ทาส 1

บนโลกเรานั้นมีเรื่องเหลือเชื่อมากมายที่เกิดขึ้น เรื่องนี้ก็เช่นกัน....

ซาตานหนุ่มสองตน ถูกพระเจ้าลงทันให้อยู่แต่ในความมืดชั่วนิรันด์ แต่ก็ไม่น่าเบื่ออะไรนัก เพราะพวกเค้าสามารถ ได้ทุกอย่างที่ใจปรารถนา ยกเว้นการออกไปจากที่นี่!

แต่ซาตานหนุ่มอีกตนกลับเบื่อหน่ายอย่างมหาศาลที่ต้องคลุกอยู่แต่ที่นี่

" นี่แบล๊ค ฉันอยากไปโลกมนุษย์จังเลยอ่า...ที่นี่มันน่าเบื่อเกินไป "

ชายหนุ่มเรือนผมสีดำสนิท ดวงตากลมโต ขนตางอนยาวเป็นแพ จมูกเรียวรับกับริมฝีปากบางสีสวย รวมๆแล้วเค้าแทบไม่ต่างจากหญิงสาวรูปงามคนหนึ่งเลยทีเดียว

เค้าเอ่ยกับอีกคนอย่างออดอ้อน

ชายหนุ่มนามว่าแบล๊ค ผู้มีใบหน้าเหมือนกับอีกคน เพียงแค่ดวงตาเรียวคมเท่านั้นที่แตกต่างกัน เงยหน้ามองผู้เป็นน้องด้วยตาที่เย็นชา

" ไวท์อย่างอแงได้ไหม... "

" โถ่...แบล๊คนายไม่เบื่อบ้างหรอ นี่เราอยู่อย่างจำแจมาตั้งกี่พันปีแล้วเนี่ย!! "

ผู้เป็นน้องเดินไปนั้งข้างพี่ชายที่มีใบหน้าเหมือนกัน แบล๊คมองหน้าน้องนิ่ง

" ก็ไม่หนิ "

" ก็ไวท์เบื่อนี่...น้าๆ ไปเหอะ ไม่มีมนุษย์คนไหนจะรู้หรอก "

เมื่อผู้เป็นน้องอ้อนมากๆก็เริ่มใจอ่อน เพราะไวท์ขอเค้าอย่างนี้มาร่วมร้อยปีแล้ว

เค้าเองไม่ได้กลัวว่าใครจะรู้หรอก เพราะถึงรู้ไปก็ทำอะไรพวกเค้าไม่ได้อยู่ดี เพราะพวกเค้าไม่มีวันตาย แต่แค่รำคาญความวุ่นวายบนโลกมนุษย์เท่านั้นแหละ

" ก็ได้ๆ อย่าสร้างเรื่องเด็ดขาดเลยนะ ถ้าสร้างเรื่องล่ะก็กลับทันที เข้าใจนะ! "

" คร้าบๆ รักแบล๊คที่สู๊ด~~~เลย "

แล้วผู้เป็นน้องก็หอมแก้มผู้เป็นพี่ ก่อนจะรีบไปเตรียมตัวเพื่อไปโลกมนุษย์

การเดินทางไปโลกมนุษย์ต้องเดินทางผ่านประตูมิติ และแน่นอนว่าที่นี่ไม่มี!

แต่ไม่ใช่เรื่องยากเลยสำหรับแบล๊ค เค้าสามารถสร้างประตูมิติขึ้นได้ด้วยพลังของตน เพราะเหตุนี้ ไวท์จึงต้องร้องขอผู้เป็นพี่

แล้วไหนว่าโดนพระเจ้าลงทัน ไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ไง ถามว่า...พระเจ้าพลาดหรอ ที่ลืมปลดพลังที่มีอย่างมากมายของทั้งสองคนนี้ เปล่าเลย...ท่านรู้ดีอยู่แล้ว แต่ท่านต้องการให้ลูกทั้งสองของท่านได้เจอกับอะไรด้วยตัวเอง

เมื่อพวกเค้าไปอยู่บนโลกมนุษย์ เค้าต้องไม่ต่างจากมนุษย์ ต้องเรียนรู้ที่จะรัก เรียนรู้ที่จะเจ็บ ต้องมีหัวใจเยี่ยงมนุษย์!!

