ร่าน...แล้วรักมั้ย 5

ผมตรงดิ่งกลับมาห้อง วางข้าววางของแล้วไปอาบน้ำน้ำอาบท่าดูรอยช้ำที่โดนยัยนั่นปาของใส่ ตอนแรกมันก็ยังดูไม่ช้ำเท่าไหร่แต่ด้วยความที่ขาวมากเลยขึ้นสีช้ำขึ้นอีก

" จิ๊...!! "

ผมสบถออกมาเพราะรอยช้ำตามตัวนี่ล่ะ มันรักษายากหายช้า แล้วเวลาจะหายก็เป็นรอยช้ำเลือดช้ำหนอง ซึ่งผมไม่ชอบเอาซะเลย งี้ออกไปต้องทายาซักหน่อย

" อ่ะ...ผมเจ็บ~ "

" แกไปทำอะไรเจสห้ะ!!!! "

" ผมทำอะไร? "

ยุนโฮหยุดแล้วมองมาที่ตามลำตัวช่วงบนของผม ที่มีรอยช้ำๆจากการกระทบของแข็ง เค้ามีอาการชะงักนิดหน่อย

" อย่ามาทำเป็นไขสือหน่อยเลย!! "

" โอ้ยๆ ผมเจ็บ...! "

" แกไปหาเรื่องเจสทำไมห้ะ!!! "

" ใครหาเรื่องใครกันแน่! "

ผมสะบัดแขนที่ถูกกอบกุมด้วยมือหนาออกอย่างแรง แล้วทำท่าทางอย่างผิดหวังในตัวยุนโฮอย่างที่สุด รู้อยู่แล้วอีนั่นต้องใส่ไฟผม แต่ผมหาทางได้อยู่แล้ว

" ฉันเห็นนายทำร้ายเค้า!! "

" ห้ะ!! "

" ทำไมหวงฉันมากหรือไง ถึงเห็นผู้หญิงของฉันไม่ได้จึงต้องมาตามรังควานเค้าเนี่ยห้ะ!!! อย่าคิดว่าฉันจะพิศวาดนายมากถึงขนาดที่จะยอมให้นายมายุ่งกับเจสสิก้านะ!!! "

" ฮึกๆๆ อึก...! ผะ...ผมไม่ได้อยากยุ่งด้วยเลยซักนิด "

" ไม่ต้องดัจริตสำออยร้องห่มร้องไห้เลย มารยานายใช้กับฉันไม่ได้หรอก!! "

ร่างบางปล่อยตัวเองลงที่พื้นอย่างแรง จนยุนโฮตกใจรีบเข้าไปรับเอาไว้อย่างลืมตัว นี่เค้าควรโกรธเกลียดสิไม่ใช่เป็นห่วง

" ถ้าอย่างนั้นฮึก...! ผะ...ผมพูดอะไรไปก็คงเท่านั้น คุณคงไม่รับฟังผมอยู่สินะฮะ...! "

ร่างบางที่ช่วงอกเปลือยเปล่าเงยหน้าไปมองหน้าร่างสูงน้ำตานอง จนยุนโฮต้องเสหน้าหนีจากร่างบางที่น่าหลงไหลตรงหน้าเพราะกลัวใจอ่อน

" มีอะไรก็ว่ามาสิ... "

แค่อ้อนหน่อยก็ใจอ่อน...ใช่ยุนโฮใจไม่แข็งพอที่จะลุยดะเอาเรื่องร่างบางที่ร้องไห้ด้วยมารยา แจจุงแอบยิ้มน้อยๆกับตัวเองอย่างสะใจ

" เค้ามาว่าผมฮึก...ว่าผมแย่งพวกคุณมาจากเค้า พอผมเถียงเค้าก็ทำร้ายผม "

" อย่ามาใส่ร้ายเจสนะ!!! "

ยุนโฮลุกขึ้นแล้วพลักแจจุงออกเพราะของขึ้นเมื่อแจจุงว่าคนที่เค้ารัก

" เค้าเป็นผู้หญิง...เค้าจะทำอะไรนายได้!!! "

" ฮึก..! คะคุณก็ไม่เชื่อผมอยู่ดี "

แจจุงนั่งบีบน้ำตาให้ออกมาเยอะยิ่งขึ้น สองมือกำผ้าขนหนูที่ปกปิดกายช่วงล่างเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ แม้จะทะเลาะกันแต่พอยุนโฮเห็นภาพนี้ ภาพที่...แจจุงก้มหน้าร้องไห้ ตัวสั่นเทิ้มจากการสะอึกสะอื้น กายขาวเนียนที่โผล่พ้นผ้านั้นยั่วยวนเร้าอารมณ์ร่างสูง

แต่รอยจ้ำๆนั้นอะไร? มันไม่ใช่รอยจูบ...แม้ยุยโฮจะบอกว่าไอ้นี่มันร่าน! เลยมีรอยจูบเต็มตัวอย่างนี้ แต่อีกนัยน์หนึ่งเค้ารู้สึกว่านั้น...ไม่ใช่รอยจูบ เพราะมันออกจะม่วงๆเขียวๆ

" รอยนั่นไปโดนอะไรมา?!! "

" ผมบอกไปคุณก็ไม่เชื่อผมอยู่ดี... "

