โลกสีดำ 6

โอราฟนอนอยู่เตียงผ่าตัดอย่างหวั่นๆ หลังจากตรวจสภาพความพร้อมของเขาที่ถูกคิงเตรียมมาให้อย่างดี การดูแลที่ดีเป็นพิเศษนั่น...ก็เพื่อสิ่งนี้... ตอนนี้หมอและพยาบาลต่างก็เตรียมตัวอย่างเต็มที่ เหลือเพียงแค่ดวงตาคู่ใหม่ที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ เข็มที่บรรจุยาสลบอย่างแรงถูกฉีดเข้าเส้นเลือด เพียงไม่ถึงหนึ่งนาทียาก็ออกฤทธิ์พร้อมกับการมาถึงของดวงตาคู่ใหม่

การผ่าตัดเดินหน้าอย่างเคร่งเครียด เพราะต้องแข่งกับเวลา...แต่ที่ดวงตาคู่นี้เพิ่งถูกผ่าตัดออกมาจากผู้บริจาคสดๆ จึงยังคงสภาพได้พอสมควร แต่นานนักก็ใช่ว่าจะดี...เพราะมันจะเสื่อมสภาพลงเรื่อยๆ คณะแพตย์เริ่มเจอปัญหา...เพราะเบ้าที่ถูกเย็บปิดตายมานาน เส้นประสาทต่างๆภายในดวงตาปิดตายไปเสียหมดแล้ว...พวกเค้าจึงต้องทำการกระตุ้น...ด้วยการฉีดยาบางตัวเข้าไป..แล้วจึงทำการผ่าตัด....

ด้านนอกทุกคนต่างลุ้นกับการผ่าตัดครั้งนี้มาก พวกเค่าได้แต่ภาวนาให้มันผ่านพ้นไปได้ด้วยดีทั้งนั้น...แต่ทุกคนต่างตั้งคำถามเดียวกันขึ้นมานั่นคือ....

นี่เป็นดวงตาของใคร?

" คุณแม่ครับ...พี่คิงได้บอกมั้ยครับว่าใครเป็นบริจาคดวงตานี่มา?"
ฟาเซลหันไปถามคุณหญิงริโอร่าที่กุมมืออยู่กับมิริน่าข้างห้องผ่าตัด

" เปล่าจ้ะ...คิงบอกแค่ให้รีบส่งตัวมาผ่าตัดเท่านั้น "
คุณหญิงตอบไปตามความจริง...

ฟาเซลเมื่อรู้อย่างนั้นเค้าก็เลยหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาคิงเพื่อถาม...แต่คิงก็ไม่รับมือถือ...เค้าจึงตัดใจที่จะโทรแล้วหันไปลุ้นกับการผ่าตัดต่อ

5 ชั่วโมง....ผ่านไปอย่างยาวนาน แล้วการรอคอยก็สิ้นสุดเมื่อคุณหมอเดินออกมาจากห้องผ่าตัด

" เป็นไงบ้างครับหมอ? "
ฟาเซลรีบดิ่งเข้าไปถามอย่างไว

" เรียบร้อยแล้วครับ แต่ว่าต้องรอดูอีกทีนะครับว่า...จะมองเห็นได้กี่เปอร์เซ็น เนื่องจากเส้นประสาทเค้าไม่ได้รับการกระตุ้นมานาน..อาจต้องใช่เวลาที่จะมองเห็นได้เต็มร้อยน่ะครับ "
ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ และถอนหายใจอย่างโล่งอก

ทุกคนเดินทางกลับมาที่คฤหาสน์ของคุณหญิงริโอร่าเนื่องจากคุณหมอสั่งห้ามเฝ้า เพราะมันอาจจะเป็นการรบกวนคนไข้ มิริน่ามองฟาเซลที่เอาแต่ยิ้มร่าดีใจด้วยความรู้สึกที่อิจฉานิดๆ เธอมาที่นี่บ่อยแต่ไม่ว่าจะทำอะไรให้ฟาเซล แต่ฟาเซลก็ไม่เคยยิ้มอย่างนั้นกับเธอเลย...ฟาเซลคงรักน้องบุญธรรมคนนี้น่าดู!

