แค้นรัก 3

วินวางเจลงบนเตียงใหญ่ในห้องพลางสั่งคนใช้ให้นำอ่างน้ำอุ่นพร้อมผ้าผืนเล็กๆมาเพื่อเช็ดตัวร่างบางที่บอบช้ำ เค้าพยายามเช็ดร่างของเจอย่างถนุถนอม นี่เค้าทำอะไรลงไปบ้าง นี่เค้าทำร้ายคนที่ไม่เกี่ยวข้องขนาดนี้เลย

" มึงโทรตามกูมามีอะไรวะ! แล้วนั้นอะไรมึงเอามันเข้ามาในห้องทำไมวะ สกปรก!!! "

" เรื่องนี้ช่างกูเถอะ กูอยากให้มึงทำอะไรให้กูหน่อย "

" อะไร? "

" ไปจัดการไอ้เหี้ยแทนแลยอีดอกจินที เอาให้หนักกว่าที่กูทำกับเจ เจโดนสิบกว่าคนเอาให้พวกแม่งโดนซักร้อยคน!!! "

" ทำเพื่ออะไรวะ มึงนี่จะพาลไปถึงเพื่อนเจ้านี่เลยหรอไง "

" เปล่า กูไม่ได้พาล แต่แทนต่างหากที่แย่งจินไปจากกู "

" หา!! "

" เออ มันปล่อยให้เพื่อนตัวเองโดนขนานี้ มันควรโดนมากกว่าเจ! "

" เออๆ กูเข้าใจ แต่...มึงเอาไปทิ้งเหอะไอ้เนี่ย เสนียดห้องเปล่าๆ "

" เรื่องของกู! "

" เออ เรื่องของมึง!!! "

แล้วพลก็เดินจากห้องไป พลางแลบลิ้นเลียฝีปากตัวเองอย่างนึกสนุก เค้าน่ะจริงๆแล้วก็ร้ายใช่เล่น เพียงไม่นานในโกดังร้างที่ซ่องสุมของพวกวิน ที่ตอนนี้มีคนที่พลรวบรวมมาราวๆสองร้อยคน พรั่งพร้อมด้วอุปกรณ์ทรมานหลายหลายชนิด หึๆ ถ้าพวกแม่งตายมึงโทษกูไม่ได้นะวินเพื่อนรัก! พลนึกในใจอย่างสนุก

พลมองสองร่างที่นอนกองอยู่ที่พื้น ซึ่งถูกพักพวกไปลากมาจากที่พัดของเจ แล้วทั้งแทนและจินยังไม่ได้สติเลย พลสั่งให้ลูกน้องปลุกแทนและจินขึ้นมาด้วยการเอาน้ำสาด และน้ำนั้นธรรมดาซะที่ไหน เพราะน้ำนั่นถูกผสมด้วยยาปรุกเซ็กส์อย่างรุนแรงชนิดซึมผ่านผิว แต่ที่พิเศษกว่านั้นคือ...ยาตัวนี้จะไม่ให้ฤทธิ์เหมือนเมา แต่แค่ต้องการอย่างเดียว นั้นหมายความว่า คนที่โดนยาจะจำและรู้ทุกอย่างยกเว้นการควบคุมความต้องการของตนเอง

" คึกทั้งคืนแน่ๆ "

พลพูดพลางยิ้มกว้าง เขาหันไปมองอุปกรณ์ต่างที่ใช้เล่นกับเรื่องอย่างว่าโดยเฉพาะ แล้วพลก็เลือกมาจนได้

" จับแม่งขึงดิ๊! "

พลชี้ไปที่แทนที่เพิ่งรู้สึกตัวขึ้นมา แต่แล้วแทนก็ได้แต่มองรอบข้างอย่างผวา นี่มันอะไรกัน? สองมือถูกเชือกมัดเสียแน่นหนาแล้วขึงกับโซ่ที่ห้อยลงมาเพื่อใช้ในโรงงาน ซึ่งจินเองก็โดนเช่นกันแต่ห่างออกไปหน่อย

" ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะรุ่นพี่! "

" กลัวหรอ? "

พลถามด้วยรอยยิ้มหยัน พลางมองไปที่จินที่โดนลวมลามและข่มขืนด้วยความยินยอมเป็นที่เรียบร้อย แต่ยังไม่ใช่สำหรับแทน เพราะพลเองต้องการเอาคืนเพื่อนทรยศแบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่านายนี่จะทำกับเพื่อนตัวเองได้แบบนี้ ทั้งที่ตัวเองได้เสพสุขกับผู้หญิงที่ทั้งสวยน่ารักอย่างมีความสุข แต่กลับปล่อยให้เพื่อตัวเองทรมารเฉียดตาย

" นายทำกับเพื่อนที่น่ารักอย่างนั้นได้ยังไงกัน?!!! "

" ผมไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย พวกรุ่นพี่เองไม่ใช่หรอที่เข้าใจผิด โอ้ยยยยย!!! "

แซ่เส้นยาวเฝื้อยที่ทำจากหนังวัวอย่างดีถูกฟาดลงไปที่ลำตัวแทน ทำให้เสื้อผ้าขาดและเนื้อแตกในคราวเดียว