" ฉันอยากรู้ ว่านายไปโดนใครดูดมาบ้าง ถึงได้ช้ำขนาดนั้น! "

ร่างสูงพูดเสียด ซึ่งก็ได้รับสายตาผิดหวังจากแจจุงส่งกลับมา และทุกอย่างนั้นมันเป็นแค่ละครบทหนึ่งของแจจุงเท่านั้นเอง

" ร่างกายผมใช้หากิน ผมไม่ยอมให้เป็นอย่างนี้หรอก! "

" ยอมรับแล้วหรือไง...... "

" ผมยอมรับ...แม้คุณจะมองผมแย่ แต่คุณไม่คิดบ้างหรอว่าผมอยากทำ!!! "

ยุนโฮสะอึกไปเลยเมื่อเจอร่างบางตะคอกกลับมาทั้งน้ำตา ความคิดของร่างสูงเริ่มตีกัน เพราะเค้าไม่รู้จริงๆว่านี่เป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก

" แล้วถึงแม้ว่าผมจะถูกคุณเจสสิก้าทำร้าย ผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ผมเป็นผู้ชายและเป็นแค่ผู้น้อย ผมทำอะไรไป...ผมก็ต้องกลับไปทำงานอย่างเดิมอีก ผมไม่อยากกลับไปแล้วไม่เอาแล้ว....!!!! "

ร่างบางร่ายยาว น้ำตาก็ร่วงกราวสร้างความน่าสงสารจนยุนโฮใจอ่อนเดินไปช้อนร่างบางไปวางที่เตียง ซึ่งแจจุงมีหรือจะขัดขืน.... ในจังหวะที่ร่างสูงก้มลงไปไซร้คอขาระหงส์ แจจุงถึงยกยิ้มอย่างผู้มีชัย

" ยะอย่านะ.... "

" ทำไมถึงห้าม ปกติเห็นชอบ! "

" ผมไม่อยากมีปัญหาอีก เพราะงั้นอย่ายุ่งกับผมเลยนะ "

แจจุงอ้อนวอนตีบทแตกกระจุย

" ไม่ต้องห่วง....ถ้านายเลิกงานนั่นแล้วจริงๆ คราวนี้ฉันจะรับผิดชอบนายเอง...... "

" มะ..ไม่ครับ ผมกลัว......? "

" กลัวอะไร... "

" คะคุณ...เจสเค้า............ "

" เค้าทำไม? "

" เค้าขู่......! "

" ขู่อะไร เล่ามาให้หมดสิ "

" ก็เค้าขู่ว่าถ้าผมไม่เลิกยุ่งกับพวกคุณ เค้าจะเอาคนมาทำร้ายผม!! "

" ไม่ต้อกลัว ฉันไม่ยอมให้เจสทำร้ายนายได้หรอก! "

ยุนโฮพูดอย่างลืมตัวและเค้าได้ตกหลุมพลางขนาดใหญ่ของแจจุงเข้าแล้ว....

สองร่างเริ่มคลอเคล้ากันโดยปราศจากเสื้อผ้าปกปิด มือหนาคอยลูบไล้ปรนเปรอปลอบใจร่างบางที่น้ำตายังคลอหน่วง ริมฝีปากของยุนโฮก็ได้มอบความเร่าร้อนและวาบหวิวให้กับร่างบางด้วยการระดมจูบหนักๆตารอยช้ำดั่งต้องการลบรอย

" อะอื้อออยะยูน..... "

" อ่าาา เสียงนายหวานจัง "

" ผมอะอื้อมะมะไม่ไหวแล้วอ่าาาาา สะเสียวใจจะขาดแล้ว...... "

ร่างบางดิ้นพล่านอยู่บนเตียงเมื่อร่างสูงใช้ทั้งปากและมือปรนเปรอให้เค้าทั้งด้านหน้าและหลัง จนร่างงามงอนไม่ไหวต้องกระตุกเกร็งแอ่นแก่นกายเข้าหาปากที่ครอบครองมันอยู่อย่างสุดแรงตามด้วยน้ำที่ให้รสสัมผัสคาวคละคลุ้งเต็มปากร่างสูง

" ผะผมทำให้.... "

" ไม่..... "

ร่างสูงปฏิเสธที่จะให้ร่างบางปรนเปรอให้ เพราะตอนนี้เค้าอยากเข้าไปเต็มที และก็ไม่จำเป็นต้องรั้งรอให้ให้นานนักเมื่อร่างสูงพยายามดันกายแกร่งเข้ามาอย่างช้าๆในช่วงครึ่งแรกและตามด้วยพราวดเข้าไปเมื่อมันเข้าไปเกินครึ่งลำแล้ว

" อ๊าาาาา เสียวเหลือเกิน...!!! "

" ฮ้าาาา แน่นอยู่ตลอดเลยนะ "

" ขยับสิฮะ.....ผมระรออยู่ "

" อ่า...รีบหรอ "

" ก็ผมทนต่อไม่ไหวแล้วนี่ อ๊าาาาอ่ะๆๆๆๆ!! ดะเดี๋ยวซี่ๆๆๆๆ!!!อึกๆอ่าาาา "

