โลกสีดำ 3

อาการปวดหัวอย่างรุนแรง...ทักทายฟาเซลทันทีเมื้อเขาได้สติ...ใรเวลาสายของอีกวัน ข้างกายมีหญิงสาวหลับไหลกายเปลือเปลือเปล่าเช่นเดียวกับตัวเองที่ไร้เสื้อผ้าปกปิด ฟาเซลลุกขึ้นไปอาบน้ำอย่างหัวเสีย...ที่ถูกทำอย่างนี้ เขาเกลียดผู้หญิงแบบนี้ที่สุด!! ผู้กญิงที่ทำทุกอย่างเพื่อครอบครอง...และแน่นอน เขาจะถอนตัวออกจากโปรเจคนี้โดยไมาสนด้วยว่าคิงจะว่าอย่างไร!!!

" พี่...ผมขอถอนตัวออกจากโปรเจคนี่นะ ขืนทำต่อเดี๋ยวได้ฆ่าคน!! "

" เฮ้..เหตุผลล่ะ! "

" ผมเกลียดอีนั่น...เหตุผลพอมะ! "

พูดจบฟาเซลก็เดินขึ้นห้องตน...โดยไม่สนเสียงทัดทานของผู้เป็นพี่ที่ตะโกนไล่หลังมาแม้แต่น้อย เพราะแค่คิดถึงหน้าอีนั่น..เค้าก็แทบคลั่ง! อยากกระทืบซะให้ตาย...ผู้หญิงอะไร...หน้าด้าน!!!

" คุณโอราฟคะ!!! คุณโอราฟ!!!! "

" ปึ้ง! มีอะไร?!! โอราฟ...!!!! "

" คุณโอราฟตัวร้อนมากค่ะ...ทำยังไงก็ไม่ได้สติ!!! "

ฟาเซลฟังดังนั้นก็อุ้มโอราฟที่ยังคงอยู่ในชุดนอนสีขาวสะอาดออกมาจากห้อง...มุ่งตรงขึ้นรถและออกตัวไปโรงพยาบาลทันที...แม้มีเสียงต่างๆเรียกฟาเซลก็ไม่คิดสน...ที่สำคัญ..คิงไม่แม้แต่จะมองโอราฟที่อาการย่ำแย่แม้แต่นิด เขายังนั่งดื่มกาแฟและอ่านหนังสือพิมพ์อย่างสบายใจเฉิบ...ฟาเซลมองร่างบางที่นอนราบอยู่เบาะหลังผ่านกระจกาส่องหลัง ร่างขาวนั่นซีดเซียว..จนน่ากลัว ข้อมมือและหลายส่วนของร่างกายช้ำม่วงจนน่ากลัว...

" พี่คิงทำเกินไปแล้ว.... "

ฟาเซลพูดคนเดียวเบาๆอย่างข่มอารมณ์ เขาไม่เข้าใจพี่ชายตนเองเลย...ว่าเพราะอะไรถึงต้องทำร้ายร่างกายโอราฟอย่างนี้...แล้วทำอย่างนี้เพื่ออะไร แล้วได้อะไร!!! ถึงโรงบาล...โอราฟถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินเพื่อตรวจดูอาการเบื้องต้น...ฟาเซลเดินวนไปมาอย่างเป็นกังวลอยู่ด้านหน้าห้อง...

" คุณฟาเซล...ญาตคุณโอราฟใช่ไหมคะ? "

" ครับ..ผมเป็นญาตเค้า..เค้าเป็นไงบ้างครับ?!! "

" เชิญพบหมอทางนี้เลยค่ะ "

พยาบาลเดินนำฟาเซลเข้าห้องฉุกเฉิน..มุ่งตรงไปที่เตียงของโอราฟที่ถูกให้น้ำเกลืออยู่

" ค่ะ...คือคุณอาราฟเนี่ยมีอาการบอบช้ำภายในน่ะค่ะ และเลือดออกทางทวารเพราะมีแผลฉีกขาด...และตอนเค้าก็ไม่สบายอ่อนเพลียจึงหลับไม่ได้สติ อาจต้องใช้เวลานะคะ ส่วนที่หมออยากรู้...คือทำร่างกายเค้าถึงบอบช้ำอย่างนี้ล่ะค่ะ?!! "

ฟาเซลตกใจกับอาการ...แต่ก็นิ่งงันเมื่อเจอคำถามที่ไม่อาจตอบของหมอ เขาอึกอัก...ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เพราะเขาก็ไม่รู้จริงว่าคิงทำร้ายยังไงโอราฟถึงมีสภาพนี้!

" ถ้าคุณไม่ตอบทางเราอาจต้องแจ้งความนะคะ...เพราะนี่เข้าข่ายทารุนเลยนะคะ!

