ทาสรัก 10

สกาย...หนุ่มน้อยเดินเข้ามาในบ้านของคนรัก เมื่อมาถึงเค้าก็เจอกับ...มิคาเอลที่นอนหลับตาอยู่ที่โซฟายาวตัวโปรด 

ช่วงนี้...มิคาเอลไม่สนใจสกายเลย ไม่เหลียวแลและเฉยเมยใส่ หนุ่มน้อยคาแครงใจจึงต้องการคุยให้รู้เรื่อง หนุ่มน้อยเดินไปที่โซฟา...นั่งข้างล่างแล้วมองหน้าที่หล่อเหล่าของชายที่ตนรัก

" อะ..! พี่..คือ..... "

" มีอะไรสกาย "

น้ำเสียงห้วนทำให้สกายเลือกที่จะเงียบและเก็บเรื่องที่ต้องการพูดเอาไว้ก่อน...เค้าจะพูดยังไงดี พี่เค้าจะโกรธมั้ยที่มากวน มากมายหลายคำถามจนมิคาเอลรับรู้ทั้งหมด

" มีอะไรก็พูดมาเถอะ...พี่ไม่โกรธเราหรอกสกาย "

นัยน์ตากลมมองชายที่รัก ที่เอ่ยออกมาอย่างกับรู้ความคิดตนเอง มือหนานั่น..ลูบหัวเค้าอย่างกับต้องการปลอบ

" ช่วงนี้...พี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ "

" เปล่าหนิ "

" ทำไม..พี่ดูเย็นชาใส่สกาย พี่เบื่อสกายแล้วหรอครับ "

หนุ่มน้อยร้องไห้...มิคาเอลที่นอนอยู่รั้งสกายเข้ามากอด เค้าไม่รู้หรอกว่ารู้สึกอย่างไรกับสกาย...แต่ที่แน่ๆเค้าไม่ชอบน้ำตาของสกาย เหมือนที่เค้าเกลียดน้ำตาของแองเจิล เสียงในใจเด็กหนุ่ม...มีแต่ผมรักพี่ รักมาก อย่าทิ้งผม อย่างเบื่อผม อย่าเกลียดผม เต็มไปหมด...แล้วเสียงเหล่านั้นยังคงดังมากดังมากขึ้นเรื่อยๆ

" พี่ไม่ได้เบื่อสกายเลยนะ เราคิดมากไปรู้เปล่า "

" ผมรู้...ผมคิดมาก แต่เพราะพี่ไม่เล่าอะไรให้ผมฟังเลย ผมก็ต้องคิดเองสิครับ "

" งั้น...พี่มีเรื่องเครียด ลัคกี้หายออกจากบ้านไป "

" จริงหรอ? "

" อืม....พวกเราเป็นห่วงกันทั้งบ้านเลย "

" งั้น...อ่า..ผมนี่งี่เง่าจังนะครับ "

" ไม่หรอกสกาย...เรารักพี่หนิ จะคิดเรื่องพี่มากมันก็ไม่แปลกอะไร "

" ครับ.... "

มิคาเอลรั้งสกายให้ขึ้นมานอนบนโซฟาแคบๆด้วยกัน ในหัวเห็นสิ่งที่กอดเป็นลัคกี้.....

สกายแม้มิคาเอลจะรู้สึกดีด้วยมากขนาดไหน แต่เค้าก็โดนมิคาเอลหลอกใช้มากเช่นกัน และทุกครั้ง...สกายไม่เคยรู้ตัวเลย ไม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว....แม้กระทั่งถูกหลอกให้ไปมีอะไรต่อหน้าลัคกี้...เพื่อนที่ตัวเองรักมากก็ตาม แต่เพราะมิคาเอล...สกายจึงมองไม่เห็นลัคกี้อยู่ในนั้น

" อ๊าก ก ก ก ก ก ก ก....!!!!!!!!!!! "

" เฮ้อ....อันนี้ก็ไม่ได้ผลหรอเนี่ย? วู้..เซ็งสัส!!! "

ผมนอนทรมานมานานมากแล้ว โดนพี่รีเดนอัดพลังอะไรบ้างก็ไม่รู้ใส่ผม ร่างกายเริ่มไม่ไหวพยายามหลับเพื่อฟื้นตัวแต่พี่รีเดนไม่ยอมหยุดเลย!

" พี่มิคาเอล...ช่วยผม..ด้วย..สิฮะ........ "

ผมร้องขอออกไปแม้รู้ว่า...ไม่มีใครจะช่วยผมได้ ผมทำได้แค่นอนทรมานต่อไปอย่างนี้เท่านั้นเอง...รอบด้านเต็มไปด้วยเลือดมากมาย ร่างกายบอบช้ำ ถ้าผมเป็นมนุษย์....ผมคงตายไปซักร้อยรอบ!

