ทาสรัก 17

" ผมจะจัดการเอง!!! "

มิคาเอลพูดเสียงกร้าว...สกายมองแล้วน้ำตาก็รื่นลงอาบหน้า รู้ทั้งรู้ว่าต้องออกมาเป็นอย่างนี้...แต่พอเอาเข้าจริง...ก็อดที่จะใจเสียไม่ได้! มือหนาเอื้อมมาบีบคอ! ภาพที่ผ่านมาของสกาย...แล่นเข้าสู่โสตประสาทของมิคาเอล....ภาพที่มีผู้ชายคนหนึ่งมอบยาให้สกาย พร้อมคำพูดอะไรบางอย่าง...แต่ตอนนี้มิคาเอลไม่สนแล้ว!!

" มึงกล้ามากที่ทำอย่างนี้!!! "

" อึก! ผมเจ็บ!!! "

" กูไม่สน!!! "

" แต่..ทะที่ทำ...พ..เพราะผมไม่อึก! อยากเสียพะพะพี่ไปนะ! "

" กูบอกว่ากูไม่สน!!!! มึงไม่ใช่คน! ฆ่าได้แม้กระทั่งเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไร...เพราะงั้นมึงอย่าหวังเลยว่า...มึงจะได้ตายดี!!! "

มิคาเอลสร้างมิติขึ้นมาพร้อมเหวี่ยงสกายเข้าไปในนั้น...ในนั้นมีเหล่าปีศาจชั้นต่ำที่หื่นกระหายเรื่องคาวอยู่สองสามตัว แต่แค่สองสามตัว...ก็เล่นเอาสกายตายได้เช่นกัน!! เหล่าปีศาจต่างพากันมาโลมเลีย...ทั้งดูดปากอย่างรุนแรงสอดใส่อย่างป่าเถื่อน!! สกายกรีดร้องดิ้นรนทุกวิถีทางแต่...ที่นี่มันมีทางออกซะที่ไหน...ช่องลับฉีกขาดเลือดเจิ่งนอง...ดั่งภาพซ้ำซ้อนของลัคกี้..ต่างแค่เลือดนี้...เป็นสีแดง เสียงร้องทรมานของสกายดังระงม...เรียกรอยยิ้มจากปีศาจชั้นต่ำที่กระหายความใคร่และความทรมาน
ทุกการกระทำที่ปีศาจเหล่านั้นมอบให้สกายล้วน...หยาบช้าและโสมม
สกายต้องทุกข์ทรมานอยู่นั้นจนกว่าลมหายใจสุดท้ายจะมาเยือน........

.

.

.

' ผมเจ็บจังครับแม่...แม่ครับ...ช่วยผมด้วย..ผมเจ็บ..แม่............อย่าทิ้งผมนะ...ม่าย!...อย่าทิ้งผมอย่าทิ้งผม.....ผมรักแม่น้า...รักมากนะครับ...ผมไม่ไหวแล้วครับ...แม่ครับ...ลาก่อน............. '

" ม่าย!!!!!!!!! "

" ลัคกี้!!! ไม่เป็นไรลัคกี้...พี่อยู่นี้ พี่อยู่นี้แล้ว.... "

" ฮื่อออออลูก...ลูกไปแล้ว.......... "

ผมร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง...ผมไม่เคยเจ็บและเสียใจขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ แม้พี่มิคาเอลจะเคยทำร้ายผมมากแค่ไหนก็ตาม...แต่ครั้งนี้ผมรับไม่ได้!!! ทำไม!! ทำไมต้องพรากลูกผมไปด้วย..ทำไมต้องกับผมอย่างนี้ด้วยทำไม....ลูกผมไปทำอะไรให้...ทำไมต้องทำร้ายเค้าทำไมกัน!!!!

