ทาส 10

" ปล่อยผมเลยนะ!! "

" ได้เวลาที่เธอต้องจ่ายค่าอาหารแล้วหนุ่มน้อย "

" อะไรอ่า ยังกินไม่อิ่มเลยต้องจ่ายแล้วอ๋อ? "

แบล๊คปล่อยให้ผมยืน แล้วเชยคางผมขึ้นไปรับไออุ่นจากริมฝีปากเค้า ดวงตาเค้าแตกต่างจากทุกๆครั้ง เพราะคราวนี้มันกลายเป็นสีฟ้าที่หน้าหลงไหลยิ่งกว่าสีน้ำเงินก่อนหน้านี้ซะอีก....

สองกายดึงดูดเข้าหากัน
สองปากพัวพันลิ้นโลมเร้า
ซุกไซร้คอขาวครางกระเส่า
มือหนาคลอเคล้าลูบไล้กาย

แสงจันทราสาดส่องสู่สองร่าง
เสียงครวญครางไพเราะเพราะจริงหนา
ขยับเข้าออกซ้ำอยู่หลายครา
ดั่งมนต์ตราทำให้ไม่อาจหยุด

แรงตัญหาลุกโชนโชดช่วง
เริ่มหนักหน่วงการกระทั้นใส่
ร่างบางดิ้นเร่าหอบหายใจ
อยากจะไปให้สุดห้วงอารมณ์

ร่างสูงรับรู้ความรู้สึก
ส่วนลึกตนเองก็ไม่ไหว
กระชับอีกคนแล้วโถมกาย
ถึงจุดหมายพร้อมกันใต้จันทรา........

" ทำไมดวงตาคุณถึงเป็นสีฟ้า ไม่ใช่สีน้ำเงินเหมือนก่อนหน้านี้ล่ะ? "

ผมเอ่ยถามหลัง...เอ่อ ไอ้นั่นล่ะจบลง ข้างนอกริมหาดเลยทีเดียว >\\\< เขินเว้ย!
มันรู้สึกดี สิ่งที่เค้ามอบให้ช่างอ่อนโยน นี่คงเป็นเมคเลิฟจริงๆของเราทั้งคู่ ซึ่งผมหวังให้เป็นอย่างนั้น เพราะผมรู้สึกว่าเค้าก็รู้สึกดีไม่ต่างจากผม

" สีฟ้าหรอ? "

" ใช่! สวยมากเลยอะ ทำไมเป็นสีนั้นล่ะ "

" ไม่รู้ ไม่เคยเป็นสีนี้มาก่อน แล้วก็ไม่มีเคยมีอะไรกับใครแล้วรู้สึกอย่างนี้ด้วย "

" ยังไงๆ "

" อยากรู้ก็อ่านใจฉันเองสิหนุ่มน้อย "

" ทำได้ที่ไหนล่ะ ไอ้บ้า!! "

ผมลุกจากอ้อมอกแบล๊คแล้วคว้าเสื้อคลุมมาใส่แล้วไปอาบน้ำ ผมชักจะอยากอ่านความคิดเค้าได้จังเลย เค้ารู้สึกยังไงนะ? จะรู้สึกดีจริงๆหรือเปล่า เค้าจะรักผมอย่างที่พูดไหม โอ้ย! จิตตกอีกแล้วผม.....

" จะนอนแล้ว? "

" อืม พรุ่งนี้ผมต้องไปเรียน "

" นั่นสิ "

เค้าห่มผ้าให้ผมแล้วเดินออกไปข้างนอก ซึ่งผมก็มองตามแผ่นหลังของเขาไป อยากนอนกอดอะ!!!

