ร่าน...แล้วรักมั้ย 7

ร่างบางนอนหายใจทิ้งอยู่บนเตียงโรงพยาบาลอย่างไร้สติ ดวงตากลมสวยหม่นแสงอย่างเห็นได้
ชัด ภายในห้องมีพี่สาวและจุนนซูคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง

" นี่แจจุง....หิวไหมพี่ทำของโปรดมาให้ดวยนะ "

เฮรินถืออาหารมาที่ตรงหน้าร่างบาง แล้วพยายามป้อนคนป่วย แต่แจจุงก็ไม่ได้ตอบสนอง เฮรินจึงต้องยอมถอย

" ไม่เป็นไรหรอกพี่เฮริน เดี๋ยวแจจุงเค้านอนพอเค้าก็ตื่นเองล่ะฮะ พี่อย่าคิดมากเลยเดี๋ยวป่วยอีกคน "

จุนซูพยายามพูดปลอบหญิงสาวที่มองน้องชายตัวเองอย่างเศร้าๆ แล้วพากันเดินมาที่โซฟา
---------------------------------------

ผมนั่งดูหนังสือพิมฉบับเช้าวันนี้อย่างชื่นใจ เพราะข่าวการแต่งงานนั้นเด่นหราอยู่บนหน้าหนึ่งของข่าวสังคม เดี๋ยวบ่ายๆของวันนี้คงได้ยลข่าวฉาวของทั้งคู่นั้น

" ไปไหน? "

" เยี่ยมคุณแจจุงไงพี่ ไปเปล่า? "

" ไปเหอะ! "

ยังไงก็ยังไม่ฟื้นอยู่ดี ไม่รู้จะต้องไปดูทำไม อย่างกับตุ๊กตา...แต่เอาไม่ได้อีกล่ะ ตุ๊กตาป่วย! เฮ้อ...บอกตรงๆว่าผมน่ะอยากกดแจจุงชะมัด แต่เค้าเป็นอย่างนั้นเวลาเห็นมันรู้สึกแน่นช่วงอกแปลกๆ เลยไม่ค่อยอยากเห็นเท่าไหร่ ขืนอดใจไม่ไหวเดี๋ยวได้จับคนป่วยโก่งโค้งแล้วกระแทกใส่สักสองสามที เฮ้อ....ผมถอนหายใจบ่อยไปแล้วนะเนี่ย ไปหาอะไรทำแก้ฟุ้งซ่านดีกว่า

" มาคนเดียวหรอครับ? "

" ครับ? "

ตอนนี้ผมอยู่ฟิตเนตมาว่ายน้ำ
ผมมองหน้าหนุ่มที่เดินเข้ามาถามผมอย่างมีจุดประสงค์ ก็สายตาเค้านั่นแหละปิดไม่มิดเอาซะเลย

" งั้นผมขอนั่งด้วยคนนะครับ "

" ครับ.... "

" เล่นกล้ามด้วยหรอครับ แน่นเชียว "

" นิดหน่อยครับ...ว่าแต่ผมไม่ค่อยเจอคุณที่นี่เลยนะครับ "

" อ่อ...ผมเพิ่งมาเล่นที่นี้น่ะครับ เมื่อไม่นานนี้เอง "

" อ่อ....... "

" เอ่อ...? "

" มีอะไรหรือเปล่าครับ พูดตรงๆได้นะผมไม่ถือหรอก "

" งั้น...จะรังเกียจไหมถ้าผมชวน........ "

" .....ขึ้นห้อง! "

ผมตอบแทนเค้าที่กำลังตอบ เค้ายิ้มหวานๆส่งมาเป็นคำตอบผมเลยพยักหน้า ตอนนี้มันอยากครับ แถมใจกล้าดีผมชอบ!!!

ผมและเค้าเดินเข้ามาในห้องรูมสวีทอย่างหรูของโรงแรมซึ่งมันมีอยู่ในฟิตเนตนี่อยู่แล้ว เมื่อเข้ามาถึงก็ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงล่ะครับ บรรเลงเลยแล้วกัน.....

