โลกสีดำ 5

คิง...กำลังนั่งมองร่างบางที่นั่งพิงหัวเตียงเหม่อลอยดั่งทุกวัน วันนี้คิงหยุดงานเพื่ออยู่ดูร่างบางว่าหนึ่งวันทำอะไรบ้าง...แต่ก็ไม่มีอะไรนักเพราะโอราฟเอาแต่อยู่ในห้อง

" คุณคิงคะ...คุณหญิงริโอร่าต้องการเรียนสายค่ะ "
สาวใช้เดินเค้ามาบอกคิง คิงพยักหน้าแล้วเดินออกไปรับโทรศัพท์

" ครับ...คุณแม่ "
แม้ไม่ใช่แม่แท้ๆแต่ก็ยังคงเรียกแม่

( คิง...เด็กตาบอดที่อยู่กับเราน่ะ แม่ขอได้มั้ย )

" ไม่ได้!!! "
เพียงฟังสิ่งที่ขอคิงก็ขึ้นเสียงตอบปฏิเสธกลับทันควัน!!

( ทำไมล่ะ..แม่ขอเถอะ ให้เค้ามาอยู่ที่นี้ มาอยู่เป็นเพื่อนฟาเซล )
คุณหญิงริโอร่ายังคงเกลี้ยกล่อมต่อ เธอบังคับคิงไม่ได้...เพราะคิงไม่ใช่ลูกเธอ

" ไม่ก็คือไม่!!! คิดไงไอ้ฟาเซลถึงอยากได้นัก! "
คิงถามอย่างหัวเสีย

( เค้าอยากได้เป็นของขวัญแต่งงานน่ะ )

" ห้ะ?!! "
คิงอุทานออกมาอย่างตกใจ แต่งงานงั้นหรอ?

( ฟาเซลกำลังจะแต่งงานในไม่กี่อาทิตย์ เค้าเลยอยากได้โอราฟมาอยู่ที่นี่ )
คิงตกใจมาก...นี่แม่บังคับฟาเซลแต่งงานแน่ๆ

" งั้นสินะ...ผมขอคิดดูก่อน "
แล้วคิงก็วางสายทันที

ความปรารถนาของฟาเซลคืออะไร เดาได้ไม่ยากนักหรอก..เค้าต้องการช่วยโอราฟที่โดนตนรังแกอยู่ร่ำไปเช่นนี้ คิงเดินเข้ามาในห้อง...มองสมบัติที่ตนหวงแหน...ที่ยังคงนั่งเหม่อ....นานแล้วสินะที่เรากักขังนกตัวนี้ให้อยูแต่เพียงใต้ร่างที่มอบให้ได้แต่ความทรมาน....

" นายรักฟาเซลใช่มั้ยโอราฟ... "
เสียงเรียบนิ่งเอ่ยถาม

" ครับ...อย่างน้อยผมก็ต้องการเค้ามากกว่าคุณ "
โอราฟยังคงคำตรงไม่แปลเปลี่ยย...แม้รู้ว่าคิงโกรธจะเป็นอย่างไร

" งั้น..นายควรรู้เอาไว้ว่า....ฟาเซลกำลังจะแต่งงาน "

โอราฟถึงกับจุก...ความเสียใจแล่นปรี่ขึ้นมา ไหนว่าจะไปแล้วรีบกลับ....โกหก!! ทำไมทุกคนมีแต่คำหลอกลวง..ทำไมทุกคนถึงต้องหาแต่ผลประโยชน์จากตัวเค้า เจ็บจนทำอะไรไม่ถูก...นั่นสินะ...แค่ที่บำเรอนี่นา....

" เค้าต้องการให้นายไปอยู่ที่นู้นกับเค้า "

" ฐานะอะไร!! นางบำเรอหรอ..ไม่เอาหรอก!!! "
ความฉุนเฉียวทำเอาโอราฟกระโชกอย่างที่ไม่เคยทำและเคยเป็น!

