ทาส 8

ผมแต่งตัวและลงไปขึ้นรถโดยมีสึจิเป็นคนขับ และไวท์ซึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ผมเปิดประตูแล้วนั่งข้างไวท์ 

" ทำหน้าให้มันสดชื่นหน่อยซี่~ "

ไวท์แล้วเอามือมาจับแก้มผมให้ยิ้ม ผมอิดโรยเกินกว่าจะมาทำหน้าตาสดชื่น ก็ดูดิ...ผมมาอยู่ที่ได้สองวัน แต่เจอพวกแม่งกดไปกี่รอบและ!

ผมนั่งเอาหัวประตูด้านหนึ่งแล้วหลับตา ซึ่งไวท์ก็ไม่กวนผมอีก แต่ก็ดีแอบรำคาญไม่น้อย เมื่อมาถึงมหาลัยผมก็ลงไปเลยไม่พูดไม่จา

" เฮ้ย! โทรมกว่าเมื่อวานอีกนะเนี่ย มันใช้งานมึงหนักหรอวะ? "

ฮิมูระเอ่ยถามเมื่อผมเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำ ผมไม่ตอบแต่เอาหน้าซบกับแขนตัวเอง หดหู่ขึ้นทุกขณะจิต!

" ไม่กินอะไรหรอ "

" ไม่อ่ะ "

" เป็นอะไรเปล่าวะ เฮ้ๆตัวร้อนด้วยนี่! "

มั้ง? ผมไม่สนอะนอนต่อ นอนที่บ้านหลังนั้นไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ หลับไม่สนิทเลย.....

" เฮ้ย!! ไปเที่ยวกัน " คันคุโร่

" เออๆเห็นด้วย ซาโตชิได้ผ่อนคลาย " มากิ

" แต่มันไม่สบายอยู่นะเว้ย " ฮาระ

" กูว่ามันไปไม่ได้หรอก! ดูดิเจ้านายมันมารับล่ะ "

ผมหันไปมองอีกคนที่เดินเข้ามาในห้อง ซึ่งตอนนี้มันเป็นเวลาเลิกเรียนของผมแล้ว ผมมองผู้มาใหม่อย่างใช้ความคิด...ใครหว่า?

" จะจ้องมองอีกนานไหม เมื่อย! "

" จะจ้องมองอีกนานไหม เมื่อย! "

" แบล๊คสินะ กูกลับล่ะ ไปเที่ยวกันให้สนุกล่ะ "

ผมพูดแล้วเดินนำแบล๊คออกไป ช่างเหมือนภาพซ้ำซ้อนกับเมื่อวานจริงๆ กลับไปก็เช่นเคย ปล้ำกูจัง ผู้หญิงไม่มีให้พวกแม่งเอาแล้วหรือไงนะ!!

" เคยบอกไปแล้วนะว่า ให้ระวังความคิดบ้าง "

" รู้ แต่ไม่ทำ! "

แบล๊คหันมามองผมตาขวางๆ อุ้ย!น่ากลัวจัง!! เหอะ... ผมไม่สนแล้วเดินขึ้นรถไป แบล๊คก็เดินมาขึ้นต่อจากผม

" สึจิ ไม่ต้องตรงกลับบ้านนะ ไปที่ๆฉันบอกก่อนหน้านี่น่ะ "

" ครับนายท่าน "

แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกแล้วมุ่งหน้าไปที่ๆผมไม่คุ้นตาเอาซะเลย สงสัยจังแหะว่าจะพาไปไหน แต่ไม่ถามดีกว่า.....

" ไปเปลี่ยนบรรยากาศ ฉันเบื่อที่จะมีอะไรกับนายในห้องแคบๆนั้นล่ะ "

ผมหันไปมองหน้าแบล๊คที่ดูเหมือนจะพูดลอยๆออกมา นี่คิดแต่จะกดกระผมอย่างเดียวเลยรึ! ไอ้หื่นกามเอ้ย! ทำยังกับอดอยากมาแต่ชาติปากไหน

แบล๊คหันมามองผมที่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างกินเลือดกินเนื้อ ผมชักเริ่มชินกับอาการเจ้าอารมณ์ของพวกนี้ล่ะ โมโหหน่อยก็จับกด! เอาหน่าคิดไรมากมันส์ดี!!

