ร่าน...แล้วรักมั้ย 9

ผมดอดมาทำงานที่บาร์ช่วงเย็นเพราะต้องการคลายเครียด เพราะอยู่บ้านแล้วงุ่นง่านชอบกล มีอะไรกับชางมินวันนี้ก็ตงิดๆเพราะหน้าไอ้บ้านั่น ผมเซ็งมากที่ตัวเองเป็นอย่างนี้ ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย....

" แจจุง... "

" มาม่าซัง สวัสดัฮะ "

" จ้ะ ว่าแต่เป็นอะไรอะเราหน้าหมองเชียว เครียดเรื่องอะไรอยู่หรอจ้ะ? "

" รู้ทันอีกแล้วนะฮะ! "

" ฮิๆ แจจุงก็เหมือนน้องพี่ ทำไมพี่จะไม่รู้ล่ะ "

" อ่า... คือผมเครียดๆเรื่องร่างกายตัวเองนี่ล่ะฮะ! "

" ยังไงหรอ..? "

" มันอธิบายไม่ถูกง่ะ "

" ลองดู เพื่อเจ๊เข้าใจ... "

" อืม..คือ ผมไปมีอะไรกับคนที่เดทด้วยน่ะฮะ แต่ว่า...ผมกลับนึกหน้าของผู้ชายอีกคน ตอนมีอะไรกันผมไม่มีอารมณ์ร่วมเลยทั้งๆที่เค้าก็ลีลาดี แต่พอ.... "

" อะไรล่ะจ้ะ? "

" แต่พอนึกหน้าผู้ชายคนหนึ่ง ผมกลับมีอารมณ์ขึ้นมาอย่างรุนซะอย่างนั้นอะ คราวก่อนก็เป็น นึกถึงหน้าเค้า นึกว่าโดนเค้าสัมผัส อารมณ์ผมก็กระเจิงหมดเลยอะ! -////- "

" โถ่...เจ๊ก็นึกว่าเราเป็นอะไร คนที่นึกถึงแล้วมีอารมณ์เนี่ยคนเดียวทุกครั้งใช่หรือเปล่า? "

" ฮะ..ทุกครั้งเลย ผมเลยคิดว่าผมต้องเป็นอะไรซักแน่ๆ เครียดจัง..... "

" เครียดทำไม เราน่ะไม่ได้ป่วยหรือเป็นอะไรซักหน่อย! "

" ยังงี้มาม่าซังยังว่าไม่เป็นอะไรอีกหรอ? "

" ก็ใช่! เราก็แค่...รักผู้ชายคนนั้นเท่านั้นเอง! "

" รัก......หรอ? "

มาม่าซังตบไหล่ผมเบาๆแล้วลุกไป ทิ้งให้ผมรู้สึกวุ่นวายและสับสนในจิตใจเพียงลำพัง รัก...อย่างนั้นหรอ ไม่จริงหน่าเป็นไม่ได้หรอก ผมเนี่ยนะรักคนพันธ์นั้น!!!

ผมเดินออกไปเต้นยั่วยวนเฉิดฉายอยู่ที่ฟลอ ล่อตาล่อใจพวกหื่นทั้งหลาย สายตาก็พลางทอดมองไปรอบๆเพื่อดูว่าจะมีใครถูกใจผมบ้างไหม ยังไม่เห็นมีเลยแหะ! ผู้ชายมากมายเสนอสิ่งของหลายอย่างเพื่อต้องให้ผมถอด แต่ก็ไม่โดนใจซักคนเฮ้อ.... มานี่เครียดกว่าเดิมหรือเปล่าเนี่ย!!

" จะกลับทั้งๆที่ไม่มีผู้ชายติดไม้ติดมืออย่างนี้หรอ? "

เสียงที่คุ้นเคยและแอบคิดถึงเอ่ยขึ้นไล่หลังผมเมื่อผมเดินออกจากบาร์เพื่อไปเอารถและกลับบ้าน ผมหันไปเผชิญหน้ากับชายที่น่าหลงไหลอย่างยุนโฮ เค้ามองผมพร้อมยกยิ้มน้อยๆ บาดใจใช่เล่น!

