โลกสีดำ 7

" คิง...... "
เสียงหวานเอ่ยแผ่ว ร่างบางมองชายที่นอนอยู่บนที่นอนนิ่ง

บนใบหน้าที่หล่อเหลา...มีผ้าพันบริเวณดวงตาเอาไว้ ร่างบางเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา...ใบหน้าของชายที่เค้าปรารถนาที่จะเห็น...แต่ทำไมถึงต้องมีผ้าพันตรงดวงตาด้วยล่ะ? โอราฟขยับร่างออกห่างจากคิงหลับไม่รู้เรื่อง...น้ำตาที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงไหล...ไหลอาบแก้มนวล.....

" นี่มัน....? "
โอราฟที่ประสาทสัมผัสไว..รีบหันไปถามสาวใช้ที่เปิดประตูเข้ามาอย่างเงียบที่สุด!

" คือ... "
สาวใช้ถึงกับพูดไม่ออก...เธอไม่รู้จะพูดอย่างไรจริงๆ

" ผมถาม...ผมต้องการคำตอบ ไม่ใช่มาคะๆคือๆ! "
โอราฟฉุนเฉียวเอ็ดสาวใช้เสียงแผ่ว...เพราะกลัวรบกวน

" ดิฉันไม่ทราบค่ะ... "
เมื่อเลี่ยงไม่ได้..เธอจึงโกหก

" งั้นไปตามคุณแม่เดี๋ยวนี้!!! "

" ค่ะ... "
แล้วสาวใช้ก็รีบออกไปทันที โดยทิ้งข้าวของที่จะนำมาเช็ดตัวคิงไว้ตรงนั้น

โอราฟจึงเดินไปหยิบของเหล่านั้นมา..แล้วจัดการเช็ดตัวให้คิงด้วยตนเอง เค้าพยายามที่จะเช็ดอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้...และถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากให้คิงตื่นจากห้วงนิทราเสียด้วยซ้ำ เมื่อเช็ดตัวคิงเสร็จ แม่ของโอราฟก็เปิดประตูเข้ามาทันที...เธอมองร่างบางที่นั่งมองคิงผ่านน้ำตา

" แม่ตอบผมสิครับ...ว่านี่อะไร? "
โอราฟเอ่ยถามมารดา ไหนว่า...ย้ายออกไปแล้วไง?

" ก็คิงไงลูก... "
เสียงมารดาเอ่ยอย่างสั่นเคลือ

" ไหนว่าเค้าไม่อยู่ที่นี่แล้วไงครับ "
โอราฟตวัดสายตามองมารดาที่ยื่นมองน้ำตาคลออยู่เลยประตูเข้ามาเพียงนิดเดียว

" แม่โกหก...เพราะคิงต้องการอย่างนี้ "
แม่โอราฟเดินไปล๊อคประตูแล้วเดินมาที่ปลายเตียง

" แล้วทำไมต้องพันผ้าบริเวณดวงตาด้วย? "

" คิง...เค้า..บริจากดวงตาให้กับเรา..โอราฟ...... "
เสียงของมารดานั้นขาดห้วงเพราะรู้สึกเสียใจ

โอราฟกั้นน้ำตาเอาไว้...แล้วเดินกอดแม่ตนเอง...ภายในจิตใจของเค้านั้นปวดร้าวขนาดไหน...ทั้งโมโหโกรธเกรี้ยวที่คิงทำแบบนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า...เค้าดีใจที่รู้ว่าคิงทำเพื่อเค้าขนาดนี้....ขนาดที่เค้าไม่คิดว่าจะมีใครสามารถทำให้เค้าได้อีกแล้วบนโลกใบนี้...

โอราฟของอยู่กับคิงเพียงลำพังโดยฟาเซลเอาไว้เบื้องล่าง...และสั่งห้ามแม่บอกเรื่องคิงกับฟาเซลเด็ดขาด...เค้าขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างโอราฟที่ยังคงหลับอยู่...มือบางลูบใบหน้านั้นอย่างรักใคร่...น้ำตาที่เก็บเอาไว้หลั่งไหลไม่ขาดสาย....สิ่งที่เค้าเผชิญตอนนี้มันหนักซะยิ่งกว่าคำว่าเจ็บปวด...มันเกินกว่านั้นไม่มากแล้วจริงๆ เพราะสิ่งที่เค้ารับรู้ตอนนี้มันทำให้เค้าทรมานและเสียใจยิ่งกว่าเมิ่อเก้าปีที่แล้ว...ที่เค้าโดนขวักลูกตาสดๆซะอีก....

