สะใภ้ร้ายตัวพ่อ! 8

" แจจุง...เฮ้! ตัวร้อนหนิ! "
ผมพยายามปรือตามอง....ยุนโฮนี่เอง 

" นอนลงไปเลย!! "
ผมกำลังจะยันกายลุกขึ้น...ยุนโฮก็ดันผมให้ลงไปนอน ผมอ่อนแรงมากเลยไม่เถียงอะไร

" ยุนกลับมานานยัง..แล้วหิวมั้ย? "
ผมถามด้วยความเป็นห่วง แต่เค้ากลับมองหน้าผมนิ่ง?

" หน้าไปโดนอะไรมา ทำไมแดงเป็นปื้นอย่างนี้?? "
ผมหลบสายตาที่ซักไซร้ของคนรัก

" เปล่านี้... "
ผมปฏิเสธไม่เต็มเสียงนัก ไม่ใช่โกหกไม่เป็น แต่หลักฐานคาหน้าอย่างนี้จะโกหกยังไง!

" ไม่ต้องมาโกหกผมเลย!! ขึ้นเป็นมือแบบนี้คงไม่ได้ล้มหรอก! อีกอย่าง... "
เค้าจับแขนผมยกขึ้น ใบหน้านั้นถึงกับส่อแววโมโหทันท

" ตัวไหม้ขนาดนี้ได้ไง!! ไข้ก็ขึ้นด้วย! "
ผมเหงื่อเริ่มตก...น้ำตาเริ่มคลอเมื่อโดนดุ

" แจ... "

" จะแก้ตัวอะไร...!! "
มือหนาเริ่มบีบข้อมือผม แล้วดึงผมลุกขึ้น...ลากลงมาข้างล่างที่มีจีเฮและคุณนายชองอยู่ ผมรีบปัดออกทันที

" แม่ทำอะไรแจจุง!!! "
ยุนโฮตะหวาดถามแม่ แม่นะยุนโอ... ผมกระตุกให้เค้าหันมามอง

" ไม่ต้องเลยแจจุง พี่รู้เรื่องจากชางมินหมดแล้ว! "
ผมถึงกับหลบดวงตากดมที่มองมาอย่างต่อว่า

" แม่ทำอย่างนี้ได้ไง นี่เมียผมนะ! ไม่ใช่คนใช้ของแม่ ที่แม่จะจิกหัวให้ทำอะไรก็ได้น่ะ!!! "
ผมถึงเบิกตาโพรงกับการต่อแม่ตัวเองของยุนโฮ ผมรู้ว่ายุนโฮเป็นคนเอาจริง แต่ไม่คิดว่ากับแม่..ยุนโฮจะกล้าขนาดนี้!

" มันเกินไปแล้วนะยุนโฮ!!! แกกล้าตะหวาดแม่ปาวๆอย่างนี้ได้ไง!!! ฉันเป็นแม่แกนะ!!! แล้วฉันจะบอกให้...นี่มันบ้านฉัน! เมื่อมาอยู่แล้วก็ต้องทำตัวให้เป๋นประโยชน์ จะให้มานั่งกินนอนกินล่ะก็...ออกไปได้เลย!!!! "
เสียงคุณนายชองก็ตะหวาดกลับมาไม่แพ้กัน...สถานการณ์ไม่ดีมากๆเลยล่ะ! ยุนโฮเตรียมจะตะหวาดกลับ แต่ผมดึงตัวเองออกมาแล้วมายืนขวางทั้งคู่เอาไว้!!!

" พอเลยยุน!! นี่แม่นะ! ยุนโฮไม่ควรตะหวาดแม่อย่างนี้!! "
ยุนโฮมองผมนิ่ง ผมไม่รู้หรอกว่าเค้ากำลังคิดอะไร และไม่รู้ด้วยว่าข้างหลังผมเค้าตะทำหน้ายังไง...

