แค้นรัก 6

วินเอาร่างบางไปวางที่เีตียงแล้วหาของมาเช็ดตัวเจ บนร่างกายเจมีแต่แผลๆเล็กแผลน้อยเต็มไปหมด โดยเฉพาะที่เท้าที่เหวอะหวะเพราะเหยียบเศษแก้วเศษกระเบื้อที่ตนเองเป็นวิ่งชนและปัดมันจนแตกกระจาย วินทำแผลเหล่านั้นอย่างเบาๆแม้จะทำไม่เป็นเลยก็ตามที เมื่อเสร็จแผลที่ออกมาแม้จะดูไม่ดีเท่าไหร่แต่ก็สะอาดและเลือกหยุดไหล วินจึงเก็บของทุกอย่างแล้วมานอนกอดร่างบางเอาไว้อย่างแนบชิด

" ฝันดี.... "

วินจูบซับหน้าผากร่างบางแล้วบอกฝันดีเช่นทุกๆวันเค้ามักทำในช่วงนี้ แล้วก็นอนลูบหัวเจเบาๆจนกระทั่งหลับไป

" ลงมาได้แล้ว มา..... "

ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ที่โรงเรียนแล้ว แต่เจกลับไม่ยอมลงมาจากรถที่วินเป็นคนขับมา ร่างบางเค้ามองไปรอบด้านอย่างหวาดกลัว สายตาจากรอบด้านนั้นช่างทิ่มแทงเค้าเสียเหลือเกิน สายตาที่ดูรังเกียจและสมเพชส่งมาที่เค้าทั้งนั้นเลย

" มะไม่ดีกว่า....ผมไม่อยากเรียนแล้วผมอยากกลับ!! "

เจส่ายหัวรัวๆเพราะพอเอาเข้าจริงเ้ค้าก็ไม่ไหว เค้ากลัวเกินไปที่จะออกไปรับความจริงๆตรงหน้า จนน้ำตาหยดน้อยไหลลงมาเปื้อนที่แก้มขาว วินเลยเลยเข้าไปคุกเข่าตรงขอบประตูรถแล้วเอามือเช็ดน้ำตาให้

" ไม่ต้องกลัวน้า...บอกแล้วไงว่าฉันจะไม่ทิ้งนายเด็ดขาด...! "

" ไม่เอา...ผมกลัว "

" หน่านะ...ลองดู ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ต้องกลัวนะ "

วินไปจับมือบางเอาไว้แล้วค่อยๆดึงลงจากรถ ตอนแรกก็มีบ้างที่เจยังดึงดันอยู่แต่ก็แค่ไม่นานเค้าก็ยอมที่จะก้าวเท้าลงมาจากรถดีๆ แล้วร่างสูงไม่ยอมปล่อยให้เจได้หนีขึ้นรถอีก โดยการกอดเจเอาไว้แล้วล๊อครถซะเพราะเจมีทีท่าว่าจะหนีขึ้นไปหมกตัวอยู่ที่รถอีก

" ฉันจะอยู่ตรงนี้กับนายตลอดวันเลย.... "

วินลูบหัวเจเบาๆจนเจเริ่มผ่อนคลายและสั่นน้อยลง วินจึงโอบเอวบางแล้วพาเดินไปที่ห้องเรียนของเจโดยไม่ลืมเอากระเป๋าของเจมาด้วยเพราะงั่นบนบ่าของวินจึงมากระเป๋าอยู่ถึงสองใบ ของตนเองและร่างบาง

ทั้งคู่ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคู่ในบริเวรที่เค้าผ่านกันไป ทุกคนสัยและงงงันมากว่าทำไมวินถึงดู....ดูแลเจดีขนาดนี้ เพราะขนาดจินที่วินรักมากยังไม่เห็นดูแลกันจนตัวไม่ห่างกันอย่างนี้เลย รอบข้างจึงเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบนินทา

" นี่รุ่นพี่วินบ้าไปแล้วหรอคะ....ถึงไปยุ่งกับไอ้เศษเดนนี่!! โอ้ย!!!! "