' RrrrRrrr!! '
เสียงมือถือฟาเซลดังสนั่น...เค้าจึงหยิบขึ้นมาดู และรีบกดรับทันทีที่เห็นเป็นเบอร์คิง

" ครับพี่... "

( โทรมาหาพี่มีอะไรหรือเปล่า? )
คิงเอ่ยถามน้องเสียงเรียบ

" มีครับ...คือผมสงสัยว่าใครเป็นบริจาคดวงตาหรอครับพี่? "

( อ่อ...เค้าเป็นคนที่บริจาคดวงตานี่เอาไว้น่ะ แล้วเค้าเกิดเสียชีวิต แต่ดวงตาเนี่ยไม่เสียหายอะไรพี่จึงให้หมอจัดการผ่าตัดให้น่ะ "

" อ้อ...ใช้ดวงตาคนตายงั้นหรอครับ "

( ก็ใช่น่ะสิ...มีหมอที่ไหนเค้าควักลูกตาคนเป็นไปเปลี่ยนกัน... )

" ครับ...ผมอยากขอบคุณจัง แต่ก็... "
ฟาเซลเก็บคำนั้นลงคอ

( เอาหน่า...ไม่ต้องคิดมาก แล้วการผ่าตัดเป็นไงบ้าง โอเคมั้ย? )
คิงถือโอกาสถามถึงสิ่งที่เป็นห่วง

" เรียบร้อยครับพี่ ปลอดภัยดี...แต่ต้องดูอาการอีกเป็นระยะๆน่ะครับ "

( อืม...ดีแล้วๆ พี่ฝากเจ้านั่นด้วยล่ะ )

" ครับ... "

( งั้นแค่นี้นะ..พี่มีงาน )

" ครับพี่ "
แล้วฟาเซลก็กดตัดสาย

แล้วเค้าก็นั่งทานอาหารกับแม่และว่าที่ภรียาอย่างเอร็ดอร่อย เพราะสบายใจในหลายเรื่อง...ทั้งเรื่องการผ่าตัด และเรื่องที่โอราฟได้มาอยู่กับตนแล้ว หากแต่ยามมองหน้ามิริน่าเค้าก็อดเศร้าใจไม่ได้ที่ต้องแต่งงานกับเธอ ก็เค้า...ไม่ได้รักเธอนี่นา....แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้นะว่า..มิริน่าเธอเป็นคนดีมาก และสวย...น่ารัก ทั้งคำพูดกิริยามารยาท...มิริน่าช่างดีพร้อมพรรพทุกอย่าง...ยกเว้นก็แต่เขาไม่ได้รักเธอ!

.

.

.

ผ่านไปหลายอาทิตย์ งานแต่งงานของฟาเซลและมิริน่าก็มาถึง ทุกคนต่างมาเข้าร่วมยกเว้นโอราฟที่ยังคงต้องปิดตารอแผลหาดีก่อนแม้จะออกมาจากโรงบาลแล้วก็ตาม และคิงที่ปฏิเสธที่จะมาเนื่องจากติดงาน...ทุกอย่างต่างนำเนินไปอย่างราบรื่นอย่างที่ควรเป็น ฟาเซลเองก็เข้าพิธีแต่งงานนี้อย่างเชยเมยเพราะเค้าไม่รักมิริน่า..แต่เค้าก็กลับใจเต้นแรงยามที่มิริน่าเดินเข้ามาในโบสด้วยชุดเจ้าสาวที่สวยสง่า...เธอช่างเป็นเจ้าสาวที่งดงามจริงๆ