" เดี๋ยวจะให้รู้ว่ามันไม่ได้มันส์อย่างที่คิด!! "

แล้วรถก็เคลื่อนตัวเข้ามาในบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง ที่สี่ด้านของบ้านมีแต่กระจกสีดำ แถามบ้านยังติดริมทะเลบรรยากาศนี่สุดยอด!

" สึจิกลับไปก่อนนะไม่ต้องรอ ถ้าจะกลับเมื่อไหร่ฉันจะโทรบอกนาย "

" ครับนายท่าน "

พูดเป็นคำเดียวหรือไง 'ครับนายท่าน' ยึ้ยๆเอียนวะ! แล้วแบล๊คก็ลากผมลงรถตรงเข้าไปในบ้าน บ้านมันโล่งมากแทบไม่มีอะไรเลย แถมข้างในยังเป็นกระจกเงาทั้งหมดเลย พวกนี่ชอบส่องกระจกแสดงว่าหลงตัวเอง

" โอ้ย! ตบหัวไมวะ!! "

" มือกระตุกน่ะ "

มันตอบผมด้วยใบหน้ายียวนกวนส้น เดี๋ยวพ่อเอาบาทายัดปากแม่ง!!!

" อื้ออออ!! "

ปล่อยนะเว้ยไอ้บ้า!!! แม่งประกบปากผมอย่างแรงจนปากแตกเลย เดี๋ยวนะ?! ไหนว่าปีศาจไม่จูบไงแล้วแบล๊คจูบผมทำไม?

จูบที่ร้อนแรงนำเดินต่อไปเรื่อยๆ เร่าร้อนแต่ช่างอ่อนโยนจนหนุ่มน้อยต้องตอบโต้กลับ ลิ้มลองรสชาติละมุนละไมจากริมฝีปากซาตาน ก่อนทั้งคู่จะผละออกจากกันช้าๆอ้อยอิ่ง น้ำลายของทั้งสองยืดยาวราวเส้นไหม ดวงตาสวยที่หลับพริ้มค่อยๆปรือมองดวงตาสีน้ำเงินสวยงามอย่างหลงไหล

มองแบบนี้ก็หวั่นไหวเป็นนะเออ! ด้วยความเขินผมเลยเอาหน้าซุกไปที่อกแกร่ง แขนของแบล๊คโอบเอวผมแน่น พลางเดินถอยหลังไปนั้งที่โซฟา ดึงผมขึ้นคล่อมบนตักแกร่ง

" ตัวร้อนหนิ! "

" นิดหน่อย "

เป็นห่วงด้วยหรือไงเล่า ไอบ้า!!

" ถ้าไม่ห่วงคงไม่อ่อนโยนกับนาย.... "

ผมเงยหน้าไปมองอีกคนที่ตอนนี้มีสีแดงๆเต้มที่แก้มกร้านขาวน้อยๆ หัวใจปีศาจเต้นถี่รัวจนผมรู้สึกได้! ซาตานอย่างคุณมีหัวใจด้วยหรอ?

" พระเจ้าสร้างมนุษย์ให้มีอะไรคล้ายกับท่าน ร่างกาย หัวใจพวกเรามีไม่ต่างกัน "

" แต่คุณเป็นปีศาจซาตาน "

" แล้วไง เธอไม่รู้หรอว่า ซาตานแท้จริงแล้วเป็นบุตรของพระเจ้า เพียงแต่พวกเรามีความคิดที่ไม่ตรงกัน "

จริงหรอเนี่ย?!! แต่ท่าทางจะไม่ตรงหันมากเลยล่ะ เพราะซาตานอย่างพวกแกมันมีแต่ความร้ายกาจ ล่อลวงและทำร้ายมนุษย์เป็นว่าเล่น!!!

