แค้นรัก 2

ร่างบางค่อยปรือเปลือกตาที่หนักอึ้งมองไปรอบอย่างผวา และยิ่งผวาหนักเมื่อเห็นวินนั่งอยู่ไม่ห่างนักจากที่เค้านอนอยู่ วินมองร่างบางที่ปรือตาขึ้นมองเค้ามองเค้าอย่างหวาดกลัวก็อดที่จะยกยิ้มร้ายกาจออกมาไม่ได้

" ตื่นแล้วไอ้หลายผัว เป็นไงบ้างล่ะสนุกมั้ย? "

วาจาหยาบช้าถูกส่งออกมา เจพยายามจะขยับหนีแต่เค้าไม่สามารถที่จะทำได้เพราะร่างกายได้นั้นบอบช้ำเกินไป เค้าทั้งปวดหัวและร้าวรานไปทั้งตัว เลือดที่ไหลออกมาจากทวารนั้นก็ยังคงไหลอยู่ไม่หยุด ขืนเค้าจะต้องเจอการทารุนจากร่างสูงอีก เค้าคงมีชีวิตอยู่ไม่พ้นคืนนี้เป็นแน่ แต่นั้นก็อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ถ้าเค้าตายไป จะได้ไม่ต้องเจอเรื่องแสนจะโหดร้ายนี่อีก และเรื่องที่เลวอีกอย่างที่กำลังคืบคลานเข้ามาอย่างที่เค้าไม่รู้ตัวเลย

" เงียบทำไมวะ กูถามทำไมมึงไม่ตอบห้ะ!!! "

ร่างสูงตะคอกดังลั่น เล่นเอาร่างบางสดุ้งโหยงและเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

" ขะ..ขอโทษครับ.... "

เสียบแหบแห้งราวกับขาดน้ำมาอย่างยาวนาน เจต้องพยายามตอบกลับทั้งๆที่ไม่มีแรงที่จะหายใจเสียด้วยซ้ำ

" แล้วมึงจะนอนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม เมื่อไหร่จะไปให้พ้นๆสายตากูซักที "

" จะ..ไปเดี๋ยวครับ "

แม้จะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขยับกายแต่สุดท้ายก็ต้องทนฝืนลุกขึ้นมา และเมื่อเค้าลุกขึ้นยืนก็ต้องล้มครืนลงไปกองกับพื้นอีก เข้าไม่เปล่งเสียงร้องของความเจ็บปวดออกมาแม้แต่นิด แต่กลับห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาไม่ได้เลย ก็มันเจ็บปวดทรมานอย่างมาก มันมากเกินไปที่เจจะรับได้ด้วยซ้ำ เจลุกยืนและล้มลงไปอยู่หลายรอบกว่าจะฝืนยืนนิ่งๆได้ ร่างสูงดูสนุกเป็นอย่างมากที่เจทรมานเจียนตายอย่างนั้น

เจต้องใส่เสื้อผ้าที่ขาดหลุดหลุ่ยของตนเอง เสื้อผ้าที่แทบปกปิดอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แต่เพราะไม่มีอะไรจะให้ใส่แล้ว ร่างบางเดินออกไปทางประตูอย่างทุลักทุเล เดินสองก้าวก็ล้มครืน เป็นอยู่อย่างนั้นจนเดินออกมาถึงด้านนอกได้ ท้องฟ้ายามนี้มืดมิดเหมือนจิตใจของเจ ร่างบางเดินเกาะกำแพงอีกมือก็พยายามจับเสื้อผ้าให้ได้ปกปิดตัวเองบ้าง

" เหมือนศพเดินได้เลยวะ ฮ่าๆๆๆ "

วินเดินตามออกมาก็หัวเราะเยาะใส่ ไม่พอยังเดินไปถีบที่ชายโครงร่างบางอีก ทำให้ร่างบางกระเด็นกลิ้งไปกับพื้น แล้ววินก็เดินผ่านหน้าเจไปอย่างไม่ใยดี

เจลุกขึ้นอีกไม่ไหวแล้ว เค้าไม่ไหวกับความเจ็บปวดที่ประเดประดังเข้ามาหาอย่างไม่ยั้งอย่างนี้ ร่างบางฝุบร่างลงไปกับพื้นทางเดินบนอาคารเรียน แล้วร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาที่รินไหลนองไปทั่วพื้นเป็นบริกว้างพอสมควรเพราะเจนั้นร้องไห้หนักมาก แม้จะสลบไปแล้วแต่หยาดน้ำตาก็ยังไหลอยู่รวมถึงเลือดของทางนั้นด้วย

" เจๆ มึงเป็นไงบ้าง!!! "

