โลกสีดำ 2

วันต่อมา...ฟาเซลต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำงานที่บริษัทกับพี่ชาย...เพราะมันคือสิ่งที่เค้ามาที่เพื่อทำมัน ขาเรียวยาวก้าวมาหยุดอยู่หน้าห้องโอราฟใจอยากเค้าไปทักทาย...แต่ก็กลัวว่าคิงจะอยู่ข้างใน จึงเดินเลยลงไปที่โต๊ะทานอาหาร ซึ่งมีพ่อแม่ของโอราฟนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ไม่มีพี่ชายตนเอง...คงอยู่ข้างบนกับโอราฟสินะ

" อรุณสวัสครับคุณลุงคุณป้า "

" จ้า..อรุณสวัสเช่นกันค่ะ "

แม่โอราฟเป็นฝ่ายตอบแทนเมื่อฟาเซลเอ่ยทักทายและนั่งลงฝั่งตรงข้ามไม่ห่างนัก ทั้งสามนั่งรอ..คิง ที่ป่านนี้ยังคงไม่ปรากฏตัวลงมา แม้เวลานี้จะใกล้สายเต็มทีสำหรับการทำงาน

" อ่า..ขอโทษที่ต้องให้ทุกคนรอ "

" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...รีบทานเถอะจะสายแล้วนะคะ "

แม่โอราฟ...พูดอย่างใจดี ทั้งสี่เริ่มรับประทานอาหารกันอย่างเงียบเชียบแอบแฝงด้วยความรีบเร่ง เพราะเวลาเหลือน้อย...ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ทั้งสองพี่น้องก็มาประจำที่กันที่รถ โดยมีฟาเซลขับ คิงบอกทาง รถเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ช้าๆและความเร็วก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นตามลำดับ

" หลับสบายมั้ย..เมื่อคืน? "

คิงเอ่ยถามถึงความสะดวกสบายของน้องชาย

" มากครับพี่...ที่นี่อากาศดีมากเลย "

" ดีที่เราชอบ "

" ครับ "

เสียงสนทนามีขึ้นและจบลงแค่นั้น และตลอดทางก็แทบไม่มีเสียงพูดคุยกันเลยนอกจากเสียงบอกทางของคิง.....

" วันนี้อากาศดีน่าดูเลยนะคะ...ลงไปเดินเล่นน่าจะดีนะคะคุณโอราฟ "

" ............ "

" นะคะ...เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง "

" ไม่ล่ะ "

สาวใช้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเกลี้ยกล่อมโอราฟให้ออกไปด้านนอกไม่สำเร็จเหมือนเช่นเคย ใบหน้าสวยหวานขาวซีดยังคงเหม่อลอยอยู่บนเตียงกว้างเช่นทุกๆวัน ไม่มีใครรู้และเข้าใจความรู้สึกของเค้า เพราะเค้าไม่เคยแสดงสิ่งเหล่านั้นให้ใครได้เห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เย็นย่ำ...พระอาทิตย์ตกดิน ฟาเซลก้าวขาลงจากรถโดยปราศจากพี่ชาย เพราะคิงมีงานต่อเค้าจึงกลับมาก่อน...ฟาเซลมุ่งตรงสู่ห้องของโอราฟแทนที่จะเป็นห้องของตนเอง มือหนาเรียวสวยพลักประตูห้องของร่างบางเบาๆ สายตาจับจ้องโอราฟที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียงเช่นเคย สาวใช้รู้หน้าที่ที่ควรทำดี...นั่นคือต้องออกไป

" อาทิตย์กำลังตกดินล่ะ "

" ......... "

เสียงใหม่เอ่ยขึ้นลอยๆพร้อมกับการยุบลงของเตียงนุ่ม โอราฟยังคงเฉยเมย และเย็นชาใส่ผู้มาใหม่...ที่สัญชาตญาณมันบอกว่านี่คือ...ฟาเซล เสียงทุ้มนุ่มดูอ่อนโยนของฟาเซลทำให้โอราฟสงสัยถึงหน้าตาของชายผู้นี้มาก ทั้งที่กับคิงเค้าไม่สนใจด้วยซ้ำ

" คุณมาทำไม? "

เสียงหวานเอ่ยถามอย่างสงสัย

" มาชมดอกไม้.... "