" ผมอยากหิ้วคนตรงหน้ากลับบ้านจังเลย... "

" หึๆ "

" สนใจไปกับผมไหมครับ...รับรองจะบริการอย่างดี! "

ผมเดินไปคล้องคอเค้าแล้วเอ่ยเชิญชวนอย่างยั่วยวนที่สุด!

" ดื่มมาหรือไง! "

" นิสสสสนึง "

" ไม่นิดแล้วมั้ง! "

" เอาหน่า...... "

ผมเอาปากปิดปากที่เริ่มบ่นนั่นซะ สอดลิ้นร้อนชื้นเค้าไปรุกเร้าลิ้นหนาด้านใน ปลายลิ้นเราสัมผัสโดนกันก็เหมือนกรัแสไฟเล่นปล๊าบขึ้นมา ทำเอาอะไรๆลุกชัน!

" อื้อออ อ่า.... ไปต่อห้องผมไหม? "

ยุนโฮไม่ตอบแต่ล้วงมือเข้ามาในกระเป๋ากางเกงผม พลางควานหากุญแจรถ

" อ้ะ! อื้อออออย่าแกล้งซี่~ "

มือหนานั้นล้วงมาสัมผัสน้องผมที่ตื่นตัวอยู่อย่างจงใจแกล้ง ก่อนจะเอากุญแจที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกไป อยากจังเลย...ผมจะทนไหวจนถึงคอนโดไหมนะ?

ร่างบางเริ่มมึนเมาจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเพราะเครียดไม่น้อย เค้านั่งโงนเงนไปมาอยู่บนเบาะข้างคนขับ ยุนโฮนั่งมองร่างบางที่พอเมานิดๆแล้วดูเหมือนเด็กๆที่ไม่ประสีประสาอะไรไม่มีผิด เมื่อถึงห้องทั้งคู่ก็โรมรันกันตั้งแต่เข้าเลย ประตูยังไม่ได้ปิดด้วยซ้ำ เมื่อประตูปิดลงแผ่นหลังบางก็พิงประตูเอาไว้เป็นหลักกันล้ม เพราะตอนนี้ร่างสูงกำลังโถมกายใส่เค้าอย่างหนักหน่วง ลิ้นร้อยนที่ซุกไซร้อยู่ในโพรงปากร้อนนั้นรุกเร้าจนร่างบางหายใจไม่ออก แต่เพราะรสชาติแห่งความรันจวรใจมันหวานล้ำเกินกว่าจนถอนออกได้ แม้ลมหายใจแทบไม่ออกก็ตาม

มือของทั้งคู่ต่างลูบไล้อีกฝ่ายจนมือแทบพันกัน เสื้อผ้าหลุดหลุ่ยเละเทะ เสื้อแจจุงลอยลงไปอยู่ที่พื้นก่อนเพราะถอดง่ายกว่า เม็ดทับทิมสีสวยสดโดนมือหนาหยอกเย้า ร่างบางแอ่นอกเข้าหาอย่างเสียวซ่าน ครางอื้ออึงอยู่ลำคอเพราะริมฝีปากยังคงถูกครอง มือข้างหนึ่งที่ว่างเว้นของยุนโฮจัดการปลดท่อนล่างของอีกฝ่ายออก

และแจจุงก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เพียงอึดใจ ร่างบางที่ขาวสะอาดตาก็เปลือยกายอยู่หน้ายุนโฮ ร่างสูงลากลิ้นลงต่ำมาลำคอพร้อมรอยรักที่สร้างขึ้นบ่งบอกความเป็นเจ้าของ มือก็ลูบไล้แกนกายที่สั่นระริกของร่างบาง เกลี่ยพวงแฝดเล่นอย่างคึกคัก

" อื่ออออ อย่าแกล้งสิยุน~ อ้ะๆอ๊าาาาเสียวน้า~ "

