ทาสรัก 12

" ฟื้นแล้วสินะ.... "

" พี่มิคาเอล..... "

" ทำหน้าอย่างกับเห็นผี "

" เข้ามามีอะไรครับ "

" มาดูสาระรูปมึงไง "

" ........ "

ผมยืนนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำ..ทั้งตัวมีผ้าขนหนูผืนเดียวปิดท่อนล่างอยู่ ตรงหน้าคือเตียงนอนหลังใหญ่ที่มีพี่มิคาเอลนั่งมองผมอยู่ สีหน้าผมตอนนี้ต้องไม่ดีแน่ๆเพราะผมกลัวพี่เค้า ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนอีก.... พี่มิคาเอลเดินมาทางผมช้าๆ แล้วผมก็ไม่ได้ขยับหนีด้วย...คือมันก้าวขาไม่ออกมากกว่า....แขนแกร่งข้างขวาเท้ากำแพง อีกข้าง..ก็รั้งเอวผมจนหน้าผมติดกับแผงอกที่มีกลิ่นกายพี่เค้าอ่อนๆ เอ่อ...เขินอะ กลัวด้วย!

" ไม่เป็นไรใช่มั้ยมึงน่ะ? "

" ครับ..ผมไม่เป็นอะไรแล้ว "

" อืม..แล้วนี่อาบน้ำจะไปไหนกัน "

" คือ...ผมจะไปกินข้าวครับ "

" หรอ...กับพ่อแม่มึงอะนะ "

" ครับ... "

พี่เค้าถามทำไม? แล้วก็ไม่เคยถามอะไรอย่างนี้กับผมเลย...แล้วทำไมจู่ๆถึงถามล่ะ? แขนซ้ายที่กอดเอวผมอยู่มันแน่นขึ้น บนหัวรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ แล้ว....ก็สัมผัสกับอะไรซักอย่าง มันนุ่มๆ...เอ่อคงเป็นปาก ปากหรอ??? เอ่อ...ไม่จริงหรอก...ไม่จริงหรอก พี่เค้าเกลียดแกลัคกี้...เค้าไม่มีทางอ่อนโยนกับแกหรอก ไม่มีทาง!!!

แล้ว...ริมฝีปากที่รุ่มร้อนก็เคลื่อนลงมาที่ใบหู จนผมสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ....อึก! ผมเสียวจนต้องกัดปากตัวเอง...ใจเริ่มสั่นไหว

" หอม...... "

" อื้ออออออ "

พี่มิคาเอลไซร้ซอกคอ...เลียที่ใบหู..ขบกัดคอเบาๆ...แค่เบาๆก็ทำเอาผมหมดเรี่ยวแรง สองมือจิกไหล่พี่มิคาเอลแน่นเพราะความสยิวเสียวมันมีมาก...นี่ถ้าพี่มิคาเอลไม่รั้งเอลผมไว้...ผมคงลงไปกองอยู่ข้างล่างแน่ๆ

" อ่าห์...... "

ริมฝีปากสีสวยเลื่อนลงต่ำมาที่หน้าอก...ลิ้นร้อนๆกำลังสัมผัสหยอกเย้ายอดอกที่ชูชัน ผมจึงต้องเพิ่มแรงจิกลงไปที่ไหล่พี่มิคาเอลอีกเพราะมันเริ่มจะ....ไม่ไหวแล้ว......

" พี่..... "

" หืม..... "

" อ้ะ!!!! "

ผ้าขนหนู..ถูกระชากออกแล้วแก่นกายก็ถูกรุกด้วย...โพรงปากร้อนระอุทันที...พี่เป็นอะไร...ผมจิกจนเจ็บมือไปหมด...ลิ้นร้อนช่ำชองทั้งตะหวัดเลียและดูดหนักๆที่ส่วนปลาย...จนร่างผมกระตุกเกร็ง แทบล้มพับลงไป..แต่มือพี่มิคาเอลดันหน้าอก...แล้วขยี้ยอดอกอยู่ มันช่วยรั้งร่างผมไม่ให้ล้มลง........