" ใช่พวกเราเข้าใจผิด แล้วทำไมนายไม่ทำให้พวกเราเข้าใจถูกล่ะ แต่กลับปล่อยให้เพื่อนตัวเองทรมารจนไม่รู้จะทรมารยังไง "

พลพูดไปก็รูดเลือดที่ติดอยู่ที่แซ่ออกมาชิม พลางยิ้มกริ่มกับรสชาติที่ถูกใจ แทนมองอย่างหวาดกลัวและแค้นเคือง พลางมองไปที่จินที่ครวญครางอยู่ภายใต้ชายห้าหกคนที่รุ่มกันเอาเธออย่างสนุกสนาน แต่ใบหวานสวยหวานก็มีน้ำตาไหบอาบแก้มอยู่

" ดูๆไว้ เดี๋ยวนายก็มีสภาพไม่ต่างจากเธอ อ่อ! ไม่ต่างจากเจที่โดนแบบนี้เหมือนกัน "

" เจ.... "

" ใช่! เจก็โดนอย่างนี้ ไม่ใช่ครั้งเดียวด้วย เพราะงั้นทำใจไว้ได้เลยว่านายก็คงไม่โดนแค่ครั้งเดียวเช่นกัน "

" อย่า...โอ้ยยย!!! อ๊ากกกกกก!!!! "

พลฟาดแซ่ใส่ร่างแทนอย่างเมามันส์ เขาหัวเราะร่า ในขณะที่แทนนั้นอาบด้วยเลือดไปทั้งตัว แล้วพลก็สั่งให้ลูกน้องของเทียมขนาดใหญ่เวอร์เกินจริงไปใส่เอาไว้ แล้วให้เอาเครื่องเร้าไปใส่ที่เอ็นเนื้อด้านหน้าด้วย

" ฉันอยากเห็นนายเสร็จทั้งๆที่ฉันแค่ลงแซ่!! "

" มึงมันบ้า!!! อ๊ากกกกก!!!! "

เมื่อแทนปากดีใส่พล เส้นขีดจำกัดของพลก็หมดลง พลรอจนกระทั้งพวกนั้นใส่ของเทียมและเครื่องเร้าด้านหน้าเสร็จ เค้าก็กดรีโมทคอนโทรให้ทำงานแรงสุด ทำให้แทนกัดปากตัวเองแน่นด้วยความรู้สึกแปลกๆแต่ดันเร้าอารมณ์และรู้สึกดีไปกับมัน และเมื่อแทนเคลิ้มไปกับมันและจะเสร็จเมื่อไหร่ พลก็จะลงแซ่ใส่อย่างไม่คิดยั้งมือซักนิด มีแต่เร็วขึ้นแรงขึ้น จนแทนเนื้อแตกทั่วตัว แต่เอ็นอุ่นของแทนยังคงสั่นระริกและพลลงแซ่อีกครั้งแทนก็ปลดปล่อยน้ำคาวออกมา

" ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆโอ้ยยยขำวะ!!!ฮ่าๆๆๆ!!!!! "

พลหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะจนลงไปนอนกลิ้งกับโซฟา กลิ้งไปกลิ้งมาอย่างมีความสุข แทนหายใจเฮือกโตๆแต่ก็ยากยิ่งเพราะไอ้อุปกรณ์และยาออกฤทธิ์อยู่ พลค่อยๆลุกขึ้นทั้งๆที่ยังหัวเราะจนท้องขดท้องแข็ง

" เฮ้ยๆ มึงอะลากมันมานี่ดิ๊ "

พลสั่งให้ลูกน้องนำร่างของแทนลงมาจากที่ขึง แล้วให้มานั่งคุกเข่าที่หว่างขาที่ตอนนี้หว่าขาของพลนั้นมีแก่นกายตั้งเด่นตระหง่านอยู่ตรงหน้า ด้วยฤทธิ์ยาที่มีนั้นทำให้แทนใช้ปากครอบครองแก่นกายนั้นโดนที่พลไม่ต้องสั่งซักแอะ

" อ่าห์....รู้น่าที่ดีหว่า! "

พลหันไปสั่งให้ลูกน้องนำของสิ่งหนึ่งนั่นคือขวดน้ำเกลือ!! เค้าค่อยๆหยดน้ำเกลือลงบนตัวแทนทีละนิด ทำให้แทนแทบดิ้นพล่านด้วยความปวดแสบปวดร้อน และเผลอกันแก่นกายพลเสียด้วย พลพอโดนกัดก็กระตุกเกร็งแลัฉีกน้ำคาวใส่ปากของแทนพร้อมกับเสียงครางซี๊ดซ๊าดอย่างสุดเสียว เมื่อ้เสียวสุดยอดไปแล้วพลก็เทน้ำเกลือทั้งหมเที่มีอยู่ในมือใส่แทน เล่นเอาแทนลงไปดิ้นพล่านอยู่ที่พื้นอย่างเจ็บปวด เท่านั้นยังไม่สาแก่ใจพอเมื่อพลได้เอาพริกป่นเทลงไปที่ตัวของแทนตามด้วยลงแซ่อย่าไม่ยั้งอีกครั้ง

" ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!! เจ็บสิมึง!!! "