" อ้าๆ ปะเป็นไงชอบมั้ย!! "

" ชะชอบฮะ ชอบที่สูด..ซี๊ดดดเสียวจังเสียวจังเลย...ยุนโฮ...อ่ะๆๆๆอื้ออออออ้ะๆๆๆๆ!!ยุนๆๆอื้อผมเสียวววว "

" นายรัดฉันแน่นจังอ่าห์..... "

" กะก็อื้ออออผะผมเสียวนี่ฮะ อ้ะๆๆๆๆอื้ออออ๊าๆๆๆ!!!! "

" อึกๆ ฮ้า...ตอดแน่นอย่างนี้ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ!!!! "

" ไม่ต้องทนสิครับ อ่ะๆๆๆๆๆอื้อโอ้ยซี๊ดดดดเสียวสุดๆ...... "

" อึกๆๆ ซี๊ดดดฮ้าาา "

" ผมกะใกล้ๆๆอีกๆแรงๆอื้อออออยุนโฮแรงๆผมอ่ะๆๆๆไม่ไหวแล้ว.....!!!!!!! "

" อ้าาา ฉันก็ไมะไม่ไหว อึกๆ "

" ยุนๆๆๆๆๆ อ่ะๆอ้าาายุนโฮ...อึก!อ๊าาาาาาาาาา!!!!!! "

" ซี๊ดดดดอึกๆ ฮึก.....! ฮ้าาาาาาาา "

" ฮ้าาาาา อื้อออออ "

ลิ้นร้อนรุ่มโรมรันกันอีกครั้งหลังจากที่บทรักเร่าร้อนจบลง เมื่อชิมรสชาตน้ำลายของกันและกันจนพอใจ ยุนโฮก็เดินเข้าห้องนำไปอาบน้ำเพื่อที่จะกลับบ้านพักของตน

" เจส...คุณได้คลั่งแน่ๆ "

แจจุงยกโทรศัพท์ที่อัดเสียงการมีสัมพันธ์กับยุนโฮเอาไว้ เค้ากดเซฟและเก็บมันไว้อย่างดี เตรียมไว้พร้อมสำหรับการส่งต่อให้อีกฝ่าย.....

เจสิก้ากำมือถือเครื่องโปรดแน่นจนมันแทบแตกระเอียดคามือ ขณะที่ฟังสองเสียงครางอื้ออึง ครวญครางอย่างเร่าร้อน หนึ่งในเสียงนั้นมันเป็นเสียงของยุนโฮซึ่งตนเองนั้นจำได้แม่นจนขึ้นใจ ส่วนอีกเสียง...แม้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร

" ไอ้แจจุง! เราได้เห็นดีกันแน่!! "

เสียงหวานเอ่ยกับตัวเองอย่างเคียดแค้น แล้วคลิปเสียงนั้นจบลงเธอก็ปามือไปที่กำแพงห้องอย่างแรงเพราะความโมโหสุดขีด และโมโหมากๆเมื่อสัมผัสได้จากเสียงของยุนโฮว่า เค้านั้นร้อนแรงและรู้สึกดีกับอีกฝ่ายขนาดไหน เพราะขนาดเธอเองเธอยังไม่เคยได้ยินเสียงของยุนโฮที่สุขสมอย่างมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย

" พี่เจสคะ? "

" สเตฟ? "

" พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? หน้างี้ยังกับจะฆ่าใครเลย "

" ใช่! พี่อยากฆ่าคน! "

" คนๆนั้นมันเป็นใครคะ ช่างน่าสงสาร... "

" คิม แจจุง คนเดียวกับที่ยุ่งกับชางมินวันนั้นนั่นแหละ!! "

" ห้ะ!! มันยุ่งกับพี่ยุนโฮด้วยหรือไงคะ?!!! "

" ใช่!! ยุ่งมากซะด้วย!!! "

" งั้นอย่างนี้ก็ปล่อยไม่ได้แล้วล่ะพี่ "

" แน่นอน...พี่ไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่!!! "

สองพี่น้องมองหน้ากันอย่างรู้ความหมายในสายตาของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี พวกเค้าไม่ยอมที่จะปล่อยผู้ชายสองคนนี้ให้ไอ้เกย์หน้าด้านอย่างแจจุงเด็ดขาด!!!
---------------------------------------

ผมตื่นขึ้นมาอย่างปวดเนื้อปวดตัวไปหมด สงสัยช่วงนี้ใช้งานร่างกายหนักไปหน่อย ต้องเพลาๆบ้างล่ะ แต่...จะได้มั้ย? เพราะผมรู้สึกว่าเดี๋ยวต้องปะทะกับยัยพวกนั้นอีกแน่ๆเลย ก็ผมส่งคลิปเสียงไปแล้ว นี่ยังดีนะมีแค่เสียง ไม่ได้มีรูปส่งไปให้ด้วย ไม่งั้นช๊อคตายพอดี!! แต่เผื่อสงสัยว่าผมส่งไปได้ไงเอาเบอร์มาจากไหน ก็ง่ายๆครับ...มือถือยุนโฮ!!