ไม่นานเกินรอ แบล๊คได้ทำการใช้พลังตนเองเปิดประตูมิติ ไวท์ลงมาจากการเตรียมของยืนมองอย่างตกตะลึงในความสามารถของพี่ชาย

" มันไม่เสถียรเท่าไหร่นะ ระบุไม่ได้ว่าเราจะไปโผล่ที่ไหนและยุคไหน "

" ไม่รู้อะดีแล้ว ตื่นเต้นดีออกแบล๊ค ^^ "

ไวท์บอกพี่ชายอย่างยิ้มแย้ม ก่อนจะเดินไปจับมือพี่ชายแล้วเดินเข้าประตูมิติไปพร้อมกัน.....

ยามค่ำคืนที่ไร้ดวงดาวทองแสง ที่ถูกกลบเกลื่อนด้วยแสงสีหลากหลายของย่านท่องเที่ยว กลางกรุงโตเกียว

ควักไคว่ไปด้วยรถราและผู้คน ที่ออกมาท่องราตรีอย่างมั่งคั่ง สองข้างทางเต็มไปด้วยผับบาร์หลากหลายแบบให้เลือกระรานตาไปเสียหมด

หนุ่มน้อย ผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนยาวประบ่า ดวงตากลมโตสีเดียวกับเส้นผม ใบหน้าสวยหวานอย่างเด็กสาว

ซาโตชิ...คือชื่อของผม ผมถูกเพื่อนๆลากมาเที่ยวผับย่านชิบุย่า ซึ่งผมไม่อยากมาเลยซักนิด มันวุ่นวาย มากมายไปด้วยผู้คน แสงสีที่ทำเอาผมเวียนหัว เสียงเพลงดังจนปวดตับ? ไหนจะกลิ่นบุหรี่ชวนอ้วกอีก

ไม่เข้าจริงๆว่ามันสนุกตรงไหนไอ้สถานที่แบบนี้เนี่ย!

ผมนั่งและพวกเพื่อนๆนั่งลงมุมหนึ่งของผับ ผมกวาดสายตามองสาวๆที่เต้นด้วยท่าทางยั่วยวน อย่างน่าสนใจ อ่า...อย่างน้อยมันก็น่าดูล่ะนะ ก็ผมเป็นผู้ชายนี่ คงไม่แปลกใช่ไหมล่ะ ที่จะชอบอะไรอย่างนี้

" สาวๆเต็มเลยวะ "

" นั่นดิ...ได้กลับห้องด้วยซักคนคงเจ๋งดีเนอะ ว่าป่ะ! "

" เฮ้ย! ซาโตชิสนใครเป็นพิเศษป่าววะ? "

" ไม่อะ แค่ดูก็พอล่ะ เอากลับบ้านไม่ได้หรอกพ่อเล่นยับชัว "

" ฮ่าๆ น่าสงสารวะ "

ผมได้แต่ส่ายหน้าเอือมกับคำพูดพวกมัน ผมพูดไปงั้นแหละ ถึงสนใจแล้วพากลับบ้าน พ่อก็ไม่สนผมอยู่ดี แต่นี้ยังไม่มีใครน่าสนเลยซักคน

เครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์หลากชนิดก็ถูกสั่งมาที่โต๊ะของพวกเรา ผมก็ไม่ค่อยรู้นักหรอกว่าอันไหนเรียกอะไร รู้แต่กินแล้วเมาแน่ๆ

ผมนั่งจิบเหล้าอย่างเงียบๆ ส่วนเพื่อนๆก็เริ่มไปป้อสาวๆกันแล้วล่ะ พวกมันเลยให้ผมนั่งเฝ้าโต๊ะซะเลย

" นี่...นาย "

" ?!!! "

จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเรียกผมจากด้านข้าง ผมจึงหันไปมอง โอ้!! หล่อโฮก..! แบบหล่อมาก...จริง บรรยายไม่ถูกเลย เอ...แสงสีมันลวงตาเปล่านะ แล้ว...เค้ามานั่งข้างผมตั้งเมื่อไหร่กัน??