นิ้วเรียวแทรกเข้าไปถายในกายพร้อมกับมุ่งตรงไปที่จุดกระสันที่ตนรู้จักมันเป็นอย่างดี ร่างบางกอดร่างกำยำเอาไว้แน่นเมื่อนิ้วเรียวนั่นขยับเข้าออกถี่ๆ และโดนจุดทุกรอบ เล่นเอาแจจุงครางหอบขาสั่นพั่บๆแทบยืนไม่อยู่ เรียวปากได้รูปพรมจูบและสร้างรอยของการเป็นเจ้าของเอาไว้ทั่วร่าง

" อื้ออออยุน ยุนโ..ฮ มะมะไม่ไหวอื้อออออออ่าละแล้ว....อ้ะๆๆๆอ่าอ๊าาาาาา!!!!! "

ร่างบางกระตุกรัวๆพร้อมน้ำคาวทะลักเอ่อเต็มมือร่างสูง ยุนโฮเอามือที่เปื้อนน้ำกามมาจ่อที่ปากร่างบาง แจจุงก็ปรือตามองงงๆ แต่ก็เข้าใจได้ไม่ยากนัก แจจุงจึงแลบลิ้นเลียตามซอกนิ้วที่เปื้อนน้ำตัวเอง ดวงตาหลับพริ้ม หน้าขึ้นสีระเรื่อยของความใคร่ แถมผมสั้นสีดำขลับนั่นยังส่งผลให้ใบหน้าสวยหวานตอนนี้แลดูเซ็กซี่เกินบรรยาย...

" อึก...!!! "

ร่างบางกัดนิ้วร่างสูงเต็มแรงเมื่อแก่นกายกำยำแทรกเข้ามาไม่บอกไม่กล่าว ร่างสูงขบกรามเสียงขรมเพราะภายในร่างนั้นตอดเค้าระรัวเสียอย่างกับทะเลคลั่ง

" ขะ..ขยับสิ อื้ออออขยับเลย........ "

เสียงอ้อนวอนปนครางน้อยๆเร่งเร้าจนต้องถอนกายออกแล้วกระแทกเข้าไปอย่างแรง ร่างบางกรีดร้องครางระงมเพราะความใหญ่โตที่สอดแทนกเข้ามาเริ่มรุนแรงและเร่าร้อนขึ้นทุกๆที

" อ่าห์...แน่นเหมือนเดิมเลย แจจุงอ่าห์...... "

" ยุนโฮอื้ออออแรงๆอ่ะๆๆๆ!!!!! "

เสียงร้องครวญครางกลบเสียงเนื้อที่กระทบกันอย่างหยาบโลนไปซะหมด อากาศภายในห้องดูจะรุ่มร้อนไปทุกอนู เหงื่อยมากมายผุดพรายขึ้นมาจนชุ่มไปเกือบทั้งตัว

ร่างสูงรั้งเอาขาทั้งสองข้างของร่างบางขึ้นมาแล้วกระแทกสวนเข้าไปหนักๆถี่ๆ แจจุงกรีดร้องแทบขาดใจเพราะกายกำยำแทรกเข้ามาเสียลึกจนแทบจุก แก่นกายเล็กเริ่มสั่นระริกเรียกร้องอีกครั้ง

" ยุนโฮอ่าาาาาา....!!!! "

" อึก..แจจุง!!! "

" ยุน..ยุนอ่ะๆๆๆๆมะมะอื้ออยุนอ๊าาาาาา!!! "

" ซี๊ดดดดด อ่าห์.......!!!! "

สองร่างกระตุกเกร็งอย่างแรงพร้อมเพรียงกัน น้ำสีขาวอุ่นข้นเอ่อล้นทะลักทั้งจากกายเล็กและอีกส่วนที่ท่วมท้นอยู่ภายในร่างบางที่กอบโกยอากาศเข้าปอดอย่างระรัว สองแขนโอบคออีกฝ่ายเพราะยืนไม่ไหว

" อ้ะ? "

" อาบน้ำ.....ร้อน "

ยุนโฮอุ้มแจจุงที่หมดแรงเข้าห้องน้ำแล้วอาบน่ำด้วยกัน ก่อนที่บทรักบทใหม่เร่าร้อนจะเกิดขึ้นในอ่างอาบน้ำสุดหรู.....คืนนี้คงอีกยาว........