" สวัสดีครับ คุณแจจุง... "

" อ้ะ! คุณชางมิน มาเช้าจังเลยนะครับ "

" คุณแจจุงก็เหมือนกันนะครับ "

" ผมเป็นลูกจ้าง มาเช้าเนี่ยไม่แปลกหรอกครับ "

" ยังงี้หมายความว่า...เจ้านายมาสายประจำ พอมาเช้าคุณลูกจ้างเลยว่าแปลกใช่ไหมครับ "

" แฮ่ๆ ถูกต้องครับ ผมคิดงั้นเลย! "

" ฮ่าๆ พูดตรงดีครับ ว่าแต่ทานอะไรมายังครับ ถ้ายังไปทานด้วยกันนะครับ "

" ไม่เอาดีกว่าครับ เดี๋ยวคู่มั่นคุณเค้าจะโกรธเอา "

" คุณกลัวหรอ? "

" ครับ ผมกลัวมีปัญหาน่ะครับ ยังไงก็...ผมขอตัวนะครับ "

ผมรีบเดินออกห่างชางมินแล้วรีบเข้าห้องทำงานมา ยัยสเตฟอะไรนั่นอยู่ข้างหลังชางมินน่ะครับ ผมเลยต้องทำตัวให้สมเป็นนายเอกซักหน่อย แล้วให้พวกนั้นรับบทเป็นนางร้ายกันไป
----------------------------------------

" คุณไปยุ่งอะไรกับไอ้เกย์นั่นอีกแล้วคะ!!! "

" เบาๆหน่อยสิสเตฟานี่! "

" ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องแบบคราวก่อนเลยนะคะ สเตฟไม่ยอมหรอก! "

" ถ้าอย่างนั้นก็เรื่องของคุณ ผมน่ะชักเบื่อที่คุณเอาแต่โวยเต็มทีแล้ว! "

ชางมินเดินหนีสเตฟานี่ไปเพราะรำคาน สเตฟานี่แทบกรี๊ดกับท่าทางเฉยฉาของชางมิน เพราะไอ้นั่นแท้ๆชางมินถึงไม่สนใจเธอแบบนี้ แต่เดี๋ยวคงได้รู้กัน

" พี่คะ พี่จะจัดการมันตอนไหนคะ "

( คืนนี้.... )

" ค่ะพี่ จริงๆอยากให้จัดตอนนี้ซะเลย!!! "

( ใจเย็นๆหน่า เราเล่นตอนนี้เดี๋ยวพวกนั้นมันจับได้ )

" ค่ะๆ หนูรู้แล้วหน่า "

( อืม )

" แค่นี้นะคะ "

แล้วเธอก็วางสายจากพี่สาวที่วันนี้ไปเตรียมหาคนมาทำร้ายแจจุง สเตฟถึงกับยกยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงสภาพของแจจุงที่ต้องโดนรุมกระทืบ

" นายจะผยองใส่พวกฉันอีกไม่ได้เลยคอยดู!! "

----------------------------------------

" อ้า...แจจุงมาก่อนเค้าอีกแล้ว "

ผมหันไปส่งยิ้มให้จุนซู แหงสิ..! ก็ไอ้ที่ช้าเนี่ยคงเป็นเพราะผู้ชายข้างหลังที่ตามมาล่ะสิถ้า

" สวัสดีครับทั้งคู่เลย  "

" ครับ เช่นกันครับ อ้อ...! ผมซื้อของกินมาฝากด้วยนะครับ "

" หูว..ขอบคุณครับ น่ากินทั้งนั้นเลย [ติดสินบนผมหรอครับ] "

ผมแอบกระซิบท้ายประโยคเบาๆเพราเดี๋ยวจุนซูเค้ารู้แล้วจะเขินอายม้วนอีก ยูชอนขยิบตาให้ผมอย่างรู้กัน ร้ายจริงๆ

" แอบส่งซิกอะไรกาน...? "

" เปล่าครับ ผมไปทำงานล่ะนะ ฟอด.. "

" บ้า! ยูชอนทำอะไรเนี่ย อายคนอื่นเค้าบ้างสิครับ!! "

ถ้าผมบอกจุนซูว่ามันอายไม่ทันแล้ว จะเป็นอะไรมั้ยนะ? ช่างเถอะ ผมปล่อยเค้าสองคนหงุ๊งหงิ๊งกันไป คงเป็นประเภทข้าวใหม่ปลามัน เทือกๆนั้นล่ะ

" ไงจ้ะ...แจจุง.....?!!!! "

เสียงหญิงสาวเอ่ยเรียกหนุ่มหน้าหวานที่กำลังจะลงลิฟต์เพื่อไปเอารถและกลับบ้าน แจจุงหันไปมองตอบอย่างไม่เกรงกลัวแล้วหันไปขึ้นลิฟต์ต่ออย่างไม่สนใจ

เจสิก้าคงต้องการทำอะไรผมซักอย่างแน่ๆ ผมจึงรีบเข้าลิฟต์มาเพื่อหาเวลาทำอะไรซักอย่าง อะไรดีล่ะ...อ้อ!