" ที่นี่ไม่มี "

" มีสิ...ตรงหน้าฉันนี่ไง ดอกไม้ที่แสนงดงาม...... "

นิ้วเรียวเกลี่ยหน้าหวาน อย่างหลงไหล...บรรยากาศยามพระอาทิตย์กำลังเคลื่อนตัวลับขอบฟ้า ทอแสงสีสมนวลสวย...ช่างเป็นใจให้บางสิ่งเริ่มขึ้น...ริมฝีปากสีแดงเรื่อยของคนตัวใหญ่ทาบทับลงที่ปากเล็กสีซีดแผ่วเบา โอราฟตกใจ...แต่เพราะไม่รู้อะไรเค้าถึงไม่อาจปฏิเสธจูบที่เริ่มร้อนแรงนี่ได้

สองมือประคองหน้าหวานอย่างถนอม...ลิ้นร้อนๆเกี่ยวกระหวัดดูดลิ้นเล็ก...ที่ตอบสนอง รสชาติหวานล้ำละมุนทำเอาทั้งคู่ลืมทุกอย่าง...กลับต้องการแค่อีกฝ่าย...และต้องการมากขึ้นตามลำดับอารมณ์

" อื้มมมม "

เสียงหวานครางแผ่ว...เมื่อลิ้นอุ่นลามไล้ร่างกาย ตั้งแต่คอขาวตลอดจนแก่นกาย...ลิ้นช่ำชองทำเอาหัวใจดวงน้อยหวิวสั่นไหว ร่างกายสั่นสะท้านเสียวซ่านอย่างที่ไม่เคย มือเล็กแลบอบบางขยุ้มหัวอีกฝ่ายที่ปรนเปรอให้อย่างอดรนทนต่อแรงปะทุ...ที่เล่นเอาปวดหนึบ...ทรมาน..เพียงวูบก็แตกพล่าน.....หลังบางหยัดขึ้นเล็กน้อย...แต่น้ำที่ออกมาไม่น้อยเลย

ฟาเซลดูดกลืนเลียเสียสะอาด...หยัดร่างขึ้นทาบ...ประกบจูบ นิ้วเรียวคลืบคลานเชื่อช้าใจเย็น ค่อยขยับเข้าออกและเพิ่มจำนวนจนได้ที่...กายแกร่งจดจ่อ...ก่อนกดลงเบาๆนุ่มนวลแต่ก็สร้างความ

เสียวซ่านให้ร่างบางได้ไม่ยาก...

" อ้า...อ่ะอ่ะอ่ะอ่ะอ่ะอ่ะอ่ะอ่ะ!!!! "

ร่างบางครางหวานอย่างที่ไม่เคยเป็น...ไม่เคยที่จะครางออกมาเพราะรู้สึกดีเกินเก็บไว้อย่างครั้งนี้เลยจริงๆ วงแขนเล็กโอบรัดคอแกร่ง เพราะร่างที่รับแรงกระแทกนั่นสั่นคลอนจนหยัดกายไม่ไหวต้องหาที่ยึดเหนี่ยวรั้งกายไว้ ฟาเซลมองหน้าหวานอย่างมีความหมาย...ความรู้สึกที่มีอยู่มากมาย

กำลังจะถ่ายทอดให้อีกฝ่ายได้รับรู้...ว่าเค้าต้องการโอราฟมากเพียงไร

" อ่ะอ๊าาาาาาาาาา!!! "

" ฮ้าาาาาา "

จังหวะที่อ่อนหวานแต่ร้อนแรงเดินมาจนถึงจุดสิ้นสุด น้ำรักที่ออกมาพร้อมกันทั้งสองฝ่าย....เมื่อปลดปล่อย..ก็ล้มลงไปกอดก่ายและจุมพิตที่หวานเหนือสิ่งอื่น ร่างบางกอดตอบ..ไม่ดิ้นรนไม่ขัดขืน...นี่คือสิ่งที่โอราฟต้องการ...ความอ่อนโยน..........