' RrrrRrrr!!! '

อะไรอีกแล้วล่ะเนี่ย...!!! มือบางควานหาโทรศัพท์ที่กำลังแผดร้องอย่างน่ารำคาน

" ฮัลโหล คิม แจจุงพูดครับ "

ผมกรอกเสียงลงไปทั้งที่ยังไม่ลืมตาเลยล่ะ

" ผมชางมินเองนะครับ คุณแจจุงตื่นหรือยังครับ? "

" อ่า...ครับตื่นแล้ว "

" เสียงยังงัวเงียอยู่เลยนะครับ "

" แฮ่ๆ ครับเพิ่งตื่น "

" งั้น...ยังก็รีบมาทำงานนะครับ ผมรอทานข้าวเช้าอยู่ "

" ครับ "

แล้วสายก็ตัดไป ผมขี้เกียจไปทำงานจังเลยง่ะ นี่เพิ่งจะได้นอนไม่ถึงชั่วโมงเลย ผมหลับตาหันไปกอดอะไรซักอย่างอุ่นๆข้างกาย เอาหน้าซุกไซร้ข้าหามัน อุ่นจังเลย........

*-----------------------------------*

หัวกลมดุ๊กดิ๊กขยับซุกอกของผม แถมกอดซะแน่นเลย ทำไมนายไม่ทำตัวน่ารักๆเหมือนตอนที่นายหลับอย่างนี้นะ ทำไมต้องทำตัวร่านๆอย่างนั้นด้วย ไม่เข้าใจเลย! บอกตามตรงผมน่ะไม่ชอบที่เค้าทำตัวอย่างนั้นกับคนอื่นเลย เห็นแล้วหมั่นใส้!!!

ยิ่งกับชางมินนะออเซาะกันใหญ่ แล้วนี่ยังโทรมาปลุกกันอีก...ไม่ให้ไปหรอก เรื่องอะไรฉันต้องปล่อยนายให้ไปยั่วน้องฉันกัน อย่างนาย...ยั่วฉันคนเดียวก็พอ

ผมรอจนแจจุงหลับไหลอีกครั้ง แล้วลุกขึ้นมาเบาๆ ลุกไปอาบน้ำแล้วกลับมาพร้อมชุดคลุม เข็มขัดมากมายถูกรื้อค้นออกมาจากตู้เสื้อผ้าของเจ้าแมวขี้เซาหลายเส้น..........

" อื้อ...อ้ะเฮ้ย!!! "

เสียงครางอือจากการนอนตามด้วยเสียงร้องขอความตกใจ แจจุงมองผมตาวาว แขนขาพยายามที่จะดิ้นหนีให้หลุดจากพันธนาการที่ผมทำเอาไว้ ผมยกยิ้มเมื่อแมวน้อยมีหน้าสีชมพูเรื่อจนถึงใบหูเล็ก ร่างกายที่เปลือยเปล่าเริ่มขึ้นสี ก็นะ...เจ้าแมวน้อยตัวนี้ความรู้สึกไว

" ทำอะไรเนี่ย!! ปล่อยผมนะ!!!! "

" จุๆ อย่าเสียงดังสิ "

" ไอ้บ้า!!! ปล่อยฉาน....อื้อออออออ!!!! "

ผมย้ายร่างกายตัวเองไปนั่งข้างแล้วใช้เรียวปากตัวเองดูดกลืนเสียงร้องโวยของเจ้าเหมียวแสนดื้อ ลิ้นเล็กตอบสนองลิ้นของผมที่ส่งเข้าไปควานหาความหวานภายใน เสียงครางเล็กๆของเจ้าตัวนั่นช่างเซ็กส์ซี่และเร้าอารมณ์ผมเป็นบ้า