แทนเรียกเพื่อนที่ตอนนี้อยู่บนเตียงขาวสะอาดของโรงพยาบาล เพราะภารโรงที่ปิดเปิดโรงเรียนมาเห็นเข้า เขาเลยรีบพามาส่งที่โรงพยาบาล แทนเองก็รู้เรื่องเพราะอาจารเป็นคนบอก เขานั่งร้องไห้ที่เห็นเพื่อนรักมีสภาพแบบนี้ หมอบอกว่าช่องทางด้านหลังฉีกขาดรุนแรงจากการข่มขืน แค่ฉีกขาดด้านนอกก็คงไม่เท่าไหร่ แต่นี่ฉีกขาดถึงด้านในเป็นเหตุให้มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด แถมร่างบางก็มีการทำร้ายอย่างหนักจนกระทั้งช้ำใน มีอาการเลือดคั่งในม้ามและปอดฉีกเล็กน้อย นี้เป็นอาการที่สาหัสมากเลยทีเดียว ซึ่งทุกคนสงสัยมากว่าใครเป็นคนทำแต่ก็รอร่างบางฟื้นก่อนถึงจะสอบที่มาของอาการได้ ซึ่แทนเองรู้ดีเลยล่ะว่าใครเป็นคนทำ

" นี่ที่ไหน "

" โรงพยายาบาล ภารโรงเค้าเจอมึงสลบอยู่ที่โรงเรียน "

" ......... "

" วินใช่มั้ย ที่ทำมึงเป็นแบบนี้!!! "

" ......... "

" กูจะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุดเลย มึงคอยดู!! "

" เอาเรื่องใครน้า...ได้ยินไม่ชัดเลยฮ่าๆ "

วินเข้ามาในห้องพยาบาลพร้อมกับพล เค้าเอ่ยเยาะเย้ยอย่างอารมณ์ดี แทนหน้าซีดเผือด อาการอวดเก่งเมื่อกี้หายไปชั่วพริบตา เพราะเค้าเองมีชนะติดหลังอยู่ ขืนวินรู้เรื่องนั้นด้วย เค้าตายแน่ๆ ขนาดเจที่หน้าหวานแลดูน่าสงสารยังอาการสาหัสเลย ไม่ต้องพูดถึงแทนเลยเค้าไม่ได้รับความปราณีแน่ๆ เจมองผู้มาเยือนแล้วน้ำตาก็ไหลพราก เริ่มดิ้นรนขัดขืนทั้งๆที่ยังไม่มีใครทำอะไร

" อย่าทำผมนะ..ผะผะผมกะกลัวแล้วฮือออผมกบัวแล้ว...ผมขอโทษอย่าทำผมเลยฮื่อออออผมขอโทษ..ผมกลัวผมเจ็บไม่เอาแล้วอย่าทำผมปล่อยผมเถอะอึกผมขอโทษผมกลัวพอเถอะฮืออออย่าทำไม่เอาไม่เอาไม่เอาไม่ไม่ฮือออออผมขอโทษ......!!!!! "

จู่ร่างบางก็กรีดร้องดิ้นพร่านทั้งๆที่ร่างกายยังเจ็บช้ำอยู่ ทุกคนในห้องต่างมองอย่างตกใจรวมถึงวิน เค้ากระตุกวูบไปนิดนึงที่เห็นร่างบางอย่างนี้ แต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น

" ใจเย็นๆเจ ใจเย็น "

" ม่ายยยยวออกไป อย่าทำผมไม่ไม่ไม่อย่าทำผมฮืออออออกไปอย่าทำผมเลย "

ร่างบางดิ้นหนีทันทีที่แทนจะเข้าไปปลอบ เค้ายกมือไหว้น้ำตาร่วงกราว เค้ากลัวทุกๆคน กลัวที่จะโดนทำร้ายอย่างทารุนอีก สภาวะจิตใจเจย่ำแย่จนเริ่มเหมือนคนเสียสติเข้าไปทุกที แทนเมื่อทำอะไรไม่ได้จึงต้องกดเรียกหมอฉุกเฉิน

" เป็นไงวิน ฝีมือมึงนะนั่นน่ะ "

" อือ เจ๋งป่ะล่ะฮ่าๆ "

" เจ๋งเหี้ยไร! มึงทำเข้าอาการสาหัสปางตาย นี่ยัง...ดูท่าน่าจะบ้าวะ และอีกอย่างถึงตอนนี้จะยังไม่บ้า แต่ออกโรงบาลไปเจอสิ่งที่มึงทำเอาไว้นะ กูว่าไม่รอด "

" สงสารก็ไปโอ๋สิวะ! "

" ไม่อะ!! กูรังเกียจ "

" โถ่ไอ้สัส ปากมึงอะพูดดี แต่มึงก็รังเกียจเค้าละว้า... "

" ก็เออกูรังเกียจ แต่กูก็สงสารเค้า มึงแม่งเหี้ยวะ!!! "

" ขอบคุณสำหรับคำชม เพื่อนรัก "

" ไม่เป็นไร "

พลตบบ่าเพื่อนเบาๆแล้วก็มองดูร่างบางที่กำลังดิ้นหนีทุกคนที่เข้าใกล้ ซึ่งหมอก็พยายามอย่างมากที่จะฉีดอย่านอนหลับให้ แต่ก็ทำได้ลำบากอย่างยิ่ง แทนมองเพื่อนก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้ เค้าเอง...ที่ทำให้ร่างบางเป็นอย่างนี้

" กูขอโทษ "