" ตื่นได้แล้วหนุ่มน้อย เฮ้! ตัวร้อนกว่าเมื่อวานอีกหรอเนี่ย! "

ผมปรือตาที่หนักอึงมองแบล๊ค ซึ่งเค้ามีสีหน้าที่เป็นห่วงผมมาก หน้าแบบนี้  เป็นไงบ่งบอกความเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง

" นิดหน่อยอะ ไม่ตายหรอก "

" ทำเป็นเก่ง ไม่สบายขนาดนี้จะไปเรียนไหวหรือไง "

" ไหวดิ! "

ผมรีบลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำ แน่นอนผมน่ะฟอร์มดีพอที่จะไม่หน้าคว่ำ เก่งใช่ม้า.... แต่เข้ามาวูบในห้องน้ำหลังปิดประตูแล้ว ฟอร์มจัดก็งี้

ด้วยความที่มันจะสายผมเลยต้องนั่งกินอาหารเช้าบนรถที่สึจิเป็นคนขับ แต่ผมไม่เข้าใจว่าแบล๊คจะให้ผมมานั่งกินข้าวบนตักเค้าทำไม ที่ก็เยอะแยะ ไม่พอนะ! ต้องป้อนข้าวด้วย เฮ้อ...อะไรของเค้านะ มันดูน่าจะมีความสุขนะถ้าเค้าไม่ทำหน้า  ยังงี้!!

" เป่าหน่อยสิมันร้อน "

" อย่ามาเยอะ! "

ผมจัดการยัดข้าวใส่ปากแบล๊คทั้งร้อนๆอย่างนั้นเลย เป็นไงผมเป็นทาสที่เจ๋งใช่ม้า~ ฮี่ๆ

" ห้ามทำอย่างนี้กับไวท์ "

" ทำไมอะ ไวท์ดูใจดีกว่าคุณอีก "

" ก็แค่เปลือกนอกที่ลวงตา อิ่มล่ะ "

ข้าวที่อยู่ในช้อนเลยเป็นหมั่นไป ด้วยความสงสารผมเลยเอามันใส่ปากตัวเองซะเลย ผมไม่รู้ว่าแบล๊คคิดอะไรอยู่  หน้าอย่างเนี่ยอ่านไม่ออกอะ

" ปล่อยผมลงได้ยังอะ หรือต้องนั่งยันมหาลัย "

" ถูก "

ง่ะ! ถ้าคนในนั้นเห็นสภาพนี้นะ ช๊อคตาย แล้วผมก็คงอับอายมากด้วย แล้วไหนจะเพื่อนๆผม งี้มันต้องรู้แน่ๆเลยว่าผมไปใช้หนี้แทนพ่อด้วยอะไร

" ผมขอลงหน้ามหาลัยนะ เดี๋ยวเข้าไปเอง "

" กลัวใครเห็นสภาพนี้หรอ? งั้นก็.... "

" โอ้ย!! "

แบล๊คผลักผมลงจากตักอย่างแรง แทบเรียกว่าเวี่ยงมากกว่าผลักอะ ผมล้อเล่นไม่ออกเลย...เสียใจที่แบล๊คทำแบบนี้ หรือว่าผมลืมไปว่าผมกับเค้าเป็นอะไรกัน นั่นสินะ...ก็แค่ทาส และสัตว์เลี้ยง ผมคงเผลอลืมไปเอง ไม่เป็นไรไม่เสียใจ สิ่งที่เค้าทำก็แค่มารยาซาตาน!!!

" เดี๋ยวเย็..... "

' ปั้ง!!!!!!!! '

เสียงปิดประตูรถดังสนั่นหวั่นไหว กลับไปไม่ตายดีนี้แน่ๆ แต่ตอนนี้ผมไม่สน เสียใจผิดหวัง ฮ่า...ผมโง่เองล่ะนะ แต่ทำไงได้ผมรักเค้าไปแล้วนี่.....!

" หายไปไหนมาวะ! "

" ไม่สบายน่ะ เลยมาไม่ไหว "

" ใกล้สอบแล้วนะเว้ย ขยันหน่อย "

" กูไม่สบายแทนที่มึงจะห่วงกู แต่มึงดันมาว่ากูอีก!! "

" ก็กูก็ห่วงเรื่องเรียนมึงด้วยไง "

" เหรอ....! "

ผมเดินมาเจอฮิมูระที่ทางเข้าอาคาร แล้วก็เดินคุยกันเรื่องเปื่อย จนมาถึงห้องแล้วก็เรียน วิชานี้ผมไม่ถนัดเลยแหะ นั่งเกาหัวตัวเองแกรกๆอย่างงงงวย แต่มันมีสอบด้วยสิตายชัวร์!!