" ครับ มีอะไรหรอครับ "

" ที่นี่ที่ไหน? "

เค้าถามผมด้วยหน้าตาและท่าทางที่เรียบเฉย แต่แปลกคนแหะมาเองได้ แต่กลับไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน

" ฉันหลงทาง พลัดหลงกับน้องด้วย "

" อ่า...นี่ผับ ss ครับ "

" เอาละเอียดกว่านี้ได้ไหม "

" อ่า ขนาดไหนล่ะครับ เช่น นี่ผับ ss อยู่ในชิบุย่า กรุงโตเกียวประเทศญี่ปุ่น! พอไหมครับ "

" ขอบคุณมาก "

แล้วเค้าก็ลุกขึ้นและเดินจากไป

อะไรของเค้าวะ มันจำเป็นต้องรู้ขนาดนั้นเลยหรือไง ท่าจะเพี้ยนแหะ น่าตาก็ดีแท้ๆ

ผมนั่งเล่น ดื่มนั่นนี่ต่อไปซักพักก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
ผมลงรถไฟแล้วก็เดินเข้าหมู่บ้านมาเรื่อยๆ

มันมืดและวังเวงแลดูน่ากลัวพิลึกๆแหะ ผมเดินซักพัก ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งพิงกำแพงอยู่ข้างทาง

คนหรือเปล่าวะเนี่ย? เพราะนี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย แต่เค้าดูคุ้นๆแหะ ลองเดินไปถามหน่อยดีกว่า

" คุณครับ... เป็นอะไรหรือเปล่า? "

" งื้อ~~ ไม่อ่า แบล๊คอยู่ไหน ฮึก! อย่าทิ้งไวท์สิ!! "

อ่าวเวร! อะไรละเนี่ย ผมเดินไปลูบหลังเค้า เค้าดูตัวใหญ่กว่าผมอีกแหะ นี่ขนาดผมเรียนอยู่ปีสามแล้วนะ ผมสูงแค่ 169 เซนเองอะ ฮ่าๆ เกี่ยวกันไหม?

แล้วเค้าก็เอาแต่ร้องไห้ จนผมไม่รู้จะทำยังไงเลย ทะเลาะกับแฟนมาหรือไงนะ ถึงต้องมานั่งจุมปุก ร้องไห้อยู่นี่

" คุณ...ผมว่ากลับบ้านเถอะนะครับ ดึกมากแล้วอันตรายนะ "

" ฮึก..! ผมไม่มีบ้าน แบล๊ค..ฮึก! ทิ้งไวท์แล้วฮือ... "

แล้วเค้าก็เอาหน้าซุกเข่าแล้วก็ร้องไห้ต่อ หน้าเค้าเหมือนใครน้า..คุ้นๆเหมือนเพิ่งเจอกันไป เอ....ผมนึกๆๆๆ และนึกๆต่อไป ขณะที่โอ๋ผู้ชายคนนี้ไปด้วย

ผู้ชายอะไร ตัวก็ใหญ่ หน้าตาก็ดี แต่ร้องไห้เป็นเด็กๆเลยแหะ

" ไปพักบ้านผมก่อนไหม พรุ่งค่อยว่ากันนะ "

" งืมๆ "

เค้าลุกขึ้นปัดๆเสื้อผ้า เช็ดน้ำตาตัวเองอีกนิดหน่อย แล้วเราก็เดินไปบ้านผมด้วยกัน โดยที่เขายังคงมีน้ำตาอยู่เกือบตลอด ตลกดีแหะ

" อะถึงล่ะ เบาๆล่ะเดี๋ยวพ่อผมตื่น "

" พ่อนายตื่น เค้าจะว่าฉันมั้ย? "

เค้าถามผม ทำสีหน้าเป็นกังวล ผมแอบขำน้อยๆกับท่าทางน่ารัก ของเขา

" ว่าสิ! "

" อ้า!! อุ้บ!! "

" ชู่ว~~ เงียบๆเค้าก็ไม่รู้แล้วล่ะ ^^ "

เขาพยักหน้าหงึกๆอย่างแรง จนผมสีดำขลับลงมาปิดหน้าเขา ผมเลยเอื้อมมือไปปัดมันให้

เขาตัวสูงกว่าผมแยะเลยละ ผมอะแค่ไหล่เค้าเองนะนี่!

ทั้งๆที่ตัวก็สูง ดูแมนกว่าผมตั้งเยอะ ทำไมขี้แงอย่างนี้นะ เอ...โฮโมป่าวหว่า? โอ้ยๆ ไม่เอาไม่คิด!

