ร่าน...แล้วรักมั้ย 8

ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์จิบกาแฟท่ามกลางต้นไม้นานาพันธุ์ของสวนย
่อมบ้าน ชางมินเดินลิ่งหน้านิ่วมาแต่ไกล เขาตรงมาหาผม

" พี่บอกพี่ไม่สนคุณแจจุงไง!!! แล้วที่ทำเนี่ย...ไม่คิดอะไรแน่หรอ!! "

เรื่องแจจุงนี่เอง!

" ก็แล้วทำไม...ฉันก็อยากมีอะไรกับคู่ของฉันผิดตรงไหน? "

" ตรงที่เค้าไม่สบายไง!!! "

" อ่าว! แทนที่จะขอบคุณฉันที่ทำให้มันฟื้นขึ้นมา แต่แกกลับด่าฉันปาวๆ "

" ก็ผมไม่เข้าใจพี่ พี่จะเอายังไงกันแน่ สรุปคุณแจจุงเนี่ยจะเอาหรือไม่เอา เพราะผมเองไม่ต้องมาแย่งหรือใช้คนรักร่วมกับพี่ตัวเองหรอกนะ!!! "

" แกเพิ่งรู้จักเค้าแท้ๆ แต่เรียกว่าคนรัก! แกไม่คืดว่ามันจะเร็วไปหน่อยหรือไง? "

" ดีกว่าพี่ที่เรียกคู่ขาก็แล้วกัน!! "

ทำไมพี่น้องอย่างเราต้องมาทะเลาะกันอย่างนี้ด้วยนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ แจจุงนายนี่ปั่นหัวคนอื่นเก่งชะมัดเลย ผมผละสายตาจากน้องชาย้มื่อรับรู้ถึงการมาของบุคลที่สาม

" เป็นพี่เป็นน้อง ทะเลาะอะไรกันวะ? "

" เรื่องไร้สาระ นั่นอะใคร? "

ผมมองไปที่หนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งที่ยืนเคียงข้างยูชอน เด็กใหม่หรือไงน่ะ หน้ารักดี

" น้องฉันเอง ริกกี้ เพิ่งกลับมาจากอังกฤษน่ะ จะเอามาฝึกงานกับชางมินเพราะเรียนมาทางเดียวกัน "

" สวัสดีครับ ฝากตัวด้วยนะครับ "

ริกกี้โค้งงามๆมาให้เราสองคนพี่สอง ชางมินปรายตามองนิ่งๆแล้วมานั่งข้างผม ช่วงเช้าวันนี้...โต๊ะอาหารบ้านผมจึงครึกครื้นเป็นพิเศษ...เพราะดูท่าชางมินกับริกกี้จะคุยกันถูกคอทีเดียว

.

.

.

.

ช่วงเย็นของวัน ผมกลับคอนโดโดยมีจุนซูและพี่เฮรินมาส่ง มันก็ดีอยู่เหมือนกัน ผมเอือมๆหน้ายุนโฮล่ะ.... ผมขอให้ทุกคนกลับไป เพราะว่าอยากพักผ่อน ไวน์แดงรสเริดถูกเปิดออก น้ำสีม่วงอมแดงและกลิ่นหอมหวานของมันโชยเตะจมูกผมจนน้ำลายสอ ไม่ได้ดื่มมานาน...ต้องดื่มซักหน่อย เสียงเพลงโฟลคซองถูกเปิดคลอเคลียเบาๆ ในห้องสลัวๆแอร์เย็นช่ำ

ใบหน้าชายที่เกลียดนักหนาวนเวียนเข้ามาในหัวครั้งแล้วครั้งเล่าอารมณ์วูบไหวเกิดขึ้นอย่างประหลาดเมื่อนึกถึงกายแกร่งที่น่าหลงไหล

มือเรียวบางลูบตามรอยจูบบนร่างกายไล้ลงมาตามรอยลงมาเรื่อยๆ เสียงเพลงขับกล่อมทำเอาเคลิบเคลิ้ม แอลกอฮอล์ที่ถูกดื่มเข้าไปเริ่มสงผล ร่างบางเริ่มเต้นในจังหวะเบาๆซอฟๆอยู่คนเดียวในห้องกว้าง มือเรียวก็ไล้กายตนเองอย่างต้องการในอารมณ์ เขาไม่นึกถึงเหตุผล ไม่นึกสงสัย ว่าเหตุใด...แค่เพียงนึกถึง ก็ต้องจนแทบทนไม่ไหว