" โอ้ย!! วิชามหาปะลัย " มากิ

" กูเห็นด้วย~ " ผมเองอะ

" ง่ายออกเนอะฮิมูระ " คันคุโร่

" เออ พวกมึงหัดตั้งใจเรียนกันหน่อยสิวะ ได้ไม่โง่ดักดานอย่างนี้ ฮ่าๆ " ฮิมูระพูดอย่างเหนือกว่า

" อย่าด่าคนอื่นแบบนั้นสิ! " ฮาระเอ็ดฮิมูระ

ฮิมูระ คันคุโร่ ฮาระ น่ะเก่งวิชานี้มาก ผมกับมากิเนี่ยจุดบอดของกลุ่มเลย แต่ถ้าวิชาอังกฤษหรือพวกศิลป์ผมกับมากิจะเก่งเวอร์อะ

" เอางี้ไหมไหนๆจะจบแล้ว เราไปติวกัน มากิและซาโตชิเค้าอ่อนวิชานี้ด้วย " คันคุโร่เสนอความเห็นอย่างได้ใจ

" ก็ดีนะ จะได้จบด้วยกัน ไม่อยากทิ้งใครเอาไว้น่ะฮ่าๆ "

แล้วไอ้สามตัวนั้นก็หัวเราะลั่นห้องเลย ผมกับมากิมองหน้ากันอย่างเซ็งเป็ด!

" กลับได้หรือยังครับซาโตชิ  "

ผมหันไปทางต้นเสียง ไวท์งั้นหรอ...อ่าวเออเนอะพวกนี้มารับกลับบ้านทุกวันนี่หว่า แล้วงี้จะติวไงอะ?!!!

" ผมขอไปติวหนังสือให้ซาโตชิที่บ้านได้ไหมครับ? "

ผมมองฮิมูระที่กำลังอนุญาตไปติวผม อย่าเลย ไวท์อย่ายอมนะไม่เอานะ ไอ้ฮิมูระมึงทำไรปรึกษากูมั้งสิวะ!! ดงปีศาจนะเว้ยนั้นอะ!!!

" ได้สิครับ  "

" เจ้านายมึงใจดีนะ "

ผมพยักหน้า แล้วหันไปลาพวกคันคุโร่ ก่อนไวท์บอกอนุญาตเค้าหันมามองผมแวบนึงด้วย คิดอะไรแผลงๆอีกไหมเนี่ย!! รู้ทั้งรู้ว่าผมบอกอะไรในใจยังจะทำแบบนี้อีก นี้มันแกล้งกันชัดๆ!!!

" โห...บ้านสวยจังฮะ "

" หรอครับ ดีจังมีคนชอบแต่ท่าทางซาโตชิเค้าจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นะครับ "

สองคนนั้นคุยกันตลอดทางเลย ดูท่าทางจะถูกใจกันน่าดู แต่เพราะถูกใจกันเนี่ยน่ากลัว เดี๋ยวแม่งจะเอามาเป็นของเล่นอีกอะดิ!

" ซาโตชิเดี๋ยวพาเพื่อนไปที่ห้องนะ เดี๋ยวไวท์เอาขนมไปให้กิน  "

" ครับ  "

" ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิวะ "

" ดีที่สุดในตอนนี้ล่ะ "

ผมตอบปัดๆแล้วเดินนำขึ้นมาชั้นสองมาห้องผม ระหว่างขึ้นบันไดก็สวนเข้ากับแบล๊ค เค้ามองผมนิดนึงแล้วเดินลงไป ส่วนผมน่ะไม่แม้แต่จะมองเค้าหรอก เย็นชากับผมได้ ผมก็ทำได้!!

" เฮ้ย! ไหนไวท์ว่าจะไปเอาขนมแต่ทำไมลงมาจากข้างบนได้วะ "

ฮิมูระถามผมหน้าซีดเผือก ฮ่าๆเห็นแล้วตลกอ่ะ!!