" ลัคกี้...ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นไร...ลัคกี้ปลอดภัยก็ดีแล้วรู้มั้ย "

" ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ลูกกี้!! เอาลูกกี้คืนมา!!! ฮื่ออออออฮือออออทำไมต้องพรากลูกกี้ไปทำไม!!!!!!!!!! "

ภาพตรงหน้า...เริ่มเบลอเลือนลางและดับวูบลงไปในที่สุด...ผมจมดิ่งลงสู่ความมืดที่อ้างว้าง...ไร้แสงแม้เพียงนิด ในนี้มีแต่ความเศร้าโศกเสียใจ...ของผม

' แม่ครับ...อย่าร้องไห้นะ....ผมไม่ชอบน้ำตาของแม่นะครับ....ผมสัญญานะ..ว่าผมจะไปเกิดเป็นลูกแม่อีก...แต่แม่ต้องไม่ร้องไห้นะครับ.... '

' แม่ครับ...อย่าร้องไห้นะ....ผมไม่ชอบน้ำตาของแม่นะครับ....ผมสัญญานะ..ว่าผมจะไปเกิดเป็นลูกแม่อีก...แต่แม่ต้องไม่ร้องไห้นะครับ.... '

.

.

ผมทำไรไม่ได้เลยหรอ...นอกจากนั่งมองคนที่ตัวเองรักทรมานและเจ็บปวดอย่างนี้ ตอนนี้ผมเจ็บยิ่งกว่าลัคกี้อีกมั้ง...เพราะสาเหตุที่ลัคกี้ต้องเสียลูกไป...มันเป็นเพราะผม ผมเป็นต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้น! ถ้าผมเด็ดขาดกับสกาย...เรื่องคงไม่เป็นอย่างนี้!!!

" พี่ขอโทษลัคกี้....พี่ขอโทษที่ปกป้องลูกไว้ไม่ได้! "

.

.

หลังจากนั้น...ผมก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านริมหาด..กับพี่มิคาเอลเพียงสองคน จิตใจผมย่ำแย่มากครับ...ตั้งแต่วันนั้นผ่านมา...ผมยังยิ้มไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว...แม้ไม่ร้องไห้...แต่ก็ยังเศร้าและเสียใจกับเรื่องนี้อยู่ดี...การสูญเสียครั้งนี้...มันยากที่จะทำใจครับ

" ดูเค้าทำหน้า! "

" ก็.... "

" เลิกเศร้าได้แล้ว...เดี๋ยวทำใหม่ก็ได้ "

" บ้า! "

ผมเสหน้าไปทางอื่น หลบสายตาที่จริงจังของพี่มิคาเอล ดีที่ผมมีพี่เค้าครับ...พี่มิคาเอลอยู่กับผมไม่ห่างคอยดูแล ให้กำลังใจ และแหย่ผมอย่างนี้ตลอด...ถึงอยากมีใหม่..แต่ผมยังกลัวนี้ครับ....กลัวเหมือนคราวที่แล้ว....
แม้รู้ดีว่าเรื่องมันจบไปแล้ว...แต่เพราะคิดอย่างนี้ ครั้งที่แล้วผมถึงต้องเสียงลูกไป

" พระจันทร์สวยเนอะ.... "

" ครับ...อื้อ........? "

ริมฝีปากอุ่น...ประกบกับปากผมอย่างไม่ทันตั้งตัว...ลิ้นร้อนรุกไล่เข้ามาในโพรงปาก...ทำเอาร้อนลุ่มเสียทั้งร่าง...ความรู้สึกเริ่มตื่นตัวเมื่อโดนเร้าอย่างช่ำชอง....มือหนาออกหยาบลามลูบผิวขาวเนียนเสียทั่วร่าง....สร้างความรู้สึกสยิวจนต้องตอบรับโดยอัตโนมัต ริมฝีปากเริ่มเคลื่อนย้ายลงต่ำ...มาลำคอ..ดูดเม้มจนร่างเกร็งผวาเฮือกอยู่บ่อยครั้ง ก่อนจากไปพร้อมทิ้งรอยสีกุหลาบเอาไว้หลายรอย...

ดวงตาคมคู่งามจับจ้องยอดที่ชูชันจากอารมณ์ที่ปลุก...ลิ้นอุ่นเริ่มตวัดเฉี่ยวๆยอดสีสวย...เล่นเอาร่างบางผวาเฮือก แขนโอบรัดร่างด้านบนเอาไว้แน่น หน้าอกเด้งรับยามที่ลิ้นช่ำชองตวัดโลมเลีย...ยอดอก พลางขบกัดเล็กน้อยให้ร่างเล็กกระเจิดกระเจิงด้วยแรงปรารถนา...ลิ้นร้อยใช่จะหยุดอยู่แค่นั้นเสียเมื่อไหร่...มันลามต่ำลง...แวะวนเวียนหยอกล้อที่ร่องสะดือ..ให้ร่างบางได้ครางเสียงหวานเสนาะหู...มือหนาลูบไล้ขาอ่อนพร้อมปลดเปลื้องกางเกงที่ปกปิดส่วนลุ่มร้อนแข็งขันออกให้พ้นทาง...