พลหัวเราะแทบหายใจไม่ทันก่อนจะสั่งให้ลูกน้องเอาน้ำเกลือมาล้างตัวแทนเพื่อที่คนอื่นๆจะได้เอากันได้ ขืนเอาทั้งที่มีพริกอยู่พวกมันคงแสบตาย

" กูไปล่ะ ตามสบายเลยนะพวกมึง อย่างลืมคลิปล่ะ!! "

" ครับ "

แล้วพลก็แต่งตัวออกไป ทิ้งแทนที่นอนร้องและเสียวซ่านไปด้วย ชายมากมายเริ่มลวนลามร่างกายแทน แต่พวกนี้ทำกับแทนหยาบคายกว่าที่ทำกับร่างบางขอเจเยอะ พวกนี้ไม่ปราณีแทนเลย อยากทำอะไรก็ทำ ใส่เข้าไปทั้งๆที่ของปลอมขนาดเขื่องยังอยู่ในตัวแทน และก็ถูกใส่เข้าไปเพิ่มอีกรวมของปลอมก็เป็นสาม แต่พวกเวรนี้ยังคงใช่ของเล่นชนิดต่างๆกับร่างกายแทนที่รุ่มร้อนเพราะยา จนลืมความเจ็บปวดไปชั่วคราวเพราะความต้องการมันมากกว่ามากเลยนะทีเดียว

แล้วคืนนั้นทั้งคืนแทนก็ต้องตกเป็นของผู้ชายร่วมร้อยคนทั้งที่สลบเพราะทนความเจ็บปวดไม่ไหวและทั้งที่ยาได้หมดฤทธิ์ไปแล้วก็ตาม จินมีสภาพที่ยังดูดีกว่าแทนเสียด้วยซ้ำในตอนนี้ เพราะพวกนี้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วคิดว่าแทนเลวเกินไปที่จะมอบความปราณีที่มีอยู่น้อยนิดให้ ครั้งนี้แทนได้เข้าใจเสียทีว่าเจ...เพื่อนรีกของตนต้องเจอกับอะไรและเจ็บปวดขนาดไหน....

' กูเข้าใจมึงแล้วเจ กูขอโทษและ...กูหวังว่ามึงจะอภัยให้กู...... '

วินนั่งมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง มีบางครั้งที่เจผวาเฮือกแล้วร้องไห้อย่างหนัก เพ้อ..ขอโทษขอโพยวินเป็นการใหญ่ นี่ขนาดหลับนายยังเป็นขนาดนี้เลยหรอ? วินเองเริ่มรู้สึกสงสารเจจับใจ ถามตัวเองอยู่หลายๆครั้งว่านี่เค้าทำอะไรลงไป แต่ก็แก้ไขอะไรตอนนี้ไม่ทันแล้ว เค้าได้ทำร้ายและทำลายอนาคตของร่างบางไปซะแล้ว เรื่องคลิปของเจนั่นรู้ถึงผู้อำนวยการแล้ว และเจก็โดนไล่ออกแล้วโดยที่ร่างบางไม่รู้เรื่องเลยซักนิด อีกอย่างเจคงออกไปข้างนอกแทบไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะคลิปนั่นแพร่เร็วจนคนรู้กันจนหมดแล้ว เค้าจะทำยังไงดี จะแก้ไขในสิ่งที่ตัวเองทำพลาดไปแล้วยัง?

" ไง... "

" วิน...ระระรุ่นพี่วิน คะคือ...คือ "

" เลิกพูดตะกุกตะกักดิ๊ รำคานชิบ!!! "

ร่างสูงตะคอกร่างบางเสียงดังลั่นห้องเพราะรำคานจริงๆ แต่อีกนัยหนึ่งเค้าลืมไปว่าตัวเองควรทำอะไรและไม่ควรทำอะไรทั้งๆที่เป็นฝ่ายผิดอย่างนี้

" ผมขอโทษ...ฮึก......! "

แล้วน้ำตาก็ร่างกราวลงมาอีก ทำให้ร่างสูงรู้สึกจี๊ดที่อกอย่างแปลกประหลาด

" เงียบ!!! "

" ฮึก...อึก..! "

เป็นอีกครั้งที่วินเผลอตะคอกออกไปอย่างลืมตัว วินส่ายหัวกับตัวเองช้าพลางเดินไปที่เตียงใหญ่ เจพยายามถอยล่นหนีร่างสูงจนสุดขอบเตียง

" มานี่!! "

" ไม่ ปล่อยผมเถอะอย่าทำอะไรผมเลยผมกลัวแล้ว พอแล้วอย่าทำผมผมขอโทษฮื่ออออผมขอโทษผมขอโทษฮืออออฮื่ออออ "

ร่างบางยกมือกราบร่างสูงอย่างยอมแล้วจริงๆ เค้ากลัวมากไม่รู้จะกลัวยังไงแล้ว

แล้วภาพการทำร้ายต่างๆนาๆก็รุมเร้าเจอีกครั้ง คราวนี้ร่างสูงถึงกับงงแล้วก็แทบหลั่งน้ำตาเมื่อร่างบางเริ่มคลั่งขึ้นมาอีกครั้ง เจร้องไห้อย่างหนักวิ่งหนีลงจากเตียงไปที่ซอกโต๊ะเค้าพยายามขดตัวเค้าไปให้มากที่สุด แล้วยกมือไหว้ร่างสูงอยู่ตลอด

