สะใภ้ร้ายตัวพ่อ! 7

กว่าเช้าที่วุ่นวายจะผ่านไปได้ เล่นเอาผมเซ็งสุดใจเลยทีเดียว ก็จะอะไร...เล่นมาตามให้ผมทำอาหารเช้า เพราะบอกว่าแม่ครัวป่วย! อ้ะ..พอฟังขึ้น แล้วไหนจะยัดงานให้ยุนโฮอีก ก็ไม่เท่าไหร่...เพราะมันเป็นน่าที่ของยุนโฮอยู่แล้วที่ต้องไปสานงานที่บริษัท พอผมเสนอตัวจะไปทำงานที่บริษัทช่วยยุนโฮเสือกไม่ยอม!!! แต่ดันมาให้ผมทำงานบ้าน...แล้วพูดต่อหน้ายุนโฮซะดิบซะดี ว่างานเบางั้นงี้...ทุเรศ!!! งานแรกก็ให้ผมมาตัดหญ้าหลังบ้านกลางแดดเปรี้ยงๆอยู่เนี่ย แถม...เครื่องตัดหญ้าก็ไม่มี มีแต่กรรไก ตายๆ.... แต่ก็ดีกว่าเข้าไปกัดกับพวกนั้นข้างในแหละนะ!

" เอ๋...? นี่นาย ทำไมไม่เอาเครื่องมาตัดล่ะ...ตัดอย่างนี้เมื่อไหร่จะเสร็จ? "
ผมเงยหน้ามองคนถาม...แล้วลุกขึ้นยืน

" มันไม่มีให้ผมใช้น่ะ มีแต่กรรไก "
ดูทำหน้า...นี่สนใจที่ผมตอบมั้ยเนี่ยตานี่!

" คุณดูไม่น่าเป็นคนสวนนะ "
ผมโยนกรรไกตัดหญ้าทิ้ง แล้วเดินไปที่ใต้ต้นไม้ร่มๆ คือ...ไม่ไหวแล้วอะ ปวดหัว...

" ไหวไหมคุณ...? "
เขาเดินตามมาถาม ผมพยักหน้า

" ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณเป็นใคร ยังไงก็ไม่น่าใช่คนสวนแน่ๆ "
เขานั่งลงข้างๆผม ผมเหล่ไปมอง...

" ผมชื่อ คิม แจจุงเป็นแฟนยุนโฮอะ "
โหย...รู้สึกอ่อนแรง

" เอ๋? เป็นแฟนพี่ผม แล้วทำไมต้องมาตัดหญ้าล่ะ??? "
ผมหันไปตอบ...ภาพมันเบลอๆป่ะ?

" แม่คุณใช้ให้มาทำ "

" อ่าว!! "
แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เสียงแหลมปรี๊ดก็ดังขึ้น

" พี่ชางมิน!!! อย่าใฝ่ต่ำไปยุ่งกับมันเชียวนะ!!!! "
เสียงแปดหลอด!! แม่ต้องเลี้ยงจีเฮด้วยนกหวีดแน่

" พูดอะไรให้เกียรติพี่เค้าหน่อยสิจีเฮ!! "
ผมยันตัวขึ้น...หัวมันปวดตุ้บๆเลยล่ะ

" ไม่เห็นต้องให้เกียรติมันเลย ไอ้ผู้ชายทุเรศๆแบบนี้น่ะ!!! "
เธอกอดอกเชิดหน้า หยิ่งเหลือเกินแม่คุณ!!! เขาคนนั้นกำลังอ้าปากจะพูด แต่ผมขัดขึ้นก่อน!

" ผมว่า...ผมไม่ทุเรศเท่าคุณหรอก มีอย่างที่ไหน...ชาติตระกูลก็ดี แต่ทำตัวต่ำ..เที่ยวด่า ดูถูกคนอื่นไปเรื่อย... น่าสงสารพ่อแม่คุณที่ต้องเสียเงินส่ง'ควาย'เรียน! "
ผมมองจีเฮด้วยสายตาดูถูก พร้อมทั้งกอดอกอย่างไม่ยีระ... ดูท่าคนที่ชื่อชางมินจะอึ้งไปเล

" กรี๊ดดดดดด!!!!! "
กรี๊ดอีกแล้ว..กินแต่นกหวีดจริง

" แกเป็นใครกล้ามาด่าฉันห้ะ!!! รู้มั้ย..พ่อแม่ยังไม่ด่าฉันเลยนะ!!!! "

" ถึงว่า...สันดานถึงเป็นอย่างนี้ "
ผมเปรยด้วยเสียงเรียบๆ แล้วเดินเข้ามาในตัวบ้าน..แต่ก็ยังไม่ทันก้าวมาได้ไกลนัก ก็ถูกกระชากเสียก่อน....