แทนเอ่ยออกมาเบาหวิวกับตัวเอง วินและพลก็เดินออกหัวเราะออกไปทำเอาทุกคนที่พยายามเอาร่างบางที่กำลังคลั่งมองอย่างไม่พอใจ

ยามราตรีที่แสนเงียบสงัดมีเพียงความมืดเท่านั้นที่รายล้อมร่างบางอยู่ เจตื่นขึ้นมากลางดึกและเริ่มมองทุกอย่างในห้อง เมื่อไม่เห็นใครอยู่เลยเค้าจึงโล่งใจและนอนนิ่งๆ ภาพการถูกทารุนเริ่มไหลเวียนเข้ามาในความคิด พลักดันให้ร่างบางเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ความรู้สึกมากมายที่เริ่มทิ่มแทงตัวเอง ทั้งรู้สึกสกปรก น่ารังเกียจและไร้ค่า เค้าผิดอะไร นี่คือคำถามที่ไม่เคยได้รับคำตอบ แม้ช่วงเวลาที่เค้าเจ็บปางตาย ก็ยังคงหาคำตอบนี้ไม่ได้เสียที เจพยายามหลับและลืมเรื่องราวต่างๆแต่ก็ทำไมได้เลย

" โห..ดึกป่านนี้ยังไม่หลับอีกหรอเนี่ย พอดีเลยไม่ต้องปลุกให้เสียเวลา.... "

เสียงปริศนาที่เอ่ยขึ้นมาในความมิดของราตรี ทำให้ร่างบางสดุ้งและตกใจมาก และยิ่งทวีขึ้นเมื่อว่าวินเป็นคนที่เอ่ยประโยคนี่ขึ้นมา นี่คุณยังไม่พออีกหรอกับการทำร้ายผม?

" มองกูเขม่งเลยนะ มีปัญหามากหรือไง "

" ปะปะป่าวครับ "

" ติดอ่างไปแล้วหรอวะ!! "

" ปะ..ป่าวครับ "

เสียงเล็กเริ่มสั่นเทาและยิ่มสั่นมากขึ้นยามที่ก้าวเท้าที่มั่นคงนั้นเดินเข้ามาหาตนเองอย่างช้าๆ วินเมื่อเดินมาถึงก็บีบปากที่ซีดเซียวขอเจแล้วประทับจูบลงไปอย่างรุนแรง กลิ่นบุหรี่และรสแอลกอฮอล์ฉุนกึกทำเอาร่างบางถึงกับเวียนหัว ลิ้นซุกไซ้โพรงปาก มือหนาหยาบกร้านเริ่มหาเศษหาเลยกับร่างกายที่บอบช้ำอย่างหนัก เค้าทั้งบีบขย้ำผิวกายเจแทบทุกส่วนที่มือนั้นเคลื่อนที่ผ่าน

ร่างบางเริ่มออกแรงดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผล เค้ามีแรงน้อยเกินกว่าจะขัดขืนอะไรได้ทั้งนั้น ริมฝีปากหนาผละออกจากจูบที่เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกชอบ เค้าเลื่อนลงไปจูบตามลำคอและดูดให้ช้ำสีเด่นชัดขึ้นอีกครั้ง ร่างบางนอนกัดปากตัวเองแน่น น้ำตาที่ไหล่อยู่นี้จะมีโอกาสให้มันได้เหือดแห้งบ้างไหม หรือคงไม่มีวันนั้นกันแน่ วินขึ้นมาคล่อมร่างบางเอาไว้พรางใช้มีอุดปากเจเพื่อห้ามเสียงร้องโวยวาย จึงได้แต่ส่ายหน้าดิ้นรนอย่างหมดหนทาง มือที่ว่างของวินนั้นเริ่มล้วงเข้าไปในกางเกงตัวบางของโรงบาล ลูบแก่นเล็กเบาๆก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปข้างในและขยับอย่าแรง เรียกน้ำตาให้รื่นออกมาเป็นเท่าตัว

" เจ็บมั้ย? ฮ่าๆ มึงน่ะเจ็บไม่เท่ากูที่โดนแย่งคนรักไปหรอก ไอ้หน้าด้าน!!! "

วินตะคอกเสียงแผ่ว เพราะกลัวพยาบาลด้านนอกได้ยิน

' ผมเป็นอย่างนี้ คุณยังปราณีผมเลย ทำไมนะ? ผมทำอะไรผิด "

เจพูดกับตัวเองในใจอย่างเจ็บปวด จิตใจนั้นอ่อนล้าเต็มที ร่างบางเริ่มหยุดดิ้นและนอนแน่นิ่งอย่างปลงๆเพราะเค้าทำอะไรไม่ได้แล้ว สู้ไม่ได้เลยและไม่ว่าเค้าจะทรมานและเจ็บปางตายขนาดไหนร่างสูงก็ไม่เคยเห็นใจเค้าเลยแม้แต่นิด