" มนุษย์ขอร้องพวกเราเอง เมื่ออยากได้สิ่งที่ตนเองปรารถนาก็ต้องมีสิ่งแรกเปลี่ยนที่คุ่มค่า พวกเราทำอะไรหวังผล ไม่ได้เหมือนพระเจ้าที่ไม่หวังผลอะไร และนั่นทำให้มนุษย์อย่างพวกเธอเสียนิสัย "

ผมนั่งตักแบล๊คฟังในสิ่งที่เค้าเล่า มันช่างขัดกับที่รู้มาตลอดเลยแหะ! แต่อันที่จริงผมไม่ค่อยสนเรื่องนี้หรอก เรื่องที่สนน่ะคงเป็น....ซาตานก็มีความรักได้สินะ!!

" ได้สิ "

" ผมบอกว่าอย่างยุ่งกับความคิดของผมไง "

" เธอคิดดังเอง "

เค้าทำหน้าตายตอบผม ชักมั่นใส้! ผมลงจากตักแบล๊คแล้วเดินไปที่ครัวเล็กๆในบ้าน หิวแล้วล่ะไม่ได้กินอะไรทั้งวัน ผมเปิดดูตู้เย็นแทบไม่มีอะไรเลยแหะ!

มีแต่เหล้าเต็มไปหมด โหย...แต่ละขวดของแพงทั้งน้านนนน!

ผมละจากห้องครัวที่ไม่มีอะไรให้กินไปหาแบล๊ค ที่ตอนนี้เค้าออกไปรับลมอยู่ริมทะเล ช่างเป็นภาพที่น่าหลงไหลเหลือเกิน.... ไม่ได้ๆ! หลงไหลซาตานไม่ได้!!

" นี่ผมหิว "

" ในครัวไม่มีอะไรกินหรือไง "

" มี...แต่เหล้า "

" ก็กินแก้หิวไปก่อนสิ "

" จะบ้าเร้อะ!! ท้องเทิ้งพังหมดเดะ! "

ผมเตะขาแม่งไปทีหมั่นใส้ กินเหล้าแทนข้าว มึงบ้าป่ะ!! ผมเดินกระทืบเท้าปึงปังเข้ามาในตัวบ้าน หิว~ จะแย่แล้ว ฮือๆเศร้า

" กล้าทำร้ายร่างกายเจ้านายเลยหรือไงห้ะ! "

" เออ! "

ผมตอบกลับอย่างไม่ยีระ แล้วนั่งลงที่โซฟาอย่างหงุดหงิด มันหิวนี่พอหิวมากๆก็หงุดหงิดเป็นธรรมดา แบล๊คยืนมองผมสักพักแล้วก็ฉุดให้ผมลุกขึ้นพร้อมกับลากผมออกไปนอกบ้าน ไปไหนล่ะเนี่ย? จะทำอะไรบอกกันซักนิดก็ดีนะเว้ย!!!

" บอกเธอแล้ว แต่บอกในใจ "

" บอกในใจ!!! ผมไม่ใช่ปีศาจอย่างพวกคุณนะที่จะอ่านใจคนอื่นได้อะ! "

" อ่าว...? แล้วมันเป็นความผิดฉันเหรอที่เธอไม่รู้เนี่ย! "

ผมขืนตัวเองอยู่กับที่ กำหมัดแน่นกัดฟันกรอดอย่างโมโห โหยปากมันยิ่งกว่าฮิมูระอีก พูดกวนบาทาด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ฆ่าแม่งๆๆ!!!

" จะใช่วิธีไหนฆ่าฉันล่ะ? "

" เผาทั้งเป็นมั้ง?!! "

" หือ...เอางั้นเลย แบบนี้หรือเปล่าหือ "

แล้วแบล๊คก็เสกไฟใส่ตัวเอง ไฟลามอย่างรวดเร็ว ท่วมตัวแบล๊คเพียงแค่ไม่กี่นาที ดีที่แถวนี้ไม่มีคนไม่งั้นนะวุ่นวายแน่ๆ

ผมยืนมองอย่างตกตะลึง แต่ผมกลับรู้สึกว่าไฟนั้นทำอะไรแบล๊คไม่ได้หรอก!! อย่างน้อยเจ้าตัวก็เป็นคนเสกมาเอง อาจจะไม่ร้อนจริงก็ได้ ไม่สิ! ผมอยู่ตรงนี้ผมยังร้อนเลย!!

