ทาส 5

เลือด... สีนี้ช่างสวยเสียเหลือเกิน....

ผมเดินไปที่เตียงใหญ่ นั่งข้างกับของเล่นชิ้นนี้ที่ถูกเตรียมพร้อม สำหรับมอบความสุขทางกาม

ผมก้มลงไปเลียเลือดที่ไหลจากริมฝีปาก อืม...รสชาติดีจังเลยแหะ! เด็กหนุ่มปรือตามองผมอย่างยั่วยวนเป็นที่สุด นี่ท่าผมเล่นของเล่นชิ้นนี้ไปไวท์จะว่าอะไรไหมน้อ.....

แต่เอาเถอะ น่าสงสารออก ผมจึงขยับขึ้นไปนั่งพิงกับหัวเตียง แล้วดึงร่างบอบบางมาที่หว่างขา แล้วปลดกุญแจมือออก

" อยากจะทำอะไร ก็ทำเลยตามสบาย แต่...มันยังไม่ตื่นนะ นายต้องปลุกมันเอง..... "

" อะ...อืม..... "

ซาโตชิเลื่อนมือมาปลดกางเกงของผมออก ดูเหมือนจะรีบแต่กลับเชื่องช้า เพราะเรี่ยวแรงที่มีอยู่น้อยนิด และมือไม้ที่สั่นเทา

ผมมองดูด้วยสายตาที่ยังคงเดิม ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ก็ไม่ได้รังเกียจเด็กหนุ่มนี้นักล่ะนะ

ไม่นาน...ท่อนล่างของผมก็ถูกร่างเล็กจัดการจนมันไปกองอยู่ที่พื้นทุกชิ้นเลย....ผมคลี่ยิ้มไปกับคนตรงหน้า เขาน่ารักดีนะ

ลิ้นเล็กค่อยๆเลียแกนกายเบาๆ ก่อนจะครอบครองส่วนนั้นเข้าไปทั้งหมด ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ พร้อมๆกับดูดหนักๆที่ส่วนปลาย จนมันพร้อมสำหรับการสอดใส่

ณ.ตอนนี้ ดวงตาของผมคงเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินซะแล้วล่ะ! เพราะตอนนี้ผมต้องการเด็กหนุ่มนี้ซะจริงๆ

ผมดึงเค้าขึ้นมาคล่อมที่ตักผม แล้วจับส่วนนั้นจ่อทางด้านหลังของเด็กหนุ่ม แล้วค่อยๆดันเข้าไป เลือดเริ่มไหลลงมาจากทางนั้นที่เริ่มฉีกขาด เพราะขนาดที่ใหญ่เกินไป ( ของผมใหญ่กว่าไวท์อีก หึๆ )

เด็กหนุ่มหลับตาแน่น แล้วเขาก็กัดปากตัวเองอีกครั้ง...

ไม่นานเสียงร้องครางและเสียงหอบหายใจก็ดังระงมไปทั่วอณาบริเวร ทั้งคู่เสพสมปรนเปรอกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

สำหรับซาตานหนุ่มคงไม่ใช่เรื่องแปลก ที่สามารถโหมกระหน่ำได้ไม่ยั้งอย่างนี้ แต่สำหรับซาโตชิแล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรอยู่ และต่อให้เหนื่อยแทบขาดใจ แต่ก็หยุดความต้องการไม่ได้ซักที

สำหรับมนุษย์ที่อ่อนแอ...ยานี่อาจทำให้ตายได้ เหนื่องจากร่างกายโหมจนเกินกำลัง อาจช๊อคและหัวใจหยุดเต้นเพราะเหนื่อยเกินไปได้เลย

แต่ซาตานหนุ่มทั้งสองก็หารู้ไม่ จนกระทั่ง......?

ซาโตชิวูบไป พร้อมหัวใจที่จะหยุดเต้น!! นี่เป็นครั้งแรกที่ผมตกใจ รีบใช้พลังตัวเองยื้อชีวิตคงตรงหน้าทันที ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วย ก็แค่มนุษย์คนหนึ่งตายไปก็เท่านั้น

แต่ผมกลับรู้สึกว่าผมจะให้เค้าตายไม่ได้! ผมเป็นซาตาน ปีศาจที่พรากชีวิตมนุษย์ แต่นี่เป็นครั้งแรก...ที่ผมยื้อชีวิตให้มนุษย์!!