วินเริ่มเอาเอ็นอุ่นทีรุ่มร้อนในตัญหาสอดใส่ไปตัวร่างบาง ทำให้เลือดที่เคยหยุดไปแล้วหลั่งรินออกมาอีกครา เข้ามีความสุขอย่างมากมายที่เห็นเลือดนั้นไหลเป็นทางและภายในก็ตอดแรงจนเค้าต้องซี๊ดเสียงแผ่วอย่างเสียวซ่าน ต่างจากร่างบางที่นอนทรมานเจียนตาย ร่างสูงเร่งจังหวะแทบในทันทีเพราะเวลานั้นมีน้อย เกิดพยาบาลเข้ามาเห็นเป็นเรื่องใหญ่ เตียงนอนสั่นไหวส่งเสียงดังทั่วห้อง และยังมีเสียงเนื้อที่กระทบกันพร้อมด้วยเสียงครางต่ำของวินที่เสพสมร่างบางที่บอบช้ำอย่างมีความสุข เจหลับตาลงนอมรับสิ่งแปลกปลอมที่ทำเค้าร้าวรานอย่างจนใจ เค้าหมดหนทางที่จะหนีหรือทำอะไรได้อีกนอกจากทำใรยอมรับกับสิ่งเป็นอยู่และเกิดขึ้น เวลาเพียงไม่นานร่างสูงก็ครางเสียงระงมและปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นใส่เจที่นอนตายทั้งเป็นอยู่บนเตียง

" ไปละนะ ฮ่าๆมีความสุขจริงๆ "

" เดี๋ยวครับ "

" อะไร!!! "

" ผมถามอะไรหน่อย "

" .... "

วินยืนมองร่างบางที่ใบหวานมีแต่น้ำตาที่ไหลอยู่ไม่หยุดตั้งเค้าเข้ามาในห้องนี่แล้ว ภาพที่เจมีสภาพแบบนี้มันก็ทำให้เค้าวูบไหวอยู่ไม่น้อย แต่ความแค้นนั้นมันมีมากเกินไปจึงทำให้เค้าเลือกที่จะไม่สนใจแต่ยิางอยากทำลายคนๆนี้ให้สิ้นซาก เจนอนทำใจกับการถามคำถามเพราะเค้าพอจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าหากถามอะไรออกไปแล้ววินไม่พอใจเค้า แต่เค้าไม่ไหวแล้วจริงๆ

" ผมทำผิดอะไร ทำไมรุ่นพี่ถึงต้องทำอย่างนี้กับผมด้วยล่ะครับ แฟนขอรุ่นพี่ผมเองก็ไม่รู้จักด้วยซ้ำแล้วจะไปแย่งมาได้ยังไง ทำไมล่ะครับทำไมต้องทำกับผมอย่างนี้!!!! "

ร่างบางพูดสิ่งที่อยู่ในใจด้วยเสียงที่สั่นเทา ทั้งหวาดกลัวเสียใจน้อยใจและหลายอย่างที่ประดังประเดเข้ามาอยู่ตลอด

" มึงอย่ามาตอแหลให้มากนัก มึงน่ะแย่งแฟนกูแล้วยังบอกไม่ได้แย่ง โถ่ไอ้หน้าด้าน!!! "

วินเดินเข้ามาหาร่างบางแล้วกระชากหัวร่างบางขึ้นมาอย่างแรงแยบ้วตะคอกใส่เสียงดังพอควร

" ผมไม่ได้ทำจริงๆนะครับ ผมไม่ได้ทำฮืออออผมไม่ได้ทำ ผมไม่ได้แย่งของรุ่งพี่นะครับ เชื่อผมเถอะฮือออออ "

" กูไม่เชื่อ!!! "

วินพลักหัวเจทิ้งลงไปกับเตียงอย่างแรง แล้วเดินออกไปจากห้องทันที ทิ้งให้เจนอนร้องไห้ต่อไปอย่างไม่สนใจและไม่คิดจะสงสาร

ช่วงเช้าของวันนี้ทั้งหมอและพยายามบาลต่างวุ่นวายกันอยู่ในห้องของเจ เด็กหนุ่มที่อาการสาหัสหนักขึ้นแทนที่จะดีขึ้น ร่างกายมีร่องรอยการร่วมรักและคราบน้ำคาวเปรอะอยู่ โดยที่มีเลือดไหลออกมาอยู่ด้วย หมอและพยาบาลตกใจกันมากทีเดียว แต่ถามอะไรร่างบาง ร่างบางก็ไม่ยอมตอบ นอนนิ่งตาค้างน้ำตานอง หมอจึงวิตกเรื่องอาการทางจิตเพิ่มขึ้นอีก ไอจะเรียกผู้ปกครองหรือญาติก็ไม่มี จึงมีแต่แทนเพื่อนสนิทที่คอยมาดูและถามไถ่อาการ

เมื่อเจมีอาการที่หนักขึ้นขนาดนี้และวินก็ยังมาทำร้ายเจอีก ยิ่งทำให้แทนทนไม่ไหว ความรู้สึกผิดเห็นอาการเจรุมเร้าแทน จนในที่สุดเค้าก็เลือกที่จะเดินทางไปหาวินเพื่อคุยเรื่องนี้

" มึงมีอะไร จะมาอ้อนวอนแทนไอ้หลายผัวนั่นหรอ? "