" อื้ออออ พะพะพี่มิค...า..เอล..........!!! "

ผมกระตุกเกร็งฉีดน้ำรักเข้าไปในปากพี่มิคาเอลอย่างแรง...ก็มันไม่ไหวนี่นา..พี่เค้าเช็ดปากเล็กน้อยแล้วยืนขึ้นแล้วมอบจูบที่มีรสเฝื่อนๆของน้ำรักของผมที่ยังคงมีอยู่เต็มปากพี่มิคาเอล ลิ้นทั้งสองพัวพันกันจนน้ำคาวผสมกับน้ำลายของสองเรามั่วไปหมด...ทั้งเฝื่อน..เค็มนิดขมหน่อย....น้ำคาวไหลเยิ้มไปตามมุมปากของเราทั้งสองที่แลกลิ้นกันอย่างเร่าร้อน...แต่อ่อนโยน

" แฮ่กแฮ่ก...... "

" แผล่บ...หวานเนอะ "

พี่มิคาเอลเลียน้ำคาวที่เยิ้มตามมุมปากแล้วพูดขึ้น...หน้าผมร้อนไปหมด..ร้อนไปทั้งตัวเลย ผมยืนเกาะเค้าเอาไว้เพราะยังไม่มีแรง..พลางเสหน้าหลบไปทางอื่นเพราะตอนนี้ทั้งอายทั้งเขิน

" ตัวแดงหมดแล้ว... "

" ครับ..... "

ตอบอะไรออกไปเนี่ย! เอ่อ...ช่างเถอะ ว่าแต่...เมื่อไหร่จะปล่อยผมยืนเปลือยอยู่ในอ้อมกอดพี่อย่างนี้ผมก็คลั่งได้นะ...แล้วก็ต้องยืนต่อเพราะพี่เค้าไม่ยอมปล่อยผม เขินด้วยอายด้วยสงสัยด้วย...พี่มิคาเอลมาแบบนี้จะมีอะไรแอบแฝงกันแน่...แต่ผมรู้สึกดี และถ้าต้องเจ็บ...ผมอาจจะยอมก็ได้....

" ปั้ง!! นี่มันอะไรกัน!!!! "

" สกาย..... "

" สกาย..... "

พี่มิคาเอลพูดขึ้นเสียงเหมือนตกใจ...ผมหันไปมองสกายที่น้ำตาร่วงนองหน้า ใจผมกลับกระตุกวูบเมื่อเห็นน้ำตานั่น! สกายมองเราชั่วครู่แล้ววิ่งไป

" สกาย...เดี๋ยว!!!!! "

" พี่มิคาเอล.... "

เสียงเรียกของผมช่างเบานัก..ผมมองพี่เค้าที่วิ่งตามสกายไป...ทิ้งผมให้นั่งลง จมกองน้ำตาอีกครั้ง...พี่แค่สนุกกับการเอาคืน แค่สนุกกับการแก้แค้นสินะ สนุกมากมั้ยครับ...ที่ทำผมแบบนี้...สนุกมากมั้ยครับที่ได้เห็นผมทรมาน ร้องไห้ เสียใจ ถ้าสนุกมีความสุข...ผมต้องดีใจมั้ยครับ ต้องสินะครับ...

" ฮะฮะ...ฮื่ออออออ พี่มิคาเอล...... "

ทำไมพี่ถึงทำอย่างนี้ล่ะ มาอ่อนโยนกับผมทำไม....ผมร้องไห้อยู่ซักพัก...ก็รีบแต่งตัวลงไปหาพ่อกับแม่ที่นั่งรอผม...นานซะด้วย ผมฝืนยิ้ม...แล้วออกไปข้างนอกไปหาอะไรกิน...

" พี่ทำอย่างนี้ได้ไง!!! "

" ฟังพี่ก่อนสิสกาย!! "

" ไม่!!!! ผมไม่ฟัง..ไม่ฟัง!!!! "

ผมหันไปทางเสียงที่ดังออกมาจากโรงรถ ซึ่งตัวผมเองอยู่บริเวณหน้าประตูบ้านรอพ่อไปเอารถอยู่ พี่มิคาเอลกับสากายทะเลาะกันเสียงดัง....พี่เค้าคงรักสกายสินะ นั่นสินะ...ผมก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่เนอะ...พี่เค้าไม่ได้รักผมซักหน่อย ผมมันแค่ที่ระบาย...เท่านั้นเอง

" ลัคกี้.... "

" ครับแม่? "

" รถมาแล้ว..ไปกันเถอะ "

" ครับ "

ผมเดินตามแม่ไปขึ้นรถที่พ่อขับมาจอดตรงหน้า แล้วเราสามคนก็มุ่งตรงไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน ผมพยายามปล่อยวางหลายๆสิ่ง...พยายามหักห้ามใจตัวเอง ห้ามที่จะไม่รักเค้าอีก...