โต๊ะรับประทานอาหารค่ำวันนี้ขร่างแปลกตา...หลายคนต่างตื่นตระตกใจและยินดี ที่โอราฟ...ลงมาร่วมโต๊ะอย่างที่ไม่เคยทำ ข้างกายเขานั้นมีฟาเซลคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง

" นี่มันอะไรกัน? "

" อ่าว..พี่กลับมาแล้วหรอ มาทานอาหารกันครับ พวกเรารอพี่อยู่ "

ดวงรนาเรียวคมดำสนิทมองร่างบางที่ขาวซีดอย่างแค้นเคือง ทำไม...กับเค้าโอราฟถึงไม่ยอมทำสิ่งนี้..ไม่ยอมแม้เค้าจะใช่วิธีอะไรก็ตาม แต่กับหาเซล...ที่เพิ่งมาใหม่เมื่อวาน...กลับทำให้โอราฟยอมลงมาได้ แล้ว...ดวงตาคมดุจเยี่ยวก็สะดุดอยู่ที่...รอยรักที่ไม่ใช่ของตนเอง สัญชาตญาณมันฟ้องทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น!!! และถึงแม้จะเคยพูดว่าให้ใช้ร่วมกันได้ แต่พอเอาเข้าจริง คิง...กลับเก็บอารมณ์ขุ่นเคืองเอาไว้แทบไม่อยู่!

" เป็นไงบ้าง...วันนี้? "

" ก็ดี "

เมื่อถึงห้อง คิงก็เอ่ยถามซึ่งคำตอบยังคงเป็นเช่นทุกวัน ความโกรธเกรี้ยวแล่นปรี่ขึ้นมาถึงอก มือหนากระชากผมของโอราฟจนร่างบางต้องเงยหน้าเชิดขึ้นตามแรงดึง

" ไม่ใช่ก็ดีแล้วมั้ง...แต่โคตรดีเลยล่ะสิ!!! "

" โอ้ย! "

ร่างบางโดนเหวี่ยนจนตกที่นอน คิงตามไปประกบ กระชากหัวกดกับที่นอนโดยตัวนั้นยังคงอยู่ข้างเตียง คิงไล่กัดตามตัวของโอราฟตั้งแต่คอขาวซีด...ลงมาบ่า ไหล่ แขน แผ่นหลัง รอยกัดเหล่านั้นฝากรอยกัดจนห้อเลือด โอราฟกัดเตียงนอนเพื่อระบายความเจ็บปวดจนปวดกรามฟันและปากไปหมด สองมือจิกฟูกเตียงแน่น อยากร้องไห้...แต่มันร้องไม่ได้ มันไม่มีแล้วน้ำตา....

" อ๊าก...!!!!!!! เจ็บ!!!! "

" ฮ่าๆ นั่นร้องดังๆ อืม...ซี๊ดดดแน่นดีนะ!! "

คิงสอดใส่อย่างแรงรวดเดียว แล้วด้วยความโกรธโมโหที่มีทำให้คิงไม่คิดยั้งแรง...กระแทกจน

ร่างบางทั้งเจ็บทั้งจุกไปหมด ปากยังคงไล่กัดตามตัวไม่เลิก!

" เจ็บ..!!! อ้ะๆอ่ะๆอ้า....เจ็บ..... "

เสียงหวานเริ่มแผ่ว...ทุกอย่างเริ่มนิ่งงัน...เพราะความเจ็บปวดที่มอบให้ไม่ไหว...โอราฟจึงสลบไป

" ร้องดังๆสิวะ!!!! "

เมื่อโอราฟนิ่ง เงียบเสียง คิงจึงจิกหัวโอราฟขึ้นมาตะคอกใส่ลั่น...แต่ก็เท่านั้น โอราฟไม่ได้ยินเสียแล้ว...ความสงสารน่าจะเกิดขี้น เปล่าเลย...คิงยิ่งโกรธยิ่งโมโหยิ่งทำร้าย! เค้าพลิกร่างโอราฟงายขึ้น ตบไปที่หน้าขาวหวังให้ตื่นขึ้นมา เมื่อไม่ได้ผล...คิงก็ทั้งกัดทั้งตบทั้งตี...ตลอดการสอดใส่ที่รุนแรงเรียกเลือดของร่างบาง กระทั่งทุกอย่างจบลง...โดยมีร่างบางกองอยู่ที่พื้น..ไปต่างจากซากศพไร้ค่า! คิงเหลียวมอง..แต่งตัวแล้วออกไป!

