ทาสรัก 4

ทุกอย่างที่อ่านมาลัคกี้เผชิญทั้งหมดเลยนี่! ทำไงดีล่ะ...ไม่ๆปล่อยแม่งเหอะ ไม่ตายง่ายๆหรอกมันอะ แต่ก็ดีที่ได้รู้ว่าอีกตัวของลั
คกี้คืออะไร จิตใจนายสร้างมันขึ้นมางั้นหรอ...

....นี่จิตใจนายย่ำแย่ขนาดนั้นเลยหรอลัคกี้ เพราะฉันใช่มั้ย...นายถึงเป็นอย่างนี้ ฉัน...ไม่ๆ เราจะพูดคำนั้นไม่ได้ไม่มีทาง..!!!!!

.

.

.

" โอ๊ะ! "

" อ่า..ขอโทษครับ "

" ไม่เป็นไรครับ "

" ไม่เป็นไรแน่นะครับ? "

" ครับ.. "

ผมมองชายตรงหน้าที่มองผมอย่างเป็นห่วง เพราะเค้าชนผมซะล้มเลย ผมไม่ได้แรงน้อยขนาดนั้นนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเรี่ยวแรงไม่ค่อยมีเลย เฮ้อออ

" นี่จะไปไหนหรอครับ? "

" อ่อ จะไปห้องสมุดน่ะครับ "

" หรอครับ ผมก็จะไปพอดีเลย ไปด้วยนะครับ "

" ครับ ได้สิครับ "

" ผมชื่อรีเดนนะครับ อยู่ปีสามห้องเอ "

" อ่า..ผมลัคกี้ครับ ปีสองห้องเอ "

" หรอครับ...ท่าทางเรียนเก่งน่าดูเลยนะครับ "

" ฮ่าๆ ไม่หรอกครับ พี่เองก็อยู่ห้องเอ ต้องเรียนเก่งเวอร์แน่ๆ "

" แหม..เราก็ชมไปนั่น "

" ฮ่าๆ "

ผมหัวเราะตาหยีไปกับชายตรงหน้า ผมหัวเราะงั้นหรอ? ฮิๆก็พี่เค้าน่ารักดีนี่ครับ ไม่รู้สิ...ผมอบอุ่นใจจังตอนที่คุยกับพี่รีเดน เราเดินมาคุยกันมาเรื่อยจนถึงห้องสมุด หานั่งสือมาอ่านด้วยกัน...สนุกจังแหะ!

" ลัคกี้...เราดูโทรมจังเลยนะ "

" อ่า... "

ผมเอามือมาลูบหน้าตัวเอง ผมเองยังงงๆอยู่เลยว่าซาตานอย่างผมเนี่ยนะโทรม แปลกใจมากอยู่เหมือนกัน

" ช่วงนี้อ่านหนังสือเยอะน่ะครับ เลยนอนดึก ดูโทรมมากเลยสินะฮะ "

" ใช่! ระวังๆหน่อยสิอย่าโหม.. "

พี่รีเดนพูดไปจับหัวผมโยกไปมาด้วย ใจผมเต้นแปลกๆนะเนี่ย อะไรกันนะ? ผมยิ้มๆแล้วอ่านหนังสือต่อ วันนี้ทั้งวันผมไม่ยอมเข้าเรียนเพราะไม่อยากเจอหน้าสกาย มันสะเทือนใจน่ะนะ...พี่รีเดนก็อยู่อ่านหนังสือเป็นเพื่อนผมทั้งวันเลยล่ะครับ สบายใจจัง.....

" ลัคกี้...สกายไปบ้านเราด้วยนะ "

" อื้ม..! "

ผมพยักหน้ายิ้มแย้ม แต่ฝืนล้วนๆ แองเจิลน่าจะรู้ทุกอย่างดี แต่เค้าเงียบเอาไว้เหมือนคนไม่รู้เรื่องอะไร เมื่อมาถึงบ้าน สกายก็วิ่งไปกอดพี่มิคาเอล ซึ่งพี่มิคาเอลก็กอดตอบเช่นกัน ขอบตาเริ่มร้อนแล้วสิ!