" เออ...ลืมไปเลย "

พี่รีเดนพูดลอยๆแล้วออกไป ไปไหน...ผมหลับไปได้แล้วใช่มั้ย...ลมหายใจผมมันติดขัดไปหมด หายใจไม่สะดวกเลย....ช่วยที..ใครก็ได้ช่วยผมที...ช่วยที ช่วยผม.....ที........

.

.

.

ผมและทุกคนในบ้านต่างมองจดหมายสีขาวรูปปีกนก...ที่จู่ๆก็ปรากฏออกมากลางโต๊ะกินข้าว!!!

ผมไม่รีรอเลยที่จะคว้ามันมาดู แม้เสียงแองเจิลจะสั่งห้ามและให้ระวัง แต่ผมรู้ว่า..ถ้าเป็นไวท์ ไวท์ก็คงทำอย่างเดียวกับผมในตอนนี้เช่นกัน

" ถึง...มิคาเอล จดหมายฉบับนี้...อ่านได้เฉพาะมิคาเอลเท่านั้น!!! "

ผมอ่านหน้าซอง...ก่อนจะเปิดมันออกโดยที่รอบด้านมีทุกคนรุมทึ้งอยู่เพื่อดูจดหมายเช่นกัน

" ไม่เห็นมีอะไรเลยพี่? "

" มีสิ... "

ผมมองไปที่ตัวหนังสือสีทองเต็มหน้ากระดาษ

" เค้าไม่เห็นอะไรเลย "

แองเจิลยังพูดยืนยันคำตน

" คงเป็นจดหมายอาคม.... "

ฮิมูระพูดขึ้นมา...และทุกคนก็เดินกลับไปนั่งที่เพราะมองไม่เห็นเหมือนกัน

" คงมีแกเท่านั้นแหละ..มิคาเอล ที่จะอ่านได้ "

ผมเงยหน้ามองหน้าป๊ะที่พูดเสียงเรียบ...

' ห้ามอ่านออกเสียง...ถ้าอ่านออกเสียงตัวหนังสือจะหายไป..... '

ผมมองหน้าแองเจิล ซึ่งน้องผมมันเข้าใจดี...เพราะอ่านใจผมได้ และคงรู้ถึงสิ่งที่ผมอ่านด้วยเช่นกัน

' ตอนนี้...ลัคกี้ของนายใกล้ตายเต็มที หลังโดนพลังที่ฉันอัดใส่ไม่ยั้ง...อันที่จริงไม่ได้คิดที่จะบอกหรอกนะ ถ้ามันไม่ครวญหานาย และถ้ามันไม่ได้ใกล้ตายขนาดนี้! '

ผมกัดฟันกรอดเมื่อรู้ว่ามันทำร้ายลัคกี้ขนาดไหน แล้ว...ภาพของลัคกี้ที่ถูกตรึงอยู่..ลำตัวมีแต่แผลและเลือด สีหน้าเค้าดูไม่ดีเอาซะเลย เท่าที่จำได้ก่อนลัคกี้จะกลายเป็นเงาเค้ายังอาการไม่ดีอยู่เลย แถมเงามันกลืนกินพลังด้วย แล้วนี่ยัง....

' อย่างที่เห็น...เสียงร้องเวลาโดนฉันทรมานเนี่ยฉันชอบจัง... เอานะ...ฉันจะบอกให้ว่าฉันอยู่ที่ไหน...แต่นายต้องมาคนเดียวนะ ไม่งั้นฉันไม่แค่ทรมานมันแน่...แต่จะฆ่ามันแทน!!! '

ผมกำกระดาษแน่นจนมันยับยู่ยี่แล้วฉีกทิ้งไม่เหลือชิ้นดี!!!

" เป็นไงบ้าง มันว่าไง.... "

" แองเจิล.... "

" เค้ารู้แล้วพี่ พี่รีบไปก่อนเถอะ "

" รู้อะไร!!! แองเจิลบอกมาเดี๋ยวนี้นะ!!! "

ไวท์เริ่มวีนใส่น้องผม...แน่นอนแองเจิลก็ต้องหลบเข้าหาป๊ะ ผมรีบหายตัวมายังสถานที่ๆรีเดนมันบอกเอาไว้ทันที โบส.....

โบส.....!

สถานที่ที่ผมเข้าไม่ได้..! ก็ไม่เชิงล่ะนะ..มันทำให้พลังอ่อนแรงลงและร้อนลุ่มมากถ้าเข้าไปข้างในนั้น แต่ทำไงได้...ในเมื่อลัคกี้ถูกจับเอาไปทรมานที่ชั้นใต้ดินของโบสนี่!!!

