ร่าน...แล้วรักมั้ย 10

" ขอโทษที่เรียกออกมานะครับ "

" ไม่หรอกครับ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ ที่ผิดนัดคุณ... "

" ก็คุณไม่สบายอยู่นี่ครับ "

" แต่ก็ผิดนัดอยู่ดี ไม่ยอมบอกด้วย "

" เอาหน่า.... "

นี่เป็นเวลาค่ำล่ะครับ แน่นอนกว่าผมจะหลุดจากยุนโฮได้ ก็ใช่เวลาเอาการ พอหลุดมาได้ชางมินก็โทรตามออกมา ตอนเช้าผิดนัดไปแล้วเลยไม่อยากผิดนัดอีก อีกอย่าง...ผมอยากคุยเรื่องของเราให้จบๆ ในเมื่อ....ผมรู้แล้วว่าผมรักใคร แม้จะยังไม่ได้บอกเค้าคนนั้นก็ตาม

เราทั้งคู่อยู่ที่ร้านอาหารสุดหรูกลางกรุงโซล บรรยากาศสงบๆกับอาหารรสชาติเยี่ยม ผมและชางมินก็คุยนั่นนี่กันไปตามประสา แต่ผมก็พยายามหาโอกาสที่จะพูดเรื่องของเรา แต่ก็ยังไม่มีซักที

" คุณแจจุงครับ... "

" ครับ...? "

" เรา...คบกันได้มั้ยครับ? "

" เอ่อ...ไม่ดีกว่าครับ "

ผมต้องก้มหน้าตอบ เพราะดันรู้สึกผิดขึ้นมา ชางมินเค้าเป็นคนดีครับ ผมทำร้ายคนดีๆอย่างนี้ไปได้ยังไงกันนะ?

" ทำไมล่ะครับ? "

" ผม...ไม่ได้รักคุณครับ ผมขอโทษครับที่ต้องพูดตรงๆอย่างนี้ แต่ผมไม่อยากให้มันค้าคาน่ะครับ "

" .................. "

" ผมขอโทษ..... "

" ไม่เป็นไรครับ...ผมเข้าใจ "

ชางมินส่งยิ้มหวานๆมาให้ผม ทำให้ผมโล่งใจได้บ้าง...

" เพราะคนที่คุณรัก...คือพี่ผมใช่มั้ยครับ? "

" .........! "

" ทั้งพี่ทั้งคุณเนี่ย...ปากแข็งทั้งคู่เลยนะครับ "

" คุณ...... "

" ผมรู้ครับ รู้ทุกอย่างนั่นแหละ...... อีกอย่าง...เพราะคุณผมถึงกลับมาจากอเมริกา "

" ???? "

" พี่ผมเปลี่ยนรสนิยมผมเลยอดสงสัยไม่ได้ว่า..เพราะอะไร แต่พอผมเจอคุณผมก็เข้าใจดี ผมรู้หมดล่ะว่าคุณหลอกและโกหกอะไรผมบ้าง...แต่ความรู้สึกที่คุณมีให้พี่ผม ผมว่า...มันเป็นสิ่งเดียวที่คุณโกหกไม่ได้ "

" ...... "
ผมพูดไม่ออก

" เอาเป็นว่า...ทุกอย่างเป็นไปตามที่ผมคาดล่ะนะ ยกเว้น...เรื่องเจสอะไรนั่นน่ะ! "

ชางมินพูดสีหน้าหน่ายๆ ไม่คิดว่าตัวเองจะโดนตลบหลังนะเนี่ย โอ้ย..อยากเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด อายชะมัดเลย

" งั้น...ผมขอให้โชคดีนะครับ ดูแลพี่ผมดีๆล่ะ คุณพี่สะใภ้.... "

" คุณชางมิน....!!! "

" ฮ่าๆ ไปแล้วนะครับ... "

" ครับ "

ผมแยกกับชางมินหน้าลิฟ เพราะชางมินมีนัดต่อ หลายคิวจังนะแหม่... ผมเดินยิ้มๆมาที่รถของตัวเอง กลับไปไม่รู้ยุนโฮจะกลับมายัง ถึงจะบอกว่าหลุดมาได้ แต่ผมก็หนีออกมาข้างนอกอยู่ดีอพยุนโฮมีธุระอะไรก็ไม่รู้...!