" แฝดไวท์ ชื่อแบล๊ค "

" ดูดำมืดสมชื่อเนอะ!! "

ผมส่ายหน่าน้อยๆแล้วงัดหนังสือต่างๆออกมาจากกระเป๋า ส่วนฮิมูระก็สำรวจนั่นสำรวจนี้ไปเรื่องอย่างสนใจ เป็นไงล่ะมึง ทาสอย่างกูอยู่อย่างกับราชาเลย ฮ่าๆ

" มึบมาอยู่เป็นคนใช้เค้าหรือมาเป็นอะไรกันแน่วะ? "

ฮิมูระถามสีหน้าสงสัย แต่ถ้าให้ผมเดาสิ่งที่มันคิดอยู่ตอนนี้คงถูกต้องกับสิ่งที่ผมเป็น

" มึงเดาสิ! "

" มึงมาเป็.... "

" สัตว์เลี้ยงผมน่ะ! "

ผมและฮิมูระหันไปมองทางประตูซึ่งไวท์เดินเข้ามาพร้อมขนมและน้ำชา

" สัตว์เลี้ยงเนี่ยนะ!! "

" ก็ซาโตชิน่ารักดี น่าตาคล้ายๆตัวเก่าที่ตายไปของผมเลยล่ะ "

ฮิมูระกำหมัดแน่นอย่างข่มอารมณ์โกรธ ไอ้เนี่ยมันห่วงผมมากเลยล่ะ

" สัตว์เลี้ยงตัวนี้ผมชอบมากนะ ถึงจะดื้อไปนิด...แต่ถ้าอยู่บนเตียงล่ะก็ถึงใจน่าดู!! อะขนมติวกันให้สนุกนะครับ "

ผมจุกขึ้นคอทันทีที่ไวท์เดินออกไป ทำไมล่ะ ทำไมต้องบอกเพื่อนผมด้วย น้ำตาผมเริ่มคลอเบ้าเพราะสมเพชตัวเองเกินกว่าจะรับได้

" มันพูดจริงใช่ไหมซาโตชิ!! มันทำอะไรมึงบ้างมึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!! "

ฮิมูระถลาเข้ามากระชากแขนผมให้ลุกขึ้นจากเตียงอย่างแรง และเขย่าผมด้วย โอ้ยมึน!

" ปะ...ปล่อยกูก่อน!! "

" มันทำอะไรมึงบ้าง บอกกูมาให้หมดเลย!! "

" ก็อย่างที่มึงเข้าใจ "

ผมจนใจแล้ว ปิดบังไม่ได้แล้ว นี่พวกนั้นมันต้องการให้ผมทรมานมากนักใช่ไหม พวกมึงทำร้ายกูสำเร็จอย่างสวยงาม แล้วฮิมูระก็ต่อยผมจนผมปลิวไปติดกับเตียง มึงเบามือกับกูเป็นไหมแสสส เจ็บสาสสส ผมนั่งมองหน้ามันที่ดวงตาวาวโรจอย่างน่ากลัว

" มึงมีอะไรกับมัน เพื่อใช่หนี้แทนพ่อมึงใช่ไหม!!!! "

" คิดว่ากูอยากทำหรอ!!! "

" แล้วทำไมไม่บอกกู!!!!!!!! "

" แล้วทำไมไม่บอกกู!!!!!!!! "

ฮิมูระตะคอกผมเสียงดังลั่นห้อง ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงเผลิงอย่างน่ากลัว!

" มะ...มึง!! "

มันไม่พูด ด้านหลังมันเหมือนมีอะไรปูดออกมาทีละนิด ปะ...ปะ...ปะ...ปีก!!! ปีกค้างคาวสีดำของมันงอกมาจากหลัง!! ผมกลัวเพื่อนตัวเองมาพยายามถอยล่นแต่เสือกติดเตียง ฮิมูระค่อยๆก้าวเข้ามาหาผมทีละนิดๆ แล้วมันก็จับผมกดลงกับเตียง 

" กูเป็นอย่างที่มึงเห็น และกูก็รู้ว่าพวกนั้นเป็นเหมือนกู มึงมีอะไรกับพวกมันโดยไม่บอกกู กูยอมปล่อยมึงมาเพราะกูอยากรู้ว่ามึงลำบากมึงจะยอมบอกกูมั้ย แต่มึงก็ไม่บอกกู!! "

" ปะ...ปล่อยกูนะ!! "

" ไม่!! อึก....?!!!! "

ฮิมูระตะคอกผมแล้วตัวฮิมูระก็โดนอะไรซักอย่างเหวี่ยงไปที่กำแพงอย่างแรงจนทะลุกำแพงไปเลย!!

