MakeLoveMatall! (ตอนเดียวจบ)

ความรัก...เกิดขึ้นได้เสมอ ไม่ว่าจะที่ไหน เมื่อไหร่และกับใคร มันไม่เคยเลือกชนชั้น ฐานะ หรือแม้กระทั่ง...เพศ!


ผมมีชื่อเสียงเรียงนามว่า...เอส ก็เป็นแค่นักเรียนม.ปรายธรรมดาคนนึง การเรียนก็...ไม่ต้องพูดถึง ห่วยแตกสิ้นดี จะมีดีก็แค่ เล่นดนตรีเท่านั้น ส่วนเรื่องนิสัย...ออกจะไปทาง เจ้าอารมณ์ซักหน่อย ไม่รู้สินะ! แต่ผมค่อนข้างอารมณ์เสียง่าย ใจร้อน ทำอะไรวู่วามเสมอๆ จนเพื่อนๆต้องคอยห้ามปรามอยู่ตลอด
ตอนนี้ผมอยู่ห้อมซ้อมดนตรีกับเพื่อนๆ ซึ่งเรามีกันทั้งหมด 4 คน มีผม เอ็ม ไนท์และเลิฟ
อะแนะนำกันทีล่ะคนล่ะกันนะ!
ผมเนี่ย...รู้กันไปแล้วเนาะ เอ้า! คนต่อไปเลยล่ะกัน

เอ็ม...คือชายหนุ่มหน้าหวาน หวานปานมดจะกิน มันหน้าหวานจนโดนทักว่าเป็นผู้หญิงบ่อยๆ และชอบโดนตาแก่มาว่า 'เท่าไหร่หนู' ซึ่งคำถามอย่างนี้มันใช่กับอะไรคุณคงรู้นะ แต่นิสัยมันเนี่ยสิ ออกจา...เจ้าสำราญ เพลบอยตัวพ่อเลยล่ะ แถมปากสุนัขด้วย

ไนท์...คือชายหนุ่มผู้หล่อเหลา เจ้าระเบียบ รักความสะอาดมากมาย มันแทบจะเป็นผู้จัดการในวงเราเลย เอ่อ...เป็นแม่คนที่สองด้วยดีกว่า อ่า...ก็ว่าไป

เลิฟ...เขาคือ...?!! เพื่อนผมไง! แฮ่ๆ ล้อเล่น เค้าเป็นอีกคนที่หน้าตาดี เจ้าชู้แบบสุดๆ หว่านเสน่ห์เก่งเป็นที่หนึ่ง สมชื่อมันเลย แต่มันเป็นคนที่ทำอะไรจริงจังเสมอ และใส่ใจทุกคนเป็นอย่างดี ใครมีปัญหาอะไร มันมองทะลุปรุโปร่งหมดล่ะ

ตอนนี้พวกผมทั้งหมดอยู่ที่ห้องซ้อมดนตรี ซึ่งพวกเรามักจะมาซ้อมกันทุกเย็นอยู่แล้ว วงของเรามีงานเข้ามาตลอด เลยต้องคอยซ้อมและฝึกปรือฝีมืออยู่ตลอด
ผมเล่นกีตาร์ เอ็มเล่นเบส ไนท์เล่นกลอง ส่วนเลิฟนั้น เป็นนักร้อง..

คนอ่านคงใจจดใจจ่อกันเต็มที่แน่ๆ เพราะผมอุส่าห์เกริ่นเรื่องไว้ซะสวยหรู แต่มัวมานั่งแนะนำตัวกันซะละเอียดยิบเลย
ผมแอบชอบเพื่อนในวง!! และในวงผมมันมีผู้หญิงซะที่ไหนล่ะ ก็ต้องเป็นผู้ชายอยู่แล้ว ผมพยายามไม่คิด พยายามทุกอย่างเพื่อตัดใจ แต่ก็ทำไมได้ซักที ไอ้ความรักนี้ มันเล่นตลกกับผมชัดๆเลย ดันมาแอบรักเพื่อนตัวเองไม่พอ ดันมารักผู้ชายด้วยหน่ะสิ แม่ม!!!

" เอ็ม...นี่มึงคิดจะแต่งงานกับคนนี้จริงๆหรอวะ? "

เลิฟเอ่ยถามเอ็มที่นั่งเช็คเบสของตัวเองอยู่ เอ็มหันมามองหน้าผมแว๊บนึง มองทำไม?!!