" ฮ้า~ อื้มมมม!!! "

ผมปล่อยให้เจ้าเหมียวหายใจแป็ปนึง แล้วรีบจูบต่อทันที ก็ริมฝีปากสีหวานนั้นมันดึงดูดผมเสียซะเหลือเกินนี่นา มือผมเริ่มลวนลามร่างบางที่นอนหายใจถี่ๆ ที่สองมือถูกตรึงไว้กับหัวเตียงอย่างล่ะฝั่ง ขาก็เช่นกัน

" อื้อ!! อ้า....!!! "

ร่างบางสบัดหน้าหนีเมื่อผมบีบยอดอกแล้วขยี้มันอย่างมันมือ ริมฝีปากหนาได้รูปเลื่อนไปดูดเลียยอดออกสีช่ำ ผมดูดจนมันช้ำแม้ศึกก่อนหน้านี้จะเล่นมันจนช้ำอยู่แล้วก็ตาม แก่นกายเล็กสีสวยตั้งชันแข็งขืน มือผมเลยตะปบจับมันรูดระรัวอย่างไม่บอกไม่กล่าว

" อ่ะๆ อย่าสิยะยะอน่าอื้อออออออ่ะๆ "

" อ่ะๆ อย่าสิยะยะอน่าอื้อออออออ่ะๆ "

ร่างบางดิ้นเร่าๆก่อนจะเริ่มเกร็ง ผมจึงหยุดทุกอย่างไว้ทั้งอย่างนั้น ผมไม่ให้เสร็จอะใครจะทำไม?

" แฮ่กๆ ฮื้ออออ อะไรของคุณเนี่ย!!!! "

เจ้าแมวเริ่มวีนแตก สีหน้าที่บ่งบอกถึงความต้องการมองผมอย่างแค้นเคือง ผมเดินไปนั่งที่โซฟาพรางจิบกาแฟมองแจจุง

" ทำไมไม่ให้เสร็จวะเนี่ย!!! "

" หึๆ "

" หัวเราะบ้าไร..!!! โอ้ย... "

ร่างบางบ่นร้องต่อว่าผม สองขาที่ถูกตรึงพยายามที่จะขยับเข้าหากัน สองมือพยายามรั้งเข็มขัดที่มัดอยู่ให้แก้ออก แต่ก็ทำไมได้ จนเริ่มนิ่งไปเอง คงเหนื่อย..

" ช่วยผมหน่อย ผมอยากไม่ไหวแล้ว... "

เสียงหวานขอร้องสั่นเคลือ

" ไม่มีอารมณ์จะช่วยน่ะ "

" งั้นก็ปล่อย ผมช่วยตัวเองก็ได้!!! "

" แน่ใจ? "

" เออ! ปล่อยซักที...ไม่ไหวแล้ว ปล่อยผม... "

ผมเดินไปปลดเชือกที่มือให้เค้าข้างนึง แล้วดีดเจ้านั่นที่เรียกร้องการปลดปล่อยอยู่ จนแจจุงสะดุ้งเฮือก

" อ่าห์......อื้ออออ "

เสียงหวานดังขึ้นเบาๆเมื่อผมหันหลังให้แล้วเดินไปที่โซฟาจนผมต้องหันมาดู มันเป็นภาพที่เร่าอารมณ์ผมมากเลยทีเดียว มือเรียวบางสวยกำลังกอบกำของตนขยับรูดขึ้นลง ช้าบ้างเร็วบ้าง ปากสีสวยแม้มติดกันแน่น ดวงตาก็หลับพริ้ม... สวยมากจนผมแทบทนไม่ไหว อยากจะกระโดดขึ้นไปที่เตียงแล้วซอยใส่ให้ร้องไม่เป็นศัพท์เลย แต่ผมไม่ทำแต่หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายคลิปของเจ้าแมวร่านตัวนี้เอาไว้ เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าผมทำอะไรอยู่