" ไปด้วยกันหน่อยสิ!! "

" ไปไหนไม่ทราบ "

" เดี๋ยวก็รู้เองล่ะ! "

เจสิก้าเดินตรงมาทางผมแล้วใช้ปืนจ่อ! เล่นแรงเหมือนกันนะเนี่ย

" ถึงขนาดต้องใช้ปืนจ่อผม คงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหรล่ะมั้งครับ "

" หุบปากแล้วเดินไป!! "

ผมเดินไปตามที่เจสิก้าสั่ง ซึ่งปลายทางข้างหน้าเป็นรถตู้สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ ท่าทางอย่างนี้...ผมคงไม่รอดแน่ๆ

" คุณเจสต้องการอะไรกันแน่? "

" ต้องการให้นายออกไปจากที่นี้และเลิกยุ่งกับผู้ชายของฉันซะ!!! "

พอขึ้นมาในรถก็มีผู้ชายอยู่สี่คน แต่ละคนเนี่ยหน้าตาไม่ผ่านเลย! หนวดเคราเฟิ้มเชียว แถมยังดูเถื่อนมากๆด้วย คงไม่เอาพวกนี้มาโทรมผมหรอกนะ!! ผมยอมโดนกระทืบอะ!!

" ชอบผู้ชายมากนักฉันจะจัดให้!! "

" อะไรกันครับเนี่ย!! "

เธอส่งยิ้มเยาะๆมาผม ซึ่งผมมองว่ายิ้มนั้นมันทุเรศสิ้นดี ทั้งๆที่เค้าก็เป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีมากคนหนึ่ง แต่พอเห็นตอนนี้แล้วผมชักอยากเปลี่ยนความคิดว่าเธอหน้าตาดีแล้วล่ะ

" ที่นี้ที่ไหน? "

" จะรู้ไปทำไมห้ะ!!! "

ผมมองไปที่ๆรถเราเลี้ยวเข้ามา ที่นี่เป็นเหมือนโกดังร้างที่ไม่มีใครเค้าใช้มานานแรมปีแล้วล่ะ แล้วผู้ชายหน้าจิ้นเหลนมันก็เดินมากระชากผมลงจากรถแล้วตามนายหญิงของมันไป ผมมองไปรอบๆพยายามหาทางหนีทีไล่เผื่อแผนของผมล้มเหลวจะได้มีแผนสำรอง

" มากันแล้วหรอคะ.... "

หนึ่งเสียงที่คุ้นหู อ้อ..ยัยสเตฟอะไรนั่นเอง.....ถ้าจะเป็นพี่น้องกันนะ หรือไม่ก็ศัยกรรมที่เดียวกันมาชัวร์

" จับมันมัดเอาไว้ อย่าให้มันหนีไปได้...คือนี้ฉันจะให้แกได้เอากับผู้ชายอย่างที่แกต้องการ และรับลองเลยว่า...แกจะได้จนเอียนไปเลยล่ะ!!!! "

อึ้ย! ไม่จริงใช่ป่ะ! จะให้ไอ้หน้าสารพัดสัตว์นี่มาโทรมผม โอ้ย..ถ้าหน้าตาดีๆจะบริการให้เต็มเหนี่ยสเลยแต่ยังงี้ไม้ไหวป่ะ!!

" เอ้า...จัดการเลย เอาให้เต็มที่!!! "
----------------------------------------

" เอ้า...จัดการเลย เอาให้เต็มที่!!! "

ผมฟังเสียงของเจสิก้าที่สั่งการให้คนรุมทำร้ายแจจุง นี้แสดงว่าแจจุงไม่ได้โกหกสินะ ว่าเจสขู่เค้าเอาไว้..ไม่ได้การล่ะต้องรีบไปช่วยแจจุง เจสนะเจส คุณนี่มันร้ายกาจจริงๆ ทิ้งผมก่อนแท้ๆแต่กลับมาทำอย่างนี้ มันเกินไปแล้วนะ!!!

" พี่จะรีบไปไหน? "

ชางมินที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องโถงตะโกนถามพี่ชายที่กำลังวิ่งออกไปด้านนอกอย่างรีบเร่ง ไม่เคยเห็นเป็นอย่างนี้เท่าไหร่?

" เออดีเลย มานี่ชางมิน "

" อะไรพี่? "

" แจจุงโดนพวกเจสลากไปที่ไหนก็ไม่รู้!! "

" หา...! "

" ป่ะๆ "

" เดี๋ยวพี่! "

" อะไรเล่า! "

" พี่จะไปหาซี้ซั้วมันจะเจอไหมเล่า! "

" เออ... "

ผมกุมขมับตัวเอง จริงอย่างที่ชางมินว่า ถ้าออกไปช่วยแบบไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหนแล้วเราจะเจอได้ยังไง ทำไงดีๆ โอ้ย..!!