" ใช่ ผมจะมาขอให้รุ่นพี่เลิกทำร้ายเจได้แล้ว เจเจ็บมากแล้วนะครับ เค้าคงเข็ดที่จะยุ่งของๆรุ่นพี่แล้วล่ะครับ "

" กูไม่หยุด! กูจะทำให้แม่งทรมารจนตาย ให้แม่งจำไปยันนรกเลยว่า...การที่มาลองดีกับกูมันต้องเจออะไร "

" แค่นี้เค้าก็จำแล้วล่ะครับ ขอร้องล่ะ สงสารเจบ้างเถอะครับรุ่นพี่ "

" ไม่! กูพูดคำไหนก็คำนั้น หรือจะยอมมารับกรรมแทนเพื่อนมึง!!! "

แทนเงียบไปในทันทีเมื่อร่างสูงพูดมาอย่างนี้ เค้าไม่อยากเป็นอย่างเจ เค้ากลัวเกินไป แค่เห็นเจที่มีสภาพอย่างนั้นเค้าก็แทบนอนผวาทุกคืนแล้ว

" มะไม่ครับ "

" เฮ้อะ!! ทำมาเป็นขอร้องกู สงสารเพื่อนตัวเองรักเพื่อนตัวเอง แต่สุดท้ายมึงก็เลือกตัวมึงเอง ไม่มีเหี้ยไรแล้วก็ไปๆให้หน้ากูไป๊!!!! "

วินตะคอกไล่แทนจนแทนรีบลนลานวิ่งออกไป ทำไมนะทำเค้าถึงนี้ขลาดขนาดนี้ ทั้งๆที่เจต้องมาแบกรับเรื่องนี้ตัวเองเองไม่ได้เป็นคนทำด้วยซ้ำ แทนกลับเข้าบ้านเพื่อไปหาแฟนที่ตนได้แย่งมาจากวิน อันที่จริงเค้าไม่อยากใช่คำว่าแย่งมาด้วยซ้ำเพราะผู้หญิงเป็นคนเลือกเดินมาหาเค้าเอง เค้าก็แค่ตอบสนองต่อเธอก็เท่านั้น ทำไมวินไม่คิดบ้างว่าตัวเองไม่ดีผู้หญิงถึงได้ทิ้งเค้าไป

วินมาหาเจที่โรงพยาบาลพร้อมกับพลเพื่อนสนิท พลมองร่างบางพลางทำท่าทางขยะแขยง เขายืนอยู่ให้ห่างอย่างที่สุดเสมือนเจเป็นเชื้อโรคร้ายที่เข้าใกล้แล้วตัวเองจะตายอย่างไรอย่างนั้นเลย ซึ่งวินก็แค่มองเพื่อนตัวเองขำๆ เจหลับไหลเพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่หมอต้องฉีดให้เค้าถึงสามเข็มเพื่อให้ร่างบางได้หลับ ไม่อย่างนั้นร่างบางก็จะมีอาการนอนตาค้างแน่นิ่งและร้องไห้ไม่หยุดซึ่งบั่นทรร่างกายอย่างมากเลยทีเดียว

" เฮ้อ...ไอวิน กูไม่เข้าใจว่าทำไมมึงต้องลากกูมาด้วย "

" อ่าวก็กูเห็นมึงเป็นห่วงแม่งดีนี่ เลยพามาดู "

" เหี้ย! กูไม่ได้ห่วงขนาดต้องมาเยี่ยมนะเว้ย อีกอย่างกูว่า แม่งน่าจะตายๆไปซะ กูชักขี้เกียจเป็นห่วงล่ะ "

" ฮ่าๆ ถ้าตายมันก็ไม่สนุกสิวะ "

" สนุกอะไรของมึง กูไม่เห็นน่าสนุกตรงไหน อีกอย่างนะ มึงจะไปเอากับแม่งทำไมวะ เหมือนศพตายซากที่ทั้งสกปรกและน่าเกลียด!! "

" มึงไม่ลองดูล่ะ จะได้รู้ว่ามันไม่แย่อย่างที่คิด "

" ไม่ล่ะ กูเอากับหมายังรู้สึกดีกว่า "

" โห...ขนาดนั้นเลยหรอวะเพื่อน "

" เออ และถ้ามึงจะอยู่ดูต่อก็ตามใจมึงนะ กูไปล่ะ เห็นแม่งและอยากจะอ้วก "

" เออๆ กูไปด้วย "

แล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องไปพร้อมๆกัน

หลังจากเจอยู่รักษตัวอยู่โรงพยาบาลร่วมเดือน เค้าก็ถูกปล่อยให้กลับบ้านได้ เจรู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่วินไม่มาทำร้ายเค้าที่โรงพยาบาลอีกหลังจากวันนั้น เค้าคิดวินอาจจะเบื่อและยอมปล่อยเค้าแล้วก็ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงมันคงเป็นเรื่องที่ดีมากเลยทีเดียว ที่เค้าจะได้รอดพ้นจากการโดนร่างสูงทารุน

" เฮ้ยๆ! นั่นไงเด็กหนุ่มในคลิปอะ "

" เออวะ ตัวจริงน่ารักชิบ! "

" จัดเลยป่ะ "

" ป่ะ! "