" มันน่าจะเป็นเรื่องดี ถ้าพี่มิคาเอลจะจริงจังกับสกาย...นายจะได้ตัดใจ ลัคกี้... "

ผมหันไปทางแองเจิลที่พูดขึ้นมาลอยๆ ผมเข้าใจความหมายเธอดี แต่เธอคิดว่าง่ายหรอแองเจิล ผมรักพี่มิคาเอลมานานแล้วนะ มันจะง่ายขนาดที่ว่าพี่เค้าจริงจังกับใครแล้วผมจะตัดใจได้งั้นหรอ?!!! 

" นายต้องทำให้ได้ลัคกี้ นายเจ็บมาเยอะเแล้ว ตัดใจซะ "

พูดจบแองเจิลก็เดินออกไปจากบริเวณห้องโถง มุ่งหน้าไปที่สวนหลังบ้าน คงไปเล่นกับเดวิล เจ้างูเห่าเผือกตัวโปรดนั่นแหละ สมเป็นซาตาน มีสัตว์เลี้ยงเป็นงูที่สง่ามากซะด้วย ผมสบตากับพี่มิคาเอลแวบนึง...ผมก็เดินหนีขึ้นห้องตัวเองไปบ้าง

มาถึงห้องน้ำตาก็หยดลงกระทบพื้นหินอ่อนที่ปูเอาไว้อย่างสวยงามทันที ประตูปิดลงร่างผมก็ทรุดอยู่ตรงนั้นเลย ไม่มีแรงที่จะไปต่อแล้วจึงได้แต่ทรุดอยู่ตรงนี้ จิตใจอ่อนล้าเต็มที...

" ลัคกี้....... "

" แม่! "

ผมปาดน้ำตาทิ้งอย่างเร็ว...แล้ววิ่งไปกอดแม่ไวท์ทันที กอดแนบแน่น แม่...ผมคิดถึงแม่ พ่อตามมากอดผมอีกคนจากด้านหลัง เราสามคนกอดกันกลมเลย

" มาได้ไงครับ "

" แวะมาดูเราน่ะ เดี๋ยวก็ไปเที่ยวต่อ... "

" แต่ทำไมลูกพ่อโทรมอย่างนี้ล่ะ "

" อ่อ...ไม่รู้สิฮะ "

ผมนอนหนุนตักแม่ไวท์อยู่บนเตียง พ่อก็นั่งอยู่ที่โซฟา เราสามคนคุยนั่นนี่กันสนุกสนานตามประสาพาอแม่ลูกที่ไม่ได้เจอกันมาซักพักใหญ่ๆแล้ว แต่อีกไม่นานพวกท่านก็จะไปเที่ยวกันต่อ ผมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่มั้ย แต่ผมไม่อยากให้พวกท่านรู้เรื่องที่นี่เลย
ไม่อยากให้พวกท่านเคลียดของผม

" เดินทางดีๆนะครับ "

" อื้อ! แน่นอนพ่ออยู่ไม่ต้องกลัว "

" ฮ่าๆ "

" ลัคกี้...ถ้าเจ็บก็หยุดเถอะลูก ฝืนต่อไปมีแต่เราที่เจ็บเพียงคนเดียว....... "

แม่บอกพร้อมอ้อมกอดก่อนจากไป ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนอีกครั้ง แม่รู้จริงๆด้วยสินะเรื่องของผม ผมขอโทษครับที่ทำให้แม่เป็นห่วงจนต้องมาดูผม ผมจะพยายามที่จะไม่เจ็บกับการรักพี่มิคาเอลอีกแล้ว...ผมต้องทำได้ใช่ไหมแม่?

' แกร่ก!! '

ผมพลิกตัวอย่างเร็วเลยเมื่อประตูถูกใครคนหนึ่งเปิดมันออก พี่มิคาเอลอีกแล้ว! ผมลุกขึ้นนั่งดีๆมองพี่เค้าที่ก้าวเข้ามาหาผมเชื่องช้าแต่น่าหวั่นเกรง

" พ่อแม่มึงมานี่ "

" ครับ พวกท่านเพิ่งกลับไป "

" อืม... "

เสียงที่เย็นเหยียบ ดวงตาแดงแข็งกร้าว พี่มิคาเอลโกรธอะไรผมอีกหรอ? ผมทำอะไรผิดอีก??