สาวกล้าตายเดินเข้าไปถามวินอย่างท้าทายพลางงส่งสายตาเหยียดหยันไปให้เจที่ยืนตัวสั่นเป็นลูกแมวเปียกน้ำอยู่ในอ้อมแขนของวิน แล้วเธอก็ได้ลงไปกองอยู่ที่พื้น เมื่อเธอพูดจบวินก็ตวัดฟ่ามือใส่หน้าขาวเพราะโบ๊ะแป้งหนาเตอะจนได้ลงไปแนบกับพื้นแล้วมีสีแดงของเลือดมาประดับเป็นเพื่อนกันกับสีแดงของลิปสติก

แล้ววินก็เดินผ่านหน้าหญิงสาวไปทันที ไร้การสนใจใยดีอย่างที่เค้าถนัดนัก นี่ยังถือว่าโชคดีไม่งั้นเธอคงโดนพอๆกับจินนั้นแหละ เพราะพวกนี้ไม่เคยปราณีคนที่ทำให้เค้าโกรธเลย แล้วเมื่อมาถึงห้องเรียน วินก็ลากโต๊ะมานั่งข้างๆกับเจ นี่ถ้าไม่เกรงใจวินคงเอาเจนั่งตักไปแล้วล่ะ เจจึงอุ่นใจเมื่อวินไม่ห่างเค้าเลยแม้แต่น้อยตั้งแต่เข้ามาในโรงเรียน แต่ก็ยังโดนสายตาพวกนั้นทิ่มแทงอยู่ดี แต่ก็ยังรู้สึกดีที่มีคนคอยอยู่ข้างๆและปลอบใจ

วันทั้งวันวินตามติดเจไม่ห่าง ซึ่งเจก็ไม่ว่าอะไรกลับชอบด้วยที่เป็นอย่างนี้ แม้จะถูกตามแม้กระทั่งตอนเข้าห้องน้ำก็ตาม แต่นั่นแหละดีแล้วเพราะวินกลัวว่าถ้าเค้าไม่ประกบติดดีๆพวกเพื่อนเวรๆนั่นอาจฉวยโอกาศทำอะไรร่างบางก็ได้

" วันนี้ขอบคุณนะครับ..... "

เมื่อมาถึงบ้านเจก็กลั้นใจบอกวินทั้งๆที่เขินแทบตาย วินเดินมาเชยคางร่างบางแล้วจูบลงไปที่ริมฝีปากเบาๆมอบความอบอุ่นและความรักให้ร่างบาง

" ไม่เป็นไร....ฉันทำกับนายไว้เยอะ แค่นี้สบายมาก........ "

" อย่าทำแบบนี้เพราะรู้สึกผิดต่อผมเลยครับ "

เจรู้สึกจุกที่อกอย่างบอกไม่ถูก และถึงแม้ว่าคำพูดของเค้าอาจทำให้วินโกรธแต่ตอนนี้ความรู้สึกเจ็บจุกอกนั่นมันพลักดันให้พูดสิ่งที่คิดออกไป แล้ววินเองก็รู้ดีว่าเจรู้สึกยังไงคงเพราะคำพูดที่คลุมเครือล่ะมั้ง

" ฉันอาจเคยทำเพราะรู้สึกผิด แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว มันเปลี่ยนไปแล้ว...... "

เจมองหน้าร่างสูงที่จับมือเค้าแล้วพูดออกมาอย่างอ่อนโยน ทำให้ความรู้สึกจุกแน่นนั่นหายไปแต่หัวใจกลับระรัวขึ้นมาแทนที่ วินโน้มลงมาจูบที่หน้าผากแล้วลูบหัวเจอย่างที่ชอบทำ 

ขอเพียงแค่เราสองคนในเวลานี้เวลาที่เธอช่างเซ็กซี่ดึงดูด....จนเกินห้ามใจ มือสัมผัสมือ ใจสัมผัสใจ กายกระทบกาย

คืนนี้มันเป็นคืนของเรา เคียงข้างกายคู่กันไม่ปล่อยให้เธอเหงา เรื่องกังวลเรื่องเครียดวินก็คอยบันเทา สานสัมพันสานรักระหว่างสองเรา

กายสัมผัสกาย ใจสัมผัสใจ รับรู้ซึ่งความรู้สึกของกันและกันและเข้าใจ ดอกรักของเจเริ่มแบ่งบานจากข้างใน...จนชัดเจน!