ราวสิบนาทีร่างบางก็หยัดหลังขึ้นเกร็งกระตุก น้ำข้นสีขาวขุ่นพุ่งมาจำนวนหนึ่ง เปรอะเกือบถึงอก แต่จะเยอะก็คงเป็นช่วงท้องน้อยขาวๆนั้น

" จับผมไว้ทำไม? "

" พอใจ "

" นี่!!! "

" ฉันไม่ยอมให้นายยุ่งกับน้องฉันหรอก! "

" หวงน้องหรือผม? "

ครั้งผมพูดไม่ออก เพราะรู้สึกว่าแท้จริงแล้วผมเหมือนจะหวงร่างบางนี่

" ถ้าบอกว่าหวงผมล่ะก็น่าเชื่อหน่อย แต่ไอ้หวงน้องเนี่ยนะ? เกินไปมั้ง?!! "

" แล้วยังไง "

" ก็ไม่แล้วไง ก็ถ้าหวงผมก็บอกดีๆก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเอาน้องมาอ้างหรอก! "

" สำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่า "

" คุณทำให้ผมรู้สึกอย่างนั้นเอง การกระทำคุณเนี่ยชัดเจนดีจัง "

" .......... "

" ถ้าหวงก็บอกจะได้ไม่ไป.... "

" อืม..ฉันหวงนาย และก็ไม่ยอมให้นายไปหาใครหรอก! "

ผมเดินไปขึ้นคล่อมร่างบางที่นอนเปล่าเปลือยอยู่ แก่นกายที่พร้อมรออยู่ตั้งนานพยายามแทรกแซงเข้าไปในตัวของแมวน้อย ใบหน้าสวยหวานครางเบาๆ

" รักผมมั้ย..... "

" นานมันร่าน!!! "

" ร่าน...แล้วรักมั้ย? "

" รักสิ....... "

" อื้ออออ! "

" พี่ชางมินนั่งทำอะไรตรงหรอฮะ ผมเห็นนั่งมาตั้งนานล่ะ? "

" พี่รอคนๆหนึ่งอยู่ "

" ใครหรอฮะ? "

" เลขาพี่จุนซูน่ะ "

" พี่ชอบเค้าหรอฮะ ถึงมานั่งรอตั้งนานสองนาน "

" อืม... เรื่องของพี่น่ะช่างเถอะ เราอะมาทำอะไรริกกี้? "

" โถ่...ผมมาฝึกงานไง "

" ก็ไปฝึกสิ! "

" พี่เป็นคนฝึกผมนะ แล้วพี่มานั่งอยู่นี่ ผมจะฝึกงานยังไงอะ? "

" เออแหะ! "

" ถ้าจะรอต่อ ผมรอเป็นเพื่อนนะฮะ นั่งรอพี่ในห้องมันแง่วอะ "

" อืม โครก....! "

" น่ะ! พี่ยังไม่กินอะไรอ๋อ ท้องร้องประท้วงลั่นบริษัทเลย! "

" เวอร์หน่า "

" ไปหาไรกินกันครับ ป่ะ! "

ไม่พูดเปล่าร่างบางของริกกี้น้องยูชอนก็ฉุดให้ชางมิน หนุ่มที่ตนแอบชอบให้ลุกและเดินตามไป ชางมินที่นั่งรอแจจุงมาหลายชั่วโมงจนหิวท้องกิ่วก็ไม่ขัดขืน เดินตามแรงน้อยๆของริกกี้ไปแต่โดยดี ก็หิวนี่นะ!

