ทาส 14

" ยังไม่นอนอีกหรอ "

" ครับ จะสอบแล้ว "

ผมสะดุ้งโหยงเมื่อแบล๊คเข้ามาอย่างเงียบเชียบ เค้าเดินมานั่งข้างๆผมบนเตียง ผมพยายามถอยห่างออกมาแต่ดันถูกมือหนารั้งเอวคอดเอาไว้ พร้อมคางมลที่เกยอยู่บนไหล่

" หัวใจเต้นแรงจัง "

" รำคานก็ไปนั่งที่อื่นสิครับ "

" ทำไมต้องครับๆตลอดเลย ไม่เห็นเหมือนตอนที่อยู่ริมหาดล่ะ "

" ผมเพิ่งนึกได้ว่าผมเป็นอะไรของพวกคุณน่ะครับ ก่อนหน้านี้ขอโทษด้วยนะครับ "

" เฮ้ออออ เธอเนี่ยใจแข็งจังน้า "

แล้วก็ไม่สนมืออีกข้างที่เอื้อมมากอดเอวผมเพิ่ม แต่ใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงจนอ่านหนังแทบไม่รู้เรื่องเลย ลมหายใจที่สม่ำเสมอรดอยู่ที่ต้นคอเล่นเอาระส่ำเลยผม ไม่ๆพวกเค้าหลอกลวงผม

เด็กหนุ่มนั่งอ่านหนังสือด้วยหัวใจที่ถี่ระรัว แต่ก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะควบคุมสมาธิเอาไว้ไม่ให้เตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ ในขณะที่ซาตานหนุ่มผู้หล่อเหลาหลับไหลไปแล้วทั้งที่ยังนั่งเท้ากับไหล่บอบบางอยู่

ไวท์รับรู้ทุกอย่างในห้องๆนั้น หัวใจร้าวรานเกินเยียวยา พี่ชายที่เคยมีแค่เค้ากลับไปมีคนอื่น คนที่เป็นแค่ทาส! เป็นแค่สัตว์เลี้ยงเท่านั้น!! เค้าอยากจะฆ่าเด็กนั่นแล้วผนึกวิญญาณซะเสียแต่ว่าเค้าระเมิดสัจจะของตนเองไม่ได้ เพราะถ้าระเมิดเมื่อไหร่ นั่นหมายถึงการจองจำตลอดกาลเหมือนที่เค้าได้เผชิญมาเป็นพันๆปีในความมืดนั้น และเค้าคงไม่มีทางออกมาได้เหมือนครั้งนี้แน่ๆ

ไวท์สร้างมิติเล็กๆขึ้นมาเพื่อเสพสมกับฮิมูระอย่างหยาบช้า เท่าที่ทั้งคู่จะเสกสรรปั้นแต่งขึ้นมาได้ และมันคงเป็นที่ๆไม่ว่าใครน่าไหนก็ไม่สมควรจะเข้าไปทั้งนั้น ด้วยความเหงาหว่าเหว่และเสียใจที่เกิดขึ้นกับไวท์ มันเป็นอารมณ์ที่ไม่เคยรู้จักแต่มันกำลังถาโถมใส่เจ้าตัวอย่างไม่ยั้ง และความรู้สึกแปลกประหลาดระหว่างฮิมูระอีกด้วย มีแต่อะไรที่ไวท์ไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งนั้น แตกต่างจากฮิมูระที่เข้าใจคู่ร่วมเตียงได้เป็นอย่างดี เพราะเค้าเองเคยรู้สึกมาก่อนและตอนนี้เค้าเองก็ไม่ต่างจากร่างบางนักเพราะซาโตชิเห็นเค้าเป็นแค่เพื่อน และมอบหัวใจให้ปีศาจอีกตนไปแล้ว

ผมอ่านหนังสือจนเผลินและเริ่มง่วงแล้วด้วย หันไปมองแบล๊คว่าทำไมไม่ลุกไปซักที นั่งกอดผมอย่างนี้ตั้งนานจนผมเมื่อแล้ว ระหว่างอ่านอยากจะเปลี่ยนท่าอ่านก็ไม่กล้า เลยต้องนั่นนิ่งๆอย่างเนี่ยมาหลายชั่วโมงล่ะ

