ทาสรัก 5

" พี่เราจริงๆนะลัคกี้ คือ..พี่ไม่รู้หรอกว่าทำไมจู่ๆถึงชอบลัคกี้ที่เป็นผู้ชาย แต่...พี่ก็ชอบเราไปแล้ว "

ประโยคสุดท้ายพี่รีเดนพูดออกมาเ
สียงอ่อย ขอบตาผมเริ่มร้อนแล้วล่ะ พี่เค้าไม่ได้โกหกผม ทั้งเสียงความคิดเสียงหัวใจพี่เค้ามันฟ้องผมว่าทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องจริง น้ำตาจู่ๆก็รื่นลงมาอาบหน้าผมอย่าไม่มีการบอดกล่าว พี่รีเดนตกใจมากเช็ดน้ำตาให้ผมใหญ่เลย

" ขอบคุณนะครับพี่ ที่มีความรู้สึกดีๆให้ผม แต่ผมขอเวลาได้มั้ย...... "

" ได้สิ...พี่เข้าใจว่ามันดูเร็วเกินไปสำหรับลัคกี้ พี่จะรอลัคกี้พร้อมนะ ไม่ร้องนะคนดี... "

พี่รีเดนดึงผมเข้าไปกอดอย่างอ่อนโยน มือหนาลูบหัวอย่างปลอบประโลม ผมไม่เข้าใจตัวเอง ผมรักพี่มิคาเอลนะ รักมาก แต่ที่รู้สึกอยู่นี่มันคืออะไร?? ผมร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดนั่นเนิ่นนานจนเสียงออดเวลาเข้าเรียนดังขึ้น พี่รีเดนจึงเดินมาส่งผมที่หน้าห้อง ยิ้มหวานๆแล้วกลับไป

" หายไปนานเลยนะ!!! "

" แองเจิล.... "

" มานี่แป๊ปสิ "

แองเจิลเดินนำออกไปหน้าห้องที่ไม่มีคน อาจารย์มองเราทั้งคู่แต่แองเจิลไม่สนเดินดุ่ยๆออกมาเลย อาจารย์ต้องกลัวแองเจิลอยู่แน่ๆเพราะตอนนี้แองเจิลแผ่รังสีออกมาด้วย!!! ตายแน่ๆแองเจิลโกรธหรอ?

" นายไปไหนมา? "

เสียงถูกข่มให้เป็นปกติ ร่างบางหันหลังให้ผมแล้วพูด ตาเธอต้องแดงฉายอยู่แน่ๆเลย

" ใช่! ดวงตาฉันเป็นสีเลือดอย่างที่ลัคกี้คิดนั่นแหละ แล้วบอกฉันมาว่าหายไปไหนมา!!! "

อึก! ผมกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่ แองเจิลหันกลับมามองผมด้วยตาแดงฉาน
เธอน่ากลัวมากเลยเวลาโกรธเนี่ย!

" ไปกินข้าวกับพี่รีเดนมา แล้วไปนั่งเล่นด้วยกัน "

" แล้วอะไรอีก!!! "

แองเจิลตะคอกผม

" แองเจิล...มันไม่เยอะไปหน่อยหรอ? "

ผมถามอย่างสงสัย สงสัยจริงๆนะ นี่มันเรื่องส่วนตัวของผม และผมจะไปไหนกับใครผมว่าผมไม่จำเป็นต้องรายงานซะละเอียดนะ! อีกอย่าง...เรื่องแค่นี้ทำไมแองเจิลต้องโกรธด้วยล่ะ?