โอราฟ...แม้จะมาอยู่ที่ที่แปลกตา แต่เค้าก็ยังคงนำเนินชีวิตประจำวันเช่นที่เคยเป็น ในความนึกคิดนั้น...เค้าบอกกับตัวเองที่นี่คือห้องของเค้าที่เค้าเคยอยู่ เตียงนี่...คือเตียงของเค้าที่เค้าเคยนอน เค้าทอดสายตาไปที่มุมเดิมที่เคยเป็นหน้าต่างที่ห้องของเค้า...แต่สำหรับที่นี่..มุมนั่นเป็นกำแพงที่มีภาพวาดแขวนอยู่เท่านั้น ดวงตาคู่ที่ได้รับมาพร้อมกับอิสระ...ไม่ได้ทำร่างบางรู้สึกดีเลยซักนิด...เค้าต้องมาอยู่กับฟาเซลที่บอกรักเค้าแต่งานกับคนอื่น มันทำให้เค้ารู้สึกแย่...และการจากมาทำให้เค้ารับรู้หนึ่งสิ่ง นั่นคือ....

เค้าเฝ้ารอคิงกลับมาทุกเย็น

ประสาทสัมผัสที่ยังคงดีเยี่ยมยังคงรอคิงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ยามที่ประตูเปิดออก....เค้าปรารถนาเหลือเกินว่าจะเป็นคิง....แต่สิ่งที่รู้คือ มันไม่ใช่! คนที่เข้ามาไม่ใช่คิง...แต่มักจะเป็นคนอื่น...อย่างฟาเซล คุณหญิงริโอร่า และมีบ้างที่มิริน่าจะเข้ามาหา.....มันทำให้...โอราฟรู้สึกหดหู่อย่างที่ไม่เคยเป็น เค้าเคยเจ็บปวด...เสียใจกับอ้อมกอดนั่น...แต่ตอนนี้เค้าต้องการมันเหลือเกิน!

" อะ...ใจเย็นนะโอราฟ..ค่อยๆลืมตานะ..... "
ฟาเซลแกะผ้าพันแผลแล้วบอกกับโอราฟที่กำลังจะลืมตามองโลกภายนอกหลังจากที่เค้าไม่ได้เห็นมันมาเนิ่นนาน

เปลือกตาอันแสนหนักอึ้งค่อยๆลืมตารับแสงแดดของดวงตะวันช้าๆ เมื่อแสงเข้ามาเพียงนิดเค้าก็ต้องหรี่ตาลงเหนื่องจากแสบตามาก...แล้วร่างก็ค่อยๆปรับสภาพจนกระทั่งมองทุกอย่างได้อย่างชัดเจนราวกับปาฏิหาร ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มบางๆให้คนตรงหน้า...ที่แม้ว่าไม่แนะนำตัวเค้าก็พอรู้ดีว่า...ใครเป็นใคร

ชายผมยาวสีทอง ดวงตาสีฟ้าสดใส...คงเป็นฟาเซล หญิงสาวผมสีทองรวบขึ้น ดวงตาสีฟ้าไม่ต่างจากฟาเซลและใบหน้าที่ส่อถึงอายุที่มากพอสมควร...แต่ก็ยังคงซึ่งความสวย คงเป็น..คุณหญิงริโอร่า และหญิงสาวผมยาวหยักศกสีดำขลับ..ดวงตาสีเดียวกับเส้นผมที่สวยสลวย...คงเป็นมิริน่า ภรรยาของฟาเซล

" เป็นไงบ้าง...มองชัดมั้ย เบลอๆหรือเปล่า "
ฟาเซลรีบเข้ามาถามหลังโอราฟไล่มองหน้าทุกคนซักพัก

" ครับ...ชัด "
โอราฟพยักหน้าพร้อมเอ่ยตอบสุภาพ

ทุกคนในบ้านต่างดีอกดีใจที่ร่างบางมองเห็นเป็นปกติ...โดยเฉพาะฟาเซลที่โผเข้ากอดแน่น....มันช่างวิเศษเหลือเกิน..ที่โอราฟได้เห็นแสงตะวันอีกครั้ง ทั้งบ้านฉลองให้กับดวงตาใหม่ดันอย่างคึกครื้น...ต่างจากบางที่ดูซึมไป เพราะ...ที่นี่ไม่ใช่บ้านตน...ไม่ใช่ที่ๆตนเองเคยอยู่...ความไม่คุ้นชินทำให้โอราฟรู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะอยู่ต่อ..แต่จะกลับยังไง...ในเมื่อคิงไล่เค้ามาอย่างนี้

" เป็นอะไรหรอ...ไม่สนุกหรอ หรืออาหารไม่อร่อย? "
โอราฟถามอย่างเป็นห่วง

" ผม...คิดถึงพ่อแม่ "
โอราฟตอบพลางมองตาคู่สวยของฟาเซล...ใช่เค้าคิดถึงพวกท่าน คิดถึงบ้าน...และคิดถึงคิง!