เมื่อหัวใจเค้ากลับมาเต้นเป็นปรกติอีกครั้ง เค้าก็ลุกขึ้นมาหาผมอย่างต้องการ ยานั่นรุนแรงเกินสินะ ผมจึงสะกดให้เค้าหลับไหลไปจนกว่ายาจะสิ้นฤทธิ์

แล้วใส่เสื้อคลุมให้เค้าปล่อยให้นอนหลับไหลในห้วงนิทราแสนหวานไป ผมปิดประตูห้องแล้วลงมาอ่านหนังสือด้านล่างเช่นเคย แน่นอน...ผมไม่ลืมที่จะเอาของที่ไวท์ใส่ไปในตัวเค้าเพื่อกระตุ้นออก ไม่งั้นตื่นมาคงได้ด้วยความเสียวกระสันแน่นอน....." เฮ้อออออ เหนื่อยจังเลย~~~ "

ไวท์เดินบ่นเข้ามาในบ้าน พร้อมกับเดินมาซบอกผมที่นั่งอยู่ ผมลูบหัวเค้าเบาๆอย่างเอ็นดู

" เป็นไงบ้างล่ะ เคลียร์ได้ไหม? "

" สบายมาก สำหรับผม! "

ไวท์ช้อนตาขึ้นมามองผม ด้วยสีหน้าออดอ้อนเหมือนเช่ยเคย เค้าชอบใช้สายตาเช่นนี้กับผมประจำ ถึงจะดูน่ารักน่าชัง แต่ลึกๆแล้ว ทั้งผมและเค้าต่างรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นเช่นไร

" นี่...ของเล่นไวท์เป็นไงบ้าง ทรมานตายไปหรือยังน้า.... "

" ยังหรอก แต่ก็เกือบตาย ยานั่นแรงไปสำหรับมนุษย์ "

" อ่าวหรอ ไวท์ไม่รู้นี่นะ ปรกติก็ใช้กับวิญญาณทาสเท่านั้น "

" อืม...แต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ "

" ว่าแต่...แอบไปเล่นของเล่นผมมาใช่ม้า... "

" นิดนึง "

" แหนะ! แบล๊คอะ ทำผมค้างนา.... "

" งั้นไปต่อไหมล่ะ? "

ไวท์พยักหน้าหงึกหงักในอกผม ผมจึงอุ้มเค้าขึ้นห้อง แล้วจัดการซะให้หายอยาก

สำหรับพวกเรา เรื่องร่วมรักระหว่างเราทั้งคู่ไม่ใช่เรื่องผิด แต่สำหรับเราแล้วเป็นเรื่องที่ชื่นชอบมากเลยทีเดียว ต่างฝ่ายก็ต่างรู้ใจอีกฝ่ายเป็นอย่างดี สามารถตอบสนองซึ่งกันและกันได้อย่างตรงจุด

" อ่า..ขย่มแรงๆหน่อยสิไวท์ "

" ไม่ทันใจแบล๊คหรอ? "

" อ่า...อืม ปกติแรงได้อีกนี่... "

" อ่ะๆๆๆ ดะ...ได้ซี่~~~~ "

แล้วไวท์ก็ขย่มใส่ไอ้นั่นอย่างเอาเป็นเอาตาย ร้องครางเสียงหวานลั่นห้อง ผมใช่เล็บยาวๆของตนเองไล่กรีดผิวหนังอีกฝ่าย จนเลือดสีนิลไหลอาบแทบทั่วร่าง

ดวงตาของเราทั้งคู่ทอประกายสีน้ำเงิน นั่นทำให้เรารู้ว่า เราทั้งคู่ต่างต้องการกันและกันมากเพียงไร ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ ซาตานอย่างผมเองก็มีสิ่งนี้เหมือนกับมนุษย์ อาจรู้ได้ง่ายกว่ามนุษย์เสียด้วยซ้ำ!

ภายในร่างของไวท์ตอดรัดถี่ขึ้น พร้อมกับน้ำปริ่มๆที่ส่วนปลาย...นั่นหมายความว่าน้องผมใกล้เต็มที ผมรีบดันตัวเค้านอนลงกับเตียง แล้วคุมเกมเองซะบ้าง....