" เอาข้าวหน้าเนื้อพิเศษที่หนึ่งธรรมดาที่หนึ่งครับ "

มาถึงเจ้าตัวเล็กก็สั่งอาหารให้อย่างเสร็จสรรพ ชางมินมองตัวเล็กที่หน้าออกหวานยิ้มอย่างน่ารัก แต่พอร่างบางหันมามองตอบเค้ากลับรีบหลบสายตานั่นไปทางอื่นอย่างเร็วทันที

" พี่แจจุงเนี่ยเค้าไม่สบายเพิ่งออกจากโรงพยาบาลไม่ใช่หรอฮะ มาทำงานได้แล้วหรอ? "

" ก็เค้าบอกว่าไหว จริงๆที่ป่วยก็ไม่ได้ป่วยเพราะกายอะไรน่ะ "

" อ้อ...พี่เค้าหน้าหวานดีเนอะ "

" อืม...เราก็หน้าหวาน "

" เอ่อ.... -////- "

" ฮ่าๆ หน้าแดงเชียว "

" แหม่พี่...ผมก็เขินเป็นนะ! "

ร่างบางก้มหน้าหลบสายตาที่มองมาของชางมิน เพราะเขินมากจนหน้าแทบระเบิดได้อยู่แล้ว แล้วมาชมเค้าว่าหน้าหวานอีก โอย...เขินเว้ย!!!

อาหารที่ถูกปรุงและตกแต่งอย่างน่าทานถูกเสิฟขึ้นโต๊ะ ชางมินมองตาวาวเลยเพราะหิวมาก แถมกลิ่นของมันยังหอมมากๆด้วย เขาจึงไม่รอช้าที่จะตักข้าวเข้ามาปากคำโต

" ท่าทางจะหิวมากนะนั่น! "

ริกกี้หัวเราะคิกคักกับท่าทางของชางมิน จนชางมินต้องส่งสายตาค้อนๆมาให้ คนตัวเล็กจึงกลั้นขำแล้วกินของตนเอง ที่มีปริมาณน้อยกว่าชายตรงหน้าเกือบครึ่ง

" แค่นั้นอิ่มหรอ? "

" หมดมั้ยดีกว่า..... "

ร่างบางตอบขณะพยามยามกินให้หมดทั้งที่ชางมินกินจะหมดแล้ว

" กินเร็วๆสิ "

" ไม่ไหวอ่ะ อิ่ม! "

" กินให้หมด!! "

" อิ่มแล้ว!! เฮียครับคิดเงิน "

ริกกี้เมินแล้วหันไปจ่ายค่าอาหารแทน ชางมินส่ายหัวเบาๆกับการกินไม่หมดของริกกี้

" กินน้อยจัง "

" อืม กระเพาะผมเล็ก "

" หรา...ตัวเล็กด้วย! "

" ยุ่ง!! "

" ฮ่าๆ "

ชางมินกับริกกี้เดินเล่นมาที่แม่น้ำ หัวเราะกันมาตลอดทาง

" อารมณ์ดีมากแล้วใช่มั้ยฮะ? "

ร่างบางเอ่ยถามหลังจากนั่งเล่นริมแม่น้ำกันมาซักพัก ชางมินพยักหน้ายิ้มแย้ม ร่างบางฉีกยิ้มกว้างตอบ

" ดีจัง.... "

" หือ..? "

" เปล่าฮะ "

" ขอบใจนะที่มาอยู่เป็นเพื่อน "

" ก็ไม่ได้อยากอยู่เป็นเพื่อนหรอก! "

" ............. "

" อยากเป็นอย่างอื่นมากกว่า "

ชางมินอึ้งกับขำพูดของริกกี้ แต่ริกกี้เบือนหน้าหนีเมื่อพูดจบ หน้าแดงก่ำจนถึงหูขาว ซึ่งชางมินเห็นได้ชัดเจน รู้ทันทีว่าความหมายมันคืออะไร แต่เงียบไว้ดีกว่า ชางมินจึงเปลี่ยนเรื่องคุย...

' ผมชอบพี่....... '

คำนี้เมื่อไหร่จะมีโอกาสได้พูดนะ? หรือจะไม่มี ก็พี่เค้าชอบพี่แจจุงนี่นา.......เศร้าแหะ!

*************************************************