" อ้า...!!! "

เสียงหวานครางเคลือยามที่ส่วนอ่อนไหวถูกครอบด้วยปากของชายที่รัก มือเรียวจิกที่นอนแน่น...ความรู้สึกทรมานและเสียวซ่านที่ถูกปรนเปรออย่างเชี่ยวชาญ...ทำเอาแทบทนไม่ไหว...แก่นกายร้อนลุ่มแทบระเบิด....

" อึก...อื้ออออออ "

นิ้วเรียวรุกล้ำเข้าในกาย.....ร่างบางกัดปากครางอื้อ...เพราะเสียวระคนเจ็บ..แต่ก็เพียงนิด...เรียวนิ้วขยับเพิ่มจำนวน...ปากขยับรัดให้ร่างบางได้สุขสม...เพียวครู่กับการปนเปรอ...น้ำรักสีขาวขุ่นแห่งคว่ามสุขสมก็ทลายออกมาเต็มปากร่างสูง...
มิคาเอลไม่รีรอให้เครื่องเย็น...แทรกความแข็งแกร่งเข้าไปในส่วนที่ร้อนรัด...พลางเริ่มขยับ...เรียกเอาเสียงกดรางเสียวหวีดหวิวให้ดังขึ้นเป็นระลอกๆก่อนที่มันจะดังถี่ๆ.....สองลมหายใจโลมเลียกันและกัน...ความรู้สึกหลอมรวมจนเป็นหนึ่ง ความรักที่มีมากมายจนเอ่อล้นท้วมท้นอณาบริเวณ......ดวงจันทร์...สาดแสงสีนวลกระทบสองร่างที่กำลังหลอมรวม...สุขสม...เป็นเสมือนพยานรักแก่ซาตานทั้งคู่...ที่รักกันมาเนิ่นนาน...ผ่านอุปสรรคและฝ่าฟันมันด้วยความรักและศรัธรา....เสียงร้องครวญครางดัง...ยามสุขสมดังระงม...เป็นดั่งเสียงระฆังลั่นเมื่อจุดสูงสุดได้มาถึง....กอดก่ายเกาะเกี่ยว...แม้ทุกอย่างสิ้นสุด...........ความรัก..ช่างตลบอบอวลไปทั่วเลยจริงๆ ห้วงแห่งฝันคลืบคลาน....ก่อนจะพ้นผ่านสู่รุ่งอรุณของอีกวัน.....

" อะอืม..... "

เมื่อคืนนี้...เหมือนฝันเลยล่ะครับ...ความหอมหวานของมันยังคงหลงเหลือ ว่าแต่...พี่มิคาเอลไปไหนล่ะ? ผมขยับยันตัวลุกขึ้นมา..แม้จะเจ็บและปวดอยู่บ้างแต่ก็แค่นิดเดียวเท่านั้น

" ตื่นแล้วรึไง...เจ้าขี้เซา "

" ผมขี้เซาตรงไหน? "

" ตื่นสายไง "

" ง่ะ... "

" อรุณสวัสครับ... "

" อื้ออออ..... "

จูบรับอรุณกันอย่างนี้เลยหรอเนี่ย! อา...ผมอายจัง พี่มิคาเอลถอนริมฝีปากออกช้าๆ แล้วก็เล่นจ้องกันซะผมเขินเลย!

" หมับ!...พี่รักลัคกี้นะ! "

" อื้ม...ผมก็รักพี่...... "

" ทิ้งทุกอย่างไว้กับเมื่อวาน...แล้วเริ่มใหม่กันนะ "

" ครับ.... "

อ้อมกอดของคนที่รัก...ไม่ว่าจะยังไงมันก็ช่างอบอุ่นเสมอ...เรานั่งกอดกันมองทะเลสีครามตรงหน้า...มันช่างสดใสเสียเหลือเกิน.......ไม่ว่าวันพรุ่งนี้หรือต่อๆไปมันจะเป็นยังไง...ขอแค่วันนั้นผมมีพี่อยู่ก็พอ.....

