แค้นรัก 4

เช้านี้ร่างบางมีสภาพที่ดูดีขึ้นมามากเลยทีเดียว หลังจากที่ได้กินอะไรบ้างและได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่ม ไม่ผวาหวาดเหมือนหลายๆคืนก่อน อาจเป็นเพราะมีวินคอยนอนกอดอยู่ทั้งคืนก็ได้ วินตื่นก่อนเจที่ยังคงนอนหลับไหลอยู่ในที่แสนหวาน เค้าลุกไปอาบน้ำอาบท่าแล้วแต่งตังออกมานั่งเฝ้าร่างบางต่อจนกระทั้งตื่น

" ตื่อนแล้วหรอ? "

" อ่า...ครับ "

" ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วลงไปกินข้าวข้างล่าง เร็วๆล่ะฉันจะรอ "

" ครับ "

เจรีบรับคำแล้วมองวินที่เดินออกจากห้องไป ถึงตอนนี้เจจะอุ่นใจขึ้นมาบ้างแล้วที่ร่างสูงไม่ได้ทำร้ายเค้าอย่างที่กลัว แต่ก็อดที่จะระแวงอยู่ไม่ได้ เพราะสิ่งที่ผ่านมาวินทำเค้าไว้ร้ายกาจเลยทีเดียว เจพยุงตัวเองที่ยังมีเรี่ยวแรงๆไม่มากไปอาบน้ำ ซึ่งในนั้นมีของที่จำเป็นต้องใช้เตรียมพร้อมเอาไว้ให้ร่างบางอย่างครบครันเลย เจอดที่จะยิ้มกับตัวเองไม่ได้เมื่อรู้สึกว่าวินก็ใจดีอยู่เหมือนกัน

ไม่นานนักที่ร่างบางทำธุระส่วนตัวจนเสร็จเค้าก็รีบลงไปหาวินที่นั่งเค้าอยู่ด้านล่าง เจแอบหวั่นอยู่เหมือนกันว่าเค้าจะอาบนานไปหรือเปล่า เพราะถ้านานกลัวว่าวินจะโกรธอีก แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่คิดที่คิด เมื่อลงมาแล้ววินยังคงนั่งเล่นมือถืออยู่โต๊ะแล้วยังไม่มีอาหารมาเสิฟเลย

" เร็วดี...... "

" ครับ "

เดินไปนั่งตรงข้ามกับวินพลางมองตักตัวเอง เพราะก็ยังไม่กล้ามองหน้าวินอยู่ดี วินมองเจแล้วก็ยิ้มน้อยๆเพราะรู้สึกว่าร่างบางน่ารักเหมือนกัน กับไอท่าทางหงิมๆเหมือนลูกหมาเนี่ยไม่เคยเจอใครที่เป็นอย่างนี้เลยจริงๆ แล้วอาหารมากมายก็ส่งกลิ่นหอมฉุยเข้ามาจนร่างบางต้องไปทางต้นตอ แล้วก็กลืนน้ำลายลงคอกับอาหารที่น่ากินทั้งนั้นเลย พอจิตใจเริ่มดีขึ้นร่างกายเลยเริ่มเรียกร้องสิ่งที่ขาดหายไป วินมองเจขำๆ นี่เค้ามองข้ามความน่ารักนี่ของไอ้ตัวเล็กนี่ไปได้ยังไงกันนะ หรือเราจะไม่เคยได้มองมันเลยด้วยซ้ำ

" เก็บอาการหน่อย "

วินแอบแหย่ร่างบางเล่น ทำเอาร่างบางหน้าแดงเพราะอายไปเลย แล้วอาหารก็ถูดจัดเรียงอย่างน่ากิน

" จะกินก็กินเลย......ไม่ต้องเอาแต่มองตักตัวเองอย่างนั่นหรอก เพราะมันทำให้นายอิ่มไม่ได้!! "

" คะ....ครับ "

วินเผลอขึ้นเสียงใส่ร่างบางอีกแล้ว ทำเอาเจน้ำตาหน่วงอีกครั้ง เค้าเอื้อมมือที่สั่นน้อยๆไปจับช้อนขึ้นมาตักข้าว ไอความอยากอาหารก่อนหน้านี้เริ่มหายไปและเริ่มกินอะไรไม่ค่อยลง วินส่ายหัวเบาๆเพราะลืมตัวแท้ๆเลย หงอหนักเลยทีนี้ ร่างสูงเลยตักนั่นตักนี่ใส่จานเจเต็มไปหมด

" กินให้หมด! "

เจพยักหน้าหงึกๆ พลางคิดในใจว่าจะกินหมดได้ยัง ก็กับข้าวเต็มจานไปหมดเลยแบบนี้ ไอจะขัดก็ทำไมได้อีก

" เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย! "

" กูรู้มึงจะพูดอะไร หุบปากไปเลยไอ้เวร!!! "

" เหี้ย!! กูไปรอที่ห้องนะเว้ย! "

" เออๆเดี๋ยวกูตามไปล่ะกัน "

พลเดินเข้ามาในบ้านวินก็เห็นเพื่อนตัวเองนั่งกินข้าวอยู่กับไอ้เศษสวะนั่น พลเกือบหลุดปากพูจาหยาบคายใส่ร่างบางแต่ดีที่วินรู้นิสัยเพื่อนตัวเองดีจึงรับห้ามเอาไว้ก่อน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องห่วงความรู้สึกไอเตี้ยนี่ทำไมเหมือนกัน แต่ดันห่วงไปซะแล้วสิ วินรีบกินข้าวให้เสร็จกะว่าจะรีบไปหาไอ้พลแต่ก็เหลือบเห็นร่างบางเริ่มกินช้างลง จึงนั่งอยู่ต่อเพราะกลัวเจจจะกินไม่หมด