" คุณทำแบบนี้ทำไม...ทำไมต้องทำขนาดนี้!!! "
โอราฟตะโกนขึ้นเพราะมันเกินแล้วที่จะทน...เหลือเกินกับความเจ็บช้ำ

" เพราะฉันอยากทำ! "
เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น...เค้าตื่นอยู่ตลอดเวลา...ตื่นเพราะรู้ว่าวันนี้โอราฟจะมา...

" ทำไมอะ!! ทำไมจะทำอะไรไม่เคยถามผมบ้างล่ะ...ว่าผมต้องการมันมั้ย!! หรือผมต้องการอะไร?!!! คุณไม่เคยเลยซักครั้งที่จะถามผม คุณเอาแต่ทำตามใจตัวเอง!! เอาแต่ใจตัวเอง..คุณมันงี่เง่า!!! "
โอราฟลุกจากเตียงแล้วตะโกนออกไปลั่นห้อง...แล้วร่างนั้นก็ทรุดฮวบลงกับพื้นอย่างหมดอะไรตายอยาก!

" เพราะฉันรู้ว่านายต้องปฏิเสธ...ฉันถึงทำอย่างนี้...... "
เสียงแหบเอ่ยเรียบๆ

สำหรับคิงแล้วเค้าดีใจมากที่ร่างบางผ่าตัดปลอดภัยและมองเห็นทุกอย่างได้เป็นปกติ เค้าไม่รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่สูญเสียเลยซักนิด...แต่กลับยินดีอย่างที่สุด....เพราะเค้าตั้งใจไว้อยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมา..เพียงขอเวลาที่เค้าจะได้อยู่กับโอราฟต่อก็เท่านั้น....แต่ถ้าหากวันใดที่โอราฟมีคนที่รัก...และต้องการเค้าก็จะปล่อยไป เช่นตอนนี้....แต่ตอนนี้เค้ากลับรู้สึกไม่ต้องการให้โอราฟจากเค้าไปเลย ทำไม...นายต้องกลับมา!

" คุณเคยบอกว่า...เมื่อผมไปแล้วต้องห้ามกลับมา เพราะมันจะไม่มีครั้งที่สองที่คุณจะปล่อยผมไป..... "

" ......... "

" เพราะงั้น...คุณปล่อยผมไปไม่ได้แล้วนะครับ!! "

โอราฟเดินลงมาข้างล่างแล้วเรียกให้สาวใช้ขึ้นไปดูแลคิงที่นอนอยู่บนที่นอน...ดวงตาของคิงยังไม่หายดีนักจึงยังถูกผ้าพันแผลเอาไว้อยู่...ร่างบางมองหน้าพ่อแม่อย่างแอบเคืองเล็กที่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับเค้า...ทุกคนล้วนทำอะไรโดยไม่บอกเค้าเลย....เอาแต่ใจสิ้นดี!!!

" เป็นอะไรหรือเปล่า...ดูเราอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ? "
ฟาเซลเอ่ยถามโอราฟที่เอาแต่ทำหน้าเครียดคิ้วผูกโบว์อยู่ในสวนหลังบ้าน

" ครับ...ผมมีเรื่องเครียด... "
โอราฟตอบอย่างตรงไปตรงมาตามนิสัย

" บอกได้มั้ย? "

" คุณรู้ใช่มั้ยว่าพี่ชายคุณเป็นคนมอบดวงตาให้กับผม?!! ทำไมล่ะ..ทำไมไม่บอกผมบ้าง...อยากทำอะไรก็ทำกัน..เห็นผมเป็นอะไร ตุ๊กตาหรือไงห้ะ!! "
โอราฟถามอย่างโกรธเกรี้ยว...!

แต่ฟาเซลเนี่ยสิ..ราวกับทุกๆอบ่างรอบด้านมันหยุดนิ่ง ตกใจเหลือเกินที่รู้ว่าดวงตาคู่นี้เป็นของพี่ชายตนเอง...พี่ชายที่เค้าคิดว่าคอยแต่ทำร้ายโอราฟ คนที่มอบแต่ความเจ็บปวดให้โอราฟ...และคนที่เห็นโอราฟเป็นแค่ที่ระบาย... ไม่คิดเลยจริงๆ...ว่าแท้ที่จริงแล้วพี่ชายตนเองจะรักและยอมเสียสละขนาดนี้เพื่อโอราฟ......