" เอ...ไม่ยักกะตายอะ "

เกินคำบรรยายล่ะครับ พูดอะไรไม่ออกเลยผม อารมณ์หงุดหงิดเมื่อกี้หายไปล่ะ ตอนนี้น่ะช๊อคแทน!! ผมเดินฉับๆผ่านแบล๊คไป ไปไหนวะเรา????

" มานี่ ทางนั้นไม่มีอะไรให้กินหรอก "

แบล๊คฉุดแขนผมก่อนที่ผมจะเดินไปได้ไกล เค้าเดินจูงมือผมมาเรื่อยๆจนกระทั้งมาถึงซุปเปอร์มารเก็ต

" เอาตระกร้ามาทีสิ "

" คร้าบๆ "

ผมเดินไปหยิบตระกร้ามา โดยที่แบล๊คยังไม่ปล่อยมือผมเลยแหม่...ยังงี้หยิบเองก็ได้มั้ง

" เมื่อไหร่จะปล่อยมือผม? "

" ไม่รู้ "

" ทำไมคุณมันกวนทีนผมขนาดนี้นะ!! "

" ระวังปากหน่อยนะ! "

" อุ้ย~ กลัว! "

ผมตอบกลับอย่างกวนทีน แบล๊คคงโกรธมากเพราะเค้าบีบมือผมแน่นจนเจ็บและปวดมาก แต่ผมก็กัดปากทน จนมันชาไปในที่สุด มือผมคงแหลกไปแล้วล่ะไม่รู้สึกขนาดนี้

แบล๊คเลือกนั่นเลือกนี่แล้วให้ผมหยิบใส่ตระกร้าให้ จนของเริ่มจะล้นตระกร้า แบล๊คก็เดินไปจ่ายเงิน ตอนนี้ล่ะแบล๊คถึงปล่อยมือผมได้ ผมรีบมองดูมือที่โดนบีบแทบจะทันที

ตอนนี้มือผมช้ำออกม่วงๆเขียวๆน่ากลัวสุดๆ บรื้อ~ แรงเยอะชิบ!!! แล้วแบล๊คก็ยื่นของที่ซื้อมาทั้งหมดให้ผมถือ

ซึ่งของมันเยอะมากจนผมถือไม่ไหว พยายามใช้อีกมือมาช่วยถือ แต่ไอ้มือเวรเสือกชาขยับไม่ได้แถมแบล๊คยังกุมมือผมเอาไว้แน่นอีกครั้งด้วย ผมจึงจำใจต้องหิ้วของพลุงพลังด้วยมือข้างเดียว

ทำให้ผมเดินช้ากว่าขามาโขเลย เล่นเอาแบล๊คทำหน้าไม่พอใจใส่ผมตั้งหลายรอบ แต่ให้ทำไงล่ะ ของก็หนัก หิวก็หิว ไม่สบายอีกด้วย เริ่มปวดหัวตงิดๆแล้วเนี่ย!!!

ฉุดกระชากลากถูกันมาซักพักก็ถึงบ้าน เค้าเอาของจากมือผมไปแล้วเดินเข้าครัว อย่าบอกนะว่า..... แบล๊คจะทำอาหารอะ!!! ไม่ๆเป็นไปไม่ได้ เดี๋ยวเค้าต้องเรียกผมไปทำแน่ๆ เชื่อผมสิ!!!

เงียบครับ! ไม่มีเสียงเรียกอย่างที่คิด ผมเลยเดินไปนั่งที่เคาน์เตอร์ตรงครัว ซาตานหนุ่มผู้หล่อเหลากำลังอยู่ในชุดทำครัว ที่มีผ้ากันเปื้อนผืนน้อยๆที่เอว กำลังทำอาหารอย่างช่ำชอง

ตอนแรกผมกะจะขำนะที่เค้าใส่ผ้ากันเปื้อนลายหมีระริคุมะ แต่ก็กลับหัวเราะไม่ออก เพราะภาพตรงหน้ามันช่างกระทบกระเทือนจิตใจเหลือเกิน มันช่างน่าหลงไหลชวนมอง ดึงดูดผมให้จ้องมองเค้าอย่างไม่อาจล่ะสายตาได้ หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว

แบล๊คทำอาหารสำหรับสองที่พร้อมเสิฟ กลิ่นหอมของมันทำเอาผมน้ำลายสอเลยล่ะ แต่ผมกลับมองคนทำมากกว่าอาหารในมือเค้าเสียอีก รู้สึกอยากกินคนทำด้วยแหะ แฮ่ๆ แอบหื่น!