" ก็คิดงั้น! "

ผมออกจะเจ็บจี๊ด...ที่หน้าอกด้านซ้าย เมื่อได้ยินคำตอบ

" งี้มึงก็ไม่มีเวลา มาอยู่กับพวกกูแล้วสินะ "

ไนท์พูดขึ้น นั่นสินะ แค่คิดก็รมเสีย! เฮ้อะ ไปตายไหนก็ช่างแม่ม!!! คงเดากันได้ไม่ยากใช่ไหมครับ ว่า...ผมชอบใคร?
ยิ่งเห็นหน้านั่น ก็ยิ่งหงุดหงิด รู้นะว่าเป็นไปไม่ได้กับความรักนี่ แต่จะให้ผมดูมันไปลงเอยกับใคร แบบไร้ความรู้สึกคงไม่ได้หรอกนะ

ผมจึงลุกหนี แล้วเดินออกมาข้างนอก เพื่อสูบบุหรี่ ทุกคนในห้องซ้อมมองผมกันเป็นตาเดียว และคงคิดในใจกันแน่ๆว่า ผมเป็นอะไรอีก?!! ผมหันไปมองหน้าของเอ็ม เมื่อหันไปก็เจอสายตาของมันเข้าเต็มๆ สายตานั่น?!! ช่างเถอะ แล้วผมก็ออกมา

ผมยืนสูบยุหรี่ได้ซักพัก พรางนึกถึงสายตานั่น แปลก? มันเป็นสายตาที่มองผมเปลี่ยนไป แต่ผมไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แล้วทำไมผมถึงรู้ว่าสายตานั่นเปลี่ยนไป คงเพราะ เค้าอยู่ในสายตาของผมมาตลอด ผมเฝ้าสังเกตเค้า จึงรู้จักสายตาที่เค้ามองผมดี แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่

" ดูดบุหรี่อีกแล้ว...จะดูดอะไรนักหนา "

จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งเอ่ยขึ้นมาทำรายความเงียบ ผมหันไปมองก็พบ...เอ็มนั่นเอง มาทำไม? ผมแค่หันไปมองเค้านั้น แล้วก็หันหน้าหนีมาที่เดิม ผมไม่อยากเห็นหน้านั่นนานๆ มันเจ็บปวด
เอ็มเดินมาหยุดยืนข้างๆผม ที่อื่นมีไม่ยืน มายืนทำไมตรงนี้ บอกตามตรงผมไม่อยากเข้าไกล้คนๆนี้เลย มันปวดใจ!

" นายไม่ดีใจกับฉันเหมือนพวกนั้นบ้างหรอเอส? พวกนั้นถึงจะเสียดายที่ฉันอาจจะมาที่วงน้อยลง แต่ฉันก็คิดว่าแค่ช่วงแรกเท่านั้น พอใช่เวลากับ'คนที่ฉันรัก!' ซักพักก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม "

คิดไปเองหรือเปล่า ว่าเอ็มมันเน้นคำว่า 'คนที่ฉันรัก!' ช่างเหอะ แต่ไอ้เรื่องยินดีด้วยนี่คงไม่มีทาง ข้าคงมานั่งยินดีได้สินะ ที่เห็นคนที่ตัวเองรักไปรักคนอื่น!

ผมไม่ตอบคำถามของเอ็ม แต่เลือกที่จะเดินกลับเข้าห้องซ้อม เอ็มคงหน้าเสียไม่น้อยที่ผมทำแบบนี้ เพราะปกติผมเป็นคนแบบนี้ซะที่ไหนกัน
พวกเราซ้อมดนตรีกันอย่างเมามัน ผมเองก็เล่นอย่างใส่อารมณ์เต็มที่เหมือนกัน ระบายความรู้สึกอัดอั้นนี่ด้วยดนตรี
พวกเราเล่นกันไปจนดึก ก็แยกย้ายกันกลับ เอ็ม ไนท์เลิฟ จะไปต่อกันที่ผับ เลี้ยงส่งเอ็มมัน เพราะพรุ่งนี้เอ็มมันคงไม่มา ต้องไปหาว่าที่เจ้าสาว เหอะ! พวกมันชวนผมไปด้วย แต่ผมปฏิเสจมันไป ไม่อยากไปให้เจ็บช้ำอีก

เมื่อกลับมาถึงห้อง ผมก็ซัดเหล้าขวดโตๆ แก้เครียดมันซะเลย ไม่ไหวๆ ผมนั่งร้องไห้คนเดียวในห้องที่ไม่แม้แต่จะเปิดไฟ จะมีก็เพียงเสียงเพลงเมทัล ที่หนักหน่วง มันเป็นเพื่อนผมที่ดีที่สุดในเวลานี้
เวลาผ่านไปเท่าไหร่ผมไม่รู้ แต่ที่รู้แน่ๆ คือผมเมา! ผมกำลังเดินโซซัดโซเซไปที่เตียง ก็มีคนมากดออดขัดจังหวะการเดินไปนอนของผมซะได้

ผมเดินไปเปิดประตูอย่างอ้อยอิ่ง ก็เมาอ่า..! พอเปิดประตูออกมา ผมแทบผงะถอยหลังเลย เมื่อเปิดมาเจอ 'เอ็ม' ผมยืนต้องหน้านายนั่นซักพัก เอ็มก็ผลักผมเบาๆแล้วเดินเข้ามาในห้องผมทันที อะไรของมัน มาเอาตอนนี้มันคิดดีแล้วใช่ไหมเนี่ย!!