" อื้อออยุนโฮสุดเลยครับอ๊าาาาา "

" อ่าาาาา แน่นดีนะครับ "

" อื้อออออ่ะๆๆๆอื้ออ้าาาา!!!!!! "

" ............. "

" อุ๊โอ้ยอ้าๆๆๆๆๆๆๆเสียวๆๆๆๆอ้าจัง "

" อึกๆ!! อื้ออออ "

" อ๊าาาาาาาา!!!!!!! "

" แฮ่กๆ.... "

" ฮื้ออออแฮ่ก... "

ผมมองหนุ่มร่างเล็กที่นอนหายใจอยู่บนที่นอนก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย

ไม่เหมือน...ไม่เหมือนกับแจจุงเลย รู้สึกไม่เต็มที่ไม่เต็มอิ่มกับเซ็กส์นี่เลย ทำไมนะ...หรือเค้าลีลาไม่ดีเท่าแจจุง ใช่ต้องเป็นเพราะอย่างนี้แน่ๆ เพราะลีลาไม่ดีไม่เร้าใจแน่ๆ

แต่ทำไมในใจผมบอกว่าไม่ใช่เหตุผลนี่ล่ะ.........?

เจสสิก้าและสเตฟานี่ถูกตำรวจบุกจับในช่วงเที่ยงของวัน ขณะที่พวกเธอเมามายหมดสภาพ นอนกอดก่ายกับผู้ชาย 6-7 คนในห้องด้วยร่างกายเปล่าเปลือย นักข่าวที่หูตาไวต่างรัวชัตเตอร์พวกเธอไม่ยั้งทั้งๆที่พวกเธอยังไม่ได้สติ

" กรี๊ดดดดด นี่มันอะไรกัน!!! ออกไปนะออกไปอ๊ายยยย!!!!!! "

สองพี่น้องที่ถูกตำรวจปลุกและกำลังถูกควบคุมตัว ต่างส่งเสียร้องกรี๊กร๊าดโวยวายเสียดังจนตำรวจต่างรำคานเสียงของพวกเธอมากแต่ทำอะไรไม่ได้

" ปล่อยฉันนะ!!! มาจับฉันทำไมฉันทำอะไรผิด!!!!! "

" ใช่!!! รู้ไหมฉันสองคนเนี่ยลูกใคร อยากมีปัญหานักใช่มั้ยห้ะ!!!!!! "

" มีคนแจ้งมาว่า...พวกคุณจัดปาร์ตี้ไอซ์และมั่วเซ็กส์ เราจึงเป็นต้องเข้าจับกุม แล้วอย่าเอาอิทธิพลคุณมาขู่เพราะตอนนี้มันคงช่วยอะไรคุณไม่ได้ จ่าเอาตัวไป!!!! "

แล้วตำรวจก็ควบคุมตัวพวกเธอไปพร้อมเสียงก่นด่านักข่าวที่ถ่ายรูปพวกเธอตลอดทาง ทั้งๆที่อีกไม่นานพวกเธอจะได้แต่งงานกับคู่พี่น้องนักธุรกิจการโรงแรมชื่อดังอยู่แล้วเชียว แต่ดันมีข่าวอย่างนี้......
----------------------------------------

" พี่เห็นข่าวยัง? "

( ดูอยู่เลย.... )

" หมดสภาพเลยเนอะพี่ "

( อืม ดูไม่ได้เลย...สะใจจริงๆ )

" พี่...ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่ พี่ช่วยออกมาพบผมที่....ได้มะ "

( อืม...สิบนาทีเจอกัน )

ชางมินหันไปมองแจจุงที่นอนเหม่อลอยอยู่ที่เตียง ก่อนจะหันไปลากพี่เฮรินและจุนซูที่คอยอยู่เฝ้าดูแลอยู่

" มีอะไร? "

" เรื่องคุณแจจุงน่ะพี่ "

" ทำไม.... "

" พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเค้าใช่มั้ย? "

" ไม่ "

" ถ้างั้น...ผมก็คบกับเค้าได้ใช่มะ "

" ไม่ได้!!! "

" อ่าว..! ทำไมล่ะ? "

" คนอื่นดีๆกว่านี้ไม่มีให้เอาแล้วรึไง ต้องมาเอาไอ้ผู้ชายร่านๆอย่างนั้นด้วย!! "