ไวท์จิกหลังผมแน่น พร้อมกับแล็บยาวที่เข้ามาในตัวผม เลือดสีรัติกาลหลั่งรินทั่วแผ่นหลัง ถึงจะเจ็บแต่กับกระตุ้นสิ่งที่ปะทุอยู่ให้ลุกโชนอย่างรุนแรง

ผมส่งลิ้นยาว..ลงไปสัมผัสส่วนอ่อนไหวของไวท์ ตวัดลิ้นเลียอย่างช่ำชอง เจ้าตัวเสียวมากจนแทบฉีกแผ่นหลังผมอยู่แล้ว" เลือดแบล๊คอ่า....กะ...กระตุ้นอารมณ์ดีจัง... อ๊า...!! "

" เสียงครางไวท์...อึก! ก็กระตุ้นอารมณ์แบล๊คดีจัง.... "

การร่วมรักที่อาบนองไปด้วยเลือดสีดำของปีศาจสองตน ดูน่าขนลุกขนพอสำหรับมนุษย์ธรรมดาทั่วไปนัก แต่สำหรับพวกผมแล้ว มันคือการร่วมรักที่วิเศษที่สุดเลย

ไวท์เอามนุษย์มาเสพสมร่างกายอย่างโหดร้ายหลายคน แน่นอนว่าไม่มีใครรอดหรอก เพราะไวท์ชอบกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้ง โดยเฉพาะเลือดมนุษย์! ทั้งสีสันที่สวยงามและกลิ่นหอมยั่วยวนรันจวนใจ ทำให้ไวท์อดไม่ได้และเผลอกลืนคนๆนั้นทั้งวิญญาณ!!

" อ่ะๆ อ้า....!!!! "

" อึกๆ อ่า.... "

สิ้นเสียงครวญครางครั้งสุดท้าย พร้อมน้ำกามมากมายที่รินไหล ทั้งในตัวไวท์และนอกตัวไวท์ ผมใช้ลิ้นตัวเองเลียของเหลวที่ถูกปลดปล่อยออกมาจนเกลี้ยง แล้วกลืนกินอย่างอร่อยเป็นที่สุด!" ไวท์...พี่ขออะไรอย่างได้ไหม? "

" อะไรหรอ...แบล๊คขออะไรนะ ไวท์ให้หมดเลย~~~ "

" ไม่คืนคำนะ "

" แน่นอน ถึงผมจะเป็นซาตานแต่ก็รักษาสัจจะนา... ไม่เหมือนซาตานกิ๊กก๊อกพวกนั้นหรอก! "

" อืม...พี่รู้ พี่แค่จะขอแค่อย่าทำให้เด็กหนุ่มนั่นตาย "

" ทำไมอะ!! "

" เค้าน่าสนใจดี แค่อยากเก็บเอาไว้เล่นนานๆ "

" นั่นสินะ ยิ่งหาคนถูกใจขนาดนี้ยากซะด้วย งั้นก็ได้! แต่แบล๊คต้องทำต่อให้ผมพอใจนะ โอเคนะ!! "

ไวท์พูดอ้อนก่อนจะเริ่มปลดเปลื้องร่างกายของตนและผมออก แล้วเราก็เสพสมกันอีกครั้ง....

ผมไม่อยากให้เด็กนั่นตาย ไม่รู้ทำไม แค่อยากให้เค้าอยูต่อไป อยากให้อยู่ใกล้ๆ คอยรับใช้และปรนเปรอผมต่อ

'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''""

ผมปรือตาขึ้นมามองทิวทัดรอบๆอย่างหวาดระแวง ความกลัวทาโถมเข้ามาอย่างมากมาย...

' RrrrRrrr!! '

" ว่า...ไง "

ผมรีบเอื้อมมือไปรับสายฮิมูระทันที ผมต้องการใครสักคนปลอบขวัญ

( มึงเป็นไงมั้ง แล้วทำไมไม่มาเรียน โทรไปตั้งนานก็ไม่รับ!!! )

" โหย...เป็นชุดเลย แคกๆ! "

( แล้วทำไมเสียงมึงอย่างนั้นล่ะ!! )

" เปล่าๆ...แค่กๆ! ไม่เป็นอะไร "

( ไอกะด๊อกกะแด๊กเสือกบอกไม่เป็นไร!! )

แล้วมึงจะโวยวายทำพระแสงส้นทีนอะไรนักหนาวะแม่ง!