" อุบ...???? "

อะไร?? ผ้าสีขาวที่โปะที่จมูก..นี่มัน..ยุนโฮช่วยผมด้วย....!

" พี่แน่ใจนะว่าทางนั้นมันไม่รู้อะ? "

" กลัวรึไงสเตฟ!! "

" เปล่า... "

" พวกมันไม่รู้ ฉันจะทำให้รู้เอง!! "

" เพื่ออะไรพี่?!! "

" ให้มันมาดูคนที่มันรักตายไงล่ะ!!! "

" !!! "

ครั้งนี้เจสสิก้าไม่ได้ใช้คนจำนวนมากเพื่อทำร้ายร่างบาง แต่เค้าจะใช้แค่นัดเดียวเท่านั้นเพื่อเอาชีวิตของแจจุงที่นอนสลบหมดสติอยู่บนพื้นโกดังร้าง ที่ทั้งสกปรกฝุ่นเขรอะ

เจสสิก้ากำลังส่งข้อความพร้อมรูปของแจจุงที่ไร้สติไปให้ยุนโฮ เธอไม่ได้เรียกร้องเงินแต่เธอเรียกร้องชีวิตของยุนโฮ

ชีวิตแลกชีวิต!!!

แล้วระหว่างนั้น...สเตฟานี่ก็ประเคนฝ่าเท้าใส่แจจุงที่ไร้สติอย่างไม่ยั้งด้วยความแค้นที่มี

พวกเธอทั้งคู่ต้องโดนทั้งพ่อและแม่ตัดขาดออกจากวงค์ตระกูลเพราะทำตัวต่ำ ส่ำส่อน มั่วผู้ชายและที่สำคัญ..เล่นยา ทำให้คนในครอบครัวไม่มีใครรับในสิ่งที่เธอทำได้ พ่อแม่จึงช่วยพวกเธอออกตะรางแต่ก็แค่เท่านั้นที่พ่อและแม่จะให้พวกเธอ

ความแค้นที่สะสมรอเวลาเอาคืนของพวกเธอมีมากจนไม่สนแล้วว่าอนาคตจะเป็นยังไง สนแต่เพียงว่าวันนี้จะต้องแก้แค้นให้ได้เท่านั้น!!!

ยุนโฮมองมือถือที่โชว์หราข้อความของเจสสิก้าและ...รูปแจจุง เค้าต้องออกไปพบลูกค้าทำให้ต้องห่างจากแจจุง ที่วันนี้ตั้งใจจะอยู่ทั้งวัน แต่ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะ?!! มือหนากำโทรศัพท์แน่นอย่างกับต้องการให้แหลกละเอียดคามือ เหมือนที่ต้องการจัดการกับเจสให้ตายคามือเช่นกัน!!!

ในข้อความห้ามให้คนนอกรู้เรื่องไม่งั้นจะยิงแจจุงทิ้งทันที แต่เรืาองอะไรที่ยุนโฮต้องเชื่อคำขู่โง่เขลานั้นด้วย

ข้อความถูกส่งต่อไปยังยูชอนและชางมิน ทำให้ยูชอรที่กำลังจะเสียบจุนซูต้องหยุดชะงักงัน หันมาอ่านข้อความอย่างอารมณ์เสีย

" เชี่ยขัดกู ไม่สำคัณกูฆ่ามึงแน่!! "

ยูชอนสบถออกมา แต่ก็ต้องหุบปากแล้วรุดไปแต่งตัวอย่างรีบเร่ง จุงซูสงสัยเอ่ยถามแต่ยูชอนไม่ตอบ บอกขอโทษแล้วรีบออกไปทันที!

ชางมินหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาจากจากกระเป๋ากางเกง รู้สึกขัดใจไม่น้อยเพราะเค้ากำลังนั่งหัวเราะต่อกระซิบกับริกกี้อย่างสนุกสนานกลางกรุง

" เวรล่ะ!! "

" มีอะไรหรอครับพี่ "

" ป่าวๆ ริกกี้กลับบ้านไปก่อนนะ พี่มีธุระ เสร็จเรื่องแล้วจะโทรหา "

พูดจบชางมินก็วิ่งออกไปทันที ทิ้งริกกี้มองงงงันอยู่ที่เดิม แต่ก็ไม่อะไรมาก เค้าทำตามร่างสูงสั่งคือ...กลับบ้าน

" แจจุงรอฉันก่อนนะ...! "

ร่างบางปรือตามองรอบๆด้านอย่างหวั่นใจ แขนถูกมัดไพล่หลัง ขาสองข้างก็ถูกมัดอย่างแน่นหนา ปากบางสีสวยก็ถูกสก๊อตเทปปิดเอาไว้

" ตื่นแล้วหรอ!! "

" ?!!! "

" ไอ้หน้าด้าน!! เพี้ย!!!! "

เจสตบไปที่หน้าขาวเนียนฉาดใหญ่จนหน้านั้นหันไปตามแรงตบ แจจุงตวัดตาเรียวมองอย่างหยามเยียดสองพี่น้องนั่น!!

ถ้าให้ผมเดา...คงเป็นเรื่องผู้ชาย และถ้าเรื่องผู้ชายก็คงไม่พ้นยุนโฮกับชางมิน พวกนี้หน้าด้านกว่าผมอีกนะผมว่า..อย่างน้อย ผมก็ไม่เคยตามตื้อผู้ชายที่มันทิ้งผมไปก็แล้วกัน!!

" มองอย่างนี้อยากตายมากหรือไง!! ไม่ต้องห่วงหรอกกูให้มึงตายแน่!! "

" พี่...ยิงมันเนี่ย...ศพมันจะสวยไปป่ะ? "

" เออแหะ...งั้นก็กรีดหน้ามันเลย!! "

ห้ะ...!!! กรีดหน้า จะบ้าเรอะ!!! ผมมองยัยสเตฟที่ถือคัตเตอร์เดินเข้ามาหาผม สีหน้าเธอดูโรคจิตมาก แสยะยิ้มได้ทุเรชลูกกะตาผมเป็นที่สุด!!

" ฉันกรีดให้สวยเลย วะฮะฮ่าๆๆๆ "

อึก..! ผมกลืนน้ำลายลงคอได้ยากยิ่ง นี่เกิดอะไรขึ้นนะทำไมพวกนี้ถึงได้ดูบ้าและโรคจิตอย่างนี้ล่ะ หรือนี่คือโฉมหน้าที่แท้จริงของพวกเธอ! มีดคัตเตอร์เคลื่อนตัวมาทีาหน้าผมช้าๆ มันเสียวนะเนี่ยน่ากลัวด้วย! ผมหลับตาปี๋ เมื่อสัมผัสถึงปลายมีดคมเย็นเฉียบ อึก..เจ็บ!!

" หยุดนะ!! "

ยุนโฮ...ผมลืมตามองผู้ที่เข้ามา ยุนโฮมาแล้วเค้ามาช่วยผมแล้ว ผมไม่สนแล้วว่าจะเจ็บแผลที่หน้าแค่ไหน จะเลือดไหลมามากเท่าไหร่ เพราะตอนนี้ผมดีใจมากที่ยุนโฮมาช่วยผมแล้ว เค้ามาแล้ว น้ำตาแห่งความดีใจผมไหลเป็นทาง...