ผมเดินเข้าไป...พอเข้ามาด้านใน...เท้าสัมผัสกับพื้นโบสผมก็ต้องกัดฟันอดทน...มันร้อนมาก!! ร้อนเหมือนโดนไฟสุมร่างอยู่เลย แขนสองข้างถูกยกขึ้นมากอดตัวเองเพราะทรมานจากความร้อน...

แล้ว....ผมก็แทบตายเมื่อเสียงสวดมนต์ดังขึ้นจากเครื่องเสียง...นี่ใครมันใช่ให้เปิดตอนนี้วะ!!!! อยากจะเอาพลังอัดใส่ให้มันพังๆไปแต่ก็ไม่ไดเพราะ้ มีคนสวดมนต์อยู่ด้วย..
โอ้ย!!ให้ตายสิวะ!!!!

" โห...มาถึงนี่จนได้ เก่งนะเนี่ย!..... "

เสียงเย็นเอ่ยเย้ยหยันเมื่อผมมาถึงห้องใต้ดินได้ มาถึงผมก็ยืนหอบตัวโยนเลยล่ะ...ทรมานจนเหนื่อย!

" ลัคกี้ล่ะ!! "

" นู้น...หายใจพะงาบพะงาบอยู่นู้นน่ะ! "

ผมมองไปตามนิ้วที่รีเดนชี้..ลัคกี้ นอนหอบหายใจอยู่บนที่นอนที่เต็มไปด้วยเลือด...เสื้อผ้าที่ใส่ขาดวิ่นจน...เรียกว่าไม่ได้ใส่ดีกว่า ผมแทบวิ่งเข้าไปหาแต่....ถูกมือมารมาจับเอาไว้

" ไม่ง่ายไปหรือไง..... "

" ต้องการอะไร.... "

" ต้องการชีวิตมึงไง... "

โซ่เวทออกมาจากพื้นดินรัดผมจนเจ็บ...มันนำผมเข้ามาในห้อง ตรึงไว้ที่ปลายเตียงของลัคกี้ ซึ่งร่างบางเองก็ยังหลับตาหอบหายใจอยู่ ลัคกี้...นายไม่เป็นอะไรนะ!

" อ๊าก ก ก ก ก ก ก ก ก ก ก....!!!!!!!!!!!! "

" ม่ายยยยยยหยุดดดอย่าทำเค้า!!!!!!!! "

" ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!!ฮ่า!! "

ไอ้เวรรีเดนอัดพลังบ้าอะไรก็ไม่รู้ใส่ลัคกี้จนลัคกี้ร้องลั่นดิ้นพล่าน...เลือดกระจายจนโดนผมไปหมดแล้วก็หัวเราะอย่างกับคนบ้า!!! ลัคกี้...นายต้องไม่เป็นไร...

ผมพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดออกจากโซ่เวรตะไลนี่...แต่ทำไมได้เลย ผมปล่อยน้ำตาไหลลงพื้น..ผมน่ะทำร้ายลัคกี้มาตลอดก็จริง แต่....ผมไม่ชอบให้ใครทำอย่างนี้กับเค้า คนที่ทำเค้าได้มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น!!!!

" ถ้ากูกลุดไปได้...กูขอสาบานต่อหน้าพระเจ้าเลย! ว่ากู....ต้องตัดหัวให้ได้!!!!! "

ผมตวาดใส่ไอ้รีเดนที่มันหันมายิ้มให้ผม...แล้วหันไปอ่านตำราบ้าบออะไรของแม่งก็ไม่รู้ต่อ ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง

" หลุดให้ได้ก่อนเถอะ...! "

" พี่หรอ...พี่...มิคา..เอล อ๊าก ก ก ก ก ก ก ก ก ก ก......!!!!!! "

" ลัคกี้!!!!!! ไอ้เหี้ยเอ้ย!!! "

ร่างลัคกี้กระตุกรัวๆเชือกเกือบขาดเพราะการดิ้นรนเพราะเจ็บปวดของลัคกี้ ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเพราะเจ็บปวดทรมาน น้ำตาที่บ่งบอกหลายๆอย่างของเค้านองหน้า...

" ลัคกี้...มึงต้องไม่เป็นอะไรนะ มึงทำกูร้องไห้...มึงต้องมาชดใช้..... "

" พี่..ผะผ..ผะผ..มอึก!! ขอโท...ษคร ั บ "

เสียงหวานแหบแห้งร้องบอกขาดๆหายๆ ก่อนที่....ลัคกี้จะแน่นิ่งไป......

" ไม่ๆ..!!! มึงตื่นขึ้นมาสิ!! ตื่น!!! "

*************************************************************

https://www.facebook.com/NiyaySdSd

อัพเดตทุกวันเลยจ้า