" จะกลับไปเยี่ยมพวกท่านมั้ยล่ะ? "
ฟาเซลเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

" ได้หรอครับ? "

" ได้สิ...เดี๋ยวเรากลับไปเยี่ยมพวกท่านกันนะ "

" ครับ... "
ร่างบางรับคำด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

แล้วรับประทานอาหารต่อ เค้าดูมีความสุขขึ้นมามากเมื่อจะได้กลับบ้าน...ได้เห็นหน้าพ่อ หน้าแม่อีกครั้ง และ...คิงคือผู้ชายที่เค้าอยากเจอ...มากที่สุด!

ผ่านไปสามวัน...ก็ถึงเวลาที่โอราฟจะได้เดินทางกลับสู่บ้านตนเอง เค้าตื่นเต้นมาก..ใบหน้าถูกแระดับประดาด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา...รอบทางการเดินทางเรียกสายตาจากเค้าอยู่ตลอด โอราฟตื่นเต้นกับหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่เคยเห็นหรือไม่ได้เห็นนาน...

" แม่ครับ!! "
โอราฟตะโกนเรียกแม่ทันทีที่ถึงบ้าน

แล้วพ่อแม่ลูกก็กอดกันกลมด้วยความปรีย์ติยินดีที่ลูกชายได้มองเห็นอีกครั้ง...โอราฟมองหน้าพ่อแม่ตัวเองด้วยน้ำตาที่นองหน้า...มากมายความรู้สึกตีตื้นขึ้นมา เค้ารู้สึกโดดเดี่ยวตลอดตั้งแต่ดวงตาถูกพรากไป แต่วันนี้...เค้าไม่โดดเดี่ยวอีกแล้ว...ไม่อีกแล้ว!

" พี่คิงล่ะครับ...? "
ฟาเซลเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นพี่ชายตนเอง

" เอ่อ...คือเค้า..ย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วน่ะจ้ะ "
แม่โอราฟตอบ....

" อ่าว..ย้ายไปไหนล่ะครับ? "

" ไม่รู้ค่ะ... "
หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบไหว การเจอคิงคืออีกอย่างที่เค้าปรารถนา

" ผมขอไปดูที่ห้องหน่อยได้มั้ยครับ "
โอราฟขออนุญาตขึ้นไปที่ห้องของตน อาจเพราะมันคือสถานที่ที่เค้าอยู่กับคิง...ตลอดเกือบเก้าปี่ที่ผ่านมา

เมื่อแม่พยักหน้า..โอราฟก็เดินขึ้นไปข้างบนทันที ซึ่งฟาเซลก็ไม่ได้ห้ามอะไร...คงเพราะอยากปล่อยให้โอราฟที่กำลังคิดถึงสิ่งเก่าๆอยู่ได้ซึมซับกับสิ่งที่เค้าคิดถึง...ให้นานเท่าที่ร่างบางต้องการ

เมื่อมาถึง...โอราฟก็พลักประตูเข้าไปเบาๆ แล้วกลิ่นเก่าๆที่คุ้นเคยก็ลอยมาเตะจมูก...ทำเอาน้ำตาร่วงลงกระทบพื้น...แต่ก่อนที่เค้าจะได้นึกหรือคิดอะไร ดวงตาก็ดันไปสดุดกับร่างที่นอนอยู่บรเตียงหลังใหญ่...เค้าเดินเข้าไปใกล้ๆ...แล้วทั้งโลกก็หยุดหมุน??

" คิง..... "

*******************************************

https://www.facebook.com/NiyaySdSd

มาเจอะมาเจอกันได้น้า.....