" แกทำอะไรเค้า!! "

" ก็แค่...เล่นด้วยนิดๆหน่อยๆ "

เจสตอบยุนโฮหน้าตาย ส่วนสเตฟก็มองมีดคัตเตอร์ที่เปื้อนเลือดอย่างโรคจิต

" พวกเธอต้องการอะไร? "

ยุนโฮเอ่ยถามอย่างใจเย็น เค้าคงต้องหารที่จะควบคุมสถานการณ์ตรงนี้ให้ได้

" ฉันต้องการคุณไงคะที่รัก...ส่วนน้องฉันก็ต้องการชางมิน แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เพราะฉันต้องการเคลียร์เรื่องของเราก่อน...ว่าไงคะ "

" ต้องการแบบไหน แต่งงานหรืออยู่กินกันเลยมั้ย! "

คำของยุนโฮทำเอาผมปวดร้าวไม่น้อย แต่ผมเชื่อว่าเค้าต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ ตรงนี้เป็นแค่...ตัวล่อ

" แต่งงานหรอคะ....น่าสนใจนะคะเนี่ย แต่ก่อนที่พิธีแต่งงานจะมาถึง เรามาจดทะเบียนกันก่อนดีมั้ยคะ? "

เจสยกยิ้มเย็น เธอเดินไปหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลที่วางที่โซฟามา อย่าบอกนะว่าเตรียมพร้อมมาขนาดนี้เลย!

" เตรียมพร้อมน่าดู "

" แหม..ก็ต้องพร้อมหน่อยสิคะ คิดจะเล่นกับคนอย่างคุณ "

" เห้อะ!! "

" เอาไงคะ ถ้าคุณจดทะเบียนนี่ คุณก็จะเป็นของเจส แล้วเจสจะยอมปล่อยไอ้หน้าด้านที่มาทำลายความรักของเราไป "

" ได้...!! "

ยุนโฮตอบตกลงแล้วมองมาทางผม ผมส่ายหัวระรัว อย่าทำอย่างนั้น อย่าเลย!!! โอ้ย! อะไรนักหนา...ได้ถ้าเป็นอย่างนี้ กูก็จะเป็นชู้กับผัวมึงเอง อีเจสสิก้า!!!!!!

ยุนโฮเดินไปเซ็นเอกสารหรือใบทะเบียนนั่น แต่เค้าคอยลอบมองผมอยู่ตลอด แววตานั่นเศร้าหมอง ผมเองก็เศร้า แต่เมื่อผ่านเรื่องนี้ ผมจะไม่ยอม!!

" อะ..ปล่อยแจจุงได้แล้ว "

" ค่า... "

เจสมองเอกสารในมือพลางยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนจะสั่งให้น้องตนแกะเชือกให้ผม...

" เดินออกไป! ถ้ามึงตุกติกกูยิงทิ้งแน่!!! "

" ......... "

ผมมองหน้ายุนโฮแวบนึงแล้วเดินออกไปอย่างไม่หันกลับมามองอีก ภาพที่เจสกอดเค้าเค้าไม่เคยทำให้ผมเจ็บเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย..

' ปั้ง!!!!!!!! '

" แจจุง...!!!!!!!!!!!!! "

อะไร...ผมหันไปมอง ยุนโฮสะบัดเจสออกแล้วไปกระชากปืนจากสเตฟ

' ปั้งปั้ง!!!! "

เสียงปืนดังขึ้นอีกสองนัด...ยุนโฮทำอะไรพวกนั้นหรอ ทำไมภาพมันเบลออย่างนี้ล่ะ เอ๊ะ..! เลือดจากแผลที่หน้าหรอ เยอะจัง...เจ็บ

" แจจุงๆๆ ไม่ๆอย่าเป็นอะไรนะ!!! "

ยุนโฮ..........ผมรักคุณ

ยุนโฮ...ผมรักคุณ...........