" พี่หยุดว่าเค้าซักทีเถอะ!!! ผมไม่สนหรอกว่าเค้าจะเป็นยังไงมาก่อน แต่เค้าก็เปลี่ยนแล้วไง งานนั้นเค้าไม่ได้อยากทำ ผมจะช่วยเค้า...และผมไม่สนว่าพี่จะว่ายังไงด้วย ผมรั.... "

" ชางมิน!!!!! "

ยุนโฮตะคอกน้องลั่นร้าน เพราะอารมณ์มันพุ่งปรี๊ดขึ้นมาเมื่อเดาได้ว่าน้องต้องการจะพูดว่าอะไร

" พี่ยุนโฮ...อย่าทำเป็นหมาหวงก้างหน่อยเลยพี่!!! พี่ไม่ชอบเค้ามันเรื่องของพี่ แต่ผมชอบเค้าพี่ห้ามไม่ได้หรอก เว้นเสียแต่....พี่ก็รักเค้า! "

ชางมินพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากร้านไป ปล่อยมห้ยุนโฮนั่งหน้าดำคร่ำเครียดกับเรื่องที่คุยกัน คำพูดทิ้งท้ายทำให้เค้าโมโหมากแต่ก็อดคิดตามไม่ได้

" เรื่องของมัน เดี๋ยวมันก็รู้เองว่าไอ้นี่มันแรดร่านขนาดไหน! "

เค้าพูดกับตัวเองก่อนจะออกจากร้านไปเช่นกัน...

" เมื่อไหร่แกจะตื่นขึ้นมา!!! ตื่นมาแล้วไปไกลๆจากน้องฉันซะ!!! "

ยุนโฮเขย่าร่างบางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงในช่วงกลางดึกที่ไร้ผู้คน เสื้อผ้าของโรงบาลหลุดหลุ่ยเพราะการเขย่าที่รุนแรง ร่างสูงพอเห็นร่างกายขาวสะอาด แม้จะเพียงเล็กน้อยแต่พลักดันสิ่งที่หลับไหลอยู่ให้ตื่นตัวขึ้นมา

เค้าลงไปลวนลามร่างบางด้วยริมฝีปาก ขบกัดช่วงอกจนแดงก่ำช้ำเป็นจ้ำ ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปที่ลำคอระหงส์ มือหนาคลอเคล้าเคล้นคลึงแก่นกายที่แน่นิ่งเหมือนเจ้าของอยู่ภายใต้เสื้อผ้าเนื้อดีของโรงพยาบาล ก่อนจะเลื่อนนิ้วเรียวสอดใส่เข้าไปทางด้านหลังแล้วขยับควานอยู่ด้านใน

" อื้อออออื้มมมมม พะพออื้อผมอื้อออเสียว.... "

เสียงหวานผะแผ่วของแจจุงร้อง ทำให้ยุนโฮหยุดกึกขึ้นมาทันมี ในใจของเค้านั้นพองโตอย่างปีติที่ร่างบางได้สติแล้ว

" รู้สึกตัวแล้วรึไง รู้มั้ยว่านายนอนตายด้านมากี่วันแล้ว!!!! "

ยุนโฮตะคอกแจจุงที่กำลังปรับสภาพการมองเห็นที่พร่าเลือนอยู่ ร่างบางฟังคำต่อว่าตนก็ฉุนเฉียวขึ้นมา นี่คนเพิ่งฟื้นก็ว่ากันเลยหรือไง!!!

" ผมจะเป็นจะตาย! ก็ไม่เกี่ยวกับคุณ!!! "

" หัดสำนึกซะบ้างว่านายได้ใครเค้าช่วยเหลือไว้!!! "

" อ้อ...ขอบคุณ พอใจไหม! "

ร่างบางพูดอย่างไม่พอใจที่ร่างสูงต้องกระโชกกระชากใส่ตน แม้จะพอรู้ว่ายุนโฮเป็นคนช่วยเหลือเค้าเอา แต่ก็ไม่น่ามาว่าอย่างนี้ เพราะป่วยไม่สบาย อารมณ์แจจุงจึงอ่อนไหวกว่าเดิมหลายเท่า