" เอ่อ...คือ...... "

ความเครียดเข้าโจมตีฟาเซลอย่างหนัก! เพราะมันจริงอย่างที่หมอพูด...นี่มันเป็นการทารุนชัดๆ! แต่จะให้ตอบยังไงดีล่ะ...จะตอบทางไหนก็เกิดปัญหาแน่ๆ

" มันเป็นรสนิยมทางเพศของผมเองครับ! "

" โอราฟ..... "

เสียงแหบแห้งตอบแทนฟาเซลที่ครุ่นคิดอย่างหนัก เขารีบเข้าไปดูร่างบางทันที...หมอถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันพลางหรี่ตามองอย่างสงสัย...

" ใช่หรอคะ...แก้ตัวให้คนผิดมันไม่ดีนะคะ คุณก็จะโดนทารุนอยู่เรื่อยไป! "

" ผมเปล่าแก้ตัวให้ใครครับ เพราะรสนิยมผมเป็นอย่างนี้จริงๆ ครั้งนี้คงรุนแรงไปหน่อยเลยต้องเข้าโรงบาลอย่างนี้.... "

โอราฟยังคงแก้ต่างและยืนยันคำโกหกของตน หมอถอนหายใจเฮือกใหญ่...อย่างจำใจเชื่อ

" งั้น..เดี๋ยวจะย้ายให้ไปอยู่ห้องพักฟื้นนะคะ...คราวหลังเพลาบ้างเพราะมันอันตราย "

" ครับ...ขอบคุณครับ "

ฟาเซลมองโอราฟอย่างทึ่งๆ เขาเชื่อว่าโอราฟโกหกแน่ๆ และก็คงทำเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่นั่นแหละ เตียงของโอราฟถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินโดยมีฟาเซลเดินขนาบมาข้างๆด้วยจนกระทั่งถึงห้อง ฟาเซลก็ดูและจัดนั่นจัดนี่ และหาของกินมาให้...

" คุณกลับไปเถอะ "

" ไม่...ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนาย "

" เดี๋ยวผู้หญิงของคุณเค้าจะรอเปล่าๆ "

" ผู้หญิงไหน? "

" ....... "

ฟาเซลถึงกับงงเมื่อโอราฟพูดถึงผู้หญิง...หรือว่าพี่คิงเล่าเรื่องเค้าไปกับลูกค้ามา...แต่เล่าแบบไหนโอราฟถึงพูดอย่างนี้? เขาเลือกที่จะสบัดหัวทิ้งเรื่องนั้นไปก่อน...กลับไปค่อยเคลีย.....ขอดูแลโอราฟก่อนก็แล้วกัน........

อาทิตย์หนึ่งผ่านไปที่โอราฟนอนอยู่โรงพยาบาล...ฟาเซลอยู่ดูแลร่างบางไม่ห่าง...งานที่มีเค้าก็ทิ้งมันซะหมด ทิ้งเพื่ออยู่ดูแลโอราฟ แม้โอราฟจะไม่สบาย...นอนป่วยอยู่ที่นี่ แต่ก็ปราศจารกเงาของคิง...ใช่ คิงไม่แวะเสียนมาเยี่ยมร่างบางเลยแม่แต่ครั้งเดียว จนกระทั่งวันนี้...วันที่โอราฟได้ออกจากโรงพยาบาล...ก็ยังไร้เงาคิงอยู่ดี

" ถึงแล้วค่ะ...ค่อยๆเดินนะคะ "

สาวใช้ประคองโอราฟลงจากรถเมื่อมาถึงบ้าน อีกข้างก็ยังมีฟาเซลคอยประคองด้วยเช่นกัน

" ฟาเซล...พี่มีเรื่องจะคุย เดี๋ยวตามไปเจอพี่ที่ห้องนะ "
คิงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฟาเซลก้าวเข้ามาในบ้าน

" ครับ...เดี๋ยวผมตามไป "
ฟาเซลตอบแล้วเดินประคองโอราฟต่อจนถึงห้อง

ฟาเซลนั่งเล่นดูร่างบาง พลางลูบหัวอย่างรักใคร่...เค้าอยากช่วยโอราฟให้หมดทุกข์ซักที...แต่จะทำยังไงดีถึงจะช่วยได้ เค้ารู้นิสัยพี่ชายตนเองดีพอสมควร...คิงน่ะไม่ยอมปล่อยโอราฟไปง่ายๆแน่ เฮ้อ...ยิ่งคิดเค้าก็ยิ่งเครียดถอนหายใจอยู่หลายรอบ

" ถอนหายใจบ่อยจัง "

" อ่า...มีเรื่องต้องคิดนิดหน่อยน่ะ "

" หรอ "

" อื้ม...เดี๋ยวฉันมาหาใหม่นะ..ไปหาพี่คิงก่อน "
ฟาเซลพูดพลางลูบหัวโอราฟ

" ครับ "

ฟาเซลมองโอราฟอีกครั้งแล้วเดินออกมา มุ่งตรงสู่ห้องทำงานคิงทันที...ฟาเซลแอบกังวลไม่น้อยกับการเรียกคุย พี่ชายเขาไม่ค่อยจะมีเรื่องด่วนนักนี่นา...แต่ครั้งนี้ถึงกลับเรียกคุยเลยจะมีอะไรหรือเปล่านะ...หรือจะเป็นเรื่องโอราฟ?