" พี่ มือถือคุณแจจุงเปิด GPS เอาไว้เปล่า ถ้าเปิดเราจะได้รู้ว่าเค้าอยู่ไหน "

" เปิด! ป่ะ!! "

น้อวผมมันฉลาดจริงๆเลยนะเนี่ย ผมเองยังลืมคิดไปเลยว่าเดี๋ยวนี้มันพัฒนาไปไหนต่อไหนล่ะ ผมรีบกระชากรถออกจากที่บ้านทันที โดยที่มีชางมินนั่งมาด้วย ไม่ได้อยากเอามันเลยนะเนี่ย...! แต่ทำไงได้มันคงช่วยผมได้เยอะเลย

แล้วสนทนาก็ดังขึ้นชางมินน่ะเอง คงโทรไปตามลูกน้องมาล่ะสิท่า เวลาชางมินเอาจริงก็น่ากลัวใช่หยอก อ้อลืมอีกคน

" บอกไอ้ปาร์คด้วย! "

" เรียบร้อยแล้วพี่ เค้ากำลังไป "

" ขอให้ทันเถอะ!!! "

ชางมินมองดูผู้เป็นพี่ที่ดูร้อนรนแปลกๆ สงสัยเป็นห่วงแจจุงน่าดูเลยทีเดียว อันที่จริงชางมินก็หวงๆแจจุงอยู่บ้างล่ะนะ แต่ก็..ต้องปล่อยวางไปก่อนเพราะตอนนี้ความปลอดภัยของแจจุงควรมาเป็นที่หนึ่ง

----------------------------------------

ตอนนี้ผมต้องพยายามดิ้นขลุกขลักหนีสัมผัสจากพวกสารพัดสัตว์พวกนี้ โอย..มาเร็วๆกันหน่อยสิ หยะแหยงจะแย่แล้วนะเนี่ย ดูแต่ละคน โหยยย นั่นก็หนวดเฟิ้มเลย นี่ก็สิวเขรอะแหวะ น่าเกียจชะมัด กลิ่นตัวก็แรงอยากจะอ้วก!!!

" ฮ่าๆ เอาเลยอย่างนั้นแหละฉันชอบ!!! "

" ชอบนักไม่มาเอาเองล่ะวะ!!! "

ผมตะโกนด่าเจสที่นั่งมองดูอย่างสนุก สนุกตรงไหนวะเนี่ย...! ถึงจำงานอย่างว่าผมก็เลือกนะ อีกอย่างพวกนี้เป็นโรคกันหรือเปล่าก็ไม่รู้เนี่ย!!!!

" ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!!!! "

รู้อะว่าพูดไปแม่งก็ไม่ปล่อย แต่มันมีบทให้พูดงี้อะ ! เฮ้ยๆๆ ไอ้หน้าวรนุชมันถอดกางเกงผมแล้ว อ๊าก...! อย่าเอามือเน่าๆนั้นมาจับนะไอ้ทุเรศ

" ยะอย่านะ อย่าจับ!!!อี๋ไอ้สกปรก..! เพี้ยะ!!!! "

" หุบปากไปเลย!!! "

โหยไอ้หน้าจิ้งเหลนมึงกล้าตบหน้ากูหรอ!!! มันๆเฮ้ยๆมีมันกำลังจะเคลื่อนหน้าเข้าหากางเกงชั้นในตัวจิ๋วของผมแล้ว ไม่นะๆ เอาวะ ผมเอามือรั้งเชือกที่มันขึงผมไว้ยกตัวเองขึ้นแล้วแทงเข่าใส่หน้าแม่งเลย!!!

" โอ้ยยย!!!!!!! "

เสียงโหยหวนกว่าที่คิดแหะ! แต่หลังจากนี้คงเป็นผมที่โหวหวนล่ะ เพราะพวกมันสามคนอย่างสามขุมเข้ามาหาผมแล้ว แย่แล้วๆ ยี๋...! แต่ละตัวน่าให้เทศบาลมาจับไปขังและฉีดยาให้หมด

" พลั้วะๆ มึงกล้าตบเพื่อนกูหรอ! "

" ถุย!!! "

" พลั้วๆ พลั้กๆๆ!!! กล้ามากนะมึง!! "

ดอกสุดท้ายทำให้ร่างบางรัยเอาไว้ไม่ไหวเมื่อมันตรงดิ่งมาที่ลิ้นปี่ของร่างบางจนแจจุงจุกเจ็บเป็นอย่างมาก และเพราะเจ็บมากจึงร้องไม่ออก จะขดตัวยังทำไมได้เลย แล้วไอ้หน้าจิ้งเหลนนั้นก็จิกหัวแจจุงให้เงยขึ้นแล้วบีบปากอย่างแรงก่อนจะลงไปจูบพร้อมสอดลิ้นเข้าไปลวนลามโพรงปากเล็ก ร่างบางแม้จะเจ็บใจและรังเกียจแค่ไหนเค้าก็ไม่ร้องไห้ออกมา แต่มองมันกลับด้วยสายตาแข็งกระด้าง พลางทำใจยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นเพราะเมื่อหนีไม่ได้ก็ต้องยอม แม้จะรังเกียจแค่ไหนก็ตาม

เมื่อไปจิ้งเหลนมันจูบปากจนหนำใจ มันก็เลื่อนไปไซร้คอขาวๆของแจจุงพลางกัดแม้มมันอย่างได้อารมณ์ แต่แจจุงขนาดเป็นคนที่ไวต่อความรู้สึกยังไม่รู้สึกอะไรซักนิด คงเพราะรังเกียจและขยะแขยงมากๆเลยยังไงล่ะ

มือหนาหยาบกร้านเลื่อนไปลูบส่วนอ่อนไหวกลางลำตัวแจจุงเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ แต่ไม่ว่าจะลูบหรือบีบจับขยับมันก็ไม่สนอง หดอยู่อย่างไรก็หดอย่างไรก็หดอยู่อย่างนั้น

" ไม่สู้แล้วเหรอวะ! "

" ฮ่าๆ!! "

สองสาวหัวเราะชอบใจ ต่างจากแจจุงที่ทำหน้าตายแลดูเย็นชา ดวงตาเหม่อลอยไม่สนใจว่าพวกเวรนั้นจะทำอะไรตนเอง เพราะเค้าไม่อยากรับรู้เรื่องเลวๆที่จะเกิดขึ้น แม้เค้าจะขายตัวแต่เค้าก็ไม่ชอบอะไรแบบนี้...เพราะมัน.....?