" เมาหรอ? "

ดูมันถาม ไม่เมามั้งแหม่...

" ไม่หนิ! "

ผมตอบออกไป แต่ตรูกลับเดินเซไปหาที่นั่ง

" ไม่เมานะนั่น..! เดินเซยังกะจะล้มเหล่มิล้มเหล่อยู่ล่ะ! "

ผมปรายตาไปเอ็มนิดนึง พยายามส่งสายตาไปให้มันรู้ว่า 'ปากหมานะเมิง'

" มึงด่ากูในใจ ใช่มะ?!! "

นั่นรู้อีก...ไอนี่ เดี๋ยวพ่อจับกดทำเมียซะให้เข็ด!

" มานี่..มีอะไร? "

" ก็เปล่านี่ แค่ขึ้เกียจกลับบ้านอะ มันไกล "

ดูคำตอบมัน คือบ้าตรูอยู่ใกล้กว่าบ้านมึงใช่มั้ย?

" มึงเป็นอะไรเอส? ทำไมมึงไม่ร่าเริงเลย กูจะเข้าไปคุยกับมึง มึงก็หนีหน้ากู มึงรังเกียจอะไรกูหรอ?!! "

เอ็มเอ่ยถาม พร้อมกับจ้องมาที่ผมนิ่ง ผมเองก็จ้องตอบเช่นกัน
ไม่ได้รังเกียจ แต่มันตรงกันข้ามเลยล่ะ ผมแทบอยากเขมือบเอ็มให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

" เปล่า..! กูสบายดี ไม่มีอะไร มึงคิดไปเองมากกว่า..! แต่กูถามมึงหน่อย มึงหน้าหวานขนาดนี้ แล้วมาหากูตอนนี้ด้วย มึงไม่คิดว่ากูจะหน้ามืดตามัว แล้วปล้ำมึงหรอเอ็ม?!! "

ผมพูดออกไปด้วยความเมา ก็ควบคุมตัวเองไม่ค่อยจะได้แล้วล่ะ อะไรจะเกิดก็ช่างแม่ม!! ( นี่แหละคนเมา ) เมื่อผมพูดจบ กลับไม่มีแววตาตกใจ จากเอ็มเลยแต่น้อย จะมีก็แต่...รอยยิ้มที่ดูยั่วๆเท่านั้น นี่ผมเมาแล้วตาฝาดหรือเปล่าวะ!

" มึงกล้าหรอ..? แล้วถึงมึงกล้า มึงจะทำอะไรกูได้เอส มึงเองยังเดินไม่ตรงเลย!! "

ดู...ดูมันพูด!! พูดยั่วอารมณ์กันแบบนี้ คงไม่รอดไปจากที่นี่หรอก นี่ผมคิดว่าจะไม่ทำอะไรแล้วเชียวนะ!!
เอ็มมองหน้าผมอย่างท้าทาย มันไม่เคยเป็นแบบนี้นี่!?? เหอะ! แต่ก็ดี เอาตัวมาเสิฟถึงที่แบบนี้ ปล่อยไปก็โง่เต็มทน
ผมลุกจากโซฟาที่นั่ง เพื่อเดินไปที่เตียง ซึ่งมีไอ้เอ็มมันนั่งอยู่ และไอจากโซฟาไปเตียงเนี่ย ไกล้กันตายอ่ะ! ที่เลือกเดินมาโซาตั้งแต่แรก ก็เพราะห่างจากเอ็มดีไง จะได้ไม่คิดทำอะไรมัน แต่คงเป็นไม่ได้แล้วสินะ
เมื่อผมเดินมาถึงเตียง ผมก็หยุดยืนมองหน้าตรงหน้ามัน!

" โฮ่! เก่งดีนี่ที่เดินมาถึง ฮ่าๆ เดินช้าเป็นเต่า เล่นกูนั่งรอซะรากงอกเลย!! "

นี่มันตั้งใจพูดยั่วโมโหผมชัดๆ อะไรของมัน?!!

" มึงเป็นอะไรเอ็ม ยั่วโมโหกูอยู่ได้ มึงต้องการอะไรกันแน่!! "

ผมถามสิ่งคาใจทันที ไอ้อยากกด มันก็อยากอยู่ แต่มันก็คาใจด้วย
นี่นา...