ร่วมเดือนแล้วที่วินและเจมาเรียนด้วยกัน แน่นอนวินยังคงตามประกบเจไม่มีห่าง ยังคงเดินโอบเอวบางอยู่แทบตลอดเวลา...ซึ่งนั่นทำให้เจรู้สึกดีมากและคิดว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปเขาก็ยอม

" โอ้ย! ห่างกันบ้างก็ได้เว้ย!! "

" ทำไม อิจฉา....? "

วินเอ่ยถามพลอย่างกวนตีน พลเองยังรังเกียจเจอยู่ต่างหากเลยไม่อยากให้เพื่อนยุ่ง แต่ก็นะ...เพื่อนมันเสือกรักขยะที่แสนสกปรกชิ้นนี้เสียแล้ว และพลต่อให้รังเกียจยังไงแต่ก็ทำร้ายของๆที่วินรักไม่ได้อยู่ดี

" เปล่า.... "

" หาไรแดกกันป่ะ...เจอยากกินอะไรมั้ย? "

" อย่าหวานสัส! "

พลต้องว่าออกไปเพราะวินก้มลงไปกระซิบคลอเคลียที่ใบหูเล็กที่เริามแดงของเจ แล้วเค้าก็รีบเดินไปก่อนเพราะเอียนไอ้คู่นี้ เจก้มหน้าอายๆ ก่อนจะเดินไปตามแรงชักนำของร่างสูง

เพียงไม่นานก็มีอาหารวางอยู่ตรงหน้าพวกเขาเป็นที่เรียบร้อย วินกับพลนั่งกินและคุยกันไป ต่างจากเจที่ชักมีอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะเค้าเหม็นกลิ่นอาหารขึ้นมากระทันหันแต่ก็ฝืนกินทั้งๆที่อยากจะอ้วก

" เป็นอะไรเจ หน้าซีดเชียวหืม... "

วินหัวมาถามหลังสังเกตุว่าร่างบางของเค้านั้นแทบไม่เตะอาหารเลย แถมหน้ายังซีดๆอีกด้วย

" มันเหม็น.... "

" หืออะไรเหม็นอาหารหรอ? "

เจพยักหน้างึกๆ วินจึงลองดมดูและลองชิมด้วย

" ไม่เห็นเหม็นเลยเจ ปกติดีออก "

" อ่า.... "

" งั้นเปลี่ยนไหม กินของฉันมา...อะ "

วินตักอาหารจ่อร่างบาง ซึ่งเจก็ย่นหน้าหนีแล้วทำท่าเหมือนจะแหวะ วินเลยชักช้อนกลับแล้วเอามือไปอังหน้าเจดู

" ก็ไม่เป็นไข้นี่...? เอาไงดีงั้น...เฮ้ย! มึงง่ะไปซื้อนทจืดกับขนมปังเนยมาที!! "

" คร้าบ... "

พลมองดูคู่รักที่ดูแลกันดีจนน่ามั่นใส้ แต่เค้าดีใจนะ...ที่เจมีอาการที่ดีขึ้น และยอมเป็นแมวน้อยเชื่องๆให้กับวิน เพราะที่ผ่านมาเค้าสงสารเจจริงๆ แต่เห็นสภาพที่เจโดนโทรมมันเลยทำให้เค้ารังเกียจที่เจสกปรกก็เท่านั้น นอกนั้นเค้าก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

ไม่นานนมกับขนมปังก็มาถึงซึ่งเจก็รับมากินแต่ก็กินไม่หมด

" กินให้หมดเลย "

" อิ่มแล้วจริงๆ ผมกินไม่ไหวแล้ว "