" พะพะพะพอเถอะผมกลัวอย่ทำผมเลยผมกลัวแล้ว...ฮืออออฮื่อออผมขอโทษอย่าทำผมผมกลัวขอโทษปะปะปล่อยผมผมขอโทษผมขอโทษผมกลัวอย่าทำผมฮื่ออออฮืออออผมกลัวไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ม่ายยยยยยย!!!!!!! "

วินทนไม่ไหวกับการที่เห็นร่างบางเป็นอย่างนี้ เค้าจึงเดินเข้าไปหาแม้ร่างบางจะยิ่งร้องมากขึ้นและดิ้นหนีเค้าซอกมากกว่าเดิมก็ตาม เมื่อเข้าไปถึงร่างบางยิ่งดิ้นทุรนทุรายและร้องออกมาบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิม แต่วินก็พยายามเมินแล้วกระชากร่างบางออกมาอย่างแรง แล้วโอบกดหัวร่างบางแนบอกและปล่อยให้ร่างบาวร้องต่อไปอย่างนั้น เค้าต้องอดทนมากที่จะไม่ตะคอกเจให้เงียบเพราะกลัวว่าเจจะยิ่งร้องและกลัวเค้ามากกว่าเดิม

เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้วแต่เจยังคงอาการเดิมไม่หายเสียที ทำวินชักเริ่มหวั่นใจ ร่างกายของเจยิ่งอ่อนแออยู่ด้วย เป็นแบบนี้ต่อไปเกรงว่สเจจะต้องไปนอนโรงบาลอีก

" เจ...เงียบเถอะฉันไม่ทำอะไรเจหรอกนะ เงียบเถอะนะ..... "

" อึก....! "

วินพูดออกมาพร้อมกับลูบหัวเจเบาๆ คำพูดที่ส่งออกมานั้นช่างอ่อนโยนที่สุดที่เจเคยได้ยินจากคนๆนี้ แม้ว่าวินจะพูดแค่เสียงเรียบๆเท่านั้น แต่ในนั้นมีความเป็นห่วงอยู่ในน้ำเสียงไม่น้อย เจเริ่มเงียบและเลิกดิ้น แต่ก็ยังคงสะอื้นอยู่ มือหนายังคงลูบหัวปลอบร่างบางที่ยังคงร้องไห้ออกมาน้อยๆ

" ผมกลัวแล้ว.... "

" ฉันรู้ๆ "

เจเริ่มผ่อนคลายและกอดตอบร่างสูงโดยตอนนี้ร่างบางอ่อนแอเกินกว่าจะมานั่งกลัวเมื่อมีคนมาปลอบเช่นนี้ เค้าต้องการสิ่งนี้มาตลอดที่เกิดเรืาองต้องการใครซักคนที่กอดและปลอบโยนเค้า เพราะงั้นเค้าจึงปฏิเสธอ้อมกอดจากคนที่ทำร้ายเค้าไม่ได้ เจร้องไห้น้อยลงเรื่อยๆและหลับตาลงจิตใจที่วุ่นวายเริ่มสงบและจมดิ่งสู่ห้วงนิทราภายในอ้อมอกของคนที่ทำร้ายเค้า

วินยังคงนั่งลูบหัวร่างบางอยู่แม้ว่าร่างบางจะหลับไปแล้วก็ตาม เค้าเริ่มรู้สึกแปลกๆกับคนตัวเล็กและที่แน่ๆหนึ่งในความรู้สึกนั้นคือความรู้สึกผิด เค้ารู้สึกมากๆที่ทำลายคนๆจนสิ้นซาก สิ้นอนาคต สูญสิ้นทุกๆอย่าง ด้วยมือเค้าเอง

" ฉัน...ขอโทษ........... "

" เป็นไงบ้างวะเพื่อน? "

" ก็จัดให้ตามคำขอแล้วล่ะนะ ป่านนี้ไม่รู้ตายไปยัง? "

" มึงปราณีเหยื่อยบ้างก็ได้นะเว้ย "

" เอ้า! ช่วยไม่ได้ มึงก็รู้นิสัยกูดี "

" อ่านะ.... "

วินปล่อยร่างบางนอนอยู่บ้านโดยกำชับคนใช้ให้ดูแลเจให้ดี แต่ห้ามให้ออกนอกห้องเด็ดขาด ตอนนี้วินกำลังนั่งสนทนากับพลที่หน้าอาคารเรียน เค้ากำลังคิดว่าจะขอร้องผู้อำนวยการไม่ให้ไล่เจออกและกะว่าจะรอให้เรื่องคลิปของเจซาก่อนจะให้เจกลับมาเรียน วินเองพอจะเดาได้ว่าพลทำอะไรกับแทนบ้าง คิดแล้วก็น่าสงสาร สงสารจับใจฮ่าๆ แค่โดนรุมโทรมเป็นร้อยคนก็แทบตายแล้ว นี้ยังโดนไอ้โรคจิตนี่ทารุนอีก

" เฮ้ยมันฟื้นขึ้นมาบ้างมั้ยวะ? "

" ก็ฟื้นขึ้นช่วงเที่ยงๆแต่ก็ถูกพวกผมรุมจนสลบไปอีกน่ะครับ แล้วนี่ก็ยังไม่ฟื้นเลย "