" เออหน่า...กูไม่เป็นไร "

( เออๆ แล้วเป็นไงมั้ง มันมาเอาตัวมึงยัง! )

" ตั้งแต่เช้าล่ะ แต่ก็ไม่ได้โหดร้ายอย่างที่คิดหรอก ไม่ต้องห่วง "

ผมโกหกคำโตเลยล่ะ ไม่โหดบ้าอะไร! แม่งเอ้ยกูโดนปีศาจข่มขืนเนี่ย!!!!

( จริงนะ! )

" เออ กูเคยโกหกมึงหรือไงไอ้เพื่อนเวร! "

( เออไม่เคย รู้ป่ะมีแต่คนเป็นห่วงมึง พวกคันคุโร่แม่งแทบโดดเรียนไปตามหามึงอะ ตอนที่กูเล่าเรื่องมึงให้พวกมันฟัง นี่ยังไม่นับที่พวกแม่งจะไปลากพ่อมึงมากระทืบด้วยนะเนี่ย!!!! )

" หา....นั่นพ่อกูนะเว้ย!!! "

( กูรู้! กูต้องห้ามพวกแม่งแทบตาย พวกกูเป็นเพื่อนมึงนะ พอรู้ว่าพ่อมึงทำอย่างนี้กับมึง ไม่มีพวกกูคนได้รับได้หรอก!!! )

" ขอบใจที่เป็นห่วงกูขนาดนี้นะ "

( เออ ฮินะก็มาหามึงด้วย แต่พวกกูบอกแค่ว่ามึงไม่สบาย )

" อ่า.... "

( พรุ่งนี้มึงมาเรียนมั้ยวะ?! )

" ไม่รู้วะ ดูก่อนนะ "

' แกร๊ก! '

แล้วประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมการปรากฎตัวของชายอีกคน ไวท์เอ....ใช่เปล่าหว่า? เพราะผมมีความรู้สึกว่าเจ้าคนชื่อไวท์มันจะดี๊ด๊ากว่านี้นะ หรือว่าอารมณ์เสีย?

" แค่นี้ก่อนนะ...พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน "

แล้วผมก็รีบวางสายทันที เพราะกลัวไอ้สายตาของคนตรงหน้าแล้ว...

" ใครอนุญาติให้นายคุยโทรศัพท์! "" ใครอนุญาติให้นายคุยโทรศัพท์! "

ผมเสียวสันหลังวาบกับคำถาม...ไม่สิ น้ำเสียงต่างหาก น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกของเค้า

" ค...คือผมไม่รู้ว่าห้ามคุย "

เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่เดินเข้ามาหาผม ผมถดตัวหนีออกให้ห่างที่สุด 
ผมไม่รู้หรอกว่าหลังที่ผมหมดสติไปแล้วเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ที่รู้ไม่ใชเรื่องดีแน่ ก็ขนาดที่ผมยังมีสติไวท์ยังทำผมซะขนาดนั้น แถมตอนนี้ผมร้าวระบมไปทั้งตัวเลย ปวดแม่งยันกระดูเลยทีเดียว

เมื่อเค้าเดินมาใกล้ผม เขาก็เอื้อมมือมากระชากโทรศัพท์จากมือผมไป ก่อนที่มันจะกลายไปเป็นผุยผงบนฝ่ามือหนา

ผมได้แต่นั่งมองตาค้าง นี่ผมมาเป็นทาสของปีศาจงั้นสินะ

" ถูกต้อง! "

นั่นแอบอ่านใจกูอีก!!

" ไม่ได้แอบอ่านหรอก แต่นายคิดเสียงดังเอง "

" เหรอ~~~ ไม่บอกผมไม่รู้เลยนะเนี่ย! "

" หึๆ ปากเก่งจริงๆอย่างที่ไวท์ว่าไว้เลย "

" ไวท์? มันก็นายเองไม่ใช่หรือไง.... "

" เหอๆ โง่จริงนะมนุษย์เนี่ย เอาเป็นว่าฉันจะบอกให่หายโง่หน่อยล่ะกัน "

" โง่!! ว่าใครโง่วะ!! "

ปากเก่งไม่ดูสถาณะเลยผม  เจ้านั่นเดินมาจับคางผมและดึงเข้าหาเจ้าตัวอย่างแรง!