เจส่ายหน้าไปมาอย่างน่ารัก คือน่ารักในสายตาวิน! วินก็ยอมรับนมกับขนมปังมี่เหลือมากินเอง แต่จู่ๆเจก็หน้าซีดหนักเอามือปิดจมูดปิดปากตัวเองแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำอย่างเร็วจนคนที่โต๊ะตกใจและวินวิ่งตามแทบไม่ทัน

" เป็นอะไร..!! "

วินเข้าไปลูบหลังเจที่โอ๊กอ๊ากโก่งคออาเจียนอยู่ในห้องน้ำอย่างเป็นห่วง เจอาเจียนจนไม่มีอะไรเลยออกมาเลย มีแต่น้ำใสๆออกมาเท่านั้นเอง

" เหม็นอะ! "

" อะไรอีกอะ!! "

วินเริ่มขึ้นเสียงใส่เจ แต่คราวนี้เจกลับไม่กลัววินเลยมองวินอย่างท้าทายอีกด้วย

" รุ่นพี่อะที่เหม็น...! "

" นี่!! "

เจย่นหน้าหนีเมื่อวินเข้ามาใกล้ เขาชักโกรธที่ร่างบางกล้าว่าและเริ่มดื้อใส่เค้า แต่พอก้าวขาเข้าไปใกล้เจก็วิ่งไปอาเจียนอีกรอบ ทำให้วินโกรธไม่ลงและต้องรีบตามไปดู

" ผมเหม็นน้ำหอมรุ่นพี่อะ!! ออกไปไกลๆเลย "

เจฝืนตะคอกวินที่กำลังเข้ามา วินงงมาก เหม็นน้ำหอมเค้าเนี่ยนะ อยู่กันมาเป็นเดือนเพิ่งเหม็นหรือไง!!

" ไหวไหมไปหาหมอดีกว่าป่ะ! "

" ไม่อ่ะ "

วินมองดูอาการที่ไม่สู้ดีของเจอยู่ด้านหลัง เพราะเจเหม็นน้ำหอมเค้า  จะบ้าตาย! นี่ไม่รักไม่ยอมนะเนี่ย!!! แต่พอเดินไปได้ซักพักเจก็ยืนนิ่งๆ วินจะเข้าไปดูก็กลัวเดี๋ยวอาเจียนอีก แต่แล้วก็ต้องรีบถลาเข้าไปรับทันทีเพราะเจวูบล้มลงไปดื้อๆ

" เจๆ!!! "

" อะไรวะวิน? "

" ไม่รู้วะ เจวูบไป "

" พาไปหาหมอดิป่ะ! "

" อืม! "

วินอุ้มเจไปที่รถโดยมีพลตามมาด้วย และแม้ว่าข้างทางจะมองอย่างสนใจขนาดไหนวินก็ไม่สนรีบบึ่งรถไปที่โรงพยาบาลทันที....

" หมอๆ เจเป็นไงบ้างครับ?!! "

" หมอ.....? "

" หมอ...แสดงความยินดีด้วยนะครับ คุณเจตั้งครรได้เดือนกว่าๆแล้วครับ แต่ช่วงนี้ต้องระวังเป็นพิเศษหน่อยนะครับเพราะครรช่วงนี้ยังอ่อนแอมาก กระทบกระเทือนนิดๆหน่อยก็อาจแท้งได้ เพราะความแข็งแรงของครรนั้นต่างจากหญิงสาวน่ะครับ "

วินอึนไปเลยเมื่อรู้ว่าเจท้อง ท้อง?หรอ ผู้ชายท้องหรอ?!!!

" มะหมอๆ คะคือเจเป็นผู้ชายนะฮะ!! "

" อ้อครับ ผมรู้ครับ คุณอาจตกใจแต่จริงๆแล้วผู้ชายก็ท้องได้ครับ มันมีเปลี่ยนแปลงของร่างกายที่ซับซ้อน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเท่าไหร่สำหรับสมัยนี้น่ะครับ "

" จริงหรอครับ? "

" ครับ หมอขอตัวนะครับ อ้อระวังอย่ามีอะไรกระทบกระเทือนจิตใจเค้าด้วยนะครับ อาจทำให้แท้งได้ "

" ครับ "

วินยกมือไหวหมองงๆ ผู้ชายท้อง?