ร่างบางเริ่มอ่อนแรงเพราะไฟราคาที่ต้องการปลดปล่อย จึงเคลื่อนกายย้ายไปที่โซฟา มือหนึ่งลูกไล้กาย อีกมือหนึ่งถูกส่งเข้าปากตนเอง แลบเลียเสมือนส่วนรุ่มร้อนที่โหยหา ร่างกายบิดส่ายไปมาด้วยการปลนเปรอตนเอง

เสื้อผ้าอาภรณ์ถูกเปลื้องออกจนไม่เหลือ ร่างบางหลับตาพริ้มยิ้มหวานในท่าโก่งโค้ง นิ้วเรียวตนเองถูกส่งเข้าไปในกายตนเอง ขยับควานเล่นอย่างเสียวซ่าน มือหนึ่งหยอกล้อยอดอกตนเอง บีบบี้ขยี้อย่างหลงไหลในอารมณ์

แกนกายสั่นระริกปวดหนึบ มือที่เล่นอยู่กับยอดอกจึงต้องทำหน้าที่ใหม่...ด้วยการขยับรูดให้มันร้อนยิ่งขึ้น เสียงหวานแผ่วๆสอดแทรกอยู่ในอากาศ กายขาวสะอาดเริ่มชื่นเหงื่อแห่งความใคร่ มือทั้งสองทำหน้าสอดใส่เข้าออกอย่างว่องไว แล้วร่างบางก็ไม่ไหวเร่งถี่ฉีกน้ำคาว ก่อนจะทรุดตัวลงที่โซฟา ครางหอบหวีดหวิว แม้นี่จะไม่ใช่ของจริงแต่ก็ทำให้เค้ารู้สึกทนไม่ไหว จนต้องทำอะไรที่แทบไม่เคยทำ

ดวงตากลมโตสีดำขลับหลับลงอย่างเชื่องช้า เพราะความมึนและเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมที่ผ่านมา

' ทำไมเราถึงต้องการขนาดนี้ เพียงแค่คิดถึงเท่านั้นเอง.... '

' RrrrRrrr!!! '

เสียงมือถือของผมแผดร้องลั่นห้องทั้งๆที่ยังเช้าอยู่ ใครมันโทรมาตอนนี้นะ?!!

" ครับ คิม แจจุงพูดครับ "

( ผมชางมินนะครับ คุณแจจุงอาการเป็นยังไงบ้างครับ )

" ไม่เป็นอะไรแล้วครับ "

( แน่นะครับ? )

" ครับ... "

( งั้น...ออกมาทานเข้าด้วยกันไหมครับ )

" อืม...ก็ดีครับ "

( ครับ งั้นอีกชั่วโมงเจอกันที่....นะครับ )

" ครับ แล้วเจอกันครับ "

ยังง่วงอยู่เลย... ผมลุกจากโซฟาที่นอนต่างเตียงเมื่อคืน พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็อดที่จะอายไม่ได้แหะ ไม่เคยเป็นอย่างนี้เลย...เราเป็นอะไรไปนะ?

ผมอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดที่โปรดปราน เสื้อแขนยาวไหมพรมสีขาวเทา กางเกงยีนและลองเท้าบูทคู่โปรด พร้อมออกไปทานข้าวกับชางมิน

" คุณแจจุง.... "

เมื่อถึงที่นัดหมาย ชางมินก็เดินเข้ามาทักผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เค้าอยู่ในชุดสบายๆ เสื้อยืดแขนสั้นกางเกงยีนเรียบๆแต่ดูมีสไตล์รองเท้าผ้าใบ ดูสบายๆจริงๆ น้องแต่งตัวสบายๆแล้วยังหล่อขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นพี่จะหล่อขนาดไหนนะ?