" อ่าว! หลับหรอเนี่ย "

ผมอุทานเบาๆ แบล๊คคาไหล่ผมนี่เอง มิน่าไม่กระดุกกระดิกเลย อ่าาาา แล้วทำยังไงดีเนี่ย ปลุกดีไหมนะ? ไม่ดีกว่าแหะ! ผมเลยค่อยๆจัดให้เค้านอนกับเตียงดีๆ แล้วเอาหมอนลงมาข้างล่างหนึ่งใบ ผมเดินไปปิดไฟแล้วมาล้มตัวลงนอนข้างๆเตียง

" อืมมมม เฮ้ย! "

" อรุณสวัส ฟอดดดด "

มาได้ไงวะเนี่ย!!! ผมตื่นมาก็เจอแบล๊คนอนกอดผมอยู่ที่ข้างเตียงนั่นล่ะครับ

" ปล่อยเถอะครับ ผมจะไปเรียน "

" อืม อาบด้วยสิ "

ผมลุกแล้วเดินไปที่ห้องน้ำทำเป็นไม่สนสิ่งที่แบล๊คพูด เพราะถึงเค้าจะขอหรือไม่ขอก็เท่ากัน เพราะถ้าเค้าอยากทำใครจะห้ามได้จริงไหมล่ะครับ!

" ไม่ให้อาบด้วยหรอ? "

แบล๊คเดินมาที่หน้าประตูห้องน้ำที่ผมกำลังจะปิด แต่เค้าเอามือมาดึงเอาไว้

" จะเอายังไงก็เอาเถอะครับ ผมรีบเดี๋ยวสาย "

" เธอไม่เต็มใจนี่นา งั้นไม่อาบล่ะ "

แล้วเจ้าตัวก็เดินไป ก่อนเค้าไปเค้าทิ้งสิ่งหนึ่งให้ผมด้วย ความงุงงงไงล่ะครับ ปรกติอยากทำก็ทำเลยเคยขอที่ไหน แล้วนี่อะไร แค่ผมไม่พอใจหน่อยก็ยอมล่ะ แปลก?!!!

" หืม...หอมจัง "

ผมหันไปมองแบล๊คที่เดินมาหอมซอคอผมเล่นเสียววูบเลย ผมหันไปมองค้อนๆนิดหน่อย

" คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ? "

" ไม่หนิ ทำไม "

" แค่แปลกที่คุณเป็นแบบนี้ "

" แบบไหน? "

" ช่างเถอะครับ "

ผมไม่รู้จะพูดยังไงอะ อธิบายให้ซาตานฟังนี่มันยากจริงๆ พวกนี้เข้าใจอะไรยากเย็นชะมัดเลย ฮึ้ย!!

" ฉันแค่...อยากได้ซาโตชิที่ริมหาดคืน "

แบล๊คพูดลอยๆขณะที่เดินกันอยู่ ผมหันไปมองเค้าที่เดินตามผมอยู่ไม่ห่าง แบล๊คยิ้มให้น้อยๆแล้วหายตัวไป นั่นทำให้ผมต้องไปเรียนโดยมีสึจิเช่นเคย

คนที่ริมหาดงั้นหรอ? ผมก็อยากได้คนๆนั้นคืนเหมือนกัน แบล๊คที่ผมรัก...แต่ตอนนี้ผมกลัวเกินกว่าที่จะมองทุกอย่างให้เป็นเหมือนเดิมได้จริงๆ ไวท์ที่ดูน่ารักใจดี ยังทำกับผมแบบนี้เลยแล้วถ้าแบล๊ค.....ผมไม่ตายเลยหรอ ถามว่ากลัวตายไหมตอบได้เลยว่าไม่! แต่ถ้าไม่ตายความเจ็บปวดในใจมันจะไม่หายเนี่ยสิ