คิง..เจ็บที่อกอย่างรุนแรงที่รู้ว่าโอราฟรักฟาเซลแค่ไหน...สิ่งที่แสดงออกมาของร่างบางนั้นชี้ชัด และตัวเค้าก็รู้ดี...ว่าทั้งคู่รักกัน คงไม่มีประโยชน์อะไรแล้วสินะ...ที่จะรั้งนกน้อยตัวนี้ให้อยู่กับตนต่อ เค้าควรที่จะได้รับสิ่งที่เค้าให้ไม่ได้เสียที....แม้เจ็บแทบตายก็ตาม

" นายต้องไป..เพราะฉันตัดสินใจแล้ว!!! "
คำพูดที่ชัดถ้อยชัดคำของคิงทำให้โอราฟรู้ทันทีว่า...เค้าไม่อาจปฏิเสธได้

คุณทำทุกวิธีเพื่อครอบครองผม...แต่แล้ว......คุณก็ไล่ผมไป

คิงเปิดประตูแล้วออกไปข้างนอก...ปล่อยให้นกน้อยอยู่ในห้องต่อไปอย่างนั้น....เค้าต้องทำอะไรบางอย่าง....บางอย่างเพื่อให้นกน้อยได้พบแสงสว่างที่หายไปซักที!

คิงเดินทางมาที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งเพื่อคุยบางอย่าง...เมื่อคุยและเตรียมพร้อมเค้าก็กลับมาที่คฤหาสน์ สั่งคนใช้ให้เก็บเสื้อผ้าของตนและโอราฟในกระเป๋าและนำไปไว้ที่รถ

" ของเก็บเสร็จแล้ว...ลุกมาแต่งตัว "
คิงเดินเข้ามาบอกโอราฟที่นั่งเหม่ออยู่บนที่นอน

" มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ...เพิ่งบอกผมเมื่อเช้าเองนะ! "
โอราฟถามอย่างสงสัยและขุ่นเคือง อยากให้เค้าไปมากสินะ

" อย่าถามมาก! ไปแต่งตัว!! "
คิงสั่งเสร็จก็นั่งมองสาวใช้พาโอราฟไปแต่งตัว

บนรถเบ็นซ์สีครีมคันหรู...เคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ช้า บนรถมีของสัมพาระจำนวนหนึ่ง...ของคิงและโอราฟ ร่างบางนั่งนิ่งเพราะเค้ามองอะไรไม่เห็นอยู่แล้วจึงไม่มีอะไรน่าสนใจสำหรับเค้า คิงขับรถด้วยความเร็วไม่มากนัก...มุ่งตรงสู่สถานที่ที่พิเศษสำหรับเค้าที่จะมอบให้โอราฟก่อนจาก...

รถเคลื่อนตัวเข้าบริเวณบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่งที่ปลีกวิเวกอยู่ริมทะเล...คิงเดินไปเปิดประตูฝั่งโอราฟให้...และดึงมือโอราฟออกมาอย่างแผ่วเบา ลมที่หอบเอากลิ่นธรรมชาติปะทะเข้าที่ร่างกายของโอราฟ ทำให้เค้าเผลอคลี่ยิ้มออกมาแล้วสูดลมนั่นเข้าไปจนเต็มปอด คิงทำเพียง...มองเฉยๆ

คิงพาร่างบางมานั่งเล่นที่ริมทะเล...แล้วตนเองก็ขนของที่เอามาเข้ามาในบ้าน จัดนั่นจัดนี่...ขณะที่ยังมองโอราฟอยู่...ร่างบางนั่นนั่งกอดตัวเองเพราะรู้สึกหนาวหน่อยๆ แต่ก็เพราะอากาศที่ดีและสดชื่นเค้าจึงทนหนาว

" หนาวหรอ? "
คิงพูดพร้อมโอบร่างบางจากข้างหลังเก้าอี้ ทำให้โอราฟถึงกับตกใจและใจเต้นแรงขึ้นมาเสียงอย่างนั้น

" นิดหน่อย "
คิงก้มลงไปแนบหน้ากับหน้าร่างบางที่เอ่ยประโยคเฉยชา หารู้ไม่ว่า..การที่ตนทำแบบนี้มันทำให้ใจดวงน้อยสั่นไหวเพียงไร

" รอแป็ปนะ... "
เสียงที่แสนอ่อนโยนดังขึ้นริมหู ก่อนที่สัมผัสนั่นจะหายไป...