" คุณแจจุงอยากทานอะไรครับ? "

" เอ่อ...อาหารญี่ปุ่นก็ดีนะครับ ผมไม่ทานนานล่ะ "

ผมบอกพร้อมรอยยิ้มหวานๆ ชางมินยิ้มตอบแล้วจูงมือผมไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง รอบตัวเรารายล้อมด้วยตาผู้คน ก็นะ...เรื่องธรรมดา เราทั้งคู่เลือกนั่งที่เงียบๆค่อนนร้างจะมิดชิดที่เดียว และเมื่อเมนูมาเราก็สั่งนั่นนี่มาทานกัน ดูท่าชางมินจะชอบกินปูนะ สั่งตัวใหญ่พิเศษด้วย เรานั่งคุยรออาหารที่สั่งกันสักพัก ทุกอย่างที่เราสั่งไปก็มาอยู่บนโต๊ะเราอย่างพร้อมเพรียง น่าทานมาก

" ทานเสร็จคุณแจจุงมีนัดไปไหนหรือเปล่าครับ? "

" ไม่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ? "

" งั้นทานเสร็จไปดูหนังกันนะครับ "

" ก็ดีครับ... "

และเมื่อทานเสร็จเราก็ไปดูตารางหนังด้วยกัน เมื่อเลือกรอบหนังเสร็จ น้ำและป๊อปคอนก็ถูกตระเตรียมด้วยเวลาแสนสั้นพร้อมสำหรับมอบความเพลิดเผลินให้กับการชมหนังขึ้นไปอีก

เวลาผ่านไปอย่างเนิบนาบมาก แต่หนังก็สนุกดี เราเดินออกมาพร้อมกับคุยเรื่องหนังที่ดูมาด้วยกัน ผมว่าชางมินเป็นคู่เดทที่ใช้ได้เลยทีเดียว

" เราไปหาที่ชิวๆดื่มกันดีไหมครับ? "

" ดื่มตอนบ่ายเนี่ยนะครับ? มีจุดประสงค์ล่ะซี่~ "

ผมพูดแหย่กลับ เพราะดูออกว่าชางมินต้องการอะไร ผมเดินเข้าไปเกาะแขนเค้า

" ตามใจสิครับ.... "

ผมบอกพร้อมช้อนตาหวานขึ้นมอง ซึ่งก็ได้รับรอยยิ้ม และโอบเอวเป็นคำตอบ........

ออดี้สปอทสุดหรูเคลื่อนตัวเข้าสู่โรมแรมห้าดาวชื่อดัง เมื่ออย่างก้าวเข้าไปก็ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างนี้ดี เหตุเพราะ...นี่คือโรมแรมในเครือของตระกูลชองนั่นเอง คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่สามารถเป็นห้องรูมสวีทได้อย่างง่ายดายเพียงแค่สั่งออกไปแค่คำเดียว

" ห้องที่นี่สวยจังเลยฮะ "

ผมเดินไปที่กำแพงกระจกขนาดใหญ่ที่สร้างให้สามารถเห็นทิงทัสภายนอกได้ เหมือนกับห้องส่วนตัวของผมที่บาร์ ต่างกันแค่ที่นี่ดูหรูหรากว่า การตกแต่งทรงยุโรปประยุกที่ให้กลิ่นอายโรมันหน่อยๆ คงเป็นเพราะสีครีมและสีทองที่เป็นเมนหลักของห้องนี้นั่นแหละ!

ชางมินถือแก้วที่ภายในนั้นมีไวน์รสเลิศบรรจุอยู่เกือบเต็มมาให้ผม พร้อมกับยืนช้อนหลังผมไว้ มือหนึ่งที่ว่างจากการถือแก้วก็โอบกระชับเอวผมให้แนบชิดกับร่างกายที่เต็มด้วยมัดกล้ามที่ไม่ได้ใหญ่จนเกินไป แต่บ่งบอกถึงร่างกายที่สมบูณร์แข็งแรงของคนที่ชอบฟิตตัวเองอยู่ตลอดเวลา

สันจมูกเริ่มไล้แก้มนวลเนียนคลอเคลียอยู่ครู่หนึ่ง แล้วลากต่ำมาสูดดมความหอมของร่างกายขาวสวย ช่วงหนึ่งใบหน้าของชายอีกคนได้แวบเข้ามาในหัว พลันความต้องการกระสันอยากก็พุ่งขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว แก้วใบสวยที่บรรจุไวน์องุ่นรสเลิศถูกส่งเข้าปาก แต่ด้วยความที่คอขาวถูกดอมดมอยู่จึงมีไวน์จำนวนหนึ่งหกออกมา ไหลลงสู่ลำคอขาว

" ยั่วผมหรอ....? "

" อื้มมมม "