" โอ้ย..! เจ็บพี่ ผมเจ็บ! "

" มึง..!!! "

" อ้ะ!! อ่า...! พี่ยะยะหยุดอื้ออออ "

มือหนาล่วงล้ำจาบจ้วง ทะลวงเข้ามาในกายที่โดนฉีกทึ้งเสื้อผ้าจนขาดวิ่น น้ำตาหยดน้อยๆไหลอาบแก้ม

" อ้า...พะพี่มิคะคาเอล...หยุดเถอะอ้ะๆอ่า... "

" อยากให้กูหยุด ก็เลิกรักกูให้ได้ก่อนสิ!! "

แก่นกายสอดเสียบพรวดพลาดเข้ามารวดเดียว ลึกจนผมจุกท้องน้อยไปหมด ปากอ้าค้างแต่กลับไม่มีเสียงร้องออกไปเลย พี่ครับ...ผมเจ็บ ร่างกำยำขยับออกจนเกือบหลุดก่อนจะดึงสะโพกพร้อมอัดสวนเข้ามาอย่างแรง และหลายที ร่างผมไหวคลอนไม่มาตามแรงที่ถูกกระทำ แม้เจ็บจุกแต่ร่างกายผมกระปรารถนามัน ปรารถนาพี่มิคาเอลอย่างสุดใจ

" ผมรักพี่....อื้อออ่ะๆๆๆๆอ้าฮ้าอื้อ่ะๆๆๆ... รักพี่... "

" กูเกียจมึง!!! เกียจแม่มึง!!! เกียจพ่อมึง!!!! "

" ฮื้อออออออ่ะๆๆๆอ้าๆๆเสียวฮื่ออออออผะผะผมรักพี่ รักพี่ ระระระรักพี่อื้อออออออออ๊าาาาาา...!!!!! "

ความรู้สึกมันแตกพล่านเหมือนพลุที่ถูกจุดแตกกระจายเป็นสีขาวโพลน ดวงตาหลับพริ้มริมฝีปากส่งเสียงร้องสุดเสียงเพราะความรู้สึกมากมายมันปะทุกออกมาอย่างรุนแรง ของเหลวอุ่นๆพุ่งเข้ามาจนสะดุ้งเฮือกครางหวิวในลำคอแผ่วเบา ร่างกายเกร็งสะท้านจนตะคริวแทบกิน ก่อนจะเหลือเพียงเสียงหอบ...เพราะอากาสในปอดมีไม่พอ

" ท่าทางมึงจะพอใจไอ้รีเดนนั่นน่าดู? "

" พี่รีเดน.....พี่รู้ได้ไง? "

" ท่าทางมึงจะพอใจไอ้รีเดนนั่นน่าดู? "

" พี่รีเดน.....พี่รู้ได้ไง? "

" กูไม่บอก!!! "

" อ้ะเจ็บ!!! "

" มึงเป็นของกู! ถ้ากูไม่ยอมมึงก็ไม่ไหนไม่ได้!!!! "

" โอ้ย..!!!! "

พี่มิคาเอลสะบัดคางผมทิ้งอย่างแรง ผมมองพี่เค้าที่ออกจากห้องไปด้วยกางเกงยีนตัวเดียวผ่านม่านน้ำตา ไหนพี่ให้ผมเลิกรักพี่ไง แล้วนี่อะไร...ห้ามไปงั้นเหรอ คำพูดนั้นมันจองจำผมนะพี่ แล้วอย่างนี้ผมจะไปไหนได้..ต้องเป็นทาสรักพี่ตลอดไปงั้นสิ รัก...ที่ไม่เคยได้อะไรตอบแทนนอกจากความเจ็บปวดแสนสาหัส!

" ลัคกี้...นายโทรมกว่าเมื่อวานอีกนะ "

แองเจิลเอ่ยทักเมื่อผมลงมานั่งทานอาหารเช้าที่โต๊ะ พี่มิคาเอลมีสกายขนาบข้างอยู่ด้วย สองคนนั้นกำลังหยอกล้อกันอย่างน่ารัก แต่มันช่างทำร้ายจิตใจผมเหลือเกิน พี่มันใจร้าย ใจร้ายจริงๆ แองเจิลลูบแขนผม ผมจึงหันไปมองหน้าเธอ แววตาเธอนั้นมีแต่ความห่วงใย ผมยิ้มน้อยๆแล้วทานข้าวตรงหน้าอย่างเงียบเชียบ อดทนต่อภาพตรงหน้าที่ช่างทำร้ายจิตใจ