ความอ่อนโยนจากคุณ...งั้นหรอ?

คิงเดินไปหาผ้าคลุมไหล่หนาๆมาหนึ่งผืน แล้วนำมาคลุมให้ร่างบาง...แต่ก่อนเค้าจะคลุมเค้าอุ้มร่างบางขึ้นมาแล้วให้มานั่งตักตนเอง เค้าจับร่างเล็กให้นั่งพิงเค้าราวกับเป็นเก้าอี้มนุษย์ที่กำลังกอดเค้าอยู่

" อุ่นมั้ย? "
ร่างบางพยักหน้าหงึกๆ มันอบอุ่นมากๆเลยนี่นา....

ทั้งสองนั่งตากลมอยู่ริมทะเลจนเกือบค่ำ...โอราฟกำลังตักตวงอากาศที่แสนบริสุทธิ์อยู่ในอ้อมกอดที่เคยทำร้าย ในขณะที่คิง...กำลังตักตวงความรักจากสิ่งที่รักดั่งชีวิต!

คิงอุ้มโอราฟเข้ามาในบ้านเพราะอากาศเริ่มเย็นมากแล้ว...เค้าร่างบางจะไม่สบายเอาเสียก่อนที่จะอยู่จนครบวัน

" รอนี่นะ...จะไปทำอะไรมาให้กิน "

" ห้ะ??? "
โอราฟถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ

แต่คิงกลับไม่สนแล้วเดินเข้าครัวไป..เค้าเลือกที่จะทำข้าวต้มเพราะย่อยง่ายและทำไม่ยาก...เน้นเนท้อสัตว์เยอะเพราะต้องการให้ร่างบางดูมีชีวิตชีวากว่านี้...เพราะนี่..โอราฟผอมมากเลย

แล้วข้าวต้มกลิ่นหอมกรุ่นก็เสร็จ ถูกนำมาเสิร์ฟและถูกป้อนด้วยคิงคิงป้อนโอราฟทุกคำ..มองหน้าหวานที่เคี้ยวข้าวตุ่ยๆอย่างมีความสุข เค้าไม่เคยมีเวลามานั่งมองโอราฟอย่างนี้เลย...เพิ่งจะมานึกและมาทำเอาตอนที่เค้ากำลังจะไป...เสียเวลาที่สูญไปเสียเหลือเกิน

" อิ่มแล้วหรอ? "
คิงมองร่างบางที่ไม่ยอมกินข้าวที่เหลืออีกไม่กี่คำ

" ครับ.... "

" โอเค...เดี๋ยวอาบน้ำกัน..... "

" เอ่อ...ผมอาบเองนะ "

" ไม่!! "
คิงขึ้นเสียงใส่ร่างบางที่ปฏิเสธ และมันเป็นวิธีที่ดีที่สุด!