" พี่!!! "

" ชะชางมิน รถล่ะรถ! "

" หน้าโกดังออกไปเจอเลยพี่! "

" อืม.. "

ผมอุ้มแจจุงที่เลือดท่วมตัวออกไปทันที อย่าเป็นอะไรนะ!!! ฉันไม่ยอมให้ไอ้ร่านอย่างแกตายหรอก แกต้องมาให้ฉันดัดสันดานก่อนสิ ตื่นๆ อย่าตาย...!!! ขึ้นรถได้ผมก็เอาร่างบางวางไว้ที่เบาะหลังแล้วรีบบึ่งรถมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลอย่างเร็ว ไม่สนแล้วว่าจะปาดหน้าใคร โดนใครด่าหรือเฉี่ยวใครบ้าง ที่ๆผมต้องไปให้เร็วที่สุด!!! แจจุงโดนยินช่วงอก ผมไม่รู้ว่าตรงไหนเพราะว่าเลือดมันเยอะมาก.... นายต้องไม่เป็นอะไร!!

" ต้องไม่เป็นอะไร!!! "

.

.

.

.

" เป็นไงบ้าง "

ยูชอนเอ่ยถามชางมินที่ดูสภาพสองสาวที่นอนจมกองเลือดที่พื้น เค้ามองสองร่างนั้นอย่างเฉยเมยไม่ต่างจากชางมิน

" ตายล่ะ... "

" แหม...เพื่อนกูไม่ปราณีเลย! "

" อืม... "

" แต่กว่าจพตายได้เนี่ย ต้องทรมานอยู่นะเนี่ย เล่นยิงที่คอ...แต่สเตฟโชคดีจัง เจาะกะโหลก ตายสบายเลย.... "

" เป็นผม...จะให้มันตายช้าๆ "

" เออ...เอาหน่า มันตายไปล่ะ เอาไงต่อดีกว่า? "

" สบายมาก..! แค่สองศพที่ไร้ค่า "

ชางมินพูดอย่างเย็นชาแล้วเดินออกไปจากโกดัง ตามด้วยยูชอนขนาบข้าง ปล่อยสองพี่น้องตายหมดสภาพอยู่ที่พื้นโกดัง

.

.

.

.

ผมนั่งรอแจจุงอยู่หน้าห้องไอซียูมาประชั่วโมงแล้ว เค้ายังไม่ออกมาเลย ทำนานขณะที่ล่ะ!! แล้วร่างของเพื่อนและน้องก็ปรากฏอยู่บนสายตาผม

" เป็นไงมั้ง? "

" สภาพนั่นคงรอดอะ!!! "

ยูชอนพูดแหน็บแนมหน้าตาย

" แจจุงเป็นยังไงบ้างพี่? "

" ยังไม่ออกมาเลย "

ผมพูดพลางมองไปที่ประตูห้องไอซียูอย่างใจจดใจจ่อ ออกมาซักทีสิ...มันช้าเกินไปแล้วนะ!! โถ่ได้โปรดพระเจ้า...อย่าพรากเค้าไปจากผมเลย..

" หมอๆ แจจุงเป็นไงบ้าง?!!! "

เมื่อประตูเปิดขึ้นผมก็รีบรี่เค้าไปหาทันทีเลย ผมพยายามเดาว่าหมอกำลังทำสีหน้าแบบไหน แต่ดูไม่ออกเพราะมีผ้าสีเขียวปกปิดอยู่ทั้งหน้า

" หมอ...คือหมออยากให้คุณเตรียมใจเอาไว้ เพราะอาการของคนไข้มีเปอร์เซ็นรอดได้น้อยมาก ลูกกระสุนปักคาอยู่ด้านในห่างจากหัวใจเพียงไม่มีกี่มินเท่านั้น เพราะงั้นการผ่าตัดจึงอัตรายและเป็นไปได้ยากที่จะรอด "

" !!! "

" ทำใจไว้เถอะครับ "

หมอพูดจบก็ตบบ่าไหล่หนาก่อนเดินเข้าห้องไอซียูเช่นเคย สีหน้าของชางมินและยูชอนต่างเคร่งเครียดไม่ต่างกัน ผมเอง...ก็คงไม่ต่างจากพวกมัน อาจมากกว่าเสียด้วยซ้ำ!