เจเดินออกมาซื้ออาหารแถวที่พัก ทั้งๆที่ไม่อยากออกมาเพราะร่างกายยังไม่ดีนักแต่เพราะแทนไม่อยู่จึงต้องออกมาเอง ผะ้ชายสี่คนที่อยู่ในร้านอาหารที่เจเข้าไปซื้อเดินตามเจออกมาพลางพูดถึงเรื่องคลิปที่เจโดนรุมโทรมที่วินเป็นคนปล่อย พวกนั้นเดินเข้ากอดคอเจอย่างถือวิสาสะ เจสะดุ้งเฮือกตกใจอย่างมากที่อยู่ก็โดนลวนลาม

" ปล่อยผมนะครับ!!! "

" อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยนะ "

" นั่นสิ ไปเล่นน้องๆของพวกพี่เหมือนในคลิปดีกว่า น้องเนี่ยแสดงได้เหมือนโครตๆเลยล่ะ "

" นั่นดิ เล่นเอาพวกพี่หลงเลยรู้ป่าว "

" คะ...คริปอะไรครับ "

เจเริ่มนึกถึงวิดีโอที่วินเคยเปิดให้ดู เค้าก็เริ่มหวาดกลัวสั่นเทาและร้องไห้อีกครั้ง

" เฮ้ยร้องไห้แล้ววะ!! "

" เออ ก็เหมือนในคริปไง เดี๋ยวก็ร้องครางแล้ว "

แล้วเจก็ถูกพวกสัตว์นรกลากไปที่เปลี่ยว เจดิ้นรนอย่างสุดกำลังแต่ก็ถูกพวกนั้นชกที่ท้องเจอย่างเต็มแรง ทำให้ร่างบางหยุดดิ้นและนอนกุมท้องตัวเองอย่างทรมาร นี่มันอะไรกัน ทำไมเค้าต้องมาเจออะไรอย่างนี้อีกล่ะ มันเกิดอะไรขึ้นทำไมพวกนี้ต้องทำร้ายเค้าด้วย เจนอนร้องไห้น้ำตาแทบไหลเป็นสายเลือด มือบางก็ยกไหว้กราบกรานผู้ที่ทำร้ายเค้า เค้าหมดหนทางอีกแล้ว เมื่อเหี้ยนั้นฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเจหลุดหลุ่ย และสอดใส่เข้าไปอย่างแรง เจกรีดร้อลั่นแต่ก็มีมือหยาบมาอุดปาดเค้าอย่างแน่นหนา จนเจแทบหายใจไม่ออก

" จุ๊ๆ อย่าเสียงดังสิ "

" อ่าาาา เชี้ยโครตฟิจเลยสัส "

" เอาของกูเข้าไปอีกฟิตกว่าเดิมแน่ๆมึง "

" เออๆ เข้ามา "

แล้วพวกมันก็จับร่างบางให้อยู่ในท่าที่สามารถใส่เพิ่มเข้าไปได้อีก เป็นอีกครั้งที่เจรู้สึกตายทั้งเป็น เลือดไหลออกมาจากช่องทางหลังที่ฉีดขาด เสียงร้องเหือดแห้งแต่น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูนั้นก็ยังคงไหลอาบแก้มขาวสองข้างอย่างน่าสงสาร แม้เจจะทรมานเพียงใดแต่พวกเวรนั้นกลับไม่สนใจมยดีซักนิด มีแต่ตัญหาที่รุมเร้าและแรงกระแทกกระทั้นใส่อย่างไร้ความปราณี

เวลาผ่านไปราวสี่ชั่วโมงที่พวกจังไรนั้นเสพสมร่างกายเจ ก็ถึงเวลาที่พวกมันปล่อยเจให้เป็นอิสระแล้วจากไปอย่างมีความสุขแต่ทิ้งคนที่ตายทั้งเป็นเอาไว้ที่พื้นเหมือนขยะที่ไร้ค่าชิ้นหนึ่งเท่านั้น ร่างบางนอนจมน้ำคาวน้ำตาและเลือดของตนเองอยู่ที่พื้น

' เมื่อไหร่กันนะ? เมื่อไหร่ที่ยมทูตจะมารับผมไปเสียที ผมทำอะไรผิดนักหรือถึงต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วย เวรกรรมผมมันเยอะนักหรอถึงต้องทรมารอย่างนี้ แล้วเมื่อไหร่สิ่งเหล่านี้จะผ่านไป เมื่อไหร่ที่ผมจะไม่ต้องเจออะไรอย่างนี้ หรือผมต้องตายทั้งๆที่ต้องเผชิญสิ่งเหล่านี้อยู่ งั้นทำให้ผมตายๆไปเถอะ ผมไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ.... '

ร่างบางคร่ำครวญกับตัวเองในใจ พลางลากสังขาลที่เหมือนคนตายกลับบ้านที่ไร้ผู้คน ไม่มีแม้ใครซักคนที่จะอยู่เคียงเค้า ไม่มีเลยจริงๆ.......

ร่างบางนั่งขุดคู้อยู่ใต้ฝักบัวที่มีน้ำไหลออกมาไม่ขาดสาย เค้ายังคงร้องไห้อย่างบ้าคลั่งและยังไม่ทีถ้าว่าจะหยุดได้เลย....