" แปลกดีวะ! "

วินพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนตัวเอง แล้วเดินเข้าไปหาเจโดยมีพลตามเข้ามาด้วย เจยังคงหลับอยู่และมีสายน้ำเกลืออยู่ที่แขน วินเดินเข้าไปนั่งข้างๆเจพลางยกมือบางมาแนบแก้มไว้

" กูกลับล่ะ สวีทกันซะให้พอ พ่อมือใหม่! "

พลยิ้มแหย่วินที่ดูก็รู้ว่ามันดีใจจะตายที่คนรักมันท้องได้ ก่อนจะเดินออกไปและหาที่เที่ยวต่อ วินจูบซับหน้าผากเจอย่างรักใคร่แล้วนั่งเฝ้าอยู่ข้างกาย

" อะอือออ "

" ไงเจ ตื่นแล้วหรอเป็นไงบ้าง.... "

" ผมเวียนหัวอ่ะ "

เจหันมาตอบวินที่นั่งจับมืออยู่ข้างๆ เจขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะสงสัยว่าวินยิ้มอะไร แล้วทำไมต้องดูมีความสุขอย่างนั้นด้วย หรือเพราะเค้าเข้าโรงบาลวินเลยดีใจ หรือเพราะเค้าเป็นอะไรวินถึงดูมีความสุขอย่างนั้น ความคิดของเจทำร้ายเจอีกแล้ว ความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้เจเบือนหน้าหนีวินแล้วหันไปร้องไห้อีกทาง เล่นเอาวินมึนตื้บเลย

" เป็นอะไรเจ.... "

" ผมไม่ได้เป็นอะไร! "

เสียงสั่นแกมประชดประชันทำเอาวินงงหนักเลย นี่ท้องแล้วนิสัยเหมือนผู้หญิงด้วยหรอเนี่ย?

" เจงอนวินหรอคร้าบ "

เจหันควับมาเมื่อเจอคำพูดที่ดูเปลี่ยนไปอย่างแรงของวิน พอหันมาวินก็มองเค้าด้วยสายตาลึกซึ้ง จนเจเริ่มรู้สึกดีขึ้นมา

" เจไม่พอใจอะไรวินหรอ วินขอโทษน้าที่ทำใหเจไม่พอใจ "

" เอ่อ... "

นั่นแหละอาการไปไม่เป็น! ใช่เจไปไม่เป็น งอนเรื่องอะไรโกรธเรื่องอะไรก็ชักจำไม่ได้ เพราะมันปลิวหายไปไหนแล้วไม่รู้ เจต้องหลุบตาต่ำลงเพราะไม่กล้าสบตาร่างสูง

" ผมเปล่าไม่พอใจคุณนะ "

" จริงนะ "

" อื้อ "

" ฟอดดดด เจน่ารักที่สุดเลย วินรักเจนะ!! "

" หะห้ะ!!! "

" วินรักเจ.... "

" อะเอ่อออ "

หัวใจเต้นไม่จังหวะเลย เพราะระรัวไปหมด หน้าร้อนฉ่ามือไม้สั่นเหงื่อซึม และน้ำตาแห่งความดีใจก็ซึมออกมาอาบแก้ม เค้าดีใจมากที่วินรักเค้า เค้าดีใจจริงๆที่คำนี้หลุดออกมาจากปากวิน

" เจล่ะรักวินบ้างมั้ย? "

คำรักว่ารักของวินบอกคำตอบให้กับร่างบางแล้ว แล้วคำตอบนั้น...