พอเข้ามาในห้อง เขาก็มองอย่างตื่นตาตื่นใจ น่าสนใจตรงไหนแค่ห้องเล็กๆห้องหนึ่ง

" ฉันไม่เคยเห็นห้องที่เล็กขนาดนี้มาก่อนเลย! สุดยอด มันมหัศจรรย์มาก!! "

" เอ่อ...! "

เค้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นสุดๆ ไม่เคยตื่นอะไรอย่างนี้มาก่อน

ห้องเล็ก!!! ตื่นเต้นเพราะเพิ่งเคยเห็นห้องเล็ก!! เหอๆ ไอรวย!

" นายนอนบนเตียงล่ะกันนะ นอนได้เปล่าล่ะ เตียงมันเล็กนิดเดียว "

" ได้ๆๆ! ได้สิ นี่ๆเตียงขนาดเล็กกว่าเตียงสัตว์เลี้ยงบ้านผมอีกนะเนี่ย ฮี่ๆๆ "

แม่เจ้า! เล็กกว่าเตียงสัตว์เลี้ยง! ถึงเขาจะบอกว่าเล็กกว่าเตียงสัตว์เลี้ยงเขา แต่เขากลับดูอยากน๊อน..อยากนอนเนอะ หัวถึงหมอน...หลับไปเลย!!

เพี้ยนชะมัด! แต่น่ารักดีนะเนี่ย คนชื่อแบล๊คทิ้งเค้าลงได้ยังไงนะ หรือเพี้ยนไปเลยรับไม่ได้? เอ้อ..ช่างเหอะ อาบน้ำนอนดีกว่า....

เมื่อหนุ่มน้อยหลับใหลไปแล้ว คนที่เขาคิดว่าหลับไปแล้วก็ลืมตามามองอย่างนึกสนุก ดวงตาสีดำคลับแปลเปลี่ยนเป็นสีทองอำพัน บ่งบอกถึงอารมณ์ สนุกตื่นเต้นกับของเล่นที่เรียกว่ามนุษย์!

ไวท์ลงไปนั่งข้างๆซาโตชิ พลางเอามือเย็นเหยียบลูบไล้ใบหน้าสะอาดนั้น ลูบต่ำลงไปจนตลอดลำตัว ค่อยๆกรีดเสื้อผ้าร่างบางด้วยปลายเล็บ
ที่ยาวและแหลมคมของปีศาจ

ก่อนจะก้มลงไปลามเลียด้วยลิ้นเย็นเฉียบ ไล้ไปตามลำตัวอีกคนอย่างเชื่องช้า

" จะทำอะไรน่ะไวท์! "

" เปล่าน้า~~~ "

คนถูกเรียกเงยหน้าไปมองผู้มาใหม่ทันที ดวงตากลับกลายเป็นสีนิลเช่นเคยอีกครั้ง

" บอกแล้วว่าอย่าสร้างปัญหา "

" เค้าเปล่าน้า...แค่ลองชิมนิดเดียวเอง~ "

ไวท์ลุกขึ้นแล้วเดินไปกอดผู้เป็นพี่อย่างออดอ้อน เค้าไม่อยากกลับไปที่โลกแห่งความมืดที่แสนน่าเบื่อนี่นา... ที่นี่มีแต่อะไรน่าสนุกทั้งนั้นเลย หนุ่มน้อยนี่ก็เช่นกัน

" ไปกันได้ยัง? "

" อื้ม~ ไปสิ "

พูดจบทั้งสองก็หายตัวไปในความมืดทันที ไม่มีใครรู้ว่าทั้งสองจะไปที่ไหน และจะทำอะไรต่อ แม้กระทั้งพระเจ้า!

พระเจ้าควบคุมและกำหนดทุกอย่างบนโลกมนุษย์ให้ไปทางไหนก็ได้ทุกอย่าง แต่กับซาตาลหนุ่มทั้งสอง ท่านไม่สามารถคาดเดาอะไรได้ทั้งนั้น ไม่อาจควบคุมหรือกำหนดชะตา เพราะทั้งคู่ไม่ใช่มนุษย์และเป็นบุตรของตน

*********************************************************************

มือใหม่จ้า ยังไงก็ฝากตัวด้วยน้า