หลายวันแล้วที่เจต้องนอนซมอยู่ที่ห้องคนเดียว เค้าไม่สบายและก็ไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากน้ำเปล่า แทนหายไป แต่เจพอจะรู้ว่าแทนหายไปไหน แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ที่เวลาอย่างนี้แม้แต่แทนก็ยังไม่มาดูแลเค้าเลย

' ปั้งๆๆๆ!!!!! '

เสียงประตูห้องถูกใครซักคนเคาะ เรียกว่าแทบพังเข้ามาเลยดีกว่า เจไม่รู้หรอกว่าเป็นใครที่เคาะห้องเค้าอยู่ในตอนนี้ แต่ที่รู้...ตอนนี้เค้ากลัว

' ปั้งๆๆๆๆ!!!!!! '

" เปิดประตูเดี๋ยวนะไอ้หลายผัว!!!! "

เสียงวินตะโกนลั่นเข้ามาในห้อง เค้ารู้ได้ยังไงว่าร่างบางอยู่ที่นี่ เจกลัวจนตัวสั่นเริ่มหาที่หลบกำบังกาย แต่ห้องโล่งๆอย่างนี้จะมีที่ไหนให้หลบ และเมื่อไม่มีทางหนี เจจึงเอาผ้าห่มมาคลุมกายอย่างหวาดกลัว

" ปั้ง!!! กูบอกให้มึงเปิดประตูไงวะ!!! "

" ปะปะปล่อยผมนะ อย่าทำผมฮืออออผมขอโทษผมกลัว...... "

วินเมื่อเข้ามาได้ก็ถลาไปจิกหัวร่างบางทันที ในตอนแรกวินคิดว่าร่างบางน่าจะดีขึ้นมากจนแทบเป็นปกติแล้ว แต่ภาพที่เห็นกลับไม่ใช่อย่างที่คิด เจนั้นมีสภาพย่ำแย่มากกว่าตอนอยู่ที่โรงพยาบาลซะอีก ร่างบอบบางผอมแห้งหนังแทบติดกระดูก แก้มตอบตาคล้ำ ดวงตาก็ยังคงมี่สิ่งที่ร่างสูงได้เห็นอยู่ตลอดเวลา...นั้นคือน้ำตา วินสะบัดหัวเจทิ้งอย่างแรงแล้วเดินไปปิดประตูที่ถูกพังจนกลอนเสีย เค้าถีบประตูให้เข้าที่อย่างแรง จนร่างบางนึกกลัวขึ้นอีก

" อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ ผมกลัวแล้วฮึก..! "

" ถ้ามึงไม่หยุดร้องไห้ กูกระทืบมึงแน่!!! "

คำขู่คำโตของร่างสูงหยุดเสียงสะอื้นจากร่างบางเกือบจะทันที แต่น้ำตาก็ไม่ยอมหยุดตาม

" กูบอกให้หยุดร้อง!!!! "

" ผมหยุดน้ำตาไม่ได้..... "

เสียงแหบแห้งเอื้อนเอ่ยอยากให้ร่างสูงเห็นใจเค้าบ้าง แต่ผิดถนัดเมื่อวินฝาดฝามือไปที่หน้าของร่างบางเต็มแรง! จนเจล้มลงไปกองกับพื้นห้อง แต่วินก็ไม่วายตามมาเหยียบหน้าเจอีก!!

" กูบอกให้หยุดร้องไงสัส!!! "

" ฮึกๆฮื่ออออออออออ ผมเจ็บผมเจ็บ...ผมขอโทษปล่อยผมเถอะ "

" สัสกูบอกให้ให้หยุดร้อง!! "

คำพูดขู่และแรงเหยียบที่เพิ่มขึ้นทำให้ร่างบางไม่สามารถหยุดร้องได้จริงๆ จนวินต้องกระหน่ำเท้าใส่ร่างบางที่อิดโรยจนช้ำไปทั้งตัวอีก

" ทำไมต้องทำอย่านี้ด้วย ปล่อยผมไปเถอะครับปล่อยผมเถอะ.... "

" กูปล่อยมึงแน่! ปล่อยไปนรก!!! "

" ที่ไหนผมก็ยอม ฆ่าผมไปเลยเถอะ...ฆ่าผมเถอะ "

" กูบอกแล้วไงง่ายไปที่จะให้มึงตาย ทำไมแค่นี้เสือกทนไม่ได้!! "

" ฮืออออผมเจ็บ "

" เจ็บอีกหน่อยล่ะกัน! "

วินลงไปคล่อมร่างบางที่นอนอยู่ที่พื้น พลางจับร่างบางให้นอนคว่ำหน้าลง แล้วดึงกางเกงร่างบางออกทั้งหมดรวดเดียว ก่อนจะใส่เข้าไปเต็มแรง เลือดสีชาดที่เพิ่งหยุดไปต้องไหลออกมาอีกแล้ว

