14 กุมภาพันธ์ ...บทที่1

" เพรช เพรช! เพรชโว้ย!!! "

" ฮะๆ อะไร? "

ผู้ที่ถูกเรียกหันมาถามน่าตาตื่นเพราะตกใจ

" มึงเหม่อดูอะไรวะ? "

" ปะป่าวๆไม่มีอะไร!!! "

เสียงตื่นตระหนกกับอาการโบกไม้โบกมือพัลวัลอย่างนั้น จะทำให้ผู้ถามเชื่อได้ไง

" มึงน่าไปฝึกการโกหกมาใหม่นะเว้ยเพรช! "

" คะ...ใครเค้าโกหกมึง "

สายตาลุกลี้ลุกลน จนคนถามต้องขำกับท่าทางแสนตลกของเพื่อนตนเอง

" มึงไม่เหมาะกับตำแหน่งเดือนขณะเลยจริงๆ ฮ่าๆ "

" เรื่องของข้าหน่า... "

แล้วหนุ่มนามว่าเพรชก็หันไปมองณ.จุดเดิมต่อ สิ่งที่ตรึงเขาไว้ตอนนี้คือชายหนุ่มคนหนึ่งที่หน้าหวานเหมือนหญิงสาวจนแทบแยกไม่ออกด้วยซ้ำ หากแต่ร่างกายก็เป็นชายหนุ่มที่รูปร่างดีสมวัยแต่ดูจะเตี้ยไปซักหน่อย ผิวขาวผ่องแลดูสะอาดตา ช่างดูมีออร่ามากในสายตาของเพรช

" เค้าชื่อเพทาย อยู่คณะเราปีหนึ่ง แต่มาเข้าเรียนที่คณะช้ากว่ากำหนดทำให้ไม่ได้เจอช่วงรับน้องและเป็นน้องรหัสของไอดาว แฟนเก่าเอ็ง เห็นหน้าหวานๆอย่างนั้น...มันแมนทั้งดุ้นนะเว้ย!! "

" หะ...เพทายหรอ อ้อ...... "

เพรชมีอาการหน้าแดงขึ้นมาทันทีที่โดนเพื่อนตัวดีรู้ทัน

' ชื่อเป็นอัญมณีเหมือนเราเลย '

เพรชคิดในใจ เพราะไม่รู้ทำไมเค้าถึงรู้สึกชอบ อ่ะ?ไม่สิ..ตกหลุมรักเลยต่างหาก เดี๋ยวนะ?!!! ตกหลุมรักผู้ชายหรอเนี่ยเรา?!! บ้าหน่า.... แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ความรักไม่มีขอบเขตอยู่แล้ว....

ด้วยความที่มัวแต่คิดนั้นคิดนี่จนในหัวตีกันรุนแรง เพื่อนตัวดีของเพรชก็มุ่งตรงไปยังกลุ่มของเพทายที่พวกเค้ากำลังคุยกันอยู่ จนเพรชมองตามจนเอ๋อ 'รู้จักกันหรอนั่น?' เค้าไม่ปล่อยให้โอกาสที่จะได้รู้จักกับเพทายไปอย่างแน่นอน เค้าจึงรีบตามไปสมทบกับเพื่อนทันที

" ดีครับ... "

" อ่าว...? พี่โยสวัสดีฮะ "

เด็กๆในกลุ่มต่างยกมือไหว้ 'โย' เพื่อนสนิทของเพรชทันที เพรชพอมายืนอยู่ใกล้ๆกับเพทายก็รู้สึกประหม่า ติดเขินอยู่ไม่น้อย

" นี่เพรชเพื่อนพี่เอง.... "

" อ่อ ผมรู้จักอยู่ฮะเค้าเป็นเดือนคณะตั้งแต่ปีหนึ่ง สุดยอดมากเลยครับพี่ "

เด็กหนุ่มในกลุ่มพูดขึ้น ซึ่งเพทายก็มองแบบ 'ไม่น่าเชื่อ' เพรชจึงส่งยิ้มกลับไปให้ แต่เพทายก็แค่ยิ้ยเจื่อนๆตอบ เพราะแอบหมั่นใส้รุ่นพี่ซะงั้น

" น้องก็ชมพี่เกินไป พี่ไม่ได้สุดยอดขนาดนั้นหรอกครับ "

" พี่อะ...ถ่อมตัว "

เพรชหัวเราะแหะๆ แล้วหันไปสนใจเพทายต่อ เค้าแทบไม่คุยไม่อะไรกับใครเลย เอาแต่มองเพทายอยู่ตลอด

ผมอดใจที่จะไม่มองไม่ได้จริงๆ ไม่รู้ว่าพระเจ้าองค์ไหนเป็นคนรังสรรณ์เพทายขึ้นมา ช่างเหมือนปติมากรรมที่เลอค่ากว่าจะหาสิ่งใดมาเปรียบ จนผมอยากครอบครองดวงใจที่ล่ำค่านั้นเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว แต่มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะดูยังไง เค้าก็เชิดแลดูสูงส่งและเป็นการยากที่จะยอมให้ชายใดได้เด็ดดอม แต่ต่อให้ยากเพียงไร...ผมจะไม่ยอมท้อถอย ผมจะต้องครองหัวใจดวงนี้นรองเขาให้ได้.....ต้องคว้ามาให้ได้ด้วยรักที่ผมมี!