" เฮ้ย...! วันนี้อยู่ติวด้วยนะมึง! " ฮาระ

" ไม่รู้วะ " ผมตอบตามจริง

" เอาหน่าตอนนี้เค้ายังไม่มาเราก็ติวๆกันไปก่อนก็ได้นี่ " คันคุโร่พูดอย่างไม่ใส่ใจ

" มาแล้วววว " มากิ

" งั้นกูไปล่ะ "

" จะรีบไปไหนล่ะ ติวกับเพื่อนไปสิ เดี๋ยวรอ "

ผมหันไปมองหน้าแบล๊คงงๆ ทำไมวันนี้ใจดีจังล่ะ ฮิๆผมยิ้มบางๆส่งให้เค้าอย่างขอบคุณ แล้วพวกผมก็นั่งติวกันอยู่ในคณะจนมืดค่ำ แต่ไม่ต้องกลัวหิวเลยเพราะแบล๊คให้สึจิไปซื้ออาการมาให้พวกเรากิน

" ขอบคุณมากนะครับ "

" เอาแบบน่ารักๆหน่อยสิ "

ผมก็มองหน้า จะมาไม้ไหนอีกนะ...แต่เอาหน่าลองดู

" ขอบคุณคร้าบ... "

ผมกระเทิบเข้าไปนั่งใกล้แล้วจุฟแก้มกร้านเป็นการขอบคุณเบาๆ เค้าตอบอือแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง เลยทำให้ผมไม่เห็นสีหน้าเค้า แต่ผมเนี่ยคงหน้าแดงแน่ๆ ก็มันร้อนวูบๆไปหมดเลยอะ

" คืนนี้เธอคงโดนฉันกดแน่ๆ "

คำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาทำเอาผมผวาอีกครั้ง ผมถอยตัวเองล่นไปนั่งติดกับประตูอีกฝั่นหนึ่ง น้ำตาเม็ดแล้วเม็ดเล่าหยดลงที่ตัก พลางกั้นเสียงสะอื้น ผมกลัวจับใจอีกเพราะภาพเหล่านั้นเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ความเลวร้ายของสิ่งที่เกิดขึ้นทำร้ายจิตใจผมอีกครั้ง

" ฉันอยากให้เธอเชื่อใจฉันเหมือนที่เคยเชื่อนะ "

แบล๊คดึงตัวผมเข้าไปกอดแผ่วเบา หวาดกลัวแต่ก็ไม่ขัดขืน เพราะอ้ออมกอดนี้ผมรักมัน แต่ถ้า....

" ฉันสัญญา...ฉันจะไม่ทำเหมือนที่ไวท์ทำกับเธออย่างแน่นอน "

" แ...ค่ ล...ลมปากปีฮึก!!ศาจ ใครจะ...เชื่อ "

" เมื่อสัญญาแล้วพวกฉันก็ต้องรักษาไม่งั้นจะถูกกักขังในความมืดมิดอีกครั้ง "

ผมฟังเงียบๆในอ้อมกอด สัญญานั่นให้จริงหรือไม่สุดท้ายผมก็ยอม เพราะผมรักเค้า...นี่ผมรักในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้งั้นเหรอ?
ถึงห้องผมก็อาบน้ำอาบท่าแล้วออกมานั่งอ่านหนังสืออีก ออกมาปุ๊ปก็เจอแบล๊คปั๊ป เค้าอ่านหนังสืออยู่บนเตียงท่าทางสบายๆ ในชุดคลุมหลวมๆ ผมชักอยากแหะ!! แต่...ไม่เอาดีกว่า ถ้าเกิดประวัฒศาตร์มันซ้ำซ้อนล่ะ!!

" มานี่มา "

" ไม่ไปนอนอ่านห้องคุณล่ะ "

" นี่ก็ห้องฉัน "

ผมเงียบเพราะรู้ความหมายดี ใช่สิ! บ้านเอ็งหนิเฮ้อะ!!

ผมเดินไปหยิบหนังสือแล้วไปนั่งที่โซฟาพลางเปิดอ่าน ผมนั่งอ่านได้ซักพักก็รู้สึกถึงอีกคน

" ไปอ่านที่ของคุณสิ "

" จะอ่านตรงนี้ "

แบล๊คตอบผมหน้าตายเหมือนเช่นเคย แล้วอค้าก็ล้มตัวลงนอนที่ตักผม ที่อื่นมีไม่นอนมานอนตรงนี้ทำไมฟร้ะ!!!