" ก๊อกๆ!! "

" เข้ามาสิ "

" พี่มีอะไรหรือเปล่าครับ? "
ฟาเซลเอ่ยถาม...พลางยืนมองพี่ชายตนเอง

" แม่โทรมาตามแกกลับอเมริกา เห็นว่ามีเรื่องด่วน "
มาถึงคิงก็เข้าประเด็นทันที

" ห้ะ! ธุระอะไรแม่บอกหรือเปล่า?!! "

" เปล่า...เห็นว่าสำคัญ ให้ฉันบอกนาย...ยังไงก็ลองโทรไปถามดูสิ! "

ฟาเซลไม่รีรอที่จะกดเบอร์โทรทางไกลไปหาแม่ตนเองทันที...เขาเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างร้อนรนถึงเรื่องที่เรียกด่วน! เขาไม่อยากไป...ไม่อยากทิ้งโอราฟไว้ที่นี่เลยจริงๆ เขากลัวคิงจะทำร้ายโอราฟจนต้องหามส่งโรงพยาบาลอีก...ทั้งกลัวทั้งกังวลจนไม่อยากไปไหน แต่ก็ปฏิเสธแม่ไม่ได้...เมื่อบอกว่านี่เป็นเรื่องด่วน...ยังไงก็ต้องกลับไป! ฟาเซลจนหนทางที่จะร้องขอแม่...เรื่องที่จะไม่กลับไป...เขาเลยเดินกลับมาหาโอราฟที่ห้องนอน พลางหย่อนกายนั่งลงบนเตียงข้างโอราฟที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่

" ฉัน...ต้องกลับอเมริกา.... "

คำพูดของฟาเซลทำเอาโอราฟกระตุกวูบ..รู้สึกใจหายและหวาดกลัว กลัวว่าฟาเซลจะไม่กลับมาอีก...ใจหาย...ที่จะไม่มีฟาเซลที่คอยคุยกับเค้าคอยเล่นกับเค้าอย่างที่เคย

" แต่เดี๋ยวก็กลับมา...แต่ก็..ไม่อยากไปเลย "

ฟาเซลดึงร่างบางมากอด...ซึมซับความอบอุ่นจากอ้อมกอดและท่ายทอดให้อีกฝ่ายได้รับด้วย โอราฟกอดตอบพลางลูบหลังฟาเซลราวกลับต้องการปลอบร่างหนาที่ดูเหมือนจะเศร้าที่ต้องไป

" นายอยู่นี่...ดูแลตัวเองด้วยนะ ฉันเป็นห่วง...สัญญาว่าจะรีบกลับ "

" ครับ..... "

" ขอกอดได้ไหม? "

โอราฟไม่ตอบ...แต่พยักหน้าอย่างยินยอม เมื่อร่างบางอนุญาติฟาเซลก็มอบจูบที่หวานให้เพื่อเป็นการเริ่มบทเพลงรักที่หวานหอมรันจวญใจ ลิ้นอุ่นชื้น...เคลื่อนผ่านริมฝีปาก...เล็มไรฟัน...ก่อนจะสัมผัสกับลิ้นเล็กที่รอสนองอยู่ด้านใน สองร่างกอดก่ายกันอย่างแสนรัก....ค่อยๆที่จะเดินหน้าบทรักนี้อย่างเชื้องช้า...เสื้อผ้าถูกเปลื้องออก...ลูบไล้กันและกัน....ความรู้สึกมากมายกำลังปะดังเดมายังทั้งคู่...ทั้งรัก...ทั้งห่วง...โหยหา...

" อื้อ..... "

" อ่าห์.... "

เสียงครางเครือยามทั้งคู่หลอมรวมเป็นหนึ่ง...จังหวะเชื้องช้าแต่เร้าอารมณ์กำลังจะเริ่มร้อนแรงตามแรงปรารถนา....เบื้อลึกของจิตใจโหยหาร่างกายกันและกันอย่ามหาศาล...ความอบอุ่นอ่อนโยนแผ่ซ่าน...จนร่างบางทนแทบไม่ไหว...ยามแท่นร้อนรุกล้ำ...สร้างความรู้สึกเสียวสยิวและอบอุ่นจนร่างบางแทบสำลักออกมาอยู่หลายครา....จังหวะเร่งเร้าเริ่มร้อนแรง...การแทรกแซงกายกระชั้นถี่...ความรู้สึกที่ถูกปลุกปั่นเดินทางมาจนถึงจุดสิ้นสุด...ดังความรู้สึกแตกซ่านขาวโพลนไปหมด...ทั้งร่างเกร็งสะท้านสั่นไหวไปพร้อมกัน...แล้วกอดกันหลับไหลใต้จันทร์งาม

***********************************************************

https://www.facebook.com/NiyaySdSd

อัพสดๆทุกวันเลยค่า