' แจจุง..นายจะจากฉันไปไม่ได้นะ ไม่ได้! นายยังไม่ได้บอกรักฉันเลยนะ มาบอกรักเหมือนที่ฉันบอกนายสิ!!! '

.

.

.

.

เสียงร้องคร่ำครวญในใจของยุนโฮดังอยู่ตลอดเวลา น้ำตาที่เห็นได้ยากจากชายใจแข็งเริ่มหยดลงพื้น มือกุมเข้าหากันสวดมนต์อ้อนวอนพระเจ้าให้ช่วยเค้า ตอนนี้เค้าหมดหนทางหมดที่พึ่ง พระเจ้าคือสิ่งเดียวที่เค้านึกถึง

' ได้โปรด.............ผมรักเค้า '

หน้าห้องไอซียูเต็มไปด้วยผู้คนที่มาสมทบ ทั้งเฮรินจุนซะและริกกี้ที่ตามมาสมทบ ทุกคนต่างคร่ำเครียดไม่ต่างกัน แต่ที่ดูจะหนักสุดก็คงเป็นยุนโฮที่อยู่ไม่เป็นสุข เดินไปมาอยู่หน้าห้องไม่หยุด เฮรินก็เอาแต่ร้องไห้เพราะเป็นห่วงน้อง

เวลาล่วงเลยไปเป็นชั่วโมงๆที่หมอหายเข้าไปและยังไม่ยอมออกมา ภายในห้องผ่าตัดเคร่งเครียดอย่างที่สุดกับการยื้อชีวิตแจจุงเอาไว้ มีดผ่าตัดคมกริบถูกจ่อลงไปอย่างมั่นคง หากแต่ใบหน้าของผู้ถือมันอยู่นั้นกลับมีหยาดเหงื่อแห่งความเครียดผุดพรายเต็มไปหมด เค้าไม่เคยเจอเคสที่ยากขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ

หัวใจคนเจ็บเต้นตุบๆอย่างเป็นจังหวะ แต่เคียงข้างนั้นกลับมีลูกตะกั่วฝั่งอยู่ คีมเหล็กยาวส่งลงไปทำหน้าที่อย่างเชื่องช้าเพราะถ้าเร็วไปเกิดไปโดนหัวใจอาจเป็นอัตรายถึงชีวิตได้ คีมเหล็กเคลื่อนตัวไปที่ลูกตะกั่วอย่างใจเย็นก่อนจะจับคีบตรงหัวตะกั่วที่ฝั่งอยู่และดึงออกอย่างช้าๆ

เลือดจำนวนมากทะลักออกมาอย่างกับเขื่อนแตกเมื่อลูกกระสุนหลุดออกมาได้ หมอปาดเหงื่ออย่างโล่งใจและรีบซับเลือดที่ทะลักและจัดการกับแผลอย่างเป็นขั้นตอน อย่างระมัดระวัง

.

.

.

.

" หมอ..!! "

ทุกคนกรูไปที่หมอที่ออกมามีท่าทีเหนื่อยอ่อน จากการผ่าตัด

" ครับ..คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ยินดีด้วย "

" เฮ้ออออ... "

เสียงถอนหายใจดังเคลือบริเวณเพราะโล่งอกโล่งใจไปตามๆกัน ไม่นานเตียงคนป่วยก็เคลื่อนที่ออกมาจากห้องไอซียูเพื่อไปพักฟื้นที่ห้องพักพิเศษ ยูชอนเดินไปตบบ่าเพื่อนที่นั่งรอน้ำตาไม่แห้งอยู่หน้าห้อง

" เค้าปลอดภัยแล้ว..กูดีใจด้วยนะ "

" อืม... "

บรรยากาศในห้องอบอุ่นและปรีติเป็นอย่างมาก ข้างกายร่างบางมีชายที่รักนั่งกุมมืออยู่เคียงข้าง ทุกคนต่างดีใจที่ร่างบางปลอดภัยและเป็นที่รู้กันดีจึงแยกย้ายกันกลับปล่อยให้ยุนโฮอยู่เฝ้าเพียงลำพัง

.