" คิดอะไรอยู่ ฉันรู้นะ "

" อืม...รู้แล้วไง "

" งั้น...กินฉันก่อนค่อยกินอาหารไหม? "

" ไม่อะ! "

ผมรีบแย่งข้าวห่อไข่ที่ถูกซาตานหนุ่มปรุงขึ้นอย่างพิถีพิถันไปหนึ่งจาน แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะหน้าบ้าน พร้อมแบล๊คที่เดินตามมาด้วยรอยยิ้มน้อยๆ โอย...แค่ยิ้มนิดเดียวทำไมหัวใจเจ้ากรรมดันเต้นโครมครามขนาดนี้นะ!!

" อร่อยมะ? "

" ดีกว่ากินดินหน่อยนึง "

โกหกครับ เพราะไอ้ข้าวเนี่ยโคตรอร่อยอ่ะ!!!

" โกหกเจ้านายแบบนี้ต้องโดนลงโทษ "

" เชิญครับท่าน!!! "

ผมกระแทกเสียงกลับอย่างมั่นใส้ อย่างพวกนี้จะลงโทษอะไรผมนอกเสียจาก....เฮ้อ....ทำไมต้องมีแต่แบบนั้นวะ!

แบล๊คยิ้มกริ่มก่อนจะเดินเข้าไปในครัวแล้วกลับเข้ามาพร้อมเหล้าขวดโตๆ เขาเปิดขวดแล้วรินใส่แก้วผม เต็มแก้วเลยอ่ะ!! แล้วไอเหล้ายี่ห้อนี้ดีกรีมันน้อยๆซะทีไหน

" ดื่มให้หมด "

" เรื่องไรอะ "

" ลงโทษไง จะดื่มดีๆหรือต้องกรอกปาก "

ผมมองค้อนๆก่อนจะยกกระกดรวดเดียวหมดแก้ว เมาแน่ๆ เละแน่ๆ ผมไม่ใช่คนคอแข็งน่ะ คออ่อนมากอีกต่างหาก!

" อะ เอาจานไปล้าง... "

ผมหยิบจานมาทั้งสองใบแล้วเดินเข้ามาในครัว ไอตอนเดินมาเนี่ยไม่เท่าไหร่นะครับ แต่ตอนเดินกลับเนี่ย รอบข้างมันหมุนๆ เบลอๆไปหมด เดินไปตรงทางแน่ๆเลยผม!

หนุ่มน้อยเดินเซไปเซมา มาทางผมที่นั่งอยู่ อะไรกันแค่แก้วเดียวเองนะนั่นอะ! คออ่อนจริงๆ ผมยกแก้วตัวเองมาจิบมองซาโตชิ ที่ดวงตาเริ่มเยิ้มเพราะเมากำลังดี เอ...ถ้าให้กินอีกแก้วจะเป็น

ไงน้า...?

" อะ ดื่มให้หมด "

" อารัยอ่า~ ผมดื่ม...อีก เมาตาย...เลย~~~ "

" ไม่สน ดื่มซะ! "

ผมขึ้นเสียงใส่นิดหน่อย ซาโตชิก็ยอมทำตาม ผมนั่งมองคนตัวเล็กที่นั่งยังจะไม่ไหว เอนไปเอนมาอย่างน่ารัก ผมรู้สึกชอบเด็กนี้มากจริง มากถึงขนาดมอบจูบที่มีเพื่อคนที่รักให้เค้า!!

ผมจูบกับไวท์เพราะรักกันครับ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่ารักแบบไหนแต่กับเด็กหนุ่มนี้
รสจูบช่างหอมหวานราวกับน้ำผึงก็ไม่ปาน รู้สึกปรารถนาเค้ามากขึ้น

********************************************