรียกลัคกี้ไหนหรอ? ฮ่าๆถ้าลัคกี้นั้นอย่าไปเรียกมันเลย...มันไม่ได้ยินหรอก! เฮ้อ...อาบน้ำดีกว่า สกปรกจริงๆเลยลัคกี้.... "

ร่างนั้นเดินไปที่ห้องน้ำ...ผมจึงหายตัวกลับมาที่ห้องตัวเอง หวังว่าเงา..จะออกมาจากม่านพลังไม่ได้นะ ผมไม่รู้ว่า...เงาจะทำอะไรได้บ้าง และมีพลังมากขนาดไหน...

" ป๊ะ...ป๊ะได้ยินได้ผมมั้ยฮะ!!! "

ผมตะโกนลั่นห้อง...ใช้กระแสจิตแทรกเข้าไปกับเสียงตะโกนหวังว่าป๊ะจะได้ยิน...ตอนนี้ป๊ะเป็นที่พึ่งเดียวของผม ป๊ะ..!! มาหาผมหน่อยเถอะ!!!

" โอดครวญ!! "

" ป๊ะ!! "

ป๊ะปรากฏอยู่ตรงหน้าผมแล้ว...

" มีเรื่องอะไร? "

" มี๊อะ? "

" หลับอยู่น่ะ "

" อ่อ...ป๊ะรู้จักshadowไหม? "

" เงา..ปรสิทซาตานน่ะหรอ? "

" ใช่! ป๊ะรู้จักใช่ป่ะ...ป๊ะรู้วิธีแก้มั้ย?!! "

" ทำไม? "

" ผมถามป๊ะอยู่นะ!! "

ป๊ะเดินไปนั่งที่โซฟาห่างจากเตียงไม่มากนัก สีหน้าป๊ะมีท่าทีเครียดขึงอยู่ไม่น้อยเลย! ผมชักเริ่มเครียดตามป๊ะล่ะ!

" ที่แกถามเพราะลัคกี้เป็นใช่มั้ย? "

" อึก..!!! ป๊ะอย่าเดาสุ่มซี่... "

" ใช่มั้ย!!!มิคาเอล!!!!! "

"ชะใช่ฮะ....... "

ป๊ะตะคอกลั่น จนผมตกใจเริ่มกลัวแหะ.....ผมยังไม่เครียดเท่าป๊ะเลย! นี่อะไร...ทำอย่างกับใครจะตาย!!! ผมนั่งมองป๊ะที่มีสีหน้าบึ้งตึงและเครียดมากกว่าเดิมหลายเท่า นี่เงา...มันทำให้ป๊ะเครียดขนาดนี้เลยหรอ?

" มันเกิดขึ้นได้ไงมิคาเอล! "

" ผมจะไปรู้ได้ไงล่ะป๊ะ!! "

" แกทำร้ายลัคกี้ไปมากขนาดไหนเนี่ย!!!! "

" ไม่มากเท่าที่แม่มันทำกับมี๊หรอก!!!!! "

ผมตะโกนกลับไปหาป๊ะด้วยเสียงที่ดังกว่า ผมไม่ชอบที่ชอบมาว่าผม ว่าผมทำร้ายมัน ทำไมทีกับมี๊ไม่มีใครพูดถึงแบบนี้บ้าง ไม่ห่วงแบบนี้บ้าง!!!!

" มี๊แกไม่ได้เจ็บเท่าลัคกี้หรอกมิคาเอล เค้าโดนทำร้ายจิตใจก็จริง...แต่แกเล่นทำร้ายจิตใจและร่างกายเค้ามาเป็นเวลานานเท่าไหร่แล้ว!!!! "

" เรื่องของแม่งดิ!!! "

" เหอะ! ถ้าแกจะปล่อยให้เป็นเรื่องของลัคกี้จริง...แกเรียกป๊ะมาทำไม? "

เงียบสิ...ผม ฮึ้ยผมเป็นห่วงลัคกี้จริงๆแต่ป๊ะไม่เห็นต้องอ่านผมออกขนาดนี้เลยนี่หว่า!!!