" เจส.....!!!!! "

" เจส...!!! "

" ยุนโฮ...! "

เจสสิก้าและสเตฟานี่ตกใจมากจนรีบลนลานหาทางหนี แต่ชางมินให้คนดักล้มเอาไว้จนทั่วบริเวณทำให้พวกเธอหนีไม่ได้แล้ว

แล้วยุนโฮก็รีบเข้าไปหาแจจุงโดยมีชางมินถือปืนคุมเชิงให้อยู่ด้านหลัง ทำให้ไอ้พวกเถื่อนนั่นไม่กล้าต่อกรด้วย จึงต้องล่าถอยกันไป แม้พวกมันจะยังไม่ทันได้ล่วงล้ำร่างบางไปมากกว่าลามและฝากรอย แต่ยุนโฮและชางมินก็โกรธมากทีเดียว

" ไอปาร์ค อย่าให้พวกแม่งรอดล่ะ กูจะเล่นพวกแม่งให้เหี้ยนเลย!!! "

" รู้แล้วหน่า... "

ชางมินรีบแย่งพี่ชายเข้าไปอุ้มตัวแจจุงเพราะยุนโฮแกะเชือกอยู่ ทำให้ร่างกำยำไม่พอใจน้องที่ทำอย่างนั้น แต่ชางมินเมินแล้วเอาเสื้อคลุมให้แจจุงที่เหม่อลอยไม่ได้สติ

" เค้าเป็นอะไรวะ? ทำไมตาค้างอย่างนั้น "

" นั่นดิ!! "

ชางมินที่อุ้มแจจุงอยู่ตอบปาร์คที่ถาม ทั้งคู่อึ้งๆกับอาการที่แจจุงเป็นเล็กน้อย แต่ยุนโฮไม่รู้เรื่องเพราะมัวแต่กระทืบพวกที่ลวนลามแจจุงอยู่อย่างเมามันและระบายอารมณ์

" พี่ๆ ไปก่อนเหอะ คุณแจจุงเป็นอะไรไม่รู้?!! "

" ห้ะ?!!!! "

ยุนโฮวิ่งมาดูก็มองหน้ากันสามคน เพราะไม่เคยเห็นใครเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย ยุนโฮจึงรีบวิ่งนำออกไปที่รถโดยมีชางมินและยูชอนตามมาติดๆ

เพราะตอนที่เค้าสบตากับแจจุงนั้น เค้าไม่รู้สึกว่าคนๆนี้เป็นคนด้วยซ้ำ เค้าคิดว่านี่มันคือตุ๊กตามากกว่า แจจุงแน่นิ่งไม่ตอบสนองเลยแม้ชางมินจะตบหน้าเรียกหรือเขย่า เค้าก็ยังเหม่อมองไปที่ไหนก็ไม่ระ้ไม่มีปลายทาง

" คุณยูชอน!! "

จุนซูรีบวิ่งมาหายูชอนหลังรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อชั่วโมงก่อน เค้าก็รีบตามมาที่โรงพยาบาลทันทีเพราะเป็นห่วงแจจุง

" แจจุงเป็นไงบ้างอะ? "

" ยังไม่ออกมาเลย... "

ยูชอนเอาตัวจุนซูมากอด พลางลูบหัวเบาๆ

" เค้าไม่จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม "

" อืมๆ ไม่เป็นไรหรอก "

ยูชอนพูดปลอบเพรารู้ดีว่าจุนซูห่วงเลขาคนโปรดของเค้าขนาดไหน แล้วปรายตามองไปที่สองพี่น้องพี่นั้งหน้าเครียด อย่างกับแจจุงจะตายงั้นแหละ

" พวกคุณเป็นญาติคนไข้หรือเปล่าครับ "

" เปล่าครับ "

" แล้วคนไข้มีญาติไหมครับ? "

" มะมีครับ เดี๋ยวผมตามให้ "

" ครับ... "

แล้วหมอก็เดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินต่อโดยที่ยังไม่ได้บอกอาการ จุนซูรีบโทรหาเฮริน พี่สาวคนเดียวของแจจุงทันที

" แจจุงล่ะคะ??? "

เฮริมาถึงก็ถามหน้าตาตื่น จุนซูจึงเดินไปปลอบให้ใจเย็น

" คุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ "

" พี่สาวค่ะ "

" รู้ประวัตการป่วยของคนไข้ดีใช่ไหมครับ "

" ค่ะ "

ทุกคนมองกันอย่างสนอกสนใจมาก ว่ามันคืออะไร ทำไมแค่โดนทำร้ายถึงเป็นอย่างนั้นได้

" ปกติเค้ามีอาการนิ่งงันแบบนี้บ่อยไหมครับ "