" ใช่สิลัคกี้...นั่นมันเรื่องของนาย ฉันมันไม่มีสิทธิ์ยุ่ง พอนายมีคนอื่นนายก็ลืมฉันงั้นสินะ! หรือว่านายไปทำอะไรกับไอ้หมอนั่นกันแน่ลัคกี้!!! "

" เธอสองคนน่ะ... "

" หุบปากอีแก่!!!! "

ผมมองด้วยตาที่โตที่สุดในชีวิตเลย แองเจิลเธอน่ากลัวไปแล้วนะ!! ผมจับแองเจิลแล้วหายตัวมา ทิ้งละอองลบความทรงจำให้ฟุ้งบริเวณ ไม่อย่างนั้นนี่จะเป็นเรื่องใหญ่ ต้องเดือดร้อนถึงพ่อแม่เราทั้งคู่แน่ๆ

" ปล่อย!!! เพี้ย!!!!!! "

" อึก..! "

พอมาถึงห้องผม แองเจิลก็ตบผมทั้งน้ำตา... หน้าผมหันไปตามแรงตบที่มากมายของเธอ ดวงตาของเธอเศร้าโศกหม่นหมอง...สีม่วงหม่นแสงบ่งบอกอารมณ์ของเธอได้ดี แววตาที่ผมมองเธอก็คงสีม่วงเช่นกัน เธอคิดว่า...เธอเศร้าเป็นคนเดียวหรอ?

" แองเจิล...เธอทำแบบนี้ทำไม เธอเป็นอะไรไปทำไมต้องโกรธกันขนาดนี้ เธอน่าจะดีใจสิ..ที่กี้กำลังจะตัดใจจากพี่มิคาเอล "

" แต่ก็ไม่เห็นต้องจูบ!!!! "

" !!!!!! "

" ซาตานไม่จูบถ้าไม่รัก!!! แล้วนั่นอะไรลัคกี้!! "

" กี้ไม่รู้!! แต่มันจะอะไร แล้วทำไม? แองเจิลโกรธขนาดนี้เพื่ออะไร...นี้หรอคือเหตุผลที่แองเจิลโกรธ จูบ...เท่านั้นน่ะหรือคือสาเหตุ? "

" ใช่!!! "

" ทำไมแองเจิล...นี่มันตัวกี้นะ...... "

" เพราะ....ฮึ้ย!!!! "

" แองเจิล!!!! "

แองเจิลหายตัวไปในอากาส ทิ้งให้ผมคาใจอยู่อย่างนี้...อะไรน่ะแองเจิล ทำไมถึงเป็นอย่างนี้เนี่ย!!! โอ้ย!!! ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วหลับตาลง นี่มันเรื่องอะไร แค่จูบกับคนที่เราไม่รู้ว่าเรารู้สึกยังไงกับเค้า แองเจิลต้องโกรธเราขนาดนี้เลยหรอ? แล้วเชียร์ให้เราเลิกกับพี่มิคาเอลนี่ แล้วนี่อะไรล่ะ น่าจะดีใจสิ...ทีสกายแองเจิลยังสนับสนุนอยากให้เราตัดใจ นี่เรากำลัง...จะตัดใจอยู่นี่ไงทำไมต้องโกรธ?!!!

" โว้ย!!! เรื่องอะไรนักหนาวะ!!! "

ผมสบถออกมาลั่นห้อง อารมณ์คุกกรุ่นมากเลยในตอนนี้ อะไรๆก็ไม่เป็นดั่งที่ใจต้องการ แล้วแต่ละเรื่องที่ประเดประดังเข้ามาแต่ละอย่าง แก้ไขง่ายเย้อะ...!

" เฮ้อออออ กลับไปเรียนดีกว่า! "

" เฮ้อออออ กลับไปเรียนดีกว่า! "

ว่าแล้วก็หายตัวกลับมาที่ห้องเรียน ก็พบแองเจิลนั่งคุยอยู่กับสกายอยู่ก่อนแล้ว ใจร้ายจริงๆแองเจิล ผมสะบัดหน้าหนีจากภาพนั่นแล้วนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง มีเรื่องมากมายให้คิดจริงๆ

ออดเลิกเรียนดังเตือนเมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ผมเก็บข้าวของใส่กระเป๋าอย่างไม่รีบร้อนอะไร เพราะดูท่าต้องกลับคนเดียว ก็แองเจิลเล่นลากสกายออกไปนอกห้องเรียนแล้วล่ะสิ แองเจิล...เธอทำแบบนี้กับกี้ได้ลงคอเลยหรอ เฮ้ออออ นี่เพื่อนและน้องคนเดียวที่ผมมีกำลังจะหายไปแล้วใช่มั้ย ผมฝุบหน้าลงกับโต๊ะเรียน ระบายทุกอย่างที่อัดอั้นด้วยน้ำตา...แม่งชีวิตกูโคตรรันทดเล้ย!!!!!