" อะๆโทษทีน้า...แรงไปนิสสส แต่แหม...มายุ่งกับสัตว์เลี้ยงของผมได้ไง! "

ไวท์พูดด้วยรอยยิ้ม แต่ดวงตากลับวาวด้วยสีแดงชาด น่ากลัวพอๆกันเลย ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงเลยจะปกป้องฮิมูระดีมั้ย ไม่ดีแหะ ปกป้องทำไมปีศาจเหมือนกันนี่!

ฮิมูระเดินเข้ามาประจันษ์หน้ากับไวท์พลางเช็ดเลือดสีดำที่มุมปาก เลือดสีดำ!! โว้ว...!

" ถือว่าเก่งนะที่เข้ามาได้โดยที่ผมไม่รู้สึกถึงกลิ่นไอซาตานจากคุณเลย  "

" มึงมันอ่อนไง!! "

แล้วฮิมูระก็พุ่งใส่ไวท์อย่างแรง กดคอของไวท์ติดกับพื้นห้อง แต่ไวท์ก็ยังยิ้มร่าอยู่แล้วก็ถีบฮิมูระออกจากตัว พร้อมกับฮุกหมัดขวาเข้าที่หน้าฮิมูระก่อนจาะตามด้วยหมัดซ้าย แต่ฮิมูระกันไว้ได้แล้วใช้ดาบยาว? แทงเข้าที่กลางอกไวท์แล้วไวท์ก็ทรุดฮวบแน่นิ่งไป ดาบมาจากไหนวะ?!!

" ซาโตชิต้องเป็นของกู!! "

ฮิมูระกระทืบไปที่แผลของไวท์ที่แน่นิ่งไปแล้ว เขาเดินมาหาผม ซึ่งผมก็ได้แต่มองอย่างผวาเท่านั้น ไม่สามารถทำอะไรได้ แบล๊คคุณอยู่ไหนมาช่วยผมที ไม่สิมาช่วยน้องคุณ แบล๊คได้โปรดมาทีเถอะ!!

" ทีกับกูมึงไม่เรียกหาอย่างนี้วะ!! "

" ตอนนี้มึงน่ากลัวกว่าพวกนั้นอีก...ปล่อยกูเถอะ! "

" มึงจะได้ไปบำเรอให้พวกมันหรือไง ชอบหรอ? งั้นบำเรอให้กูบ้างสิ "

" หุบปากส้นตีนของมึงเดี๋ยวนี้นะ!!! "

" หึๆ อยากให้กูหุบมึงก็ปากมึงมาปิดสิ! "

ผมไม่ทำตามมันแต่มองมันด้วยสายตาแข็งกร้าวและรังเกียจ เพื่อนที่ผมรักมันหายไปไหนแล้ว เพื่อนที่แสนดีของกูมันหายไปหนายยย!!!!

" กูก็อยู่ตรงนี้ไง กูคนเดิม "

" ไม่ใช่ มึงไม่ใช่เพื่อนกู มึงมันเป็นแค่ปีศาจ!!! "

" พวกเห่นั่นก็เป็นปีศาจ มึงยังเอากับมันได้ แต่กับกูมึงทำเป็นรังเกียจ!! "

" พวกนั่นกูยอมเพราะกูทำอะไรไม่ได้ แต่มึงเป็นเพื่อนกู!!! "

น้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้ไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ มึงเป็นเพื่อนกูนะ เพื่อนที่กูรัก เพื่อนที่คอยอยู่ข้างๆกู ปลอบกู เป็นกำลังใจให้กู แต่ตอนนี้มึงกำลังจะทำร้ายกูเหมือนพวกมัน กูเหลือมึงที่ห่วงกูคนเดียว แต่มึงก็ไม่ต่างจากทุกๆคนที่หาผลประโยชน์จากกู

" กูไม่เหลือใครแล้ว ฮิมูระของกูอยู่ไหน ฮือ...ๆๆ "

ผมร้องไห้อย่างไม่ปิดบังไม่อดกลั้นอีกแล้ว มึงพอเถอะ พอซักที หยุดทำร้ายจิตใจกู

" กูขอโทษ!!! "

ฮิมูระหยุดลามเลียร่างกายผมแล้วกอดผมเอาไว้แน่น ปีกของมันก็หายไป น้ำเสียงเย็นลง มึงกลับมาแล้วสินะ 

************************************************