" อาการนั่นกลับมาหรอคะ!!!! "

" ครับ "

" ไม่จริง.... "

เฮรินถึงกับทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง จุนซูจึงรีบเข้าไปพยุงเธอเอาไว้

" เพราะฉนั้นกุณคงรู้นะครับว่าหมอช่วยอะไรไม่ได้แล้ว "

" ค่ะ ฉันรู้.... "

" งั้นหมอขอตัวนะครับ "

เฮรินน้ำตาร่วงเผาะๆเพราะเสียใจที่อาการน้องตนเองกลับมาอีก แต่คนอื่นๆกลับงงงันมากแล้วไม่เข้าใจว่าแจจุงเป็นอะไร?

จุนซูพาเฮรินมานั่งพักบริเวรสวนในโรงพยาบาล ซึ่งมีคนที่เหลือตามกันมาด้วย เพราะสนใจและอยากรู้ว่าแจจุงเป็นอะไรกันแน่

" พี่เฮริน.... "

" อยากรู้เรื่องของแจจุงใช่ไหมคะ? "

" ครับ "

" เค้าเป็นบ้าค่ะ! "

ทุกคนตาโตเป็นไข่ไก่เลยทีเดียว ก็..น่ารักๆอย่างนั้นเป็นบ้าได้ยังไง แล้วเป็นบ้าแบยไหนถึงเหมือนคนปกติอย่างนี้ได้ล่ะ?

" อธิบายด้วยครับ "

" ค่ะ คือที่ว่าเป็นบ้าเนี่ยคงเป็นคำเรียกของคนไข้ที่อาการทางประสาทนั่นแหละค่ะ... "

เฮรินหยุดเล่าเพื่อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ...อย่างทำใจ

" ตอนเด็กๆน่ะค่ะ แจจเค้าหน้าหวานมาตั้งแต่เด็กแล้ว จึงโดนล้อว่าเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วมาตลอดเลย แต่เค้าก็ยังยิ้มร่าได้และพยายามเข้าหาเพื่อนๆผู้ชายเพราะอยากเล่นด้วย แต่สุดท้ายก็โดนหลอกและโดนแกล้งอยู่ตลอด... พอมัธยมต้นเค้าก็มีอาการอย่างนี้ "

" อยู่ก็เป็นเนี่ยหรอครับ "

ยุนโฮถามอย่างสงสัย? ทุกคนมองหน้ายุนโฮแล้วหันไปมองเฮรินที่ส่ายหัวปฏิเสธ

" ไม่ใช่หรอกค่ะ เค้าถูกทำร้าย...พวกรุ่นพี่ม.6 ลากเค้าไปที่โรงยิมเพื่อ... "

เฮรินกำมือตัวเองแน่นเพราะเสียใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมากับน้องตน

" โทรม...ฮึก! แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นที่พวกนั้นจะทำอะไร แค่ให้แจจุงเอ่อ..ใช้ปากเท่านั้นน่ะค่ะ เค้าก็มีอาการนี้ทันที... พวกนั้นเห็นแจจุงแน่นิ่งไม่ตอบสนองก็เบื่อเลยกระทืบแจจุงแล้วก็ทิ้งเค้าไว้ที่นั่น พอฉันรู้เรื่องแล้วก็รีบไปทันที สิ่งที่ฉันเห็น.... "

เฮรินร้องไห้โฮ...จนจุนซูต้องกอดปลอบ มันคงสะเทือนใจคนเป็นพี่มาก เพราะเฮรินเป็นเหมือนพ่อเหมือนแม่สำหรับแจจุง

" ฮึก..! เค้าไม่ตอบสนองเลยค่ะ ดวงตาเบิกค้าง เหมือนตุ๊กตาที่เราจะทำอะไรกับเค้าก็ได้ พวกผู้ใหญ่รีบส่งตัวแจจุงไปโรงพยาบาลทันที หมอไม่สามารถหาสาเหตุได้ จนพ่อแม่ฉันต้องมารับตัวเค้าไปที่อเมกาเพื่อรักษาอาการไร้ชีวิตของเค้า แต่พอ..ฮึกๆ...! ไปถึงก็ไม่สามารถรักษาได้ หมอบอกว่ามันเป็นอาการทางจิตที่คนไข้ปิดกั้นตัวเองและทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้เอง มันอาจดูเป็นกลไกป้องกันตัวเค้าเองก็จริงแต่...เราก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเค้าจะยอมฟื้นเมื่อไหร่.... "

ยุนโฮลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องพักของแจจุงที่เจ้าตัวนอนตาค้างมองเพดานอยู่อย่างนั้น

" นี่พ่อแมวร่านสวาท...! นายปลอดภัยแล้วนะตื่นขึ้นมาได้แล้ว ตื่นขึ้นมาเอาคืนคนที่ทำร้ายนายสิ ตื่น!!!! "

ยุนโฮตะคอกใส่ร่างบางไม่แน่นิ่งอย่างดัง แต่ก็ไม่มีการตอบสนองแม้การกระพริบตายังไม่มีเลย

" ตื่นเถอะ..... "

**************************************************************