.

.

เปลือกตาหนักอึ้งพยายามปรือขึ้นมองแสงสว่างรอบห้อง และแสงนี่แหละที่มันแยงตาจนเค้าต้องตื่น มือบางจะเอื้อมมาจับที่ตัวเองแต่ดันโดนทับไว้เลยหันไปมองที่มือก็เห็นหัวกลมๆของชายที่รัก นอนซบมือตัวเองอยู่ ใบหน้าหวานยิ้มกว้าง..น้ำตาเอ่อเพราะตื้นตันใจอย่างสุดซึ้งที่ตัวเองปลอดภัยและได้ตื่นมาเจอคนรักเป็นคนแรก

" ยุนโฮ...... "

เสียงหวานแผ่นเบาเอ่ยเรียกชื่อคนรัก ยุนโฮที่ไม่ได้หลับสนิทได้ยินก็หูผึ่งเงยหน้ามามองทันที

" แจจุง......นายฟื้นแล้ว... "

เสียงนั้นเอ่ยออกมาอย่างกับเพ้อ เค้าโผกอดร่างบางที่ร้องไห้อยู่บนเตียงอย่างโหยหา อ้อมกอดที่อบอุ่นอบอวนไปด้วยความรักความห่วงใย ทำให้แจจุงร่องไห้หนักขึ้น ในใจนั่นย้ำชัดว่าตนนั้นรักคนตรงหน้าแค่ไหน

" ยุนโฮ...ผมรักคุณ ผมรักคุณ........ฮือออ "

" ไม่ร้องนะครับคนดี ผมก็รักคุณนะแจจุง รักมาก...อย่าจากผมไปไหนนะ... "

แจจุงส่ายหัวไปมาในอ้อมกอด

" ไม่...ผมไม่ไปนั้นทั้งนั้น ผมรักคุณผมจะอยู่กับคุณตลอดไป "

" ครับ...เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป "

ร่างหนาคลายกอดแล้วมองหน้าคนรัก มือหนาเช็ดคราบน้ำตาที่อาบหน้าหวาน พลางส่งยิ้มอ่อนละมุนให้อีกฝ่าย

" แต่งงานกับผมนะ...แจจุง..... "

" !!! "

" แม้ตอนนี้ผมยังไม่มีแหวนมาขอคุณ แต่เมื่อคุณหายเป็นปกติเราจะไปเลือกแหวนด้วยกัน...แล้วเข้าพิธีวิวาห์ด้วยกัน นะครับ.... "

" ฮึก...ฮื่อออออ "

" ไม่ร้องน้า.... "

ร่างบางถูกอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นโอบอุ้มอีกครั้ง

" ผม...ตกลง ผมจะแต่งงานกับคุณ ยุรโฮ..... "

เสียงหวานสั่นเคลือเอ่ยตอบกลับไปในอ้อมกอด... ทั้งคู่กอดกันอยู่นาน แม้เวลาที่แจจุงจะหลับไปเพียงไม่นาน แต่ก็แย่มากและนานพอสำหรับคนที่รอ เมื่อคนรักหวนกลับมาแล้วเค้าก็จะไม่ปล่อยไปอีก ไม่อีกเด็ดขาด!

" ผมรักคุณแจจุง... "

" ผมก็รักคุณยุนโฮ.... "

เครื่องดนตรีหลากชนิดถูกบรรเลงและขับขานไพเราะอยู่ในโบสชานเมืองอย่าง งานวิวาห์ที่ถูกประดับประดาด้วยดอกไม้สีขาวนานาชนิดอย่างสวยงาม ผู้คนมากมามารวมตัวกันเป็นสักขีพยายานรักให้แก่คนทั้งคู่ คู่รักที่ไม่มีเจ้าสาว...!