" ลัคกี้! "

เอ๊ะ!! ผมรีบเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนเรียก พี่รีเดนนี้เอง...มาทำไม?

" พี่รอเราตั้งนาน พอเจอแองเจิลเลยถาม เลยรู้ว่าเราอยู่นี่น่ะ ว่าแต่ลัคกี้เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม? "

พี่รีเดนร่ายยาวให้ผมฟังอย่างละเอียด รู้ใจจังครับ..เหอๆ พี่รีเดนเอื้อมมือมาปัดน้ำตาออกจากหน้าผม เค้ามองผมด้วยความห่วงใย แล้วดึงผมเข้าไปกอด

" เป็นอะไรบอกพี่ได้นะ "

" ผมทะเลาะกับแองเจิลฮะ... "

" ทะเลาะอะไรกัน...บอกพี่ได้มั้ย? "

" คือ...ผมไม่รู้ฮะว่าเค้าโกรธผมเรื่องอะไร "

" เรื่องพี่หรือเปล่า "

" ไม่รู้ฮะ...รู้แค่เค้าโกรธผมมาก "

" อ่า...ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็ดีกันได้ เรากับแองเจิลเป็นพี่น้องกัน โกรธไม่ได้นานหรอก...เชื่อพี่สิ "

" ครับ... "

มือหนาลูบหลังผมแผ่วเบา...ผมรู้สึกดีจังเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดนี้ อบอุ่น ปลอดภัย ผมเอื้อมไปกอดพี่รีเดนตอบ สะอื้นน้อยๆ.....แล้วค่อยๆเงียบลง.........

พี่รีเดนพาผมมาร้านไอศครีมเค้าบอกว่า...มันจะช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้น ผมว่า...คนที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นคือพี่รีเดนมากกว่า พี่เค้าทั้งชวนคุย เล่าเรื่องนั้นนี่ให้ฟัง...จนผมเนี้ยฟังเผลินลืมเรื่องเวลาไปเลย...

.

.

.

ผมหนีสกายขึ้นมาที่ห้องเพราะอารมณ์ตอนนี้ไม่ดีมากๆเลยล่ะ มากจนไม่สามารถระงับได้ต้องปล่อยทั้งหมดออกมาผ่านดวงตาจนมันแดงก่ำเกือบดำอยู่แล้ว ลัคกี้นายไปอยู่ไหน...หรือว่า..ไอ้รีเดนนั่น!!! โอ้ย!โมโหเว้ย! กลับมาเมื่อไหร่กูไม่ไว้มึงแน่ลัคกี้!!!

" ผมขอเข้าไปได้มั้ยฮะ...พี่มิคาเอล "

" ........... "

เสียงสกายดังอยู่หน้าห้องผม ผมยอมรับนะว่า..ผมชอบสกาย ชอบมากเลยทีเดียวเพราะเค้าน่ารัก ไม่วุ่นวายและใสซื่อดี แล้วที่วันนั้นสกายมานอนกับผมทั้งที่เจอกันแป็บเดียวมันเป็นเพราะผมเองแหละ ผมไม่ลวงสกายมา

" พี่ครับ..... "

" สกายกลับไปก่อนได้มั้ย พี่มีเรื่องต้องคิดนิดหน่อย "

" ครับ "

เชื่อฟังดีด้วย! ผมนั่งอยู่ปลายเตียงในห้องมืดดำ ในหัวมีแต่เรื่องลัคกี้...ภาพและความรู้สึกที่ลัคกี้มีต่อรีเดนมันเกินเพื่อน ผมรับไม่ได้ที่เรื่องที่ผมคิดเอาไว้มันจะต้องเกิดขึ้น แม้ผมสัญญากับตัวเอาไว้แล้วว่าจะทิ้งความรู้สึกที่มีต่อลัคกี้...แต่เรื่องนี้ผมรับไม่ได้!!! และผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น!!!