" อืม...ว่าแต่พล มึงนี่ทำเกินไปจริงๆวะ "

" ฮ่าๆๆ หรอวะ กูว่าเนี่ยนะผลงานศิลปะชิ้นเอกเลยนะเว้ย! เจ๋งกว่าของมึงเยอะเลย!!! "

" เออๆ ถ้ากูโรคจิตอย่างมึง กูคงทำได้เจ๋งกว่ามึงเยอะ "

" งั้นลองสวมบทโรคจิตให้ดูหน่อยสิวะ!! "

" เอางั้นจริงเดะ? ก็ได้เตรียมโทรเรียกรถโรงบาลไม่สิ! จองโรงเลยดีกว่า...! "

แล้วทั้งพลและวินก็หัวเราะร่ากันอย่างสนุกสนาน วินสั่งให้ลูกน่องปลุกแทนขึ้นมา แล้วให้จับขึงกับพื้น ถ่างแขนถ่างขาออกให้กว้าง

" ไงมึง! "

" .........!!! "

แทนมองวินอย่างผวา ซึ่งความรู้สึกแทนตอนนี้แทบไม่ต่างจากร่างบาง พลางสงสัยว่าเพื่อนตนเองทนต่อเรื่องพวกนี้ไปได้ยังไง

" กูหลุดไปได้ พวกมึงได้ติดตะรางแน่!!!!! "

แทนตะโกนออกมาอย่างต้องการขู่ แต่ถ้าวินและพลมันกลัวตำรวจจริง พวกเค้าจะกล้าทำหรอ แล้วถึงตำรวจรู้เรื่องนี้จริงๆ แล้วไอ้ตำรวจหน้าไหนมันจะกล้า ทั้งพ่อแม่พลและวินมีอิทธิพลมากมายจนต่อให้วินหรือพลฆ่าคนตายซักคนสองคนยังสบายๆเลยด้วยซ้ำ

" อุ้ย..กลัว!!! "

วินตอบอย่างกวนตีนเป็นที่สุด ลึกวินก็แอบทึ่งในตัวแทนอยู่เหมือนกัน สภาพอย่างนี้จิตใจก็ยับแข้มแข็งและกล้าต่อปากต่อคำ ทั้งๆที่ตอนเจ เจนั้นกลับผวากลัวร้องไห้อยู่ตลอด แต่นายนี่กลับอดทนต่อเรื่องอย่างนี้ได้

" นับว่าเก่งนะ ที่ไม่บ้าหรือตาย "

พลพูดขึ้นลอย ทำให้แทนปลายตาไปมองอย่างคับแค้นใจ

วินมองดูแทนที่ส่งสายตาแข็งกร้าวมาให้ก็รู้สึกมั่นใส้ เจมันยังรู้ว่าควรกลัวอะไรและควรทำอะไร แต่ไอ้นี่กลับผยองใส่ไม่ดูสถานะตัวเองเลย

" เดี๋ยวมึงเจอนรกแน่ "

" นี่ก็นรกแล้วไง จะมีอะไรเหี้ยกว่านี้อีก!!!! "

" มีแน่ไอ้สัส ปากดีนัก เพื่อนมึงยังรู้จักลัว แต่มึงนี่คงยังไม่รู้ งั้น...กูจะช่วยสงเคราะห์ให้งามๆ "

พลนั่งวินที่เดินไปหาเลือกดูของมาเพื่อนทรมานแทน พลางขบคิดว่ามึงจะทำได้เจ๋งเท่ากูหรือเปล่า ไม่ได้คิดที่จะสงสารเลยแม้แต่นิดเดียว กลับเห็นแทนเป็นแค่ของเล่นที่ทำให้เค้ากับเพื่อนสนุกและได้แข่งขันกันทารุนร่างกายที่บอบช้ำนั้น

วินมองๆของมากมายระรานตาไปหมด ไอ้กระทืบคนเนี่ยทำบ่อย แต่จะให้มาทรมานคนอื่นอย่างที่ไอ้พลทำเนี่ย ไม่ค่อยเป็นแหะ?!! เค้าหันไปมองแทนที่มีแผลของแซ่อยู่เต็มตัวไปหมด มีทั้งเลือดและน้ำคาวที่แห้งกรังติดตัวอยู่ เอ...จะทรมานมันยังไงดีน้า พลางคงามที่วิปริตก็แล่นเข้ามาในหัว วินจึงเดินไปกระซิบลูกน้องให้ออกไปซื้อของมาให้

" ใจเย็นล่ะมึง เดี๋ยวได้ทรมานสมใจแน่ๆ "

" มันใจเย็นได้ แต่กูใจร้อนวะ! เล่นก่อนได้ป่าววะ!! "

" พอเลยมึงง่ะ มึงเล่นไปแล้ว เออว่าแต่...ถ้ากูทำได้เจ๋งกว่ามึง กูจะได้อะไรวะ? "

" เออ นั่นดิ! "

" อ่าวเหี้ยนี้! "

" เอาเป็น...กูยอมเป็นทาสมึงอาทิตย์หนึ่งเลยเอ้า! แต่ถ้าสู้ของกูไม่ได้ มึงก็ต้องมาเป็นทาสกูน้า.... "