" ปล่อยผม!!! ผมเจ็บผมขอโทษอย่าทำผมผมกลัวผมขอโทษผมเจ็บอย่าทำผมผมขอโทษผมกลัวผมกลัวฮืออออออผมกลัวฮื่ออออย่าทำผมเลยอึก!อื้อออผมเจ็บบบบบบฮื่ออออฮืออออผมเจ็บผมเจ็บ... "

วินเมินเสียงร้องเว้าวอนนรองร่างบางแล้วกระแทกใส่อย่างเมามันส์เป็นที่สุด เสียงอ้อนวอนขอร้องนั้นเริ่มแผ่วเบาลงเบาลงจนกระทั้งเงียบไปพร้อมกับการสิ้นสุดของร่างสูงที่ฉีดน้ำกามาใส่เข้าไปในตัวเจ ซึ่งตอนนี้ร่างบางได้แน่นิ่งไปแล้ว

" เฮ้ย!! มึงอย่าสำออย!! "

วินเอาเท้าเขี่ยเจให้เจรู้สึกตัว แต่ก็ไร้การตอบสนอง วินยังคงคิดว่าร่างบางแกล้งจึงเตะเข้าไปที่ชายโครงของร่างบาง แต่การตอบสนองนั้นก็ยังคงเหมือนเดิม ร่างบางแค่ขยับไปตามแรงเตะเท่านั้น ร่างสูงเริ่มโมโหจึงเตะเข้าใส่ร่างบางบางไม่ยั้ง.....

จนกระทั้ง....แทนเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมผู้หญิงคนหนึ่ง?!!

" มึง!!!!!! "

" มึง!!!!! "

" ระรุ่นพี่!!! "

" นี่มันอะไรกัน มึงมาด้วยกันได้ไง!!! "

" สุภาพๆหน่อยได้ไหมค้ะวิน!! "

" หุบปาก!!! "

" เอ่อ...คือผม.... "

" ทำไมคะแทน ไหนคุณบอกว่าถ้าวินรู้เรื่องของเราคุณก็จะไม่กลัวไงคะ แล้วนี่อะไร!!! "

" หมายความว่าไง "

" งั้นจินบอกเอง แทนกับจินคบกันค่ะ "

" ห้ะ!!! แล้วไอ้นี่? มึงเล่ามาไอ้เหี้ยแทน!!! "

" นี่วินคะ พูดดีๆได้ไหม! "

" หุบปากอีดอก!!!! "

" วิน! "

" กูถามมึงแทน มึงตอบกูมาเดี๋ยวนี้!! "

" คือ...ครับผมกับจินคบกัน แล้ว...คนที่...เอ่อ... "

" มึงเป็นคนแย่งจินไปจากกู!! "

" แทนไม่ได้แย่งจินนะ จินไปหาเค้าเอง...! "

" กูสั่งให้มึงหุบปากไอ้สัส!!! "

วินชี้หน้าจินอดีตแฟนสาวพลางตวาดด่าลั่น แต่จินเองก็ไม่ได้กลัววินนักเพราะเธอคิดว่ายังไงวินก็ยังรักเธออยู่และคงไม่ทำอะเธอแน่นอน

" มึงเป็นคนแย่งแฟนกู แต่มึงกลับปล่อยให้เพื่อนมึงรับในสิ่งที่มึงทำเนี่ยนะ!!! "

" ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นนะครับ!! "

" ขนาดมึงไม่ตั้งใจ มึงยังปล่อยให้เพื่อนเจ็บปางตายอย่างนี้!!! "

" รุ่นพี่เป็นคนทำเจให้เป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรอครับ แล้วจะมาโทษผมได้ยังไงห้ะ!! "

" เออใช่กูทำ!! แต่เค้าต้องมารับเรื่องที่มึงเป็นคนก่อ มึงหน้าด้านเกินไปแล้วนะไอ้สัส!!! "

" ว้าย..!!!! หยุดนะวินกรี๊ด....!! "

วินพุ่งเข้าใส่แทนแล้วกระทืบไม่เลี้ยงเมื่อความจริงทั้งหมด จินพยายามที่จะเข้ามาห้ามเพราะกลัวคนรักเจ็บตัว แต่แล้วเธอก็โดนวินตบจนหน้าคว่ำไปสลบไป วินกระทืบแทนจนสาแก่ใจ แล้วเดินไปที่ร่างบางที่โดนเค้าทำร้ายอย่างทารุน ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไง แต่ที่แน่ๆความรู้สึกผิดกำลังถาโถมใส่ร่างสูงอย่างไม่ยั้ง

วินเดินไปอุ้มร่างบางที่ตัวเองเพิ่งทำร้ายมาหยกๆมาแนบอกแล้วเดินออกไป ระหว่างเดินออกไปก็ไม่วายเตะสองร่างที่นอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้น

" กูไม่ปล่อยพวกมึงไปง่ายๆแน่ มึงต้องเจ็บกว่าเพื่อนมึง กูรับรอง! "

วินเอ่ยขึ้นลอยๆเพราะรู้ว่าทั้งคู่นั้นไม่ได้ยิน เค้ามองหน้าเจแล้วเดินต่อไปที่รถมุ่งหน้าสู่บ้านตนเอง....

*******************************************************