" พี่... "

" แองเจิล? "

แองเจิลโผล่เข้ามาในห้องผมไม่บอกไม่กล่าว พลางเดินมานั่งลงข้างๆผมซบลงที่ไหล่กว้างสำหรับเธอ ผมลูบหัวแองเจิลนิดหน่อย...คงมีเรื่องอะไรแน่ๆ

" ใช่...เค้าทะเลาะกับลัคกี้มา "

" เราเนี่ยนะ? ทะเลาะกับลัคกี้! "

" อืม...เค้างี่เง่าใส่ลัคกี้ เค้าเสียใจ...ฮึก! "

ผมดึงน้องเข้ามากอด...แองเจิลไม่เคยร้องไห้เลย เหมือนกับที่เธอไม่เคยทะเลาะกับลัคกี้เลย มือผมลูบหลังน้องแผ่วๆ ปล่อยให้แองเจิลได้ร้องไห้และระบายสิ่งอัดอั้นเสียใจออกมาผ่านน้ำตาที่เลอค่าสำหรับซาตาน นี่ถ้ามี้รู้ว่าน้องร้องไห้..มี๊คงสะเทือนใจแน่ๆเลย

" เค้ามันแย่..! "

" ไม่เอาหน่า...เรื่องธรรมดา เดี๋ยวก็ดีกัน "

" แต่เค้าทำร้ายความรู้สึกของลัคกี้ "

" พี่รู้... "

แองเจิลร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดผมต่อไป เฮ้อ...เห็นน้องเป็นอย่างนี้ผมก็สะเทือนใจนะ น้ำตาที่ผมไม่คิดว่าจะได้เห็นมันจากแองเจิลรินลดเสื้อผ้าผมเป็นสาย เสียงสะอื้นดังคลออยู่อย่างต่อเนื่องจนกระทั่งเธอหลับคาอกผม นี่เธอร้องไห้นานมากเลยนะ...แล้วดึกป่านนี้ลัคกี้จะกลับมาหรือยัง? ผมเอาร่างของแองเจิลมาวางที่ห้องนอนของเธอ ห่มผ้าให้เรียบร้อย แล้วผมย้ายร่างไปที่ห้องลัคกี้...ยังว่างเปล่า!!! ผมจึงก้าวเดินช้าๆไปที่หน้าบ้านแล้วยืนรอ.....ด้วยอารมณ์สามารถปลิดชีพใครก็ตามที่ผมผ่านหน้าผม!

.

.

.

ผมเดินกับพี่รีเดนจนกระทั่งมาถึงหน้าบ้าน นี่เราเดินมาด้วยกันตั้งแต่ปากทางที่ยาวร่วมกิโล แต่ก็ไม่รู้สึกเลยว่ามันยาวนาน...แต่กลับรู้สึกว่ามันสั้นไปด้วยซ้ำ แป็บๆก็ถึงล่ะ...

" เดี๋ยวเข้าไปข้างในก่อนสิครับ มาดื่มน้ำซักหน่อยแล้วเดี๋ยวผมให้พี่สึจิไปส่ง "

" แต่พี่ไม่อยากรบกวนเรา "

" ไม่รบกวนเลยครับ มาเถอะ.. "

ผมดึงแขนพี่รีเดนให้เข้ามาในบริเวณบ้านที่กว้างขวาง พี่เค้ายิ้มน้อยๆกับความดื้อของผม ผมน่ะยิ้มกว้างส่งไปให้เลยล่ะ! เราเดินจับมือกันเข้ามาจนถึงหน้าประตูเข้าตัวบ้าน พี่...มิคาเอล?!!