" พอใจ "

หนอย...อยากแขกหัวซักทีจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าแขกหัวแล้วจะซวยอะนะ!! ผมนั่งอ่านต่อจนเริ่มง่วง ทำไมเวลาอ่านหนังสือเรียนมันง่วงขนาดนี้นะ!! ไม่เหมือนตอนอ่านหนังสื้อโป๊!!! เอ้ยๆ! ไม่ใช่ๆหนังสือการ์ตูนต่างหาก!

" ง่วงแล้วหรอ? "

" อืม นิดหน่อย "

" ป่ะ ไปนอนกัน "

" ทำไมคุณไม่ไปนอนห้องตัวเองล่ะ "

" ก็บอกแล้วนี่ห้องฉัน "

" งั้นผมไปนอนหน้าบ้านก็ได้ "

" รังเกียจหรอ? งั้น.... "

แบล๊คไม่พูดต่อแต่วางหนังสือตัวเองลงแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตูทำเอาผมใจแป๊วเลย รู้สึกไม่ดีเลยแหะที่แบล๊คเป็นแบบนี้!

" ผมเปล่ารังเกียจซักหน่อย!!! "

ผมรีบตะกโกนบอกออกไปอย่างดัง ทำให้แบล๊คชะงักเท้าไว้ที่หน้าประตูแล้วหันมามองผมหน้าเรียบๆ

" งี้ให้ฉันนอนด้วยได้ใช่มะ "

" ก็ไม่ได้ว่าอะไร "

ผมเอาหนังสือไปเก็บให้เข้าที่แล้วเดินไปนอนบนที่นอนโดยขยับแบ่งให้แบล๊คด้วย เค้ามองนิ่งๆแล้วเดินไปปิดไฟตามด้วยการเดินลงมานอนข้างๆผม ผมรู้สึกดีที่เค้าอยู่ข้างๆแต่อีกนัยหนึ่งผมก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อย

มือเย็นๆของเค้าเริ่มทำการลูบไล้ผมแผ่วๆ แค่สัมผัสจากเค้าก็ทำเอาผมกระเจิงเลย แต่...เค้าจะทำเหมือนไวท์หรือเปล่า?

" ฉันบอกแล้วว่าฉันจะไม่ทำแบบนั้นกับเธอ "

ริมฝีปากแบล๊คประทับจูบลงมาที่ปากผมแผ่วเบารสสัมผัสของมันช่างนุ่มระมุนและอ่อนหวาน มือหนาลูบไล้ตั้งแต่แผ่นอกบางไปตลอดจนถึงจุดอ่อนไหว ทำเอาผมต้องเกร็งไปทั้งตัวเพราะรู้สึกดีและเสียวซ่านสุดๆ แค่สัมผัสผ่านเท่านั้นเองนะ!

" ไม่ชอบก็ผลักฉันออกนะ ฉันจะไม่ฝืนเธอ "

ใครจะทำอย่างนั้นเล่า! ก็เล่นทำเอาอารมณ์ผมตะเลิดเปิดเปิงไปไหนต่อแล้ว เสื้อผ้าเราสองถูกปลดพันธนาการออกไปไปตามลำดับ

ลิ้นอุ่นๆทำน่าที่ลามเลียร่างกายอย่างแผ่วเบา มันรู้สึกดีทุกที่ที่เค้าลามเลียไปถึง ร่างกายตอบสนองอย่างอัตโนมัต อบอุ่นซาบซ่านเสียจนลืมความหวดกลัวที่มีก่อนหน้านี้ไปจนหมด

ส่วนอ่อนไหวตั้งชั้นสั่นระริกเรียกร้องสัมผัสจากชายผู้เป็นที่รัก แน่นอนว่าแบล๊คไม่ปฏิเสธที่จะมอบความอบอุ่นของโพรงปากให้กับสิ่งที่เรียกร้องเค้าอยู่ เจ้าของมันร่ำร้องครวญครางอย่างมีความสุขสมอย่างที่สุขเมื่อได้รับการปรนเปรอที่แสนจะอบอุ่นจากคนที่ตนรักที่สุดในเวลานี้