" หลังจากนี้พ่อกับแม่จะออกเที่ยวอีก..ไปด้วยกันไหมลูก? "

พ่อเอ่ยถาม...ก็ดีสิผมจะได้ห่างกับพี่มิคาเอล ได้ตัดใจจากคนที่เค้าไม่รักเราซักที...ห่างเพื่อให้ตัวเองได้เยียวยาหัวใจตัวเอง....

" อย่าเลย...ลัคกี้ไม่ควรไปกับเรา "

" ทำไมล่ะฮะ...แม่กลัวลัคกี้แกะกะหรอ? "

" เปล่า...เพราะมันไม่มีประโยชน์ไงลัคกี้ "

" ยังไง "

" เพราะที่เราต้องการไป เราต้องการหนีปัญหา เราหนีปัญหาไม่พ้นหรอกลูก เราต้องกำจัดปัญาที่ตัวเราเองต่างหาก "

"แต่แม่.... "

" แม่รู้ดีเรื่องที่มิคาเอลทำกับเราเพราะเรื่องแม่ เพราะงั้นแม่จะเคลียเรื่องนี้เอง ส่วนเรื่องส่วนตัวของเรา เราก็ต้องเคลียเอง... "

ผมนั่งเงียบ...ไม่รู้จะเถียงอะไรดี ถึงแม่เคลียเรื่องพี่มิคาเอลให้...เค้าไม่ทำร้ายร่างกายผม เค้าก็ทำร้ายจิตใจผมอยู่ดี...อยู่ไปก็ปวดใจ แต่ก็ช่างเถอะ..แล้วแต่แม่!

ผมนั่งกินกันต่อซักพักก็กลับบ้าน ผมแยกตัวกลับเข้าห้องเพราะพี่มิคาเอลนั่งอยู่กับสกายที่ห้องโถง ผมไม่ยุ่งน่าจะดีที่สุด...ถึงห้องได้ก็นอนล่ะ เวลาหลับ...ผ่อนคลายไม่คิดเรื่องอะไรทั้งนั้น...

" ก๊อกๆ!ลัคกี้..... "

" แองเจิลหรอ? "

" จ้ะ...แองเจิลเอง "

ผมเดินไปเปิดประตูให้แองเจิล พอเปิดมา...เธอก็สวมกอดผมทันที ผมตกใจและงงนิดหน่อยแต่ก็กอดตอบ แล้วค่อยๆประครองเธอไปที่เตียง พอมาถึงเธอก็ยังกอดผมแน่นไม่ปล่อย เป็นอะไรของแองเจิลนะ...?

" แองเจิลรักลัคกี้นะ!!! "

" ฮะ? "

" แองเจิลรักลัคกี้...รักแม้รู้ว่าลัคกี้จะไม่มองแองเจิลในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง "

" แองเจิล...กี้....... "

" แองเจิลไม่คิดที่จะบอกลัคกี้หรอก เพราะแองเจิลรู้ดีว่าลัคกี้รักใคร...แต่เพราะเรื่องที่ผ่านมา...แองเจิลจึงต้องบอก แองเจิลไม่อยากเสียลัคกี้ไปนะ...แม้ลัคกี้จะไม่รักแองเจิลตอบ...แต่แองเจิลแค่อยากให้ลัคกี้รู้ความรู้สึกของแองเจิลนะ "

" ขอบคุณแองเจิล...ขอบคุณ......... "

" ขอบคุณแองเจิล...ขอบคุณ......... "

ผมกอดเธอแน่น...มันพูดไม่ได้ว่าตื้นตันและรู้สึกดีแค่ไหนที่รู้..แต่ก็รู้สึกแย่เช่นกันที่ผมไม่สามารถสนองตอบความรักที่แองเจิลมีให้ผมได้ ผมนั่งกอดแองเจิลที่ร้องไห้จนหลับไปได้ซักพัก
ก็จับเธอนอนลงกับเตียงห่มผ้าให้เรียบร้อย แล้วตัวผมเองก็ย้ายไปนอนที่โซฟา นอนมองใบหน้าสวยหวานผมสีขาว...ที่หลับตาพริ้ม แม้ดวงตานั้นจะบวมเล็กน้อยเพราะร้องไห้...แต่เธอก็ยังคงความสวยไม่สร่าง