ยุนโฮที่อยู่ในชุดทักสิโด้สีดำยืนต้อนรับแขกเรื่อที่มาร่วมยินดีอย่างคับคั่ง ในใจเค้านั่นอยากเจอแจจุงเสียเต็มประดา แต่ถึงแม้ว่างานนี้จะเป็นแต่งที่ไม่มีเจ้าสาว แต่แจจุงก็ถือกฏธรรมเนียมปฏิบัติตนอย่างเจ้าสาว คือต้องรอเวลาพิธีถึงจะเยื้องกายเข้ามาในโบส

' แกร่ง.... '

เสียงระฆังแก้วแว่วหวานบอกเวลาที่ทุกคนรอคอย โดยเฉพาะยุนโฮที่เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ เค้าพร้อมยืนรอที่แท่นพิธี.... ดนตรีบรรเลงขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของแจจุง...

.

.

ร่างบางอยู่ในชุดทักสิโด้สีขาว ประดับดอกกุหลาบสีขาวไว้ที่อกซ้าย ข้างกายขนาบด้วยเฮรินญาติเพียงคนเดียว ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อขวยเขินกับการจ้องมองอย่างไม่กระพริบตา

" สวย... "

" บ้า..ผมแต่งเป็นผู้ชายนะ จะสวยได้ไง! "

" ก็สวย... "

ยุนโฮยืนยันคำตอบแล้วหันไปสนใจบาทหลวงที่ยืนรอทำพิธี

" ชอง ยุนโฮ...เจ้ายินดีที่จะรักและดูแลคิม แจจุง ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข ไม่ว่าจะเจ็บจะป่วย และพร้อมที่จะชราไปด้วยกันไหม? "

" รับครับ "

" คิม แจจุง เจ้ายินดีที่จะรักและดูแลชอง ยุนโฮ ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข ไม่ว่าจะเจ็บจะป่วย และพร้อมที่จะชราไปด้วยกันไหม "

" รับครับ "

" มีใครจะคัดค้านเขาทั้งคู่หรือไม่..? "

" ถ้าไม่มี ทั้งคู่สวมแหวนให้กันและกัน.. "

แหวนทองคำขาวเกลี้ยงสองวงยื่นมาข้างหน้า ต่างคนต่างใส่ให้กันและกัน สายตาจ้องลึกเข้าไปนัยน์ตาอีกฝ่าย สะท้อนความรักที่มีให้กัน

" ต่อไป...จูบสาบาน "

ใบหน้าคร้ามคมและหวานสวยเคลื่อนเข้าหากันเชื่องช้า ดวงตาปรือลงเมื่อริมฝีปากสัมผัสและแช่อยู่อย่างนั่นเนิ่นนาน ดุจความรักที่หวานล้ำตรึงใจ....

.

.

.

.

ณ.เรือนหอ..........

ริมฝีปากโผเข้าคลอเคลีย
ลิ้นร้อนแลบเลียลิ้นอีกฝ่าย
สองมือสัมผัสลูบไล้กาย
อยากกระหายในรสแห่งรัก

ลมหายใจโลมเลียร่างขาว
นิ้วเรียวยาวล่วงล้ำทางลับ
ไฟราคะลุกโชนยากจะดับ
หลอมรวมกับอีกร่างให้เป็นหนึ่ง

เสียงหวานครางแผ่วตาหลับพริ้ม
ร่างสูงลิ้มรสจนใกล้ถึง
สองร่างกอดกันครางอื้ออึง
ก่อนจะถึงปลดปล่อยน้ำกามา

แต่ราตรีนี้ยังอีกยาว
คงถึงคราวน้ำคาวได้หมดตัว
เพราะรักจึงไม่หวั่นไม่กลัว
จะร่วมหัวจมท้ายตลอดคืน....

TheEnd....!

********************************************************