เค้าเริ่มน้อยออกน้อยใจที่โดนว่า เค้าป่วยนะ ทำไมต่องว่ากันอย่างนี้... น้ำตาหยดเล็กหยดน้อยเริ่มทยอยออกมาจากดวงตาคู่สวยทีละนิด และค่อยๆเพิ่มจำนวนจนกลายเป็นสาย เสียงสะอื้นนิดๆดังคลอเบาๆในห้องที่มีแค่เค้าและยุนโฮ

ยุนโฮมองร่างบางที่ฟื้นขึ้นมาไม่ถึงครึ่ง ชม. ร้องไห้ก็หวั่นใจ หัวใจเริ่มอ่อนไหวโอนอ่อนเพราน้ำตา ที่ดูก็รูว่าไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำอย่างที่ผ่านมา

" ปล่อยผม...อื้ออออ! "

ร่างสูงโถมริมฝีปากใส่อีกคนที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง ลิ้นร้อนชอนไชตามไรฟันสร้างควาทหฤหรรษ์ให้แจจุงที่กำลังน้อยใจ ลิ้นเล็กตอบสนองอย่างเหงอะหงะทั้งๆที่ชำนาญเรื่องอย่างนี้ดีแท้ๆ แต่หัวใจเจ้ากำดันเต้นระรัวแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แถมยังรู้สึกเก้าเขินกับร่างสูงอีกพร้อมกับความรู้สึกที่ต้องการให้อีกฝ่ายกอดตนอย่างมากมาย แจจุงตวัดแขนโอบคล้องคอร่างสูงของยุนโฮเอาไว้

" กอดผมหน่อย... "

แจจุงต้องการอย่างมากจึงร้องขอ ยุนโฮยกยิ้มร้ายกาจมองแมวร่านสวาทที่ร้องครวญอย่างต้องการ ยุนโฮไม่ปฏิเสธคำเอ่ยเชื้อเชิญอย่างต้องการของแจจุง เพราะนั้นคือสิ่งที่เค้าต้องการอยู่แล้วเช่นกัน

ริมฝีปากทั้งสองคลอเคลียกันและกันอยู่ไม่ห่าง ขณะที่มือกำลังปลดสิ่งที่ขวางกันกายของทั้งสองเอาไว้ออก แล้วโยนมันกองๆไว้ข้างเตียง

ยุนโฮทำการลากลิ้นลงชิมร่างกายที่เค้าต้องกาย ร่างกายที่ห่างหายไป ร่างนี้เริ่มผอมสูบแต่ยังคงความงามเอาไว้เสมอ....

" ฮ้าาาา ผมเสียวจังอื้ออออ "

" บะเบาๆหน่อย เดี๋ยวก็รู้หมด "

" กะกะก็ผมเสียวนี่ ฮ้าอ่ะๆๆๆ "

ผมไม่สนแล้วว่าข้างห้องจะได้เสียงของผมไหม เพราะสิ่งเดียวที่ผมรู้คือ ร่างสูงที่ส่งส่วนแข็งแกร่งเข้ามาในตัวผมไม่ยั้ง เสียงเตียงเสียงเนื้อกระทบกันดังระงม แต่เสียงครางของผมก็แทบกลบเสียงเหล่านั้นเกือบหมด

" อ่ะๆๆๆ เสียวสะสะเสียวอื้อออออ้าาา "

" ฮ้า..แน่นเป็นบ้า! "

" อะ..! ยะยะยะอย่า...อื้อออผมจะไม่ไหวอ้าาาาาา "

" หึๆ... "

" อึกๆอ่ะๆๆอ้าอ้าอ๊าาาาาาา ฮื่ออออเสียวอ้าาา!!!!! "

" อึกๆ...! ร้องดังไปแล้วนะ "

" เสียวนี่...อ่ะๆๆๆๆ ผมเสียวอื้มอ้าาาาา!! "

จังหวังถูกเร่งขึ้นอีก..! ผมจะไม่ไหวอยู่แล้ว มือที่ยังคงมีสายน้ำเกลือเอื้อมไปเกาะเกี่ยวแผ่นหลังกว้างแกร่งเอาำไว้ เพราะผมจะไม่ไหวเต็มที