" เงียบทำไมล่ะ!! ผมถามคุณอยู่นะ...ว่าทำไมไม่บอกผมบ้าง?!! "
โอราฟยังคงจี้ด้วยความโมโห

" ฉันไม่รู้เรื่อง...ฉันไม่รู้ว่าพี่เป็นมอบดวงตาให้กับนาย.... "
ฟาเซลตอบด้วยเสียงที่สั่นเทา...เรื่องนี้มันสะเทือนใจจริงๆ

" อย่ามาโกหก!! "

" ฉันไม่ได้โกหกเธอ...ฉันไม่รู้จริงๆว่าพี่จะทำอย่างนี้.... "
ขาเรียวยาวถึงกับหมดแรงยืน...ล้มลงไปกับพื้นหญ้า...และน้ำตาของความเสียใจ....

มันเหมือน...เค้าคือต้นเหตุ เค้าขอให้คิงปล่อยโอราฟ...ซึ่งคิงได้ปล่อยโอราฟตามที่น้อยอย่างเค้าต้องการ...พร้อมกับมอบแสงสว่างให้กับชายที่รักก่อนจาก...ถ้าเค้าไม่พรากโอราฟไป...คิงก็คงไม่ทำอย่างนี้.....คิงคงไม่ต้องเป็นคนที่รับความมืดมิดแทนโอราฟ.......

โอราฟมองชายผมทองด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดไม่ต่างกัน...สิ่งที่ฟาเซลแสดงทำให้โอราฟรู้แล้วว่า..,ฟาเซลไม่ได้รู้เรื่องนี้ด้วยจริงๆ...ฟาเซลกลายเป็นแค่คนหนึ่งที่ถูกคิงปิดหูปิดตา.....เช่นเดียวกับเค้า....คิงจะรู้มั้ยว่าสิ่งที่เค้าทำมันสร้างความเจ็บปวดให้กับคนรอบข้างมากขนาดไหน.....

" คุณฟาเซล.....ผมไม่กลับไปกับคุณแล้วได้หรือเปล่า? "
ฟาเซลเงยหน้ามอง...ชายที่ตนรัก...

" ทำไม...นายไม่อยากอยู่กับฉันหรอ? "
ใจสั่นไหวหวิวยามที่ถาม

" ผมอยากอยู่ที่นี่...อยากอยู่กับพ่อ อยากอยู่กับแม่...และ.... "

" พี่คิงใช่มั้ย! นายรักพี่คิงสินะ........ "
ฟาเซลก้มหน้าพูดคำหลังเสียงแผ่ว

" ผมอยากอยู่เป็นดวงตาให้กับเค้า.......อยากดูแลเค้า อยากอยู่ใกล้ๆเค้า.....ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกคนเอาแต่ขีดเส้นให้ผมเดิน....เลือกนั่น เลือกนี่ให้กับผม...โดยที่บางทีคงลืมไปว่า...ผมเองก็เป็นคน ครั้งนี้กับชีวิตใหม่...ผมขอเลือกทุกอย่างด้วยตัวเองบ้างเถอะครับ.... "
โอราฟตอบกลับอย่างฉะฉาน...ฟาเซลมองหน้าร่างบางที่ตอบอย่างมุ่งมั่น.....นั่นสินะ...เค้าควรเป็นอิสระจากพันธณาการณ์งี่เง่าซักที...แต่ว่า..มันเจ็บนะ...!

" ได้สิ...ตามใจนาย...ฉันรั้งนายไม่ได้แล้ว "
ฟาเซลลุกขึ้นเตรียมตัวที่จะเดินไปจากตรงนี้....

" ขอบคุณครับ... "
ฟาเซลหยุดแล้วหน้าไปที่ร่างบาง

" ขอบคุณอะไรกัน....ไม่จำเป็นหรอก "

" จำเป็นสิครับ...ผมขอบคุณที่คุณเข้าใจผม ขอบคุณที่คุณรักผม...ขอบคุณที่คอยปกป้องดูแล...แม้เวลาเหล่านั้นมันจะสั้น...แต่มันช่างเป็นช่วงเวลาที่มีค่า....ขอบคุณที่มอบช่วงเวลาเหล่านั้นให้กับผม "
ฟาเซลยิ้มรับ...แล้วเดินเข้าไปสวมกอดร่างบาง.....