" ลัคกี้ทำอะไรน่ะ? "

" ทำ...สปาเก็ตตี้ "

" อะไรกี้เพิ่งกินข้าวไปเองนะ! "

" แต่กี้หิวนี่! "

" ท้องรึไง...กินบ่อยจังเดี๋ยวนี้ "

พี่มิคาเอลเดินมาเท้าคางมองผมตรงเคาน์เตอร์ แต่จะว่าไป...ผมกินเยอะจริงๆครับ...กินแล้วก็นอน ผมถือจานออกมานั่งกินที่โต๊ะริมหาด...อ่า..อร่อย!

" ทำไรครับ...วัดพุงกี้อ๋อ? "

" เปล่า....อยู่เฉยๆสิ "

" อ่า...... "

พี่มิคาเอลถึงกับแทรกหัวเข้ามาแนบกับท้องของผมเลยล่ะ ผมก็กินไปมองไปงงๆ ทำไปทำไม...ฟังเสียงย่อยหรือไงน่ะ.......แล้วจู่ๆพี่เค้าก็ดึงผมเข้าไปกอด..ซ้อมหล่นเลยล่ะ!

" อะไรกันครับ...กี้กินอยู่น้า.... "

" เป็นแม่แล้วนะเราน่ะ "

" เห? "

" เราท้องนะเนี่ยลัคกี้!!! "

" พี่โกหก! "

พี่มิคาเอลดึงมือผมไปแนบท้องตัวเอง... ตึก...ตึก....ตึก....!!! ผะผะผมท้อง!!! ผมกำลังมีลูกกับพี่มิคาเอลอีกครั้ง!!

" คราวนี้เราจะช่วยกันดูแลเค้า.... "

" ครับ.... "

เราต่างก็กอดกันเพราะดีใจ...ในที่สุดตัวเล็กก็กลับมาเกิดกับผมอีกครั้ง...ลูกแม่คราวนี้แม่สัญญาว่า..แม่จะดูแลหนูให้ดีที่สุดเลย!!!
พวกเรากลับมาที่บ้านเพราะว่าคิดถึงบ้านน่ะครับ อีกอย่างตั้งใจมาบอกข่าวดีล่ะ พอก้าวขาเข้ามาก็เจอทุกคนนั่งรวมตัวกัอยู่ที่ห้องนั่งเล่น...พร้อมหน้าพร้อมตาเชียว

" แหม่...เดี๋ยวนี้ไม่เห็นวิ่งโล่มาหามี๊เลยนะ! "

มี๊พูดขึ้นงอนๆ..ก็จริงครับ...พี่มิคาเอลยังคงเดินข้างๆผมกระทั่งผมนั่งนั่นแหละพี่มิคาเอลถึงเดินไปหามี๊

" โถ่มี๊...อย่างอนเค้าเลยน้า "

ดูสิอ้อนแม่เป็นเด็กๆเลยล่ะ!

" ไม่รู้ล่ะ...มี๊งอน! "

" งั้นเค้าไม่ให้อุ้มหลานนะเอ้า! "

" หลาน...ไหน? "

พี่มิคาเอลชี้มาที่ผม...อ่า...เขินเลยแหะ ดูเค้าเล่นจ้องกันทั้งบ้านเลย ผมแค่ท้องนะเนี่ยไม่ใช่ตัวประหลาด!