นิ้วเรียวยาวสวยของชายหนุ่มแทรกแซงเข้าไปในตัวของร่างบางอย่างนุ่มนวล เพื่อให้ร่างบางรู้สึกดีที่สุด พนังลุ่มร้อนภายในตอดรัดแน่นและถี่รัวเสียจนเขาต้องอดทนที่จะไม่กระทำตามใจตนแต่มอบความสุขที่แสนอ่อนหวานให้คนที่เจอเรื่องเลวที่สุดมา

ร่างบางทนรับเอาสิ่งที่ร่างสูงปรนเปรอไม่ไหวจึงต้องปลดปล่อยออกมา รู้สึกดีเหลือเกินที่ได้รับความอบอุ่นที่ช่วยจรรโลงใจที่เจ็บช้ำให้ดีขึ้นมา หัวใจเต้นถี่ระเร็วดวงตาหวานช่ำทอดมองอีกคนที่กำลังจะรวมกับเค้าเป็นหนึ่ง เมื่อท่อนเนื้ออุ่นๆสัมผัสถูกร่างกาย ร่างกายก็ร่ำร้องเรียกหาอย่างต้องการให้เข้ามาเสียที ซึ่งร่างสูงก็สนองให้ร่างบางได้สมใจอยากด้วยการสอดแทรกเข้าไปอย่างแผ่วเบา

ร่างบางเสียวสะท้านสิ่งที่สอดแทรกเข้ามาในตัวตนเองนั้นไม่มอบความเจ็บปวดให้เลยแม้แต่น้อย มีแต่ความรู้สึกดีๆเสียวซ่านและต้องการยิ่งๆขึ้นไปอีก ร่างสูงค่อยๆเริ่มจากตังหวะที่เนิบนาบหนักหน่วง ก่อนที่จะเริ่มกระทั้นอย่างรุนแรงตามแรงปรารถนาที่สูงขึ้น

ร่างบางหลับตาพริ้ม หยาดน้ำแห่งความสุขรินไหลจากดวงตา ส่งเสียงครางหวีดหวิวเป็นจังหวะรับต่อการสอดใส่ มือเรียวบางเอื้อมไปโอบกอดคนรักอย่างต้องการที่พึ่งจากอารมณ์ที่โหมกระหน่ำอย่างรุนแรงเช่ยนี้

ทั่วทั้งถูกปกคลุมไปด้วยสองเสียงที่ครางครวญชื่ออีกฝ่ายด้วยไฟรัก เสียงเนื้อกระทบกันและเสียงของเตียงที่สั่นไหว เป็นเหมือนเสียงดนตรีที่มีเสียงครางเป็นคำร้องที่ไพเราะเหนือสิ่งใด

สองร่างถูกเร้ามาจนถึงที่สุดของห้วงอารมณ์แห่งรัก ร่างสูงสนองต่อตนเองและคนรักด้วยท่วงทำนองที่ร้อนแรงขึ้น เพียงไม่นานที่จังหวะไหม่ได้เริ่มต้นจุดสูงของการร่วมรักก็มาถึง ร่างครางเสียงหวานๆตามด้วยเสียงครางต่ำของอีกคน ทั้งเสียงมาพร้อมๆกับน้ำรักมากมายที่หลังรินออกจากร่างรดรินใส่อีกคน เปรอะเปื้อนด้วยน้ำกามาทั้งคู่
แล้วจบลงด้วยการกอดและจูบที่ดื่มด่ำดั่งคำลาของราตรีที่แสนวาบหวามของทั้งคู่......