" กูแค่อยากรู้...ว่ามึงกล้าทำกูจริงเปล่า?!! แต่ก็คงได้แค่นี้แหละ มึงไม่ทำกูหรอก เพราะกูเป็นผู้ชายและก็เป็นเพื่อนมึง!! "

พูดจบมันก็ล้มตัวลงนอน บนที่นอนของผม เหมือนกับว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆอย่างนั้นแหละ ผมยืนนิ่งอยู่ซักพัก อย่างช่างใจ แต่บอกแล้วไงอะไรจะเกิดก็ช่างแม่ม!!

" กูทำจริงๆ มึงอย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ! "

" ห้ะ! "

เอ็มเงยหน้าขึ้นมาฟังในสิ่งที่ผมพูด ซึ่งผมพูดเสียงเบาราวกับพูดกับตัวเองเสียมากกว่า เมื่อเอ็มเงยหน้ามา ผมก็ดันอก แล้วขึ้นคล่อมมันทันที มีแววตาตกใจเล็กน้อย แต่ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น
แต่ผมสนใจอะไรอีกแล้ว ฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเอ็มออก แล้วโยนมันทิ้งลงไปที่พื้น ส่วนมันจะไปตกอยู่ตรงไหนก็ช่างมัน! ไม่สงไม่สนล่ะ
เอ็มกลับนอนนิ่ง ไม่ขัดขืน? และในบางทีก็ให้ความร่วมมือเสียด้วย

" นอนนิ่งอย่างเนี่ย..! อยากหรอจ้ะทูนหัว! "

" ก็นะ..! จะมีน้ำยาเท่าไหร่กัน! "

เมื่อฟังดังนั้นผมก็โมโหมาก ไม่ได้โมโหที่ดูถูกผม แต่เพราะคำพูดแบบนี้มันเหมือนกับ เอ็มเคยผ่านผู้ชายคนอื่นมาแล้ว...อึก! เจ็บชะมัด ทำไม ทั้งๆที่อยู่ไกล้ๆตลอดกลับไม่รู้เรื่องเลย ทำให้อารมณ์ของผมมันคุกกรุ่นเป็นทวีคูณเลย

" ทำเป็นเที่ยวผู้หญิง แต่ที่จริงผ่านผู้ชายมาเยอะแล้วสิท่า ห้ะ!! "

ผมตะโกนใส่เอ็มด้วยความโมโห เอ็มอ้าปากจะพูด ผมกลับหยุดคำพูดเหล่านั้นด้วยปากของตัวเอง กดจูบลงไปอย่างรุนแรง แล้วแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในปากของอีกคน และเมื่อลิ้นร้อนเข้าไปสัมพัสกับรสชาติภายในได้แล้ว สิ่งแรกที่รับรู้ได้คือรสคาวของเลือดนั่นเอง จูบแรงไปหรอเนี่ย...! ปากแตกเลย แต่คิดหรอว่าผมจะสน เอ็มครางอือ...ในลำคอทันที ที่ถูกลิ้นหนาเข้าไปรุกล้ำ การกระทำที่รุนแรง ทำเอ็มพยายามดิ้นขัดขืน แต่ก็แค่...แป็ปเดียวเท่านั้น ก็เริ่มโอนอ่อนเผลอไผลไปกับจูบที่ดูดดื่มและรุนแรงนี่

มือหนาของผมเริ่มลูบไล้ไปตามลำตัวขาวของอีกคน บีบขย้ำเนื้อเนียนจนตอนนี้มันคงช้ำไปทั่วแล้วล่ะ แต่ใครสน! ยั่วโมโหผมเอง จะได้รู้ว่าผมมีน้ำยาหรือไม่มีกันแน่!!
เมื่อบีบขย้ำจนพอใจผมเลื่อนมือไปปลดพันธนาการเบื่องล่างของเราทั้งคู่ โดยที่ปากของเราสองยังแนบชิดกันอยู่ไม่ไปไหน พอทุกอย่างถูกปลดเปลื้องออกหมด ผมก็กอบกุมส่วนนั้นของเอ็มทันที

" อ้า...! "

เอ็มผละริมฝีปากจากผมออก แล้วปล่อยเสียงร้องออกมาเนื่องจากโดนผมปรุกเร้าส่วนนั้นเร็วถี่ ไพเราะชมัด!! งี้ต้องบอกให้เลิฟเลิกร้องเพลง แล้วให้เอ็มไปร้องแทนล่ะม้าง~

" นะ...นี่ มึงจะทำกูจริงๆหรอเอส?!! "

โถ่...ป่านนี้แล้วมึงเพิ่งถามกูนี่นะ!!
ไม่รอให้กูเสร็จกิจตรงนี้ก่อนค่อยถามเลยวะ แม่ม!!