" กลับดึกนะลัคกี้! "

" ขอโทษครับ... "

" นั่นใคร? "

" นี่...พี่รีเดนครับ พี่รีเดนนี่พี่มิคาเอล พี่ชายลัคกี้เองครับ "

" สวัสดีครับพี่มิคาเอล..... "

" ......... "

พี่มิคาเอลไม่ตอบแต่มองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ผมเลยดึงมือพี่รีเดนเข้ามาในบ้านตรงเข้าห้องครัว...หาน้ำหาท่าให้พี่รีเดน โดยมีพี่มิคาเอลยืนพิงขอบประตูห้องครัวอยู่ พี่รีเดนคงไม่รู้ตัว

" พี่มิคาเอลน่ากลัวเนอะ.... "

" ครับ.. "

" แต่พี่ชอบบ้านลัคกี้จัง...สวยมากเลยนะเนี่ย "

" ฮะ...ป๊าพี่มิคาเอลกับแม่กี้ช่วยกันแต่งน่ะครับ "

" อ่อ...ช่วยกันแต่งได้สวยมากเลยนะ แอบหลอนเพราะเหล่าซาตานด้านนอกนะเนี่ย "

" ฮ่าๆ..ผมว่าสวยออกนะครับ "

" สวย...แต่ก็น่ากลัวง่ะ "

ผมนั่งข้างๆพี่รีเดนแล้วพูดคุยกันไป ทำเหมือนพี่มิคาเอลไม่มีตัวตนอยู่ที่นี่ เวลาผมคุยกับพี่รีเดนแล้วผมมีความสุขมากเลยล่ะ มากจนลืมไปแล้วว่าหลังจากนี้ผมจะโดนอะไร พี่มิคาเอลต้องโกรธมากแน่ๆแต่ผมก็ไม่เข้าใจนะว่าเค้าจะโกรธผมทำไม? ผมเดินมาส่งพี่รีเดนขึ้นรถโดยมีพี่สึจิเป็นคนขับให้ แล้วหันหลังเข้าบ้านไป...

" มีความสุขเหลือเกินนะ..... "

" มีความสุขเหลือเกินนะ..... "

" ครับ "

ผมตอบปัดๆพี่มิคาเอลที่ยืนกอดอกอยู่ตรงเชิงบันได แล้วเดินเลยขึ้นห้องไป...พอถึงห้องก็อาบน้ำอาบท่าแล้วก็นุ้งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา

" ?!! "

" มานี่ดิ๊... "

ผมส่ายหัวแล้วถอยหลัง ปกติมีเสื้อผ้ายังช่วยอะไรไม่ได้เลย แล้วนี่มีแค่ผ้าเช็ดตัว... พี่มิคาเอลยื่นมือมาทางผมเหมือนเชื้อเชิญ ผมมองมันอย่างหวาดกลัว...กลิ่นอายที่ผมรับรู้ พี่เค้ากำลังโกรธมาก!!

" มานี่! "

" ไม่... "

" กู-สั่ง-ให้-มา-นี่-ไง!!!!!! "

พี่มิคาเอลสั่งย้ำทีละคำ...ดวงตาแดงจนเกือบดำ...บรรยายกาศรอบตัวน่ากลัวเกินกว่าที่ผมจะเยื้องย่างเข้าไปหา ในห้องมาคุจนผมไม่อยากอยู่แล้ว...แต่ก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดี

" พี่จะทำอะไรผม.... "

" มึงน่าจะรู้! "

" แล้วทำไมต้องทำผมด้วย! "

" ........ "

" ผมอะไรผิดอีกล่ะ? "

" มึงไปไหนกับมันมา! "

" ผมไม่จำเป็นต้องบอกพี่!!! "

" กูบอกมึงแล้วใช่มั้ย...ว่าถ้ากูไม่ยอมมึงก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!!!! "

" แต่นี้มันตัวผมนะ ชีวิตผม... "

" มึงเป็นของกู! "

ผมพี่มิคาเอลก็มาปรากฏตรงหน้าผมอย่างเร็ว จนผมมองและตั้งตัวไม่ทัน! พอมาถึง...พี่เค้าก็ฉกชิงริมฝีปากที่สั่นระริกของผมอย่างไว ผมตกใจมากเริ่มดิ้นรน...แต่แล้ว...........