" เออ น่าสนดี เดี๋ยวกูให้พวกมึงตัดสินล่ะกัน "

" ครับ "

วินพูดกับเพื่อนแล้วสั่งให้ลูกน้องเป็นเสมือนกรรมการ เพราะนี้เองก็เห็นพลทรมานแทนเมื่อคืน แล้วไม่นานนักลูกน้อวินก็เข้ามาพร้อมของที่วินสั่งให้ไปซื้อจำนวนหนึ่ง

" ฮ่าๆ เสร็จกูแน่....! "

วินเอาของเหล่านั้นวางเอาไวก่อน ซึ่งพลก็มองของสิ่งนั้นอย่างสงสัยและต้องทึ่งเมื่อเห็นมัน เดาได้ไม่ยากเลยว่าวินจะเอาของสิ่งนี้มาทำอะไร แล้วยังงี้ไอ้แทนมันจะรอดไหม?

" เฮ้ยๆ ไอ้วิน มึงเล่นอย่างนี้ไม่กลัวหรอวะ "

" ทีมึงยังไม่กลัวเลย แล้วกูต้องกลัวด้วยหรือไง "

วินเดินไปเอายาปลุกเซ็กส์มากรอกปากแทน แล้วก็ยืนมองดใูห้ยาออกฤทธิ์ ก่อนจะเดินเอาเข็มเล่มเล็กๆมาจิ้มตากตัวแทนเล่นอย่างเมามัน เพราะพอเข็มจิ้มเข้าไปแทนก็ซี๊ดซ๊าดเสียงสั่น เจ้าเอ็นนั่นก็สั่นระริก

" มาโซคิสหรอวะมึงเนี่ย! "

" กูว่าใช่ กูใช่แซ่ตีน้ำก็แตกอะ โคตรฮา.. "

" มึงก็ซาดิสสัส เข้ากันดีนะพวกมึงเนี่ย "

" ฮ่าๆ ก็คงงั้น แต่กูคงไม่เอาของๆใส่เข้าไปแน่ๆ "

พลพูดพลางหัวเราะลั่น วินก็ยังสนุกกับการเอาเข็มแทงลงไปแล้วตามด้วยแอลกอฮอล์ แทนร้องครางเพราะเจ็บปวดแต่ดันมีอารมณ์กับมันเสียงอย่างนั้น วินเริ่มเบื่อกับการเอาเข็มไล่จิ้มและเซ็ง! แต่เดินไปเอาเหล็กแท่งยาวๆมาลนไฟ แล้วเอามาจิ้มที่ตรงส่วนนั้นของแทน

" อ๊ากกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!! "

" เหี้ยๆ เกินไปแล้วมึง!!! "

" อ่าวหรอ? แต่ไม่เป็นไรนี่ ยังไงด้านหน้าคงไม่ต้องใช่กับพวกเราอยู่ดี จริงมั้ย? "

วินหันไปถามลูกน้อง

" จริงที่สุดเลยครับ "

" เหี้ย อย่างนั้นก็ทารุนไป "

" หุบยิ้มให้ก่อนเถอะมึงอะ แล้วค่อยมาว่ากูใหม่ "

ตอนนี่แทนหายใจอย่างรวยรินเต็มที ส่วนนั้นโดนเหล็กลนไฟเป็นสีแดงทาบลงมาทำเอาแทนแทบตาย เมื่อเหล็กร้อนๆถูกยกออกไป มันได้เอาเศษเนื้อหนังของส่วนนั้นออกไปด้วย แล้วส่วนนั้นตอนนี้ก็เหวอะหวะอย่างน่ากลัว เลือดไหลอาบนองและเป็นแผลพุพองจนแทบไม่มีใครอยากมองมอง แทนนอนร้องไห้อย่างเจ็บปวดทรมานแต่ไม่ว่าจะเจ็บยังไงแต่ไอ้ฤทธิ์ยังอยู่ อยู่เลยนั่นทำให้เค้ายังคงต้องการ

" โอ้ยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!! "

" ช่วยล้างแผลให้ไง... "

" สะสะสัสเอ้ย อ๊ากกกกก!!!!!! "/

" ปากดีเลือกเวลาหน่อยหน่า... "

พลตะโกนเตือนแทน ที่ตอนนี้วินกำลังของขึ้นเต็มที่แล้วเอาแอลกอฮอล์ราดใส่แก่นกายแทน พลางเอาเท้าไปถูๆเหมือนทำความสะอาด แม่จะเจ็บแต่แทนก็ดันเสร็จและพ่นน้ำกามออกมาจนได้ แต่ก็เล่นแทนแทบตาย

" เฮ้ยๆ เจ๋งไปเลยวะ ไอ้เหี้ยนี้อะ!!! "

วินร้องออกมาอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นแทนเสร็จทั้งๆที่ส่วนนั้นโดนเหล็กร้อน เค้าทึ่งอึ้งและตะลึงอย่างมาก แล้วก็หันไปหัวเราะร่ากับพล

" เฮ้ยๆ กูสนุกพอล่ะ เอาไอ้นี้ใส่เข้าไปที กูจะทำให้มีความสุขสุดๆ ตัวเดียวพอป่าววะ? "