" เพี้ยะ!!!! "
ร่างผมถูกดึงแล้วโดนตบกระทันหันจนลงไปกองอยู่ที่พื้น!! คุณนายชอง!

" เพราะแกนั่นแหละ ลูกฉันถึงกร้าวร้าวอย่างนี้!!! "
ยุนโฮรีบถลามาหาผมทันที...

" ใช่..ถ้ามึงไม่มา พี่ชายฉันก็ไม่เป็นคนอย่างนี้หรอก!!!! "
จีเฮเริ่มสมทบผู้เป็นอีกเสียง... ผมไม่ใช่นางเอกเพราะงั้น..ผมจะไม่ร้องไห้! แม้ตอนนี้ผมแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่...

คนไม่สบายอย่างผม...อ่อนไหวง่ายนะคุณ!

ผมกอดยุนโฮที่เข้ามาพยุงผมขึ้น เค้ามองหน้าผม แล้วมองหน้าแม่หน้าน้องตัวเอง ผมบีบแขนเขา ยุนโฮก็พยักหน้าให้แล้วอุ้มผมแนบอก

" ผมจะไปอยู่ที่อื่น.... "
พูดจบยุนโฮก็พาผมออกมาจากตรงนั้

" ไม่ต้องหรอกยุนโฮ คุณอยู่กับแม่เถอะ...แจจุงไม่เป็นอะไร... "
ผมพยายามพูด ก็ตอนที่ยุนโฮพูดว่าจะไป...แม่เค้ามีสีหน้าที่สลดลงไปมากเลย คุณนายชองคงรักยุนโฮมาก

" ผมปล่อยให้คนรักของผมโดนคนในบ้านนี้รังแกต่อไปไม่ได้ "
เสียงหนักแน่นเอื้อนเอ่ย

" แจจุงไม่ได้โดนรังแก... "
น้ำตาเริ่มคลอเมื่อนึกถึงเรื่องที่ยุนโฮต้องทะเลาะกับแม่

" ผมไม่ได้โง่นะ! "
แล้วยุนโฮก็วางผมลงที่เตียงเบาๆ เค้านั่งข้างผมแล้วจ้องตาผมนิ่ง

" ผมรู้ว่าแจจุงไม่อยากให้ผมทะเลาักับแม่ ผมรู้ว่าแจจุงเป็นห่วงความสัมพันธ์ของผมกับครอบครัว แต่ใช่ว่าแจจุงต้องยอมให้เค้ารังแกอย่างนี้ "
ยุนโฮพูดพร้อมลูบหัวผม

" แต่ถ้าที่รักสัญญากับผมว่าจะไม่ยอมให้เค้ารังแกอีก ผมจะยอมอยู่ต่อ "
ผมเงยหน้ามองเค้า...แล้วพยักหน้า ยิ้มรับทั้งน้ำตา

" ก็ได้...แจจุงสัญญา "
ผมโผเข้ากอดคนรัก และปล่อยโฮออกมา อ่อนแอจังเลยผมเนี่ย

" อื้อ...ดะเดี๋ยว..ติดไข้! "
ผมร้องขึ้นเมื่อยุนโฮกดจูบที่คอของผม...

เค้าไม่ฟังแถมยังพลักผมนอนราบลงกับเตียง...พร้อมตามมาประกบจูบที่ริมฝีปากที่ร้อนผ่าวเพราะฤทธิ์ไข้ ลิ้นร้อนดุนดันปราการเข้ามาดื่มด่ำความหวานที่แสนยั่วเย้าภายใน...มือไม้ของเค้าสอดเข้ามาในเสื้อยืดตัวบาง....บดขยี้หัวนมจนผมแอ่นอกรับอย่างเสียวซ่าน ลิ้นร้อนๆเริ่มตอบสนองลิ้นของเข้าด้วยอารมณ์ที่เตลิดเปิดเปิง....



เอ๋...เดธไม่ได้ทำใครค้างใช่ป่ะ???

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น