" ซักวันแองเจิล...ซักวันเธอจะเจอคนที่เป็นของเธอ...... "

ผมเปรยเพียงลำพัง...ก่อนจะหลับไป
แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาทำเอาต้องหรี่ตาตื่น ใครเปิดผ้าม่านห้องผมล่ะเนี่ย? ผมค่อยๆยันกายลุกขึ้นช้าๆ...แล้วนั่งปรับสภาพตัวเองอยู่โซฟา..แองเจิลล่ะ? ผมมองไปที่เตียง..เอ่อ แองเจิลหายง่ะ! สงสัยกลับเข้าห้องไปแล้วล่ะมั้ง ว่าแล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่าดีกว่านะเรา

.

.

.

" มิคาเอล... "

" อะไร..... "

" เรามาคุยเรื่องที่เคยพูดไว้ตอนที่ไปช่วยลัคกี้ "

ไวท์ฮิมูระเข้าหามิคาเอลที่นั่งเล่นอยู่ในห้องสมุด...ห้องโปรดเหมือนแบล๊ค มิคาเอลพยักหน้าเข้าใจ...แต่เค้าก็นึกว่าออกอยู่ดีว่าเค้าต้องการอะไร ในเมื่อความรู้สึกของเค้ามันเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว มันไม่สนุกอีกแล้วกับการเอาคืน.....แต่ก็..........

" งั้น...ผมขอลัคกี้ไว้เป็นทาสล่ะกัน "

" มันไม่มากไปหน่อยรึไงมิคาเอล!!! "

" ก็บอกเอง...ว่าอยากได้อะไรจากพวกแก..พวกแกก็จะให้ไง!!! "

ไวท์กำมือแน่นอย่างข่มอารมณ์สุดๆ แล้วที่มานี่เพราะต้องการช่วยลัคกี้ให้ไม่ต้องโดนรังแกอีก แต่นี่อะไร! สิ่งที่มิคาเอลขอ....มันไม่ต่างจากเค้าช่วยลูกตัวเองไม่ได้เลยนี่!!!

" มันมากเกินไปแล้วนะมิคาเอล!!! "

" มี๊!!!! "

มิคาเอลร้องอย่างตกใจเมื่อเจอ...ซาโตชิที่มาพร้อมแบล๊ค แบล๊คก็ต้องการช่วยลัคกี้ แต่คนที่ห้ามมิคาเอลได้ก็มีแค่ซาโตชิเท่านั้น มิคาเอลหน้าซีด..พยายามตีหน้ายิ้ม

" มี๊รู้ทุกอย่างหมดแล้วนะ!!! ทำเราทำอย่างนี้ล่ะห้ะ!!!! "

" แต่มี๊...เค้าทำเพราะเค้ารักมี๊นะ!!! "

" รักแล้วทำอย่างนี้...อย่ารักมี๊จะดีกว่า!!! มี๊ไม่รู้หรอกนะ..ว่าเรารู้เรื่องของมี๊ได้ยังไง แต่นี่มันเรื่องของมี๊นะมิคาเอล!!! "

" มี๊ก็เป็นอีกคนที่ไม่เข้าใจเค้าเลยสินะ! "

" ใช่!! ลูกเลวๆอย่างนี้มี๊ไม่เข้าใจหรอก!!!! "

เสียงซาโตชิตวาดกร้าว แม้เสียงจะไม่ดังทรงพลังแต่ก็...ทำร้ายจิตใจผู้ฟังเป็นอย่างดี มิคาเอลมองหน้ามี๊ที่ดูโกรธแค้นตนผ่านม่านน้ำตาที่คลออยู่

" เค้าเลวมากใช่มั้ยมี๊..... "

" ใช่! มี๊ไม่เคยจำได้เลยว่าสอนให้เราเป็นแบบนี้!!! ลูกเลวมาก!!! เลวที่ทำร้ายคนที่ตัวเองรัก!!! แม้คนที่ลูกรักลูกยังทำขนาดนี้...หากวันหนึ่งมี๊ ป๊ะหรือแองเจิลทำเราแค้น เราคงทำอย่างนี้เหมือนกันสินะ...ทำร้ายอย่างคนไร้หัวใจ!!! "

" ไม่!!! เค้าไม่มีทางทำอย่างนั้นหรอก!!! "

" คำพูดกับการกระทำมันต่างกันมิคาเอล! คำพูดที่เชื่อถือไม่ได้!!! ไม่ต่างจากที่ไวท์เคยทำหรอก ลูกเกลียดไวท์...แต่ลูกกลับทำตัวได้เลวกว่าไวท์ซะอีก!! "

" ยังไง!!! ผมเลวกว่าไอ้เหี้ยนี้ยังไง!!! "

มิคาเอลเริ่มลุกขึ้นแล้วชี้หน้าไวท์ ดวงตาแดงฉานสอแววกร้าวร้าว แต่ซาโตชิก็ไม่กลัว...