" พอมั้ง เข้าไปข้างในแล้วเอามันไปทิ้งข้างทางทีนะ ให้มันมีโอกาสรอดตายบ้าง "

" ใจดีจังมึง "

" กูเห็นมึงทำ แล้วกูคิดว่ามันไม่รอดอะ! "

" ไม่รอดก็ให้แม่งตายสิวะ "

" ไม่เอา กูจะเก็บไว้เล่น เจยังตายไม่ง่ายเลย แล้วเรื่องอะไรที่ไอ้นี่จะต้องตายง่ายๆวะ!! "

" เออ "

แล้ววินกับพลก็มองดูพวกเอาปลาไหลใส่เข้าไปที่ช่องด้านหลัง พลางหัวเราะกับท่าทางของปลาไหลและแทนอย่างเมามัน แทนถูกปลดเชือกแล้วเค้าต้องดิ้นพล่านอย่างกับจะตายเสียให้ได้ เมื่อถูกสิ่งมีชีวิตรุกล้ำเข้ามาในตัวและมันก็กำลังเข้าไปลึกยิ่งขึ้น

" เอาไปปล่อยป่ะ! อีจินด้วย!! "

" ครับ "

ไม่ใครคิดเสียดายแทนในตอนนี้ซักคน เพราะตอนนี้แทนมีสภาพที่น่ากลัวเกินกว่าจะมีเซ็กส์ด้วย แถมยังมี อึ้ย... ใครจะไปกล้า แล้วแทนก็ถูกทิ้งอยู่พงหญ้าข้างทางพร้อมกับจิน ก่อนที่ทั้งหมดนั้นจะจากไปอย่างไม่ใยดี

" เจ้านั่นเป็นไงบ้าง "

" ยังไม้ยอมทานอะไรเลยค่ะ เอาแต่ขดตัวอยู่ข้างเตียงร้องไห้ทั้งวันเลยค่ะ "

" อ่อ อืม... "

วินกลับมาบ้านหลังจากเสร็จเรืาองที่ทำกับแทน เค้าชนะพลเพราะขอยอมแพ้กับความโหดร้ายที่วินทำ พลจึงต้องยอมเป็นทาสวินไปโดยปริยาย วินเปิดประตูเข้ามาก็เห็นว่าร่างบางนั่งจมกองน้ำตาอยู่ข้างเตียงอย่างที่แม่บ้านบอก แถมยังมีอาหาที่วางอยู่ที่โต๊ะโดยไม่ได้แตะต้องซักนิด

" ถ้าไม่หยุดร้องฉันจะกระทืบนายให้เละเลย!!!!! "

วินคำรามลั่นใส่ร่างบาง ทำให้เจร้องไห้หนักกว่าเดิมทั้งๆที่อยากจะหยุดร้องเพราะกลัวจะเจ็บตัวอีก วินกุมขมับตัวเองอย่างจนปัญญา ไม่รู้ควรทำยังไงดีเหมือนกัน เค้าเดินออกไปข้างนอกแล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมอาหารชุดใหม่

" กินซะ ให้หมดด้วยถ้าไม่อยากเจ็บตัว!!!! "

" อย่าทำอะไรผมเลย ฮืออออ "

" ก็ถ้าไม่กินให้ ฉันทำแน่!!! "

ร่างบางหน้าซีดเผืดหนักกว่าเดิมเมื่อเจอวินขู่ตะคอก มือบางอ่อนแรงค่อยเอื้อมไปรับอาหารจากร่างสูงอย่างสั่นเทา เรี่ยวแรงแทบไม่มี และเมื่อเจรับอาหารมา อาหารก็หลุดจากมือเจร่วงลงสู่พื้นอย่างรวดเร็วเพราะมือไม่มีแรงพอที่จะประคองอาหารเอาไว้ ร่างบางแข็งทื่อไปทั้งตัวเพราะกลัวว่าวินจะโมโหและทำร้ายเค้าอีก

" ผมขอโทษ..... "

เจพูดทั้งน่ำเมื่อได้ยิ่งเสียงสบถไม่พอใจของร่างสูง ร่างบางเอามือกวาดข้าวใส่จานอย่างลนลานพลางเอาช้อนรีบตักข้าวกินอย่างน่าสงสาร แต่ก่อนที่ข้าวจะได้เข้าปาก วินก็คว้าขอมือเล็กเอาไว้ซะก่อน แล้วสบัดช้อนที่มีข้าวทิ้งก่อนจะกนะชากร่างบางที่ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืนให้ลุกขึ้น เจร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะความกลัว และพอถูกดึงให้ยืนร่างบางก็ต้องล้มแผละลงไปที่พื้น เพราะไม่แรงเหลือแล้ว

" อ่อนแอจริงๆมึงเนี่ย ลุก!!!! "

" ฮึก...ฮื่ออออ "

" สัสกูให้ลุก!! ไม่ได้ให้มึงร้องไห้!!!!! "