คิงประคองให้ร่างบางเดินขึ้นห้องเพื่อไปอาบน้ำ...มาถึงห้องน้ำคิงก็ค่อยๆถอดเสื้อผ้าร่างบางทีล่ะชิ้น โอราฟถึงกับร้อนฉ่าไปทั้งหน้า...เพราะเค้ากำลังแก้ผ้าต่อหน้าคิง... คิงมองร่างบางที่ผิวพรรณดี ขาวสะอาด..ติดแค่ยังคงรอยจูบของ...ฟาเซลเอาไว้ตามร่างกาย เค้าเลือกที่จะเมินมันแล้วดึงโอราฟให้มาในอ่างน้ำ...ที่เค้าเข้าไปรออยู่ก่อนแล้ว

" น้ำเย็นไปมั้ย "
คิงที่นั่งช้อนหลังโอราฟถาม...เพราะเย็นไปเดี๋ยวโอราฟจะไม่สบาย

" ไม่ครับ...กำลังดี "
คิงพยักหน้าน้อยๆ

แล้วถูสบู่ให้โอราฟ..เค้าอดทนต่อสิ่งที่กำลังตื่นขึ้นมาอย่างสุดชีวิต เพราะคิดเอาไว้แล้วว่าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้อยู่ด้วยกัน เค้าตั้งใจว่าจะต้องไม่รุนแรงแบะหยาบคาย...และต้องปราศจากสิ่งที่เค้าต้องการอยู่ตอนนี้ด้วย!

" จะนอนเลยมั้ย? "
คิงใส่เสื้อผ้าให้ร่างบางหลังที่อาบน้ำเสร็จ...อย่างน้อนเค้าสามารถอดทนได้ล่ะนะ..แม้จะแทบคลั่งก็ตาม

" ครับ "

คิงจึงพาโอราฟเดินมาที่เตียง แล้วจัดที่ให้โอราฟนอน...ก่อนที่เค้าตะตามไปนอนกอดโอราฟ...พรุ่งแล้วสินะ..พรุ่งคือวันสุดท้ายที่เราจะอยู่ด้วยกัน........

เริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วนการเอาใจใส่และดูแลร่างบาง โอราฟราวกับตกลงไปอยู่ในห้วงแห่งความฝันที่เคยร่ำร้องหา...ยามนี้เค้าได้รับมันแล้ว ความอ่อนโยน...ที่มีเพียงน้อยของคิง..ชายที่เค้ารักมาเนิ่นนาน........

" ครับๆ เคลื่อนจะขึ้นตอนหกโมงครับ คงจะถึงที่นู้นสายๆ อ่อ...ผมมีเรื่องที่จะขอนิดหน่อย... "
คิงหันมามองโอราฟที่นั่งอยู่ข้างแวบนึง แล้วเดินออกมา

" ผมติดต่อไปกับทางนู้นแล้ว...เมื่อเดินทางไปถึง โอราฟต้องได้รับการผ่าตัดทันที "

( เอางั้นเลยหรอจ้ะ...งี้เค้าก็มางานแต่งฟาเซลไม่ได้สิ )

" ก็คงงั้น...แต่ยังไงเค้าก็ได้ไปอยู่นู้นตามที่ฟาเซลขอหนิครับ...แต่ถ้าไม่ตกลงผมก็ไม่ให้โอราฟไป "
คิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด!

( ได้จ้ะได้...เดี๋ยวแม่จะจัดการให้เลยจ้ะ )

" ขอบคุณครับ "

คิงวางสายแล้วมองไปที่ร่างบางที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก น้ำตาหยดน้อยๆเอ่อคลอจนล่วงกระทบพื้น...ขอเพียงได้พอเธอเป็นครั้งสุดท้ายก็พอ.....

5 โมงกว่าที่สนามบิน จะมีใครเล่าจะรู้บ้างว่าจิตใจของนายทั้งคู่จะเป็นอย่างไร...ต่างเจ็บปวดกับการจากลากันแค่ไหน...หัวใจทั้งสองดวงนั้นต่างก็บอบช้ำกับการจากลาในครั้งนี้...แต่เพื่อสิ่งที่ดีกว่า...คิงจึงหยุดที่จะรั้งนกน้อยตัวนี้ไว้

" คุณอยากให้ผมไปมากใช่มั้ย? "
โอราฟหันมาถามคิงที่ยืนข้อนเค้าอยู่ข้างหลัง...คิงมองดวงหน้าที่สวยงามแต่เศร้าสร้อยนั่นด้วยใจที่จนชา....