" เพี้ย!!! คนต่ำๆอย่างมึงไม่มีสิทธิ์มาด่าฉันจำไว้!!! "
เล่นเอาผมหน้าหันเลย แต่จะให้ผมตบคืนคงไม่ดีนัก...เพราะยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง

" แต่คนต่ำๆคนนี้แหละ...ที่เป็นพี่สะใภ้เธอ...เพี้ย!!! "
รสคาวคลุ้งในปากทันทีเมื่อจีเฮตบซ้ำที่เดิม

" ฉันไม่ยอมรับคนอย่างแกหรอก!!! และคอยดูเถอะ! ฉันจะทำให้พี่ยุนโฮไล่แกออกจากบ้านนี้ให้ได้!!! "
ผมมองเธอที่ตัวเตี้ยกว่าผมอย่างเหยียดหยาม

" ผมจะรอดู.... "
แล้วผมก็พลักเธอใส่พี่ชายของเธอ ที่ยืนไร้บทมานานพอสมควร ผมมองทั้งคู่แล้วเดินจากมา

จะบ้าตาย...วันๆดีแต่ไล่ด่าชาวบ้านเค้าเป็นว่าเล่น แต้ไม่น่าแปลกหรอกที่จีเฮจะเป็นอย่างนี้ ก็ดูแม่เธอเลี้ยงเธอสิ! ยกหางกันซะขนาดนั้น.... ผมเดินขึ้นห้องด้วยความเพลีย ต้องเพราะตากแดดแน่ๆเลย มาถึงห้องผมรีบส่องกระจกมองรอยแดงเป็นปื้นบนหน้าทันที แสบเป็นบ้า!! แล้วดูแขนเกรียมเลยให้ตายสิ! ผมยิ่งๆไม่ถูกกับแดดอยู่ด้วย! กินยาดักเอาไว้หน่อยล่ะกัน... แต่ก่อนจะได้กิน ผมดันลืมไปว่าต้องทำอาหารกลางวันด้วยนี้นา... ผมจึงวางยาลงแล้วรีบลงมาทำอาหารก่อน เพราะใกล้เที่ยงเต็มที...รำคาญเสียงแว้ดๆนั่นน่ะนะ!!

" ตั้งโต๊ะช้าไปสองนาที! "
คุณนายชองถึงกับว่าผมทันที โถ่..แค่สองนาที! ผมเมินๆแล้วเสิร์กับข้าวต่อไป ยัยจีเฮจ้องผมซะลูกตาเธอจะถลนแล

" แล้วตาชางมินล่ะ? "
คุณนายชองเอ่ยถามสาวใช้ขณะที่ผมกำลังนั่งประจำตำแหน่งตัวเอง

" คุณชางมินออกไปทุระต่อค่ะ "
ชื่อชางมินสินะ... แล้วผมก็เริ่มตักข้าวเข้าปากรีบกินรีบไป

" โอ้ย!! อาหารหรือน้ำล้างตีนเนี่ย!! "
ผมเงยหน้ามองจีเฮที่วีนแตกกลางโต๊ะ

" ใช่!! รสชาติแย่ที่สุด!! "
คนเป็นแม่เริ่มโวยวาย ส่วนผมน่ะหรอ...กินต่อสิ ยังไม่อิ่ม!

" นี่แกไม่ได้ยินหรือไงว่ารสชาติมันทุเรศมาก!!! ไปทำมาใหม่เดี๋ยวนี้เลย!!!! "
ผมตักข้าวเข้าปากต่อไป อยากวีนก็วีนไป...เพราะเมื่อเช้ายังกินกันได้ ตอนนี้มันก็ต้องกินได้สิ จริงมะ?

" ไม่ได้ยินที่จีเฮสั่งหรือไง!!! "
ผมมองหน้าคุณนายชอง พร้อมข้าวเข้าปากผมคำโต...

" นี่!!!! "
ฮ่าๆ สนุกจัง... ผมนั่งกินข้าวคำสุดท้ายหมดพอดีเลย

" ผมไม่ทำให้ใหม่หรอก เพราะถึงทำใหม่มันก็ไม่อร่อยอยู่ดี...เพราะผมคนเดิมเป็นคนทำ "
ผมยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วเดินมาท่ามกลางความเงียบ...โกรธจนพูดไม่ออกเลย!!!



ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น