ฝัน...แม้ในฝันนั้นยังมืดมน แล้วชีวิจผม...จะสดใสได้ยังไง เสียงของความคิดของร่างที่ไร้สติ

โอดครวญ....โลกของเค้ามีแต่สีดำจริงๆ

เช้าตรู่วันใหม่มาเยือนอีกครั้ง...ฟาเซลเดินออกมาจากห้อง หมายจะเข้าไปในห้องของโอราฟ..แต่ก็นึกได้ว่า โอราฟนั้นนอนอยู่กับคิง...แค่คิดก็เจ็บจุกที่หัวใจ เรียวขายาวจึงเดินเลยลงไปข้าง

ล่าง...แต่ก็พบคิงนั่งอยู่ก่อนแล้ว เกิดนึกเสียดายขึ้นมาทันที เมื่อกี้น่าจะแวะหาโอราฟซักนิด

" อรุณสวัสครับ...ผมช้าสุดเลยสิเนี่ย "

ฟาเซลเอ่ยทักทุกคนแล้วยิ้มแห้งๆ

" ไม่หรอก...พี่ก็เพิ่งลงมาเหมือนกัน "

" พ่อกับแม่ก็เช่นกัน "

" อ่อครับ... "

มื้อเช้าผ่านไปอย่างเงียบเชียบและแอบมีแรงกดดันเล็กน้อยอยู่ตลอด มันคือ...ความเคลือแคลงของสองพี่น้องนั่นเอง คิงเองก็ยังคงรู้สึกแค้นเคืองฟาเซล ขณะที่ฟาเซลเองสงสารโอราฟและอยากแย่งมาเป็นของตน ทั้งสองอกไปขึ้นรถโดยมีฟาเซลเป็นคนขับเช่นเมื่อวาน แล้วรถก็เคลื่อนารัวออกไปจากคฤหาสน์หลังงาม

" กรี๊ดดดดดด!!! คุณโอราฟ!!!! "

สาวใช้ประจำตัวโอราฟกรี๊ดลั่นเมื่อเห็นโอราฟนอนสลบสภาพย่ำแย่อยู่ที่พื้น น้ำตาแห่งความสงสารเสียใจไหลรินอาบหน้าเมื่อเห็นผู้เป็นนาย เธออุ้มโอราฟวางบนเตียงแผ่วเบาเพราะกลัวร่างที่บอบช้ำจะเจ็บ แล้วรีบไปหาอะไรมาเช็ดตัวทำแผลและเปลี่ยนเสื้อผ้า...โดยที่เธอเองก็ไม่รู้เลยว่าโอราฟตื่นอยู่นานแล้ว เพราะตาเค้าบอด...สาวใช้จึงไม่รู้เวลาเค้าตื่นหรือหลับ

" โถ่...คุณโอราฟ..ไม่น่าต้องมาเจ็บตัวอย่างนี้อีกเลย ทำไมพระเจ้าไม่เข้าข้างและช่วยเหลือคุณหนูบ้างนะ!! "

" พระเจ้ามันไม่มีจริงหรอก "

" คะคุณโอราฟ...ฟื้นตั้งเมื่อไหร่คะ...แล้วพูดอย่างนี้ได้ไงละคะ พระเจ้ามีจริงสิคะ "

" ถ้ามีจริง...ท่านอยู่ไหนล่ะ? "

" เอ่อ..... "

" เห้อะ....! ออกไปเหอะ...ผมอยากอยู่คนเดียว "

" แต่ว่า.... "

" ไป "

" ค่ะ "

สาวใช้เดินออกไปข้างนอก...แม้ใจจริงของเธอนั้นจะยังอยากแอบดูโอราฟ คุณหนูของเธอต่อ แต่ยังไงโอราฟก็รู้อยู่ดี...เพราะแม้ว่าตาของโอราฟจะมองไม่เห็น...แต่เค้าก็มีสัมผัสด้านอื่นแทน เช่นเสียงเดิน กลิ่นเฉพาะคน โอราฟ...นั่งพิงหัวเตียงแล้วเหม่อเช่นทุกวัน

ร่างกายเรียกร้องสัมผัสจากคิง สัมผัสหยาบคาย...ที่ได้รับมาหลายปี สัมผัสที่...ทำให้เค้าหนีไปไหนไม่ได้....สัมผัสที่เหมือนจะบอกเค้าทุกครั้งว่า...เค้ารักเรา แต่ถ้าหาก...คิงรู้จักที่จะอ่อนโยนซักนิด..เค้าคงรักคิงอย่างไร้ข้อกังขา