" ฮึ้ย..!!!!! พลั่ว!!!!.......ตึ้ง!!!!! "

" อั๊ก..!!!!!! "

ผมโดนต่อยปลิวกระแทกกำแพงอย่างแรงจนกระอักเลือดสีนิลออกมา แววตาแข็งกร้าวมองผมอย่างโกรธแค้น ร่างซาตานเริ่มเผยโฉม...ปีกสีนิลผงาดกลางหลัง ผิวเริ่มแปลเปลี่ยน...มีเกร็ดสีน้ำตาลขึ้นตามตัว เขาสีแดงแทงขึ้นมาจากศรีสระ เล็บสีเดียวกับเขายาวคม และเขี้ยวที่ยาวจนเลยออกมาจากริมฝีปาก.....ร่างแท้จริงของพี่มิคาเอลช่างยิ่งใหญ่สมกับที่พ่อของเค้าทีพลังมหาศาล กลิ่นไอซาตานคละคลุ้งรุนแรง...แรงกดดันมหาศาลทำให้ผมเริ่มร้องไห้อีกครั้ง.....

" มึง!!มึงจูบกับมัน!!!!!!!!!! "

เสียงทรงพลังคำรามกร้าว...ของในห้องสั่นสะเทือนเพียงเพราะพี่มิคาเอลตะคอก ผมเริ่มลุกขึ้นนั่งหลังจากนอนจุกอยู่ซักพัก พี่เค้าเดินเข้ามาหาแววตาแดงฉาน....

" พะพี่รู้ได้ไง.... "

" นั่นไม่ใช่เรื่องที่กูต้องตอบมึง!!!! "

" อึก!!! ผม...จะ..เจ็บ... "

" กูก็เจ็บ!!! มึงรักมันงั้นสินะ!!! ที่บอกว่ารักกูมึงโกหก!!!!!!!!!!!!!! "

" อ๊าก...!!!!!!!!! "

" กูก็เจ็บ!!! มึงรักมันงั้นสินะ!!! ที่บอกว่ารักกูมึงโกหก!!!!!!!!!!!!!! "

" อ๊าก...!!!!!!!!! "

คอผมโดยแรงมหาศาลจากมือนั่นบีบรัด จนต้องร้องลั่นเพราะเจ็บปวด..มือพี่มิคาเอลเริ่มมีควันขึ้น...ไฟเริ่มพรึ่บพรั่บที่คอผม...

" ผะผมไม่ได้กะโกหก...ผะผมผมรักพี่ อ๊าก!! "

" มึงมันตอแหลเหมือนแม่มึง!!! "

" ยะยะอย่าอั๊ก!!ด่าแม่ผมนะ!!! "

" ปกป้องจังแม่มึงอะ!!!!!!! หึ!!!
มึงจูบมัน...มึงรักมันมากนักใช่มั้ย?.....ลองไม่ได้เจอมันดูซิมึงจะตายมั้ย!!!!!!!!!!! "

" ตึ้ง!!! โอ้ย!!! เจ็บๆผมเจ็บ..!!!! "

พี่มิคาเอลอัดผมเข้ากำแพง..แล้วใส่แก่นกายใหญ่โตเข้ามาทั้งที่ยังอยู่ในร่างซาตาน ผมร้องและดิ้นรน..ผมทรมาน ทรมานจะตายอยู่แล้ว สิ่งที่ขยับเข้าออกร่างในร่างผมมันทำให้ผมเจ็บเหมือนร่างทั้งร่างโดนฉีกกระชากออกจากกัน!! แก่นกายภายในเริ่มขยาย...และ...........

" ม่าย...!!!!!!!!!เอาออกไปเอาออกไปเอาออกไป!!!!อ้าาาาาผมเจ็บผมเจ็บ!!!!!หยุดเภอะได้โปรด...หยุด!!!!ผมเจ็บ!!!! "

เลือดสีดำแห่งรัติกาลรินไหลตามเรียวขายาว...ไม่ขาดสาย แก่นกายนั่นมีเหมือนเกร็ดขึ้นมามันขูดผม...ผมเจ็บเหลือเกิน...ยิ่งขยับรุนแรงยิ่งขูดเลือดยิ่งไหล ผมร้องไห้ดิ้นพล่าน อยากดึงพลังที่มีมาช่วยตัวเอง...แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่คิดเลย ความเจ็บปวดทรมานทำให้ผมไม่มีสมาธิที่จะทำอะไรได้ทั้งนั้น!