" ครับ ผมรักรุ่นพี่ฮื่ออออ "

" ไม่เอาๆไม่ร้อง แล้วต้องเรียกวินสิไม่ใช่รุ่นพี่! "

วินรับอ้อมกอดจากร่างบางที่บอกรักเค้าแล้วลุกมากอดเค้าด้วย วินลูบหลังเจเบาๆ มีความสุขมากๆเลย

" วิน.... "

" อื้อ วิน.... "

วินประทับจูบนุ้มนวลให้กับร่างบางด้วยความปีติ เจก็ตอบสนองวินด้วยความรู้สึกเดียวกัน

" ว่าแต่...ผมเป็นอะไรหรอ? "

" ก็...ไม่เป็นอะไรมากหรอก "

วินพูดไปลูบๆท้องน้อยเจไป เจเองก็ไม่ขืนอะไร

" งั้นก็กลับบ้านได้แล้วสิฮะ "

" ไม่ได้หรอก..... "

" แล้วไหนบอกผมไม่เป็นอะไร!! "

เจเริ่มขึ้นเสียงนิดหน่อยเพราะหงุดหงิดง่าย แต่วินก็ไม่โกรธเพราะรู้ดีว่าเป็นเพราะอะไร

" เจ...เจจะเป็นแม่คนละนะ "

วินบอกเจขณะที่เอาหน้าแนบลงไปที่ท้องแบนราบ

" หา..! ผมเป็นผู้ชายนะ!! "

" ก็รู้....แต่เจท้องนะ "

" ....... "

" ถามหมอไหมล่ะ? "

เจส่ายหัวเบาๆ เพราะเค้าเชื่อวิน ทั้งคู่โผเข้ากอดกันและกัน พลางนั้งคุยนั่นนี่ต่อ ชื่อลูกเอย เพศลูกเอย ซึ่งไม่ว่าจะคุยเรื่องอะไรก็ตาม วินยอมที่จะเป็นฝ่ายตามไม่เถียง และยินดีที่จะง้อเจแม้ว่าเขาจะไม่ได้ผิดและไม่รู้ว่าเจโกรธหรืองอนเขาเรื่องอะไร

ความรักที่มีให้เจเป็นตัวพลักดันให้วินเปลี่ยนไป และหลังจากนี้เค้าต้องเปลี่ยนแปลงอีกเยอะ และต้องใจเย็นให้มาก เนื่องจากเจกำลังท้อง...วินไม่คิดว่าลูกนั้นเป็นลูกของใคร อาจจะไม่ใช่ของตนก็ได้ แต่วินกลับเชื่ออย่างหมดหัวใจว่า...นี่เป็นลูกเค้า เพราะช่วงเวลามันสอดคล้องกัน ข่วงนั้นเจอยู่ที่บ้านตนแล้วนั่นเอง เพราะงั้นเค้าจะทุ่มทั้งความรักที่มีให้ทั้งคู่ รวมถึงเวลาด้วยเช่นกัน

เจพักอยู่โรงพยาบาลเป็นอาทิตย์ เพราะมีอาการแพ้ท้องค่อนข้างรุนแรงเลย แต่ก็ดีขึ้นมามากแล้วทั้งคู่จึงเดินทางกลับบ้าน

" วันนี้กลับบ้านแล้วน้า.... "

" ดีจัง เค้าเบื่อโรงพยาบาลเต็มที "

เจพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายสุดๆ วินเดินประคองเจไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินและไปรับยงรับยาบำรุงมาเพียบเลย

" เจยังต้องกลับไปเรียนไหม? "

" เจอยากกลับไปเรียนไหมล่ะ "

" ไม่อะ เจอยากอยู่บ้าน "

" แล้วแต่เจล่ะกัน อ้อ....เดี๋ยวก่อนกลับเราแวะไปซื้อของกันนะ "

" อื้อ! "

เจยิ้มตาหยีให้คนรักก่อนที่วินจะลุกไปรับยาตามที่พยาบาลเรียก แล้วทั้งคู่ก็มุ่งตรงไปที่รถเพื่อไปห้างสรรพสินค้าต่อ

" ลงดีๆ "

" เจแค่ท้องน้า ไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้นซักหน่อย "

ร่างบางเอ็ดร่างสูงน้อยๆเพราะวินแทบอุ้มเค้าลงจากรถอยู่แล้ว ดีที่ไม่มีคนให้อายเพราะวันนี้ไม่ใช่วันหยุด