" ฉันชื่อแบล๊ค เป็นพี่ชายฝาแฝดของไวท์ อีกอย่างไวท์อาจสนุกกับการปากดีของนาย แต่ฉันไม่ชอบ!! "

" โอ้ย!! เจ็บนะเว้ย! "

ก็แม่งเล่นสบัดคางผมทิ้งอย่างแรงอะดิ!

เข้าใจซักทีว่าทำไมผมถึงรู้สึกไม่เหมือนกัน ทั้งๆที่ผมก็เห็นว่าเป็นคนเดียวกัน!

แบล๊คเดินไปนั่งปลายเตียงซึ่งห่างกับผมพอสมควร ผมได้แต่นั่งมองอย่างหวาดผวา จะเจออะไรอีกวะเนี่ย! แค่เพิ่งมาถึงที่นี่ไม่กี่ชั่วโมงก็ทำซะขนาดนั้นแล้ว นี่ไม่ต้องนึกถึงตอนต่อไปเลย ตายแน่กู!!

" ไม่ตายง่ายๆหรอก "

" เหอะ! ทำเป็นพูดดีปีศาจอย่างนายจะไว้ชีวิตผมไปถึงเมื่อไหร่กัน ไม่นานผมก็ต้องตายอยู่ดี!! "

" ก็ใช่! แต่ก็ยังไม่ใช่เร็วๆนี้แน่! "

" นี่...ผมถามไรอย่างสิ? "

" อะไร!! "

โหยตะคอกมาแบบนี้ จะกล้าถามไหมเนี่ยกู!

" ถามมาเหอะ! "

" อืมๆ คือ...พรุ่งนี้ผมจะได้ไปเรียนไหม? "

" ไปทำไม นายเป็นทาสพวกฉัน ก็ต้องอยู่ปรนเปรอพวกฉันสิ! "

" แต่ผมอยากเรียนต่อให้จบ "

มันเป็นความฝันและสัญญาที่ได้ให้ไว้กับแม่ อย่างน้อยถ้าผมจะจากโลกนี้ไปแล้วต้องตกนรกขุมไหนก็ตาม ผมอยากได้ใบปริญญาไปให้แม่ อีกอย่างไม่กี่เดือนผมก็จะจบแล้วด้วย

" เสกให้ไหม กะอีแค่ใบปริญญาห่วยแตก!! "

" ไม่! ผมอยากได้มันมาด้วยมือของผมเอง "

" หรอ...แล้วนายคิดว่าตอนนี้นายขอร้องใครอยู่ "

" ปีศาจไง! "

" ก็รู้นี่...แล้วไหนล่ะของแลกเปลี่ยน "

" เอ่อ..... "

เล่นเอาผมพูดไม่ออกเลย ของแลกเปลี่ยนมันจะมีที่ไหนล่ะ ทั้งชีวิตนี่มันก็เอาไปแล้ว มากกว่านี้ก็คงไม่มี

" เฮอะ! ก็ไม่มี งั้นก็ตัดใจ แล้วค่อยไปอธิบายให้แม่นายฟังตอนตายก็แล้วกัน!! "

พูดจบแบล๊คก็ลุกและทำท่าจะเดินออกจากห้องไป ทำไงดีวะเนี่ย ผมดิ้นรนมาจนถึงป่านนี้แล้วแท้ๆ ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยวะแม่ง!! พระเจ้าแม่งไม่ยุธติธรรมเลย!!!! เอาวะเฮือกสุดท้าย!!

" ได้โปรดเถอะ! ผมไม่มีอะไรให้คุณก็จริง แต่ผมขอความเมตาเล็กน้อยจากปีศาจอย่างคุณไม่ได้หรอ ได้โปรดเถอะผมยอมทุกอย่างเลย "

" ฮ่าๆๆ ตลกวะ! ความเมตางั้นเหรอ...ฉันไม่มีไอ้ของพันธ์นั้นหรอก!! อีกอย่าง...ต่อให้นายไม่ยอมฉัน ฉันก็ทำให้นายยอมได้อยู่แล้ว "

*************************************************