มือที่มีไฟท่วมอยู่บีบปากผมแน่นแล้วตามด้วยปากพี่มิคาเอลทาบทับลงมา.... จูบผม....ทำไมต้องจูบ...ถ้าไม่รักผม...ทำไม ดวงตาผมปิดลงแน่นแต่ยังคงมีน้ำตารินไหลไม่ขาดสาย....ภายในปากมีลิ้นที่รุกล้ำช่วงชิงลมหาใจของผม รสจูบที่ดื่มด่ำทำเอาลืมความเจ็บช่วงล่างไปชั่วครู่...ดื่มด่ำกับจูบที่รักอย่างหลงไหล รักใคร่ ต้องการด้วยแรงปรารถนา...แม้พี่จะไม่รักผมแต่ผมรักพี่...ผมรักพี่...แม้สิ่งที่พี่ทำมันจะทำร้ายผมแค่ไหนก็ตาม...

" อ๊าก..!!!! "

เขี้ยวคมยาวกัดลงที่คออย่างแรง ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่โสตประสาท เลือดสีรัติกาลทะลักออกมามากมาย...เจ็บปวดจนพร่าเบลอ...ภายในร่างขยับรุนแรงขึ้นจนตัวสั่นไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้น ความรู้สึกถึงเกร็ดบางอย่างที่ขูดอยู่ภายในมีจำนวนเพิ่มขึ้นและสร้างความเจ็บปวดทรมานร้าวรานให้อย่างมหาศาล ริมฝีปากเผยอร้องคร่ำครวญปานจะขาดใจ ดวงตาหลับสนิท...ตามตัวเต็มไปด้วยรอยเขี้ยวที่ไร้ความปราณีไล่กัดจนเลือดนองพื้น...ร่างกายเริ่มซีด...เพราะเสียเลือดเกินลิมิตตัวเอง.....นิ้วเรียวไล่สัมผัสใบหน้าซาตานอย่างรักใคร่

รักแม้เค้าไม่รัก

รักแม้เค้ารักเกียจ

รักแม้จะถูกทำลาย

รักแม้ถูกเยียบย่ำจนไม่มีชิ้นดี

รัก...แม้ต้องตายด้วยมือเค้าก็ตาม.................

.

.

.

สติเริ่มเรือนราง...ร่างกายด้านชาไร้ซึ่งความรู้สึก....ซาตานที่ถูกความโกรธแค้นชิงชังยังคงกัดกินร่างที่รวยริน
โทสะ......ตัวเดียวที่ทำให้เค้าไม่หยุดและทำลายดวงใจตนเองจนกระทั่ง........ร่างนั้นแหลกเหลว...ไร้สภาพเดิม! น้ำคาวมากมายที่ถูกอัดใส่เข้าไปนับครั้งไม่ถ้วนในค่ำคืนนี้หลั่งออกมาจากช่องทางที่เจิ่งนองไปด้วยเลือด...... ซาตานคืนร่างมุ่งตรงสู่ห้องตนเอง..แต่ไม่วายใช้มีดอาคมปักตรึงมือร่างที่เละเทะเอาไว้กับกำแพง.....

.

.

ลัคกี้...คอเกือบขาดเพราะถูกกัด เนื้อหนังตามตัวแหว่งขาดวิ่นราวกับเสื้อผ้าที่ถูกฉีกกระชาก...ทางรักถูกย่ำยีจนเละรับรู้ได้แม้ไม่เห็น เลือดสีนิลนองบริเวณราวกับน้ำหก... แขนขาหักบิดเบี้ยวผิดรูป เศษซากต่างๆกระจัดกระจายรอบตัว ทั้งลิ้นตนเองและเศษเนื้อที่ถูกมิคาเอลฉีกกระชาก! แม้ร่างแทบไร้รูป...แต่หัวใจยังคงเต้น และเพราะมันยังเต้นเค้าถึงยังเจ็บปวดต่อไป.........

******************************************

https://www.facebook.com/NiyaySdSd

อัพเดตสดๆทุกวันเลยค่า