เช้าที่สดใสได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งสำหรับผม แบล๊คยังคงหลับไหลอยู่ข้างกายท่ายทอดความอบอุ่นผ่านกายที่เปลือยเปล่าให้ผม ผมขยับตัวลุกขึ้นเบาๆแต่ก็ไม่วายทำให้ซาตานหนุ่มตื่นขึ้นมาจนได้

" ขอโทษ...อื้อ...! "

" อรุณสวัสดิ์ "

" อ่า... >\\\< "

แบล๊คโน้มคอผมลงไปรับมอร์นิ่งคิสที่สุดแสนจะชวนให้กระทำอะไรบางอย่าง? อันที่จริง...แค่แตะปากกันเบาๆเท่านั้นเอง ไม่สอดหรือใส่ลิ้นเข้ามา

" อาบน้ำด้วยกันไหม -///- "

ถามไปก็เขินไปแหะ! แบล๊คส่งยิ้มน้อยๆมาให้แล้วลุกขึ้นอุ้มผมเข้ามาในห้องน้ำ ผมและเค้าผลัดกันอาบน้ำให้กันและกัน มีบ้างที่แบล๊คจะแกล้งผมให้สยิวเล่น แต่ก็ไม่ได้เกินเลยไปกว่านั้น

ช่วงนี้ผมสอบแล้ว และในทุกๆวันผมและพวกคันคุโร่จะติวให้กันเสมอโดยมีแบล๊คคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ผมสงสัยเรื่องไวท์กับฮิมูระมากว่าเค้าหายไปไหน เคยถามแบล๊คแต่เค้ากลับไม่ยอมตอบแถมยังเงียบเอาเสียดื้อๆ ผมจึงไม่เซ้าซี้ที่จะถามต่อ อีกไม่กี่วันผมก็จะสอบเสร็จแล้ว

หลังสอบหนึ่งอาทิตย์ก็จะประกาศผลสอบอย่างเป็นทางการ ก่อนจะต้องรออีกสามเดือนที่จะเข้าพิธีรับปริญญาตามธรรมเนียม เพราะจริงๆแล้วพอฟังผลสอบเราสามารถเอาใบปริญญามาได้เลย ทุกวันผ่านไปอย่างสงบสุข ผมมีความสุขมากที่มีแบล๊คอยู่เคียงอย่างนี้ ผมช่างเป็นทาสที่สุดแสนจะสบาย แต่แบล๊คบอกผมว่า...ก่อนพายุลูกใหญ่จะมา อากาศมักปลอดโปร่งเสมอ ผมสงสัยจริงๆ?

" วันนี้ประกาศผลแล้วนะ "

" อื้อ! ผมตื่นเต้นจัง "

" คิดว่าทำได้ไหมล่ะ "

" ได้สิ ต้องได้อยู่แล้ว ^_^v "

ผมพูดกับแบล๊คที่อยู่ในรถเพื่อไปมหาลัยฟังผลสอบ ซึ่งผมนั่งอยู่บนตักของเค้าแล้วก็เป็นอย่างนี้มาได้ซักพักแล้วล่ะ! จู่ๆแบล๊คก็เอามือมาวางที่หน้าท้องของผมแล้วคิ้วก็ขมวดเข้าหากัน

" อะไรหรอ? "

" หัวใจอีกดวงกำลังเต้นอยู่!! "

" ห้ะ!! ดะเดี๋ยว!!หมายความว่าไงอะ!! "

" นายท้อง! "

อึก!! นะ...นี่ผมท้องหรอ บ้าหน่า!!! เป็นไปได้ยังไง?!!

" มันเป็นไปแล้ว "

" เอ่อออ ไม่จริงใช่ไหม "

แบล๊คกอดผมแน่นขึ้นแล้วหน้าซบที่ไหล่ของผม ซึ่งผมก็ทำสิ่งเดียวกันกับเขาเช่นกัน ผมมีลูกกับแบล๊ค!!! งั้นที่ชายหาดวันนั้น...!! เค้าก็ไม่ได้โกหกผมเรื่องที่เค้าบอกรักเลยงั้นสินะ คุณรักผมจริงๆสินะ

" ผมรักแบล๊คนะ "

แบล๊คมองหน้าผม แล้วปากของเราทั้งสองก็ถูกแรงดึงดูดเข้าหากัน จูบนุ่มนิ่มรสชาตอ่อนละไม น้ำลายของเราผสมปนเปกันจนไม่ต้องแยกเลยล่ะ