' ไม่ไหวก็ไม่ต้องทนสิ...นายปล่อยฉันออกไปเผชิญมันแทนนาย แล้วนายก็หลับไหลอยู่ในนี้...ในที่ๆไม่มีใครสามารถทำร้ายนายได้.... '

เสียงเย็นๆก้องอยู่ในหัว...เสียงอะไร แล้วเสียงใครกัน นายเป็นใคร..พระเจ้า ไม่ๆไม่ใช่เสียงท่านแน่ๆ แล้ว...เสียงอะไรกัน?? เสียงนั้นก้องอยู่ในหัวเพียงครู่เดียวก็หาย

" เป็นอะไรหรือเปล่าลัคกี้? "

" เปล่าๆ "

ผมส่ายหัวรัวปฏิเสธแองเจิลที่เอ่ยถามอย่างเป็นกังวล ทั้งๆที่เหงื่อซึมเต็มหน้าผากไปหมด มือไม้ก็สั่นเทา เสียงปริศนานั่น...? มันคืออะไรกันนะ ผมไม่น่ามีอะไรอย่างนี้นี่ เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย....

.

.

.

" ลัคกี้.... "

" อะ..พี่รีเดน "

" โทรมหนักเลยวันนี้! "

" ฮ่าๆ งั้นหรอฮะ "

พอถึงโรงเรียนก็เจอพี่รีเดนทันทีเลย สกายกับแองเจิลมองผม สีหน้าบ่งบอกถึงความสงสัยอย่างเห็นได้ชัดเจน

" นี่..ลัคกี้กินอะไรมายัง ไปหาไรกินกันป่ะ "

" อ่า..ผมทานข้าวมาแล้วอะ "

" งั้น......ไปกินเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ "

" งั้นก็ได้ครับ แองเจิลขึ้นห้องก่อนเลยนะ เดี๋ยวกี้ตามไป "

" อืม "

แองเจิลตอบสีหน้าราบเรียบ แล้วเดินไปกับสกายตรงเข้าอาคารเรียนไป แล้วผมก็เดินไปยังโรงอาหารของโรงเรียนเพื่อไปเป็นเพื่อนพี่รีเดน รอยยิ้มพี่เค้าสดใสจนผมเคลิ้ม พาลลืมเรื่องแย่ๆไปได้บ้าง ความรู้สึกอบอุ่นเริ่มคลืบคลานเข้าสู่ใจผม
แม้จะไม่มาก...แต่แค่นี้ก็ส่งผลดีต่อผมมากพอแล้วล่ะ อยู่กับพี่รีเดนแล้วรู้สึกอบอุ่นใจจังเลย....

" เป็นไร...มองหน้าพี่แล้วยิ้ม ข้าวติดหน้าพี่หรอ "

" เปล่าฮะ....ไม่มีอะไร "

" ไม่มี....แล้วยิ้มอะไร? "

" ผมไม่บอกหรอก...ความลับ! "

" ลัคกี้ใจร้ายกับพี่ได้ลงคอเลยอ๋อ? "

พี่รีเดนอ้อนผมอย่างน่ารักมากเลยอะ ทำตาปริบๆใส่ ฮ่าๆ ผู้ชายตัวใหญ่อย่างพี่เค้าก็ดูติงต๊องดีเนอะ

" ตลกหน่าพี่ ดูทำหน้าทำตา "

" อ่าวไมอะ? "

" ทำบ่อยล่ะสิ ทำงี้เดี๋ยวหญิงแถวนี้เค้าละลายกันหมดหรอก "

" อยากให้คนตรงหน้าละลายมากกว่านะ "

" หือ -/////- พี่พูดเล่นยังงี้ไม่ดีนะ "

" เอ๋..ใครว่าพี่พูดเล่นล่ะ พูดจริงนะเนี่ย "

ผมเสหน้าหลบสายตาที่จริงจังและรอยยิ้มที่อ่อนโยนของพี่รีเดน มันทำให้ใจผมเต้นแรงตุ้บๆเลยอะดิ! เกิดอะไรขึ้นกับตัวผมนักนะเนี่ย เดี๋ยวเสียงประหลาด นี่ยังใจเต้นแรงกับพี่รีเดนอีก!!!