" จริงหรอลัคกี้...กรี๊ดดดดแองเจิลดีใจจัง ท้องนานยัง??? "

" ไม่รู้สิ...เกือบเดือนแล้วล่ะมั้ง.... "

ผมตอบพลางนึกถึงวันพระจันทร์เต็มดวงวันนั้น ผมก็เพิ่งรู้ว่าจะท้องมีลูกได้ต้องเป็นวันพระจัทร์เต็มดวง...และต้องรักกัน เป็นซาตานแท้ๆแต่ไม่ยักรู้...ตอนนี้ทั้งบ้านพากันดูแลผมกันอย่างดีเลยล่ะครับ แถมไม่ให้กินอะไรซี้ซั้วด้วย...ควบคุมกันสุดๆ จะมีก็แค่ป๊ะกับพ่อผมเท่านั้นแหละ...ที่ออกแนวปลีวิเวก ไม่ค่อยได้มาดูแลประกบผมเหมือนคนอื่น...พ่ออะมีบ้างนะ แต่ป๊ะอะ...ตัดไปได้เลย...ป๊ะน่ะอ่านแต่หนังสือ...แล้วก็คลอเคลียมี๊ทั้งวัน

มองๆดู...บ้านมันช่างอบอุ่นจังเลยครับ...ไม่เคยเห็นภาพอย่างนี้มาก่อนเลยจริงๆ....

" อ้ะ?!!! "

" ลัคกี้เป็นอะไร?!! "

" กี้..ปวดท้อง!!! "

" จะคลอดแหงๆเลย! "

" ทำไงดีล่ะ!! "

ทั้งบ้านวุ่นวายอีกครั้ง...เมื่อผมปวดท้อง! อ่า...แทบจะไม่ไหวแล้วจะไม่ไหวแล้ว...ผมไม่ได้ยินเสียงรอบข้างอีกเลยนอกจากความรู้สึกปวดท้องเท่านั้น!! พี่มิคาเอลรีบอุ้มขึ้นมาบนห้อง...วางผมลงบนเตียงแล้ว...แม่ก็เดินมา

" ลัคกี้...ใจเย็นๆนะลูก..ทนนิดนึง... "

ผมผวาเฮือก...เล็บแม่แหลมยาวจรดลงที่ท้องผม..ที่ถูกเลิกเสื้อขึ้น..พี่มิคาเอลเดินมานั่งข้างๆเค้ากุมมือผมไว้แน่น!

" มิคาเอล... "

" ครับ... "

อึก! เล็บแม่แทงทะลุท้องผม..ผมเจ็บ!!!! แต่แวบเดียวเท่านั้นเพราะพี่มิคาเอลรีบเอาปากตัวเองมาปิดปากผมทันที...ลิ้นร้อนๆดูสั่นเทาเข้าคลอเคลียอยู่ด้านในจนผมเคลิ้มไปกับรสจูบที่ชำนาญการของพี่มิคาเอลไม่ได้...เผลอไผลไปกับมัน......

" อุแว๊...!!! "

เสียงเด็กร้อง...เรียกทุกสายตา รวมถึงผม...ที่หันไปมองด้วยน้ำตา...แผลที่ถูกผ่าสมานกันแล้ว แต่ผม...สนลูก! แม่ส่งตัวน้อยมาให้ผม....ช่างน่ารักน่าชังจริงๆ

" พระจันทร์เป็นใจ.... "

ผมเงยหน้าไปมองพี่มิคาเอลที่มองดวงจันทร์สีเหลืองนวลทอแสง...สวยสง่า

" ฟูลมูน....ลูกแม่......... "

" ฟูลมูนเลยหรอหึ๊? "

" ครับ...ลูกเราขื่อฟูลมูน.....แม่รักลูกนะครับ "

ผมกอดฟูลมูนเอาไว้แนบอก...เสียงร้องอ้อแอ้ดังเคลือเบาๆ ผมดีใจที่สุดเลยครับ...ดีใจจนหยุดน้ำตาไม่ได้...มือน้อยๆนั่นดูเหมือนจะปัดน้ำตาให้ผม...ผมจึงจับมือน้อยๆนั่นขึ้นมาจูบ

" แม่ร้องไห้เพราะดีใจนะ...ไม่ได้เศร้า.... "

ทุกคนต่างยิ้มกันอย่างมีความสุข ยินดีกับอีกหนึ่งชีวิตที่เกิดขึ้น...หนึ่งชีวิตที่เติมเต็มทุกๆอย่าง เค้าสร้างความสุขที่สมบูณร์ให้กับเราทั้งคู่...พี่มิคาเอลกอดผม..และลูบหัวตัวเล็กเบาๆ

" แองเจิลไปดีกว่า...อิจฉา! "

" ฮ่าๆ...งั้นป่ะๆปล่อยพ่อแม่ลูกเค้าสวีทกัน "

เสียงหัวเราะหยอกล้อเล่นเอาผมเขิน...จนต้องหลบหน้า..แต่ก็ต้องสบเข้ากับนัยน์ตาคมที่ส่องแสงสีเขียวอย่างสวยงาม...
ริมฝีปากขอเราเคลื่อนเข้าเข้าหากัน บดเบียด...อย่างรักใคร่...ทั้งรักทั้งดีใจ...ทุกอย่างมันเอ่อล้นออกมาอย่างที่สุด.......