" ฉันก็ขอบคุณ...ที่นายเคยมอบความรู้สึกดีๆให้กับฉัน...ฉันรักนายนะโอราฟ...ฝากพี่ชายฉันด้วย "

" ครับ "
ฟาเซลเคลื่อนตัวออกมาเล็กน้อย...แล้วประทับจูบที่หวานล้ำเพื่อลาจาก.......

เมื่อฟาเซลจากไป..โอราฟก็เดินขึ้นมาที่ห้อง เมื่อสาวใช้เห็นก็ออกไปปล่อยให้นายทั้งสองอยู่ด้วยกัน โอราฟเข้าไปนั่งที่ข้างร่างสูง...พลางมองใบหน้านั้นอย่างหลงไหล...แล้วหยาดน้ำตาหยดน้อยๆก็ไหลรินอาบแก้มขาว...รู้สึกแย่..เศร้าและเสียใจ....

" จะร้องไห้ทำไม? "
เสียงแหบแห้งเอ่ยถามเมื่อรับรู้ถึงหยดน้ำที่กระทบโดนตัว

" ผม...ผมเสียใจที่เป็นแบบนี้ "
โอราฟพยามยามที่จะควบคุมเสียงให้เป็นปกติ

" แต่ฉันไม่... "

" ทำไม...คุณมองอะไรไม่เห็นเลยนะ...? "

" แต่นั่นทำให้นายมองเห็น...มันคุ้มค่าแล้ว..... "
โอราฟถึงกับปล่อยโฮหนักขึ้น แล้วล้มตัวลงไปกอดคิง...

" ฟาเซลล่ะ...เค้าจะพานายกลับไปเมื่อไหร่? "
โอราฟเงยหน้าขึ้นแล้วอีกฝ่ายอย่างขุ่นเคือง...

" คุณฟาเซลกลับไปแล้ว และผมก็จะอยู่ที่นี่..ไม่ไปไหนทั้งนั้น! "
พร้อมกับกอดคิงแน่นขึ้น

" กลับไปเถอะ...อย่ามาอยู่กับคนตาบอดอย่างฉันเลย... "
เสียงแหบแห้งเรียบเฉยยังคงเอ่ยเรียบๆ

" ที่คุณล่ะ..คุณยังอยู่กับผมทั้งที่ผมตาบอดเลย! "

" เป็นเพราะฉันต้องการหาผลประโยชน์จากนายตังหาก "

" ผมไม่สน...ผมจะอยู่ที่นี่ จะอยู่กับคุณ...!!! "
โอราฟตะโกนออกไปอย่างสุดเสียงกับหน้าอกคิง

" ทำไม...นายจะมาอยู่กับคนอย่างฉันทำไม นายรักฟาเซล...ก็ไปอยู่กับฟาเซลสิ "

" ผมไม่ได้รักเค้า...ผมประชดคุณ ผมรักคุณนะคิง...ผมรักคุณอะ แล้วผมจะอยู่กับคุณ...ไม่สนว่าคุณจะไล่ผมยังไงผมก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น!! "
คิงยกยิ้มอย่างพอใจ...เค้าเอื้อมมือไปลูบหัวร่างบางเบาๆ

ส่วนอีกข้าง...ก็ดึงผ้าพันแผลออก แล้วลืมตามองโอราฟที่ทำตัวขี้แยร้องไห้อยู่บนหน้าอกเค้า....ทุกอย่างมันก็แค่แผนที่เค้าต้องการดึงโอราฟคืนมาก็เท่านั้นเอง....

" โอราฟ...มองฉันสิ...... "
โอราฟจึงค่อยๆเงยหน้ามองคิง...แล้วผงะ แต่ก็ถูกคิงรั้งต้นคอลงรับจูบที่แสนหวานเสียก่อน

" ฉันก็รักนาย...และไม่มีวันที่ฉันจะปล่อยนายไปเป็นครั้งที่สอง ถึงแม้ว่า.....นายจะต้องการจากฉันไปซักเท่าไหร่ก็ตาม.... "

~TheEnd~

********************************************

เป็นไงบ้างค้ะ...กับเรื่องนี้..หนุกกันไหมเอ่ย???

https://www.facebook.com/NiyaySdSd

เจอกันที่เพจเดธได้น้า........