" เธอยอมพูดคำนี้กับฉันซักทีนะ "

แบล๊คถอนจูบแล้วบอกผมด้วยแววตาสีเขียวอ่อนๆ ซึ่งถ้าผมเดาเค้าต้องดีใจอยู่แน่ๆ รถเคลื่อนตัวเข้าสู่รั้วมหาลัยตั้งแต่เมื่อก็ไม่รู้ สงสัยจูบอยู่เลยไม่ทันเห็น ทั้งผมและแบล๊คเดินจับมือกันไปที่บอร์ดของคณะเพื่อดูผลสอบ พวกผมตกเป็นเป้าสายตามากเลยทีเดียว อาจจะเป็นเพราะแบล๊คหล่อมาก หล่อเกินมนุษย์ทั่วไป..ก็ไม่ใช่มนุษย์นี่เนอะ!!

" เย้ๆ!! ผมสอบผ่านแล้วล่ะ!! "

" หรอ...เก่งจัง "

แบล๊คเดินมาโอบเอวผมจากด้านหลัง เล่นเอาคนแถวนั้นมองกันตาเป็นมันเชียวล่ะ ผมไม่สนอะ!! ผมหันหน้ามาหาแบล๊คแล้วเขย่งขึ้นไปจุฟแก้มขาวเบาๆ

" ??? "

" ขอบคุณนะ ที่อยู่ข้างๆผมจนผมทำสิ่งที่ฝันไว้ได้สำเร็จ "

" เอามากกว่าจุฟไม่ได้หรอ? "

" อะไรอ่า..... "

" เอาเป็น.....? "

เค้าลงมากระซิบถึงสิ่งที่ต้องการตรงใบหูผม ทำเอาผมเขินหน้าแดงก่ำเลยล่ะ 'ออนท๊อปนะ!' บ้า!!

" คุณบอกว่าผมท้องนี่ "

" เออแหะ ว้า...เสียดายอะ "

หน้าไม่เห็นเสียดายอย่างที่พูดเลยนะครับ ก็เล่นยิ้มน้อยๆอย่างน่ารักเชียว
เราสองคนเดินกลับไปที่รถเพื่อจะไปฉลองที่ผมเรียนจบแล้ว แบล๊คนั่งกอดผมตลอดทางเลย อะไรจะห่วงขนาดนั้น แถมสั่งให้สึจิขับรถดีๆ
ระวังๆด้วย เค้าห่วงตัวเล็กน่ะ!!
---------------------
" ผมต้องการให้คุณช่วยอะไรผมหน่อย เป็นการแลกเปลี่ยนกับอิสระที่คุณจะได้ "

" อะไร? "

" ผมต้องการแบล๊คคืน "

" ด้วยวิธีอะไร ฆ่าซาโตชิงั้นหรอ "

" ไม่ ผมฆ่าเด็กนั้นไม่ได้ ถ้าคุณอยากได้คุณก็เอาไปได้เลย ผมต้องการแค่แบล๊คเท่านั้น "

" น่าสนดีนะเนี่ย...เอาเป็นว่าตกลงล่ะกัน "

ไวท์กับฮิมูระสนทนากันอยู่บนเตียงของที่บ้าน ซึ่งไวท์ได้กลับเข้ามาทีนี่ตั้งแต่เช้าแล้ว เพราะรู้ดีว่าวันนี้เป็นวันที่ซาโตชิเรียนจบ ทำให้แบล๊คหมดห่วงเจ้าเด็กนั่นและเค้าก็จะสามารถเอาพี่ชายตนเองคืนมาได้

ฝ่ายฮิมูระนั่นหลงรักไวท์ไปแล้วล่ะ เพราะความสัมพันทางกายที่ทั้งคู่มีร่วมกันมานาน ทำให้ก่อเกิดเป็นความผูกผัน หลงไหลและรู้สึกดีกับอีกฝ่ายมากขึ้น กว่าจะรู้ตัวก็ตอนนี้เอง ตอนที่ไวท์ต้องการกลับไปหาคนที่เค้ารัก แต่ก็นะ...ฮิมูระก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะคิดว่าตัวเองคงไม่ได้รักอีกฝ่ายมากขนาดนั้น