แก้วไวน์ว่างเปล่าสองใบถูกมือหนาแต่เรียวสวยดึงออกแล้ววางไว้ที่โต๊ะใกล้มือ ตามด้วยการดึงร่างบางให้หันมา ลิ้นอุ่นๆลากเลียชิมไวน์ชั้นดีจากคอเรียว ริมฝีปากสีสดเผยอหอบครางแผ่ว ในหัวกลับมีภาพของชายอีกคน ชายที่ทำให้ผมต้องการแทบคลั่ง แม้รู้ดีว่าคนที่ปรนเปรอให้อยู่ ณ.ตอนนี้ไม่ใช่เค้าคนนั้น แต่กลับไล่ภาพเค้าไปไม่ได้เลย

ร่างบางลอยขึ้นกระทันหัน ผมจึงปรือตาที่หลับพริ้มขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้าที่เป็นผู้ที่อุ้มผม เค้ายิ้มนิดๆแล้วมุ่งตรงไปที่เตียงใหญ่หนานุ่ม

เสื้อไหมพรมตัวสวยถูกเลิกขึ้น เผยให้เห็นร่างกายภายในที่ยั่วยวนชวนฝัน ลิ้นร้อนไม่รั้งรอเข้าครองเม็ดทับทิมที่ประดับอยู่ที่อกทั้งสองข้าง มือที่เหลือลูบไล้ไปพรางปลดเข็มขัดไปพราง

ดวงหน้าสวยหวานหลับพริ้ม ครางแผ่ว ในหัวยังคงคิดว่านี่เป็นฝีมือของ...แต่เริ่มจะยากยิ่งเพราะลีลานั่นช่างต่างกัน ลิ้นร้อนกลับละมุนละไม ไล้ลากชิมร่างกายนี้อย่างอ่อนหวาน ต่างอย่างสิ้นเชิง ต่างอย่างไม่สามารถหลอกตัวเองได้ว่านี่เป็นฝีมือเค้า

ความต้องการก่อนหน้าลดลงเมื่อการโลมเร้าไม่เป็นอย่างต้องการ แม้ว่าลิ้นอ่อนนุ่มกำลังเดาะรัวๆที่ส่วนปลายของตนเอง ปากเล็กครางแผ่วกระตุกน้อยๆ แต่มันเป็นแค่การเสแสร้ง เพราะเค้าไม่ได้เสียวหรือรู้สึกดีขนาดนั้น

นิ้วเรียวชุ่มเจลของร่างสูงสอดแทรกกายล่วงล้ำเข้ามาภายใน ควานเบิกทางอย่างอ่อนหวาน ความรู้สึกที่ว่าไม่ใช่ คนๆนี้ไม่ใช่ทำให้เค้าแทบไม่รู้สึกอะเลย...

....แม้ว่าร่างนั้นจะกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างระรัวก็ตาม ดวงตากลมโตสีดำขลับมองไปยังผู้ชายเจ้าของกายแกร่งที่แทรกเข้าออกอยู่ในตัวเค้า พลันกายเล็กสีหวานก็เริ่มจะห่อเหี่ยว...

เพื่อเป็นการรักษาหน้าอีกฝ่าย และทำหน้าที่ผู้มอมความสุข ร่างบางจึงจำต้องหลับตาลง มือเรียวลูบรูดรึงแก่นกายตน พร้อมกับนึกถึงชายอีกคนที่มอบความรู้สึกแสนยอดเยี่ยมให้กับเค้า

เค้าจึงสามารถมีอารมณ์ร่วม และร้องครวญครางได้โดยไม่ต้องแสร้งมากนัก จังหวะเร่งรีบขึ้น ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอีกฝ่ายเกินที่จะทนต่อสิ่งที่พลักดันอยู่ตัวเสียแล้ว มือบางจึงต้องเร่งให้ได้ถึงไปพร้มๆกับอีกฝ่าย

" อึกๆ..!!!! "

" อื้มมมมมม!!! "

สิ้นเสียงครางต่ำครั้งสุดท้าย น้ำคาวก็หลั่งรินทั้งสองฝ่าย เสียงหอบหายใจดังขึ้นมาแทนที่เสียงครางเมื่อครู่ ผมแกล้งหลับ...เพราะไม่อยากมีรอบต่อไป มันรู้สึกไม่ดีเท่าที่ควรเลย ไม่ใช่ลีลาไม่ดี...

....แต่อะไรล่ะ อะไรกันที่ทำให้ผมไม่รู้สึกอยากหรือต้องการเลย แต่...ผมต้องการเค้าคนนั้น ต้องการมาก...ชอง ยุนโฮ คุณทำอะไรกับผม?

*****************************************************