แต่ในเวลานี้...หัวใจอ่อนแอกลับโหยหาฟาเซล...อยากให้เค้ากอดและปลอบโยนเรา คิดถึง...เค้าเหลือเกิน...เย็นนี้ เค้าจะมาหาเรามั้ย...จะมาคุยกับเราหรือเปล่า จะมาหยอกล้อเราอีกมั้ย จะมา

กอดเราอีกหรือเปล่า อารมณ์สับสนเหมือนหมอกที่บดบังทัศนัยภาพของจิตใจที่ไร้กำลัง

ย่ำเย็น...พระอาทิตย์ลาลับฟ้า..ไร้เงาคนที่รอคอย ไม่มีแม้เสียงฝีเท้า...ไม่มีแม้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่เค้าจำมันได้ดี...โอราฟยังคงนั่งนิ่งต่อไปในห้องที่ไร้แสงสว่าง.....

" ทำไมไม่เปิดไฟ.... "

" จะเปิดหรือไม่...ไม่ต่างกัน "

" ปากดีนักนะ!! "

" อื้ออออออ "

ลิ้นร้อนล่วงล้ำหยาบคาย มือหยาบดึงรั้งต้นคอให้แนบชิด...ส่วนสองมือของร่างบางก็จิกที่นอนเพื่อระบายหลายๆสิ่ง

" อืม...วันนี้เป็นไงบ้าง "

" แฮ่ก....ก็ดี "

" ทั้งปี!! "

" .......... "

" แล้ว...กำลังนั่งรอฟาเซลอยู่หรือเปล่าเนี่ย? เพราะถ้ากำลังจะได้บอกว่าไม่มีประโยชน์...เพราะฟาเซลไปกินข้าวกับนักธุรกิจสาวสวยคนหนึ่ง ตั้งแต่...บ่ายล่ะ นี่ก็...ค่ำแล้วยังไม่กลับเลย..ไปทำอะไรกันน้าฮ่าๆ.... "

หัวใจดวงน้อยที่อ่อนแอ...เหมือนโดนแส้ฟาดลงมาจนเจ็บอีก ความรู้สึกอบอุ่นที่คุณถ่ายทอด

ให้...ก็แค่สิ่งลวงอย่างนั้นสินะ!

ฟาเซลต้องทนนั่งเอาอกเอาใจหญิงสาวที่อายุอานามปาไปไกลโข แต่ก็ยังแต่งตัวจัดจ้าน...ไม่ยอมแก่ เค้าน่ะคิดถึงโอราฟจะแย่...แต่เพราะนี่เป็นการดูแลลูกค้ารายแรกที่มาทำที่บริษัทนี้ และลูกค้านี้ก็สำคัญมากซะด้วย...

" คุณฟาเซลช่วยดื่มเป็นเอริก้าหน่อยสิคะ.... "

" ไม่ได้หรอกครับ...ผมต้องขับรถ "

" น้าค้า...แก้วเดียวน้า..... "

" อ่า..ครับ "

เมื่อถูกขยั้นขยอมากๆเข้าฟาเซลก็จำต้องยอมดื่มเหล้าแก้วนั้น....เมื่อดื่มเค้าก็แทบจะมึนเบลอในทันที ราวกับว่า...เคเาได้ดื่มเหล้าไปหลายแก้วอย่างนั้นแหละ....

" น้อง...เดี๋ยวช่วยเอาแฟนพี่ไปส่งที่รถที ดูสิเมามากแล้วนะเนี่ย "

ฟาเซลที่ยังพอมีสติมองลูกค้าสำคัญที่คิงบอกด้วยโทสะ เค้าไม่คิดเลยจริงๆว่าผู้หญิงจะกล้าวางยาเค้าอย่างนี้...แต่เค้าก็ทำอะไรไม่ได้...ก็มันติดกับนังนี่ไม่แล้วนี่!!