" แบล๊ค~~~ "

" ไวท์? หายไปไหนมาหือ? "

เมื่อผมและแบล๊คก้าวขาเข้าบ้าน ผมก็ต้องชะงักเท้าเมื่อพบกับคนที่เคยทำกับผมไว้อย่างโหดร้าย ไวท์ร้องเรียกแบล๊คแล้ววิ่งเข้าไปกอด ทั้งคู่กอดกันกลมดิ๊ก สายตาแดงฉานของไวท์มองผมอย่างเคียดแค้น ทำเอาผมสั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้

แล้ว...ภาพที่บาดตาก็ปรากฏตรงหน้าผม
เมื่อริมฝีปากทั้งสองตนเคลื่อนเข้าหากันอย่าโหยหา แบล๊คและไวท์ทั้งจูบลูบคลำกันอย่างต้องการต่อหน้าผม แบล๊คเค้าไม่ได้รักผมคนเดียวสินะ! ผมไม่ไหวน้ำตาแทบร่วงจึงเลือกที่จะเดินเลี่ยงภาพที่สุดแสนสะเทือนใจไปบนห้อง

" ไง... "

" ฮิมูระ...! "

" มึงสบายดีนะ กูโคตรคิดถึงมึงเลยอะ! "

" ออกไปห่างๆกูเลยนะ!!! "

" เรื่องวันนั้นกูโดนยามึงก็รู้ แล้วยังงี้มึงยังโกรธกูอยู่อีกหรอวะ "

ฮิมูระพูดด้วยเสียงเศร้าๆ ดวงตาหม่นแสงอย่างเห็นได้ชัด นั่นสินะ! มันไม่ผิดซักหน่อย...

" แต่กูกลัว... "

" อืม กูอยู่ห่างๆมึงก็ได้ ว่าแต่ไปทำอะไรมาตาแดงเชียว "

" เปล่า "

" สองพี่น้องนั้นมันสวีทต่อหน้ามึงสินะ! "

" ยุ่ง! ว่าแต่มึงเหอะ มาทำอะไร? "

" มาหามึงไง "

" แล้วหายไปไหนมานานเชียว "

" ไปบำเรอให้ไวท์มา "

" มึงไม่ยักจะดูโกรธเลยที่ต้องทำอย่างนั้น "

" ตอนแรกก็ไม่ชอบล่ะ เพราะกูอยากทำกับมึงมากกว่า... "

" เห่!! "

" ฮ่าๆ แต่ไวท์เค้าน่ารักดี เหมือนคุณหนูที่น่ารักเอาแต่ใจ มีความร้ายกาจเหมือนนางมารซ้อนอยู่ภายใต้หน้ากากที่ใส่ซื่อ น่าแปลก...ที่ตอนนี้กูหลงไหลในสิ่งเหล่านั้นของไวท์ไปซะล่ะ!!! "

ผมนั่งที่โซฟาห่างจากเตียงที่ฮิมูระนั่งอยู่แล้วฟังๆที่มันพูด เวลามันพูดถึงไวท์มันดูมีความสุขมากเลยทีเดียว

" มึงรักเค้า "

" กูไม่รู้ แต่กูไม่อยากเสียเค้าไป "

ผมยิ้มตอบให้ฮิมูระที่ยิ้มมาให้ผม รอยยิ้มที่เพื่อนคนหนึ่งได้มอบให้กันและกันกลับมาอีกครั้งหลังจากที่มันได้ห่างหายไปจากใบหน้าเราสองคน

" แต่...กูต้องทำร้ายมึงอีก กูอยากให้มึงรู้ไว้ว่ากูไม่ได้อยากทำ กูไปก่อน บาย~ "

หมายความว่าไง? มึงจะทำอะไรกู แล้วทำเพราะอะไร นี่มาเพื่อบอกเรื่องนี้กับกูแน่ๆเลยใช่ไหมฮิมูระ 

**************************************************