ทั้งคู่เดินเข้าไปหาซื้อของมากมายทั้งที่จำเป็นและไม่จำเป็น ก็ไอ้ที่ไม่จำเป็นเนี่ยนเพราะเจอยากได้เองต่างหาก

" เจ...แป็ปนึง "

" อะไรอะ?!! "

ร่างบางคิ้วผูกกันยุ่งเพราะวินเดินหนีไปทางอื่นแล้วทิ้งเค้าไว้ตรงนี้ คนท้องอย่างเค้าจึงเริ่มน้อยใจและร้องไห้ บ่นว่าวินต่างๆนาๆ

" ร้องไห้อีกแล้ว ที่รักของผม "

" ไม่ต้องมายุ่งเลยนะ อยากไปไหนก็ไปเลย!!! "

" โอ๋ๆ ไม่โกรธวินน้า วินขอโทษนะที่ทำให้เจร้องไห้อีกแล้ว... "

" ไม่สนไม่ต้องมายุ่ง! "

วินคว้าเอาร่างเจมากอดอย่างไม่อายคนที่ผ่านไปมา อายทำไม?ง้อเมียเนี่ยต้องอายคนด้วยหรือไง!!

" วินขอโทษๆ... "

วินลูบหลังปลอบแม่แมวขี้แย จนเจเริ่มดีขึ้นวินจึงผละออกแล้วเช็ดน้ำตาที่เปรอเปื้อนอยู่ที่ใบหน้าหวานของร่างบาง ก่อนจะล่วงมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบสิ่งๆหนึ่งออกมาแล้วเปิดมันให้คนตรงหน้าเห็น

" แต่งงานกับวินนะ? "

" อึก...ฮึกฮื่ออออ "

แจร้องไห้ระงมเพราะดีใจที่วินขอเค้าแต่งงาน เค้าเข้าไปกอดวินแล้วซบอกหนาพลางพยักหน้ารับคำขอ เค้าปฏิเสธไม่ได้หรอกเค้ายินดีมากด้วยซ้ำที่เป็นอย่างนี้

" ปั้งๆๆๆ!!!!! "

เสียงปืนดังขึ้นลั่นห้างอยู่หลายนัด เจตกใจกับเสียงที่ดังมากจึงกอดร่างสูงแน่นขึ้นอีก วินก็กอดเจดั่งต้องการปกป้องคนรักเอาไว

" เฮ้ยๆๆ!! มันอยู่นั้นจับมันไว้! "

แล้วเสียงก็อื้ออึงอลม่าน ผู้คนวิ่งกันจ้าต่างวิ่งหนีคนที่มีปืนคนนั้น วินเมื่อเห็นว่าตำรวจและเจ้าหน้าที่ไปลากคอพวกอยู่ เค้าก็รีบพาเจออกจากที่นี้ แต่ทางที่จะไปเอารถมันวุ่นวายมากเค้าเลยเลือกที่จะไปขึ้นแท๊คซี่เพราะต้องการให้เจปลอดภัยทีาสุด

" ไม่ต้องกลัว... "

วินพูดปลอบใจเจและจูบหน้าผากเพื่อเรียกขวัญ แล้วรีบโบกรถแท๊คซี่โดยที่จับมือเจเอาไว้แน่น

" ฮึ่มๆ...โครม!!!!!!!!!!!!!!!!! "

เสียงเครื่องรถปริศนาเบิ้นเครื่องก่อนจะพุ่งเข้ามาทางวินแล้วชนเข้ากับตัวห้างอย่างแรง จนวินตายคาที่!!!