" ตอนเที่ยงเจอกันน้ะ... "

" คร้าบ.. "

ผมยิ้มส่งให้พี่รีเดนแล้วเดินเข้าห้องเรียนของตัวเองมา แองเจิลและสกายตรงมาที่โต๊ะผมทันทีเลย
มาถามเรื่องพี่รีเดนแหงมๆเลยล่ะท่าทีอย่างเงี้ย

" เล่ามาเลย..! "

แองเจิลพูดขึ้นทำหน้าโหดใส่ด้วย โห..ตาโตเท่าไข่ห่านแล้วนั้นอะ! ผมหลบสายตาแองเจิลก็สบเข้ากับสกายอีก เห็นหน้าสกายก็เห็นภาพที่ทั้งคู่พลอดรักกัน ความรู้สึกจี๊ดที่หัวใจก็เกิดขึ้นอีก นี่ผมจะทำใจไม่ได้จริงๆหรอเนี่ย!!!

" เค้าชื่อรีเดน อยู่ปีสามห้องเอ เมื่อวานเจอเค้าที่ทางเดินน่ะ "

" แล้วไงต่ออะ เจอแล้วคุยกันเลยอ๋อ? "

สกายถามขึ้นบ้าง แววตาทึ้งๆในตัวผม...ทั้งๆที่นายก็ไม่ต่างจากผม เจอพี่มิคาเอลแป๊ปเดียวก็มีอะไรกันแล้ว!!!

" ลัคกี้!! "

แองเจิลเอ็ดผม จะเรื่องอะไรถ้าไม่ใช่เรื่องความคิด ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วแล้วเล่าต่อ

" พี่เค้าชนกี้อะ เลยได้คุยกัน แถมพี่เค้ายังอยู่อ่านหนังสือทั้งวันที่ห้องสมุดด้วย เลยคุยกันยาวเลยน่ะ "

" อ่อ...แต่พี่รีเดนเค้าหน้าตาดีนะ ป๊อปน่าดูเลยล่ะ "

สกายพูดอย่างตื่นเต้น แต่ก็นะพอรู้อยู่ ก็หน้าตาดีซะขนาดนั้นนี้เนอะ! เราแยกย้ายกันเมื่ออาจารย์ประจำวิชาเข้าสอน ในหัวมีหลายเรื่องที่ต้องคิด จิตใจวุ่นวายและสับสน... มนุษย์จะรู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึกมั้ยนะ?

แล้ว...เค้าแก้ไขปัญหาเหล่านี้ยังไงกัน เฮ้อออออ อยากถามใครซักคนจังเลย แต่จะถามใครล่ะ?

" ลัคกี้! ป่ะกินข้าวกัน! "

ผมมองไปที่หน้าห้องที่มีพี่รีเดนยืนเรียกอยู่ รอยยิ้มน้อยๆปรากฏอยู่บนใบหน้าผมอีกครั้ง มันน่าแปลกมากที่แค่เห็นรอยยิ้มของพี่รีเดน ผมก็อบอุ่นใจแล้ว ผมลุกเดินไปทางพี่รีเดนอย่างไม่ต้องคิดเลย เสียงแองเจิลเอ่ยเรียกแว่วๆแต่ผมไม่สน กินข้าวกับพี่รีเดนดีกว่าการนั่งร่วมโต๊ะกับสกายเยอะ!

" เพื่อนเราเรียกนี่ เมื่อกี้อะ? "

" หรอฮะ? ผมไม่ได้ยินอะ "

" อืมๆ เราจะกินอะไรกันดีอะ? "

" แล้วแต่พี่เลย เพราะผมไม่รู้เหมือนกันอะ "

" อ่า... "

พี่รีเดนยืนจ้องร้านอาหารหลายร้าน คิ้วงี้มุ่ยเชียว ผมก็มองเค้าแล้วยิ้มๆ น่ารักจัง...  แล้งพี่รีเดนก็จูงมือ...พี่มือๆ เอ่อ...ผมเขินอะ เขินขึ้นมาซะอย่างนั้น หน้าผมมันต้องแดงแน่เลยใช่มั้ย ถึงร้อนฉ่าอย่างนี้!!