" ได้...งั้นป๊ะบอกเลยนะ ในหนังสือน่ะไม่มีข้อมูลมากนักหรอก เพราะซาตานส่วนใหญ่เป็นจะสูญเสียจิตใจ จำอะไรเริ่มไม่ได้ ไม่สนความสัมพันธ์หรือสิ่งสำคัญอะไรเลย มีแต่กลืนกินทุกอย่าง...ฆ่า ทรมานทุกๆคน จนกระทั่ง...เจ้าของร่างตาย และไม่ว่าคาถาอาคมอะไรก็แหวกหมด...เพราะเค้าไม่สนความเจ็บปวดที่คาถาเหล่านั้นสร้างขึ้น เพราะไม่ใช่ร่างมัน...คนที่รับความเจ็บปวดทั้งหมดคือเจ้าของร่างเท่านั้น!!! "

จุก...!มันจุกที่อกอย่างแรงเลย นี่หรอ...สิ่งที่เงากำลังจะทำ ไม่ใช่แค่เปลี่ยนไปแต่เลวร้ายขึ้นไปอีกงั้นหรอ? นี่ผมทำอะไรลงไป.....สองมือปิดหน้าตัวเอง เจ็บที่ใจเหลือเกิน....ลัคกี้

" มันต้องมีวิธีสิป๊ะ...... "

" ถ้ามี...มันคงดี "

ป๊ะตอบอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ป๊ะเองคงหมดหนทางเช่นกัน ผมว่า...นี่ก็ดีสิ! ผมทำสำเร็จแล้วไง สำเร็จแล้ว...ผมทำลายลัคกี้สำเร็จแล้ว..........ทำไมไม่รู้สึกอย่างนั่นล่ะ!

" ฮิๆ...! "

ทั้งผมทั้งป๊ะต่างหันไปมองเสียงหัวเราะปริศนาที่ดังขึ้นมาทางหน้าต่างห้องผม...ลัคกี้นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงนั้น ตรงขอบหน้าต่าง....

" วู้...ดูซิผมเจอใคร..... "

รอยยิ้มนั่นช่างกาจ มันดูน่ารังเกียจเป็นที่สุดในสายตาผมตอนนี้...ลัคกี้ นายจะอยู่แต่ในนั้นตลอดกาลจริงๆหรอ? นายจะทิ้งฉันไปงั้นหรอ?

" ท่านแบล๊ค...บุตรพระเจ้า ฮ่าๆอย่างกับฝันนะเนี่ย...มาคุยเรื่องผมหรอครับ? "

" ฉันคุยเรื่องลัคกี้ ไม่เกี่ยวกับเงาอย่างแก "

" ฮ่าๆ...ลัคกี้หรือผมก็เหมือนกันแหละหน่า... "

ลัคกี้เดินเข้าหาป๊ะช้าๆ สายตาจ้องป๊ะแน่นิ่ง...สีน้ำเงินนั่นช่างโดดเด่น...นี้เงาต้องการป๊ะหรอ? บ้าไปแล้ว....ลัคกี้กำลังขึ้นคล่อมป๊ะ...ผมก็กระชากออกมาซะก่อน เกินไปแล้วนะเว้ย!!!!

" เอ๋....ผมสนแบล๊คนะ ไม่ใช่คุณ....... "

ลัคกี้ใช้นิ้วชี้ส่ายไปมา...เพื่อบอกว่าไม่ใช่นะ

" คิดว่ากูสน? "

" ก็....คิดว่าไม่สนหรอก แต่เอ...สามเลยก็ดีนะ "

มันพูดพลางทำตาหวานเยิ้มใส่...เห็นแล้วอยากฆ่ามัน!!! แต่แล้ว...มันก็ดูแย่และเลวร้ายลง เมื่อมันสะกดผมแล้วให้ไปนั่งพิงที่หัวเตียง........?

*************************************************************

https://www.facebook.com/NiyaySdSd

อัพเดตนิยายสดๆทุกวันเลยค่า