" ผมรักพี่นะครับ "

" พี่ก็รักเรา.... "

" แอ้..!แอ้แอ้...แอ้... "

แล้วทั้งผมกับพี่มิคาเอลก็ต้องหัวเราะกับความน่ารักของฟูลมูนที่ร้องอ้อแอ้เรียกร้องความสนใจหลังถูกผมและพี่มิคาเอลลืมกันไปชั่วครู่.....น่ารักอย่างนี้...แม่จะไปลืมเราได้ไง.........ฟูลมูนของแม่

.

.

" แง๊....แม่ฮับ.......ซันชายน์แกล้งเค้าง่า......... "

" โอ๋....ไหนๆน้องแกล้งอะไรฟูลมูน..... "

" ก็ก็ก็...ซันชายน์ว่าฟูลมูนเตี้ย! "

" อ่า...ซันชายน์ว่าพี่เค้าทำไมล่ะลูก... "

" ก็เตี้ยจริง! "

" ง๊าาาา มันว่าเค้าอะแม่! "

" ขี้แยวะพี่เตี้ย! "

" ไอ้ซัน!! "

" อะไรคร้าบท่านชายเตี้ย "

" ย๊าก!! "

อ่า...ไล่เตะกันอีกแล้วลูกผม! เหนื่อยครับ....เจ้าสองตัวนี้กัดกันตลอด! ซันชายน์เป็นน้องฟูลมูนปีนึงน่ะครับ...ตอนนี้ก็สามขวบล่ะ ส่วนฟูลมูนเป็นพี่แท้ๆแต่โดนน้องแกล้งบ่อยๆ นี่ยังอยู่ในท้องอีกหนึ่งล่ะครับ...พ่อขยันปั๊ม!

" ลัคกี้.... "

" พี่มิคาเอล...กลับมาแล้วหรอครับ... "

" อืม... "

ผมเดินท้องโย้ไปรับพี่มิคาเอลที่กลับมาจากคาสิโน แขนของผมคล้องคอพี่เค้าขณะที่พี่มิคาเอลก็กอดเอวผม...

" คิดถึงจัง... "

" ผมก็คิดถึงพี่ครับ...อื้อออออ "

ทั้งสองจูบกันรับยามเย็นที่พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า...ภาพของคู่รักที่กำลังแสดงความรักด้วยการจูบนั่นช่างเป็นภาพที่น่าหลงไหล...ลูกทั้งสองต่างก็หยุดดูภาพที่งดงามของพ่อกับแม่ที่แสดงความรักให้กันเช่นนี้เสมอ.....ความรักช่างงดงาม....นี่คือสิ่งที่พี่น้องคู่นี้ต่างคิดเช่นเดียวกัน........

" นี่ๆ..ฟูลมูนอะจูบม้าง... "

" ซันชายน์ด้วย.... "

" ได้สิครับ..... "

ความสุข..อยู่ตรงนี้กับผมแล้วครับ แต่ผม...คงไม่อาจวางใจอะไรได้...สิ่งต่างๆที่ผ่านมาทำให้ผมหวาดกลัวและระวัง...ความสุขความสงบเปรียบเสมือนทะเลที่เงียบงันก่อนที่พายุจะมาเยือน.....ผมจึงต้องระวัง...ดูแลลูกๆอย่างใกล้ชิด.........

" ผมรักแม่น้าฮะ..... "

" ซันด้วย.... "

" คร้าบ....แม่ก็รักลูก....... "

~TheEnd~

*********************************************************

https://www.facebook.com/NiyaySdSd

จบกันไปอีกภาคล่ะน้า......ยังไงก็ตามมาอ่านกันที่เฟสนะค้ะ อัพสดทุกวันแน่นอน