" ไวท์เค้าไม่เคยทำร้ายคนที่ตัวเองรักไงมิคาเอล!!! "

ดั่งโดนมีดที่แสนคมทิ่มแทงเข้ามาในอกอย่างแรง!!! มิคาเอลถึงกับเงียบเสียงลง เถียงไม่ออก.. ซาโตชิมองลูกตัวเองก็เดินออกไป ตามด้วยทุกคน...ปล่อยให้มิคาเอลได้อยู่คนเดียว ปล่อยให้เค้าได้คิด ได้ทบทวนสิ่งที่ทำ

.

.

สกาย...ที่ได้ยินเสียงที่ดังลั่นออกมาจนเค้าได้รู้แล้วว่ามิคาเอลรักลัคกี้จริงๆ เค้าเป็นแค่เครื่องมือเท่านั้นเองหรอ? สกายทรุดอยู่ตรงหน้าห้องมองมิคาเอลที่นั่งนิ่งราวกับรูปปั้นหินผ่านหยดน้ำตาที่ไหลริน ใจดวงน้อยๆเจ็บจนไม่สามารถหาคำใดมาเปรียบเปรยได้เลยจริงๆ เค้ารักมิคาเอล...รักมากอย่างที่ไม่เคยรักใครขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ แล้วถ้าเค้าต้องเสียพี่มิคาเอลไป...เค้าขอตายดีกว่า

.

.

แองเจิลทั้งรู้ทั้งเห็นทุกอย่าง...ได้ยินเสียงพี่ชายตนเองและสกายเพื่อนรัก ที่ต่างก็ทุกข์กันทั้งนั้น...แม้เธอทุกข์แต่เวลานี้คงเศร้าไม่ได้...
ก็เล่นเศร้ากันทั้งบ้านอย่างนี้ ขืนเธอเศร้าอีก...บ้านนี้คงเป็นที่รวมตัวคนเศร้าแหงมๆ

" แองเจิล.... "

" อุ้ย! ลัคกี้...ตื่นนานยัง? "

" ซักพัก...หนีมาก่อนเลยน้า "

" แฮ่ๆ...แองเจิลขอโทษ "

" แล้ว... "

ผมชะโงกไปมองสิ่งที่แองเจิลมองบ้าง...เอ่อ สกายกำลังนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องสมุด ส่วนด้านใน...พี่มิคาเอลก็นั่งเอาสองมือปิดหน้าเอาไว้อยู่ด้านใน เป็นอะไรกัน?

" เป็นโรคซึมเศร้า "

" ตลกและแองเจิล..สกายอะกี้เข้าใจ แต่พี่มิคาเอล...ไม่มีทางอะ "

ผมพูดหน้าหน่ายๆแล้วเดินออกมา ไปหาอะไรกินดีกว่า...ช่วงนี้ผมหิวบ่อยชะมัดเลยอะ! สงสัย...เพราะเพิ่งฟื้นตัวละมั้งถึงหิวและกินบ่อยเอาเอาการอย่างนี้เนี่ย ผมและแองเจิลออกมานั่งกินอะไรกันข้างนอก...เพราะอากาสดีมาก! ทำให้อาหารตรงหน้าอร่อยขึ้นเยอะ

" ลัคกี้...สกายขอคุยด้วยหน่อยสิ "

สกายเดินเข้ามาหาผม ตาบวมเพราะร้องไห้...ผมมองหน้าแองเจิลแล้วเดินตามสกายไป ไม่ต้องพูดหรืออ่านใจยังพอรู้เลยว่าจะพูดเรื่องอะไร เราเดินออกห่างจากแองเจิลพอสมควร...สกายหยุดแล้วมองหน้าผม

" ลัคกี้...สกายท้อง! "

*****************************************************

https://www.facebook.com/NiyaySdSd

มาติดตามที่เฟสได้นะคะ