บ๋อย...สองคนช่วยกันหิ้วปีกฟาเซลที่ตัวค่อนข้างใหญ่เพราะมีเชื้อฝรั่งไปที่รถของผู้หญิงที่สั่ง เอริก้า...ขับรถพร้อมรอยยิ้ม...นานๆทีจะเจอชายที่ถูกใจ...แม้วิธีการจะดูเจ้าเลห์ไม่ซักหน่อย...แต่เพราะเธอเมื่อที่เหล่าผู้ชายมักต่อรองนั่นนี่และธ์ระกิจกับเธอ วิธีมอมยาจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุด...และเธอก็มีแต่ได้กับได้!!

" ฟาเซลคะ...เดี๋ยวเอริก้า..จะดูแลคุณทั้งคืนเลยนะคะ..... "

มือที่ส่อถึงอายุลูบไล้...ร่างกายของฟาเซลที่ถูกนำตัวขึ้นมานอนที่คอนโดของเธอ...เสื้อเชิตสีเข้มถูกปลดเผยร่างกำยำล่ำสัน...ผิวละเอียดขาวสวยยิ่งกว่าผู้หญิง...เอริก้าเปลี่ยนอิริยาบถด้วยการคล่อมฟาเซลที่หลับไม่ได้สติเอาไว้...แล้วใช้ลิ้นและริมฝีปากตนเองสัมผัสร่างกายที่ทรงเสน่ห์.......

.

.

.

ร่างกายขาวเปลือยเปล่าถูกรั้งขึ้นมาคล่อมบนตักแกร่ง สองมือถูกไพล่หลัง...เชือกมัดแล้วโยงไปผูกไว้กับปลายเตียง สะโพกมลถูกมือหยาบจับ...ขยับถูกไถกับแก่นกายที่ยังไม่ตื่นเต็มที่ให้ได้ตื่น....

" อึก!!! "

" ฮ้า..... "

โอราฟกัดริมฝีปากล่างตัวเองจนห้อเลือดเมื่อแก่นกายใหญ่โตนั้นแทรกเข้ามาในร่างอย่างไร้การเบิกทางหรือเตรียมการอะไร....เลือดที่ซึมออกมาเพราะแผลเก่าฉีดขาด...เป็นเสมือนตัวล่อลื่น...ยามที่คิงเริ่มขยับ!

" อ้ะ..! "

" ร้องดังๆก็ได้นะ.....ฉันชอบ... "

" อ้ะๆอ้าอ่ะอ่ะอ้ะอ้ะอ่าอ่าอ้าอ่ะอื้ออออออ่าอ้ะๆๆ!!!!! "

จังหวะถูกคิงเร่งให้เร็วจนโอราฟตั้งตัวไม่ทัน ครางระงมเสียวซ่านอยู่บนตัวคิงที่เอาแต่จับร่างนั้นขย่ม แก่นกายเล็กกำลังสั่นระริก...เพราะจวนเจียนเต็มทีถูกคิงลูบแล้วชัก....จนโอราฟเสียวแทบทรงตัวไม่อยู่ แต่ก็เพราะเชือกที่รั้งอยู่ด้านหลังเค้าจึงล้มไม่ได้....

" อ่า...ฉันใกล้แล้วน้า..... "

คิงร้องบอกเสียงแหบพร่า...เค้ามองดูร่างบางที่ดูยังไงก็รู้ว่าจะไม่ไหวเต็มที...จังหวะจึงถูก

เปลี่ยน...คิงจับโอราฟนอนลง เอาสะรั้งไว้ที่ตัก...ก่อนจะกระแทกรัวๆ

" อ้ะอ้ะอ้ะอ้ะอ้าอ้ะอ่ะอ้าาอ๊าาาาาาาา!!!!!! "

" อึกอึกอ้า.....!!! "

สิ้นเสียงคราง...ยังคงเสียงหอบเคลือของทั้งสองร่าง คิงลุกขึ้นคว้าผ้าขนหนูมาคลุมกาย...

" นี่ดึกแล้ว...เจ้าฟาเซลยังไม่กลับเลย นายคิดว่า...ฉันควรรอหรือนอนก่อนดี....... "

" ............... "

ไร้เสียงตอบโต้อย่างที่คิงได้คาดการเอาไว้...เค้ามองร่างที่นอนขดอยู่บนเตียงเพียงครู่...แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป.........

***********************************************

https://www.facebook.com/NiyaySdSd

อัพสดๆทุกวันเลยจ้า