" แรงๆ!!!อ่ะๆๆๆอื้อๆ..!!!!!! อ๊าาาาาาาาาาาา!!!!! "

" อึกๆๆ อ่าห์... "

ผมรีตามองอีกฝ่ายที่ใบหน้ามีแต่เหงื่อพร่างพรายอยู่บนใบหน้าเต็มไปหมด มือที่ไม่ค่อยจะมีแรงของผมเอื้อมไปสัมผัสดวงหน้าคมของเค้าช้าๆ ก่อนที่ดวงตาที่หนักอึ้ง..ของผมจะปิดลง....

" แจจุง....ว๊าย! ทำไมคอเป็นอย่างนี้ล่ะ?!!! "

ผมปรือตามองความวุ่นวายภายในห้อง ที่มีพี่เฮรินกับ...ชางมิน ทำไมผมต้องคิดว่าจะเป็นยุนโฮ ช่างเถอะๆ แต่ว่าเค้าช่างใจดำจริงๆ มาปล้ำคนป่วยแล้วหนีไป

" พี่เฮริน... "

" 0_0!!! แจจุงฟื้นแล้ว!! แต่คอ..? "

" คอ...ทำไมหรอฮะ? "

" เปล่าหรอกครับ เป็นไงบ้างครับหลับสบายเลยน้า "

ผมส่งยิ้มให้ชางมิน ซึ่งก็ยิ้มต่อกลับมาให้ผม แต่ผมสงสัย? คอผมทำไมหรอ?

หมอเข้ามาตรวจนั่นตรวจนี่ร่างกายผม แล้วพยาบาลก็เข้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผม พวกพยาบาลมองผมแปลกๆตลอดการเช็ดตัวเลย ทำไม?

" เดี๋ยวเย็นนี้ก็กลับบ้านได้แล้วล่ะครับ เพราะร่างกายไม่เป็นอะไร "

" ครับ ขอบคุณมากนะครับ "

ชางมินขอบคุณหมอแทนผม ที่ยังนั่งงงกับอะไรที่คอ? แล้วหมอกับพยาบาลก็พากันเดินออกไปจนหมด

" เดี๋ยวพี่กลับไปเอาชุดมาให้นะ "

" ครับพี่เฮริน "

พี่เฮรินพูดจบก็เดินออกไป เหลือผมกับชางมินเท่านั้น มันคงจะไม่มีอะไรมากนัก ถ้าชางมินไม่ได้เอาแต่จ้องคอผม!

" คอผมมีอะไรหรอ? ทำไมต้องจ้องอย่างนั้นล่ะครับ คนอื่นๆก็เหมือนกัน.... "

" รอยจูบเต็มคอเลยล่ะครับ ถึงช่วงอกเลย....ไม่สบายนอนแน่นิ่งอย่างนี้ คุณก็ยังเสน่ห์แรงไม่หายเลยนะ "

ผมนั่งนิ่งอึ้งไปเลย! นี่คนอื่นจะมองผมยังไงล่ะเนี่ย!!! ตายๆ แล้วดูที่ชางมินพูดสิ เหมือนจะแน็บแนมผมอยู่ในที

" อันที่จริง..คุณน่าจะไปโทษพี่ชายคุณนะ ที่ทำกับผมแบบนี้!! "

" พี่ยุนโฮหรอ...? "

" เฮ้อะ...คนป่วยก็ไม่เว้น อดอยากมาจากไหนกัน!! "

ผมต้องแก้สถานการณ์ก่อนล่ะ ไม่ได้อยากพูดอย่างนี้เลยจริงๆ แต่ก็ดี ดูท่าชางมินจะชอบๆผมอยู่ คงต้องไปโวยพี่ชายตัวเองแน่ๆ เฮ้อะ..! ไอยุนโฮทำกันแบบนี้!!

ชางมินเดินลิ่วออกจากห้องไป ผมจึงยกยิ้มน้อยๆเพราะพอจะเดาได้ล่ะนะว่าจะไปไหน... นอนต่อดีกว่า...

***********************************************