เจที่จับมือกับวินไว้ในช่วงเวลานั้นโดนกระชากจากแรงชนจนล้มก่อนที่วินจะปล่อยมือบางอย่างรู้ตัวเอง เจมองดูภาพตรงหน้าแน่นิ่ง แม้การล้มเมื่อกี้จะทำให้เค้าตกเลือดก็ตาม

" วิน...!!!!!!!!! "

เมื่อได้สติ เจก็วิ่งไปหาวินที่โดนชนอัดกำแพง เค้ารีบเข้าไปดึงวินออกมาแต่ก็ไม่เป็นผล วินตายแล้ว เค้าไม่ตอบสนองแล้ว เจร้องไห้คลั่งจนแทบเสียสติ

" วินๆ ลุกมาเดี๋ยวนี้นะ มาดูแลลูกกับเจเลย วินจะมาทิ้งเจกับลูกไม่ได้นะวิน วินๆๆๆ!!!!!!!!!! "

ด่าไปตีไปร้องไห้ไป ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างสงสารเจจับใจที่ต้องเห็นคนรักถูกรถชนตายต่อตา แทนเดินลงมาจากรถ เค้ามีอาการเจ็บบ้างเล็กน้อย

" มึงไม่เป็นไรนะเจ ป่ะไปกับกูปล่อยแม่งตายห่าอยู่ตรงนั้นแหละ!! "

" แทน...มึงฆ่าเค้าทำไม "

" แกแค้นไง!!! มันทำมึงทำกู จนทั้งกูและมึงไม่เหลืออะไรแล้ว!!!!! มึงน่าจะดีใจนะที่มันตาย! "

" มึง... "

เจพูดอะไรไม่ออกแต่ลุกขึ้นและเข้าไปทำร้ายแทนที่พรากคนรักของเค้าไป

" ทำไมๆ มึงทำอย่างนี้ทำไม "

" โว้ย!! "

แทนพลักเจลงไปกระแทกพื้นอย่างแรง จนเจเจ็บท้องไปหมด จึงต้องนอนขดตัวบิดไปมาอย่าเจ็บปวด พลางมองวินด้วยน้ำตาก่อนทุกอย่างจะวูบไป.......

ส่งท้าย...แค้นรัก

งานศพวินถูกจัดขึ้นที่วัดแห่งหนึ่ง โดยเค้าได้จัดรวมกับศพของเด็กน้อยผู้เป็นลูกของวินด้วย ในงานมีแต่ความเศร้าเสียใจอย่างที่สุด ไม่เคยคิดเลยว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างนี้ พลนั่งมองโรงของวินแล้วก็เดินออกไป

เค้าเสียใจที่เพื่อนต้องตายอย่างนี้ แต่มึงโชคดีนะ มึงได้เอาลูกน้อยของมึงไปอยู่ด้วย น่าอิจฉาตายอย่างไม่โดดเดี่ยว แต่ที่โดดเดี่ยวคือ...เจ

แทนเป็นคนยิงปืนในห้างและขับรถชนวินอย่างตั้งใจสุดๆ ความแค้นที่เค้ามีได้เผาผลานสิ่งที่เจรักไปทั้งสองสิ่ง นั้นคือคนรักและลูกน้อยที่รัก ทุกๆอย่างที่เจต้องเจ็บปวดมาจากแทนทั้งสิ้น....แทนต่อสู้และขัดขวางการจับกุมของเจ้าหน้าที่จึงถูกวิสามัญฆ่ากรรม

เด็กน้อยตัวเล็กวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานอยู่ในสนามเด็กเล่นหลังบ้าน ใบหน้านั่นช่างดูมีความสุขเสียเหลือเกิน ข้างกายมีชายผู้เป็นที่รักเคียงข้างไม่ห่างหาย เค้าช่างเป็นคนที่โชคดีจริงๆที่มีทั้งคนรักที่ดี ลูกที่น่ารัก.......

ใช่! เจอาจโชคดีถ้านั่นเป็นเรื่องจริง แต่ไม่เลยมันเป็นแค่ความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง เจต้องรับการรักษาอาการทางจิตเนื่องจากผลกระทบที่ผ่านมา เมื่อวินไม่อยู่สิ่งตางๆที่เคยรุมเร้ายิ่งทวีและรุมหนักขึ้น บวกกับความเสียใจที่สูญเสียคนที่รักไป....ทำให้เจไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก

นั่นอาจเป็นการดีที่เค้าจะได้มีความสุขอยู่ในฝัน และได้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นจริงไปๆ ต่อจากนี้ไปนายจะไม่เจ็บปวดอีกแล้ว...เจ

TheEnd

*********************************************************