" มึงมาถามอะไร...กูเอาตอนนี้ บ้าหรือเปล่าเอ็ม!! "

ผมเอ่ยตอบมันออกไป พร้อมกับเลื่อนริมฝีปากตนเองไปที่ลำคอระหง โดยที่มือของผมก็ยังคงหน้าที่ของมันอยู่ แต่ก็ผ่อนจังหวะลง ไม่งั้นมันเสร็จก่อนล่ะแย่เลย
หอม...จังเลย ตัวเจ้าเนี่ย~ ผมอดใจไม่ไหวเลยทั้งกัด ทั้งดูดซอกคอขาวจนเป็นรอยแดงเต็มไปหมด

" กะ...กูไม่คิด อ้า...! ว่ามึง อึก!! จะเอาจริง! "

เอ็มพูดพร้อมกับครางเสียงหวานๆไปด้วย หึ! ก็ทำให้มึงรู้ ว่ากูเอาจริงไง!

" แต่ให้หยุด...กูคงทำไม่ได้ล่ะนะ! นอนครางหวานๆต่อไปเหอะ!! "

เมื่อผมสูดดมความจากลำคอขาวจนพอใจ ต่อไปก็...หึๆ! ผมลากริมฝีปากตามลำตัวอย่างเชื่องช้า หากแต่มือนั้นกับเร่งจังหวะ ถี่รัวขึ้น! เรียกเสียงครางหวานจากเอ็มได้เป็นกอง!
ผมหยุด อยู่ที่ยอดอกสีหวาน สีสวยจริงๆ ผมลงลิ้นทันที ทำให้เอ็มนอนเกร็ง กัดปากตัวเองแน่น มือข้างหนึ่งจิกอยู่บนที่นอน หากแต่อีกข้างเลื่อนมาจับหัวของผมไว้
การตอบสนองเล็กๆน้อยๆที่เอ็มทำนั้น มันทำให้ผมฮึกเฮิมสุดๆ! จากที่ผมลงลิ้นบนยอดอกนั่นอย่างเชื่องช้า ก็เปลี่ยนเป็นทั้งดูดและกัดอย่างเมามันในอารมณ์

" อ๊าาา! ปล่อยกูเจ็บ!! "

เอ็มร้องออกมาเสียงดัง ปากบอกเจ็บแต่ร่างกายของมันกลับตอบสนองผมมากกว่าเก่า มันกดหัวผมเอาไว้แน่น พร้อมกับแอ่นหน้าอกตัวเองเพื่อรับสัมผัสจากผมด้วย... สรุป! มึงจะให้กูปล่อย หรือจะให้กูทำยิ่งกว่าเดิมกันแน่!!
เอาเป็นว่าผมคิดว่ามันคงต้องการอย่างหลัง! หึๆ

ผมเลื่อนมือที่กุมส่วนนั้น มาขยี้ยอดอกสีสวยอีกข้าง และเพิ่มแรงกัดหนักข้อขึ้นอีก เอ็มร้องลั่นด้วยเจ็บปวด แต่ร่างกายมันไม่ปฏิเสธผมเลย น้ำตาของเอ็มไหลพราก แต่มันเองกลับเลื่อนมืออีกข้างที่เคยจิกอยู่บนที่นอนมากอดผมไว้ แต่อีกข้างยังคงกดหัวผมอยู่
ตอนนี้ผมเอามืออีกข้างจับของตัวเองจ่อไปที่ทางรัก! ซึ่งดูเหมือนว่ามันคงจะยังไม่รู้ตัว แต่นั่นแหละดีแล้ว...

" ชอบแบบนี้...หรอเอ็ม? นายนี่มันโรคจิตจริงๆ! "

ผมเงยหน้าขึ้นไปพูดกับมัน มันก็ปรือตาขึ้นมองหน้าผม พร้อมกับรอยยิ้มยั่ว! ผมยิ้มตอบ ต่อจากนี้จะยิ้มได้ไหมเอ่ย...?!!