" ใช่...นายไม่ดีใจหรือไงที่ได้อิสระแล้ว ฉันคืนปีกให้นาย...บินไปแล้วอย่าบินกลับมาที่กรงนี้อีก...เพราะมันจะไม่มีครั้งที่สอง ที่ฉันจะมอบอิสระนั้นให้กับนาย.... "
คิงทองดวงหน้านั้น...แววตาที่คลอด้วยหยาดน้ำใสๆ

เค้าปล่อยมือแล้วเดินถอยหลังออกมา...มองดวงหน้านั้นเป็นครั้งสุดท้าย...แล้วจากไป......

ถามผมมั้ย...ผมต้องการจากคุณไปหรือเปล่า...ผมต้องการอะไร..จริงๆคุณไม่เคยรู้เลย...คุณเอาแต่บังคับผมให้เดินตามเส้นที่คุณขีด...จนกระทั่งเส้นนี้...เส้นที่คุณขีดให้ผมออกจากชีวิตคุณ......

การเดินทางผ่านไปด้วยดี...มีสาวใช้ที่สนิทตามโอราฟไปอยู่ที่นู่นด้วย...ตลอดทางนั้นช่างเงียบงัน..กลิ่นอายแห่งความเศร้าลอยเอ่ยตลอดทาง...คง......ตลอดไป

ฟาเซลยืนรอร่างบางที่สนามบินอย่างใจจดใจจ่อ...เค้ายืนไปติดเลยด้วยซ้ำ ทำให้มิริน่าที่มาด้วยมองด้วยความแปลกใจกับท่าทางของว่าที่สามี ว่าจะอยากเจออะไรขนาดนั้น...แล้วสิ่งที่ฟาเซลเฝ้ารอก็มาถึง เค้ารีบวิ่งเข้าไปหาร่างบางที่ถูกสาวใช้ประคองมาอย่างดี มิริน่าถึงกับอึ้ง...เมื่อเห็นใบหน้าที่สวยหวานนั่น มันช่างงดงามยิ่งกว่ายิ่งส่วอย่างเธอเสียอีก....นี้หรอ..น้องบุญธรรม!

" เดินทางเป็นไงบ้าง? "
ฟาเซลที่เดินไปประครองร่างบางแทนสาวใช้เอ่ยถาม

" ก็ดีครับ...แล้วก็ ยินดีด้วยนะครับสำหรับงานแต่งงาน "
ร่างบางตอบ...ท่าทีเฉยชา

" รู้แล้วหรอ? "
สัหน้าคนถามนั้นดูจะวิตกไม่น้อย

" ครับ "

" ขอโทษนะ.... "

" ไม่เป็นไรครับ "

' RrrrRrrr!! '
เสียงโทรศัพท์ของฟาแซลแผดร้องขึ้รมาระหว่างสนทนา

" ครับแม่... "

( ฟาเซล..เดี๋ยวพาโอราฟไปที่โรงพยาบาลxxxนะ )

" ทำไมครับ...มีอะไร? "

( โอราฟต้องเข้ารับการผ่าตัดใส่ดวงตา...คิงเค้าหาดวงตาใหม่ให้โอราฟได้แล้ว ต้องรีบผ่าตัดก่อนที่ดวงตาจะเสื่อสภาพ )
เมื่อฟังอย่างนั้น..ฟาเซลรู้สึกได้ทันทีว่า...คิงก็รักร่างบางนี้...

" ครับแม่...เดี๋ยวนี้เลยครับ "

แล้วทั้งหมดก็รีบตรงไปที่โรงพยาบาลดั่งกล่า...โดยที่โอราฟยังไม่รู้เรื่องอะไร...แต่ฟาเซลเนี่ยสิ..ดีใจจนออกนอกหน้าไปเสียแล้ว........

********************************************

https://www.facebook.com/NiyaySdSd

เจอกันได้น้าค้า....