วินก่นด่าร่างบางที่นั่งจุมปุกร้องไห้โดยที่ข้อมือยังถูกมือหนาดึงเอาไว้อยู่ เจพยายามที่จะลุกขึ้นโดยการรั้งแรงจากมือที่ร่างสูงจับอยู่ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเค้าไม่สามารถลุกได้เลย ก็ข้าวไม่ได้กินมาร่วมอาทิตย์แล้ว ไหนร่างกายยังเจ็บจากโดนกระทืบและบอบช้ำจากการรุมโทรมอีก ทำให้ไร้เรี่ยวแรงอย่างสิ้นเชิง แล้วจู่ๆร่างบางก็ลอยขึ้น เจตกใจมากรีบเอื้อมมือที่ไร้แรงคล้องคอวินทันที
วินมองเจนิดๆก่อนจะเดินออกไป

" เดี๋ยวเข้าไปเก็บกวาดห้องทีนะ แล้วก็เตียมอาหารด้วย จะรอที่สวน "

" ค่ะ "

เมื่อนั่นนี่เสร็จวินก็พาร่างบางออกมารับลมที่สวนหลังบ้าน เค้าค่อยวางเจลงเบาๆอย่างต้องการถนอม เพราะส่วนหนึ่งในจิตใจบอกเค้าว่า เค้าต้องดูแลเจให้ดีๆ เพราะเค้าได้ทำร้ายคนๆนี้ไปมากแล้ว เจยังคงนั่งตัวสั่นงันงก น้ำตานองหน้า พลางก้มหน้ามองหน้าตักตัวเอง แม้อากาศบริสุทธิภายนอกจะทำให้ร่างบางผ่อนคลายอยู่บ้าง แต่เมื่อมีวินอยู่ก็กลัวอยู่ดีเพราะไม่รู้ว่าวินจะทำร้ายอะไรเค้าอีก สิ่งต่างที่เจอมาทำให้เค้ารู้ว่าถ้าร่างสูงอารมณ์เสียเค้าสามารถทำให้ทุกคนหรือใครก็ตามตายทั้งเป็นได้ และเค้าก็กลัวจากก้นบึ้งของหัวใจเลย เพราะไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่ถูกทำร้าย แต่มันแทบไม่เหลืออะไรให้ร่างสูงได้ทำร้ายอีกแล้ว นอกจากร่างกายที่จะตายไม่ตายแหล่นี่

เวลาเพียงไม่นาน อาหารมากมายก็ถูกขึ้นโต๊ะจัดเสิฟให้ทั้งสองคนที่นั่งกันอย่างเงียบเชียบ จะมีก็เพียงเสียงสะอื้นน้อยๆจากร่างบางก็เท่านั้น

" กินซะ กินข้าวให้หมดด้วย! "

" คะ...ครับ "

แล้วร่างบางก็ก้มหน้าก้มตากินข้าว มือบางยกช้อนที่ดูจะหนักเสียเหลือเกินค่อยๆตักข้าวอย่างเชื่องช้า พอคำที่สองช้อนข้าวก็ตกลงเพราะเรี่ยวแรงหายไป ร่างสูงจ้องร่างบางที่พยายามยกช้อนขึ้นมาตักข้าวอย่างยากลำบากอีกครั้งอย่างรำคาน

" โอ้ย!! อะจะอืดอาดอย่างนี้วะ!!! "
วินบ่นออกมาเสียงดังจนเจสะดุ้งโหยงและทำช้อนตกแขนอีกข้างก็โดนแก้วน้ำตกแตกอีกด้วย ร่างบางน้ำตารื่นหนักเพราะกลัว ร่างสูงพอเห็นก็ใจอ่อนลงมาหน่อย

" มานี่!! "

ร่างสูงตบตักตัวเองพลางเรียกเจให้มานั่ง แต่ร่างบางก็ส่ายหน้าระรัว จนวินต้องเป็นฝ่ายลุกไปหาเอง เจรีบกระถดตัวหนีแต่ก็หนีไม่ได้เพราะไม่แรง และร่างสูงก็กระชากร่างบางมานั่งบนตักแล้วตักข้าวจ่อปากเจ

" อ้าปาก!!!! "

เจอ้าปากช้าๆแล้วรับข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆเพราะข้าวคำโตมากเลยที่วินตักมา แล้ววินก็นั่งป้อนข้าวเจจนหมด ร่างบางก็ฝืนแม้จะแทบอ้วกไปหลายรอบ แต่ก็ไม่กล้าขัดใจร่างสูงที่ป้อนเค้าอยู่ พอวินป้อนเจหมดเค้าก็กินของตัวเองบ้าง แต่กลับไม่ยอมปล่อยร่างบางให้ลงจากตักเจจึงต้องนั่งเกร็งอยู่บนตักร่างสูงแม้ว่าวินจะกินข้าวหมดแล้วก็ตามเขาก็ยังนั่นดูดต่อทั้งๆอย่างนั้น จนเจไอแคกๆสำลักควันบุหรี่

" เป็นอะไรอีก!!! "

" ปะเปล่าคะครับ "

ปากบอกเปล่าแต่ก็ไอ จนวินต้องยอมทิ้งบุหรี่แล้วเหยียบซะจมดิน

" กินข้าวแล้วก็นอนสิ "

" เอ่อ... "

วินดันหัวเจให้ซบลงกับบ่าของตัวเอง เจก็ยอมทำตามแต่โดยดี ความอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัยแผ่ซ่านในหัวใจร่างบางจนร่างบางยอมหลับตาลงและหลับไปเพราะความเพลียที่นั่งร้องไห้มาทั้งวัน

" ฝันดี..... "

***************************************************