" อ๊าาา!!!!!! เจ็บ!!!กูเจ็บ มึงเอาออกไป!!!!! "

" เอาออกทำไมล่ะ! ก็ชอบแบบนี้ไม่ใช่หรอ ก็จัดให้ไง..! "

ขณะที่ผมกับเอ็มยิ้มตอบกันอยู่นั้น ผมก็ดันส่วนนั้นของตัวเองเข้าอย่างแรงจนมิด โดยไม่มีการเบิกทางก่อน เอ้า! ก็ดูท่ามันจะชอบนี่ แบบนี้แหละสะใจดี

ทางรักของเอ็มมีแต่เลือดไหลเป็นทาง...มันกัดแขนตัวเองแน่น คงเพื่อนระบายความเจ็บปวดและปกปิดเสียงของตัวเอง ผมเองส่วนนั้นคงเป็นแผลแหงๆ แสบๆซะด้วยสิ ก็นะ...เล่นใส่เข้าไปทั้งอย่างนั้น แล้วทางรักนั้นมันยังพร้อมสำหรับการสอดใส่เลยด้วยซ้ำ
แน่นชิบ!! ผมขยับเอาส่วนนั้นออกมาเกือบหลุด แล้วกระแทกเข้าไปใหม่!!

" อ๊าา!!! "

เอ็มเปิดปากแล้วกรีดร้องออกมาอีกครั้ง หลังจากกัดแขนเพื่อปกปิดเสียงตัวเองไว้ เสียงนี้ล่ะที่ผมต้องการ! ผมไม่ปล่อยให้เอ็มได้ปรับตัวนานนัก ก็เริ่มขยับถี่รัว ทันที ทำให้เอ็มครางลั่นเสียงสั่น ทางรักตอดรัดแน่น คงไกล้ถึงแล้วสินะ! แต่ผมไม่ยอมหรอก ผมช้อนเอาสะโพกมาเกยบนตักแล้วกระแทกเข้าไปถี่ๆ ถ้านี้เข้าไปลึกเลยทีเดียว
แต่...ผมเอามือตัวเองไปกอบกุมส่วนนั้นของเอ็มไว้ พร้อมกับนิ้วปิดทางปลดปล่อยนั้นไว้ ผมบอกแล้วว่าผมไม่ยอมหรอก!!!
เอ็มนอนดิ้นเร่าๆ ด้วยความเสียวซ่าน ระคนทรมาน เพราะไม่อาจปลดปล่อย ผมกระแทกถี่ไม่ยอมลดจังหวะลงแม้แต่น้อย พรางมองดูหน้าหวานนั่น ส่ายไปมาด้วยความเสียว ริมฝีปากก็ครางเสียงหวานๆไม่หยุดหย่อน ฮ้า~ มีความสุขจัง!
เอ็มปรือตามองผม สายตานั่นช่างเว้าวอนเสียเหลือเกิน หึ! แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอกทูนหัว!!

จังหวะสอดประสาน มันช่างเหมาะเจาะกับบทเพลงที่ผมโปรดปรานเสียจริง เมทัล บทเพลงที่รุนแรง ป่าเถื่อน หยาบคาย แต่ก็น่าหลงใหล จนไม่อาจถอนตัว ถอนใจ

'เอ็ม' นายก็ไม่ต่างจากบทเพลงเมทัลที่ผมหลงใหล ยิ่งเราทั้งคู่รวมกันเป็นหนึ่งเดียวกันแบบนี้ ผมยิ่งหลงใหลเข้าไปอีก บทรักที่ผมกับเอ็มบรรเลงร่วมกันตอนนี้ไม่ต่างจากบทเพลงเมทัลที่เปิดอยู่ รุนแรง เร่าร้อน ป่าเถื่อน หยาบคาย...เสียจริง
เสียงครวญคราง กรีดร้อง อย่างสุขสมระคนทรมานนั่น มันช่างกรีดหัวใจผมดีเหลือเกิน

" ฉันจะไม่ปล่อยนายไป! ไม่เด็ดขาด!!! "

ผมบอกกับเอ็มเสียงแหบพร่า เอ็มปรือตามองผม พร้อมกับเลื่อนมือมาโน้มลำคอผมลงไปตรงหน้าเค้า แล้วประทับจูบที่รุนแรง เร่าร้อนอย่างที่สุด เอ็มผละริมฝีปากออกแล้วเลื่อนมากระซิบแผ่วที่ข้างหู

" ก็..อย่าปล่อยสิ ตราตรึงฉันให้อยู่กับนาย กักขังฉันไว้ ด้วยหัวใจของนาย... "

คำพูดนั่นทำให้ผมตกใจ ดวงตาเบิกโพรง ต้องไปที่ตาของอีกฝ่าย สายตานั้นบ่งบอกว่าคำพูดนั่นเป็นเรื่องจริง!! หัวใจของผมเต้นรัว อย่างรุนแรง มันไม่ได้เกิดขึ้นจากการกระแทกกระทั้นใส่อีกฝ่าย หากแต่เกิดขึ้นเพราะ 'เอ็ม' คำพูดนั่นไม่ต่างจากการบอกรับรักเลย
แล้วทุกๆอย่างก็ผลักดันให้ผมมาถึงจุดที่ต้องปลดปล่อย ผมยกนิ้วที่ปิดกั้นอารมณ์ของเอ็มออก แล้วขยับมือรูดส่วนนั้นเพื่อให้ไปพร้อมๆกัน เอ็มกรีดร้องเสียงดังกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