" อร่อยป่ะลัคกี้? แล้วเป็นอะไรอะ? หน้าแดงเชียว ไม่สบายอ๋อ? "

" ปะปะเปล่านี่ฮะ หน้าแดงอ๋อ? "

ผมแสร้งพูดหน้ามึนกลบเกลื่อนอาการผิดปกติของตัวเอง ซาตานอย่างผมรู้สึกอะไรอย่างนี้ได้ด้วยแหะ คือ...มันเหมือนอาการของมนุษย์ ที่อ่านเจอในนิยายเลยอะ อาการหลงรักใครซักคน!!! หลงรักหรอ?!!! 

" ลัคกี้? "

" ห้ะ..แค่กๆ...!! "

ผมสะดุ้งตกใจจนสำลักข้าวเลย พี่เค้ายื่นน้ำมาให้ ผมก็รับแล้วดื่มทันที โอย...ขายหน้าชะมัดเลยอะ พี่รีเดนลูบหลังผมปอยๆ

" ขอบคุณฮะ "

" เป็นอะไรอะเรา เหม่อบ่อยจัง "

" คิดอะไรไปเรื่อยน่ะฮะ "

" อืม...ไปนั่งเล่นหลังโรงเรียนป่ะ อากาศเย็นสบายกำลังดีเลย "

" ก็ดีฮะ "

เราเลยเดินมาที่สวนหลับโรงเรียนที่แสนสงบร่มเย็น ที่นี่เงียบมากไม่มีคนเลย สุดยอด! นึกว่าจะมีแต่ห้องสมุดที่สงบอยู่ที่เดียวซะอีกนะเนี่ย พี่รีเดนพามานั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ให้เงาร่มครึ้มเย็นสบายมากๆ

" เฮ้อออออ อากาสดีจังฮะ "

" ใช่....นี่เป็นที่โปรดพี่เลยนะ "

" ผมไม่แปลกใจเลยที่พี่รีเดนจะโปรดปรานที่นี่ "

" จริงหรอ? "

" ฮะ...ที่นี่สงบมาก พาลให้จิตใจได้สงบไปด้วยเลยล่ะฮะ "

ผมส่งยิ้มหวานพร้อมคำพูดนั่น พี่รีเดนยิ้มตอบกลับมา ดวงตาสีดำที่น่าหลงไหล ใบหน้าเราสองเคลื่อนที่เข้าหากันช้าๆดุจต้องมนต์ เปลือกตาปิดลงอัตโนมัต พร้อมรับสัมผัสนุ่มละมุนที่บรรจงประทับลงมาแผ่วเบา...นุ่มจัง ใจเต้นสั่นระรัว ร่างกายเรียกร้อง... นี่ผมเป็นอะไรไป?

" เอ่อ...คือพี่..คือ "

" ไม่เป็นไรฮะ.... "

ผมก้มหน้าตอบหลังจากเราถอนจูบกัน เอ่อ...พอรู้สึกตัวมันก็เขินจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี เรากล้าทำลงไปได้ไงเนี่ย! จูบกับคนอื่น...โดยที่ไม่ได้รัก ไม่ได้รักหรอ? ผม...เคยโดยพี่มิคาเอลจูบอย่างนี้ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว..แต่มันไม่มีอีกแล้ว ซาตานไม่จูบถ้าไม่รัก แล้วผมจูบกับพี่รีเดนทำไมกัน?

" ลัคกี้... "

" ครับ....... "

" พี่ขอโทษนะ ที่จาบจ้วงกับเรา "

ผมแทบยิ้มน้อยๆ อยากบอกพี่รีเดนเหลือเกิน ว่านี่คือสิ่งที่อ่อนโยนที่สุด อ่อนโยนจนใจหายเลยล่ะ

" ผมไม่เป็นไรครับ พี่อย่าคิดมากหน่า... "

" คิดมากสิ...ก็พี่.... "

" อะไรหรอฮะ? "

" พี่ชอบเรา! "

" ?!!! "

" พี่เราชอบจริงๆนะลัคกี้ คือ..พี่ไม่รู้หรอกว่าทำไมจู่ๆถึงชอบลัคกี้ที่เป็นผู้ชาย แต่...พี่ก็ชอบเราไปแล้ว "

************************************************************

www.facebook.com/NiyaySdSd

อัพเดตสดๆทุกวันเลยค่า