" อ๊าาาาาา!!!!!!! "

" อ่า....! "

เอ็มกระตุกเกร็งอย่างรุนแรง จนแผ่นหลังนั้นแทบไม่ติดที่นอน แล้วปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรง จนเปรอะเปื้อนผม และเลอะไปถึงน่าอกของตัวเอง
ผมเองก็ครางต่ำแล้วปลดปล่อยออกไปอย่างรุนแรงเช่นกัน! ไม่เคยถึงจุดสุดยอดได้รุนแรงขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ
ผมทิ้งตัวลงบนตัวเอ็ม เราทั้งคู่ต่างนอนหอบเอาอากาศเข้าปอด ผมหยัดตัวลุกขึ้น มองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง คนๆนี้เป็นของผม ของผมคนเดียวเท่านั้น!!
เอ็มปรือตาหวานช้ำมองผม แล้วคลี่ยิ่มน้อยๆส่งมาให้ ผมจึงก้มลงไปจุ่มพิตที่หน้าผากเอ็ม ก่อนจะถอนส่วนนั้นออก แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆเอ็ม ดึงเค้ามากอดแนบแน่น แล้วเราทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทราแสนหวาน....

.

.

.

.

.

.

เช้าวันใหม่ที่สดใสได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง...
ผมตื่นแต่เช้าแต่ยังคงนอนกอดเอ็มอยู่บนที่นอนไม่ไปไหน เรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน เอ็มยังคงอยู่ตรงนี้ ตรงนี้ข้างกายผม! ไม่ว่าอะไรจะเกิดผมก็จะไม่ปล่อยเค้าอย่างเด็ดขาด! ไม่ว่าเค้าจะอยากเดินไปจากผม ผมก็จะไม่ปล่อยเค้าไป! จะมีแค่ความตายเท่านั้น ที่จะพรากผมและเค้าไปจากกันได้ ผมจะยอมแค่ความตายเท่านั้น!!!
เอ็มเริ่มขยับตัว เค้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม ผมจึงมองตอบ แล้วเอ็มก็คลี่ยิ้มบางๆกลับมาให้ ผมยิ้มตอบ พร้อมกับก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผาก

" อรุณสวัส หนุ่มน้อย... "

" บ้า! คำว่าหนุ่มน้อยนี่มันอะไรกัน "

เอ็มทุบอกผมเบาๆ กับคำพูดของผม แล้วเค้าก็ซบหัวลงกับหน้าอกผม ผมยิ้มกับท่าทางน่ารักนั่น แล้วก้มลงไปหอมกลุ่มผมหนุ่ม กระชับอ้อมกอดแน่น

" วันนี้...นายจะยังดูตัวอยู่มั้ย....? "

" แล้วนายล่ะ...อยากให้ฉันไปมั้ย..? "

เอ่อ...? ผมถามก่อนนะเนี่ย! ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม

" ไม่!!! "

" งั้นก็...ไม่ "

ผมและเค้าจึงนอนกอดกันต่อซักพัก ก็มีสายเข้าเครื่องของเอ็ม คงเป็นเรื่องดูตัวนั่นแหละ เอ็มลุกขึ้นมารับสายพูดคุยแค่ไม่กี่คำ ก็วางสายไป แล้วเอ็มก็กลับลงมานอนซบอกผมอีกครั้ง

" ไม่เป็นไรหรอ...ทางนั้นหน่ะ? "

ผมเอ่ยถามเอ็มด้วยความสงสัย? เค้าตอบผมด้วยเสียงอู้อี้ฟังไม่รู้เรื่องเลย...ผมจึงดันตัวเค้าออกจากอกนิดหน่อย เอ็มมองผมตาขวางเชียวที่ผมแบบนี้ แต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นสายตาตกใจแทน เมื่ออุ้มให้เค้าขึ้นคล่อมบนตัวผม! เอ็มจ้องหน้าผมแล้วเสมองออกไปทางอื่น

" ทำไม?!! เป็นห่วงทางนั้นหรอ งั้นฉันไปดูตัวก็ได้!!! "

0.0
เอ่อ...คำพูด น้ำเสียง ท่าทาง นี่มันอะไรกัน?!! คำพูดประชดประชัน น้ำเสียงกระแทกกระทั้น และท่าทางงอเง้าแสนน่ารัก! ตายอยู่กับนายที่เป็นแบบนี้...ผมตายแน่ๆ ก็เล่นงอนซะน่ารัก น่ากระแทก? เสียจริง
ผมเอื้อมไปที่หน้าเอ็ม แล้วดันให้หันมามองหน้าผม ขนาดงอนนะนี่

" นี่...มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แค่กลัวนายเดือดร้อน...! "

เมื่อเอ็มเห็นมาตรงหน้า ผมก็อธิบายให้เขาฟัง แต่ก็ยังหน้างอ ไม่หายงอน ผมจึงเลื่อนมือไปต้นคอของเอ็ม แล้วโน้มลงมาไกล้ๆกับหน้าผม หน้าเอ็มขึ้นสีเรื่อยๆ อย่างหน้ามองเป็นที่สุด

" ท่าทางอย่างนี้...เคยใช้กับใครหรือเปล่า?! "

" มะ...ไม่เคยหรอก! กะ..ก็... "

เอ็มตอบผมด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ท่าเลิกลั่ก อีแบบนี้ก็น่ารักดีนะ! ท่าทางที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

" ก็...? อะไรหรอ หืม...ผมรอฟังอยู่นะ "

เอ็มพยายามเสหน้ามองไปทางอื่น แต่ก็ติดที่ผมไม่ยอม เอ็มจิ๊ปากอย่างขัดใจแล้วมองหน้าผมตรงๆ

" ก็นายเป็นผู้ชายคนแรกของฉันนี่!! กับผู้หญิงฉันไม่เป็นแบบนี้หรอกหน่า!! ถ้าไม่ชอบก็บอกจะได้เลิ.........! "

ผมได้ฟังแค่นั้นก็ชื่นใจแล้วล่ะ ผมกระตุกคอของเอ็มลงมา แล้วริมฝีปากทั้งสองก็ทาบทับกันทันที ทั้งๆที่อีกฝ่ายยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ!

" ชอบ...! "
ผมผละริมฝีปากออก กระซิบที่หูขาวแผ่วเบา แล้วขบกัดที่ลำคอขาวที่แดงเป็นจ้ำๆ ให้มันช้ำเข้าไปอีก เอ็มก็ครางเบาๆในลำคอ แขนบางเกาะเกี่ยวแผ่นหลังของผมแน่น

" ชอบมาก...! ทำแบบนี้กับฉันคนเดียวนะ อย่าให้ใครเห็นนายที่เป็นแบบนี้นะ ฉันหวง...! "

" อ๊าาาา!!! "

เมื่อกระซิบบอกเอ็มอย่างแผ่วเบาจบ ผมก็อัดส่วนใส่อีกฝ่ายทันที เอ็มกรีดร้องลั่น จิกหลังผมแน่น จนเล็บนั้นเข้าในเนื้อของผม
ผมเลื่อนริมฝีปากไปขบกัดยอดอกที่เด่นหราอยู่ตรงหน้าต่อทันที สองมือของผมนั้นก็จับสะโพกบาง ขึ้นลง แล้วก็กระแทกสวนไปในบางที

และแล้ว..........
บทเพลงรักที่รุนแรงก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง สอดประสานกับบทเพลงเมทัล ปรุกเร้าอารมณ์ให้กันและกันด้วยความป่าเถื่อน! กระหายอยาก ดูท่าเอ็มจะชอบอะไรที่รุนแรงแบบนี้จริงๆ กรีดร้องยามที่ผมกัดตามตัว ครวญครางยามที่ผมบีบขย้ำผิวกายจนช้ำ เว้าวอนร้องขอยามที่ผมกลั่นแกล้งไม่ให้ถึง

เสียงเหล่านี้...ทำให้ผมไม่อาจหยุดไฟราคะโหมกระหน่ำนี้ได้ ยิ่งร่างบางนั้น...เริ่มเป็นฝ่ายคุมเกมบ้าง..บทรักยิ่งร้อนแรงยิ่งทวี พันธนาการมือผมด้วยโซ่ ให้ผมเป็นทาส ที่คอยมอบความเจ็บปวดแก่เจ้านายที่แสนจะยั่วยวน.....

บทเพลงรักเมทัลที่เราสองร่วมบรรเลงนั่นคงไม่มีวันจบ ตราบที่ลมหายใจยังคงอยู่ เราก็จะมอบความรักให้กันและเช่นนี้ตลอดไป ผมขาดเสียงดนตรีไม่ได้อย่างไร ผมก็ขาดเอ็มไม่ได้อย่างนั้น....

สุดท้ายแล้ว...สำหรับความรัก คงไม่มีอะไรไปห้าม บังคับ หรือตั้งกฏเกณอะไรได้ทั้งนั้น เมื่อมันเกิดขึ้น มันมีแค่...จะได้การตอบสนองจากอีกฝ่ายหรือไม่ก็เท่านั้น!

The End~