" ถ้ากินไม่หมดเตรียมใจได้เลย!!! "

อดที่จะขู่ออกไปไม่ได้อยู่ดี แต่ถ้าขู่แล้วเจยอมทำตามที่เค้าสั่งมันก็เป็นเรื่องนี้ล่ะนะ ดีต่อร่างกายของเจเองนั่นแหละ เจพยายามฝืนกินทั้งๆที่ไม่ไหวแล้ว แต่ก็ไม่กล้าบอกวินที่เอาแต่นั่งจ้องเค้าอยู่ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่วินหยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้วจะจุดสูบแต่แล้วจู่ๆก็เก็บใสกระเป๋าลงไปซะงั้น เจเลยได้แต่มองงงๆ

" เดี๋ยวไปรอกูที่สวนที่กูพาไปเมื่อวานนะ ถ้ากูไปไม่เจอ....มึงรู้นะต้องเจอกับอะไร!! "

" ครับ....ผมรู้ "

วินเดินจากไปเมื่อเห็นเจกินข้าวจนหมด เขามุ่งหน้าไปที่ห้องนั่งเล่นที่พลรออยู่ เมื่อเข้าไปก็เห็นพลนั่งสูบบุหรี่อยู่เงียบๆ

" มีอะไรมึง มาหากูแต่เช้าเลย "

" เรื่องของกูเอาไว้ก่อน เอาเรื่องของมึงก่อนเลย "

" อะไร! "

" มึงจะเก็บไอ้เด็กนั่นไว้ทำไมวะ กูบอกว่าสกปรกให้เอาไปทิ้งไง "

" พอเลยๆ "

" ทำไมวะ มึงทำเพื่ออะไร "

" กูรู้สึกผิด....... "

" ห้ะ!!! มึงเนี่ยนะรู้สึกผิด! ตลกแล้วมึง "

" กูพูดเรื่องจริง กูทำร้ายเค้าเยอะแล้ว อย่างน้อยให้เรื่องคลิปมันซาก่อนกูปล่อยมันไปแน่ "

" อีกนานสินะ "

" ไม่รู้........ว่าแต่เรื่องของมึงล่ะ "

" อ้อ เออ....กูจะบอกว่าพวกแม่งปลอดภัยดีแล้วนะ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล แต่.... "

" แต่อะไรมึง.. "

" จินเสียสติไปแล้ววะ บ้าไปเลย......... "

" หรอ "

วินเดินไปนั่งตรงข้ามกับพลพลางนึกถึงหน้าอดีตแฟนสาวที่ตัวเองรัก แต่พอรู้เรื่องนี้เค้ากลับไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ ยังแอบสะใจอยู่น้อยๆด้วย

" ส่วนไอ้แทน เกือบตายแหนะ เพราะมึงเลย! "

" อ่าว...มาโทษกูอีก "

" รู้ป่ะ ไอ้ตัวเหี้ยที่มึงใส่เข้าไปในตัวมันอะ ตอนมันถูกหามส่งโรงบาลตัวเหี้ยนั่นยังไม่ตายเลย! หมดนี่วุ่นวายกันกันใหญ่ "

" เหอๆ... "

" ไม่รู้สึกอะไรหรอวะ "

" รู้กสึก.....สะใจวะ "

" ฮ่าๆ มึงนี่โรคจิตใช่เล่นนะ "

" เรื่องของกูหน่า "

แล้วทั้งคู่ก็คุยนั่นคุยนี่กันไปตามประสา แต่ก็คุยกันนานมากจนร่างบางของเจที่ออกมาตากแดดตากลมอยู่ข้างนอกเริ่มจะรู้สึกไม่ค่อยดีแล้ว ร่างกายก็ไม่ดีขึ้นสักเท่าไหร่ด้วย แต่ก็ทนนั่งรอร่างสูงอยู่ที่โต๊ะไม้กลางแจ้งต่อไป อยากจะฝุบหลับไปก็ไม่กล้ากลัวว่าถ้าวินมาเห็นเค้าหลับจะโกรธ ตอนนี้เจคิดแต่ว่าจะไม่ทำอะไรให้ร่างสูงโกรธ และพอคิดว่าร่างสูงโกรธแล้วได้ทำอะไรกับเค้าบ้าง เค้าก็เริ่มร้องไห้และคลั่งอีกครั้ง เจมุดลงไปใต้โต๊ะที่นั่งอยู่และพร่ำเพ้อราวกับคนเสียสติ จนแม่บ้านเห็นเข้าแล้วรีบไปตามผู้เป็นนายมาดู

วินรีบออกมาดูโดยที่พลขอตัวกลับไปก่อน เพราะอยากไปทำอะไรๆต่อ ร่างสูงพอเห็นเจมีอาการแบบเดิมก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ถึงแม้ว่าเจนั่นจะพอเยียวยาจิตใจได้ แต่คงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

" เจ....... "

" ไม่ไม่ไม่!!!ออกไปอย่าทำผมผมกลัวอย่าทำผมอีกผมขอโทษผมกลัวแล้ว!!! ปล่อยผมเถอะอย่าทำผมเลยฮื่อออออออออออฮือออออออออออ อย่าทำผม........... "

เจยกมือไหว้ร่างสูงเป็นพัลวัน วินพยายามเข้าไปรั้งตัวเจออกมาจากใต้โต๊ะแต่ก็ทำได้ยากมากจนร่างบางบางเริ่มช้ำเพราะการฉุดกระชากของวินอีกครั้ง เมื่ออกมาได้วินก็ใช้วิธีเดิมปลอมร่างบางเค้าต้องลูบหัวร่างบางร่วมชั่วโมงกว่าร่างบางจะสงบและหลับไป

" ฉันจะทำยังไงให้นายหายจากอาการบ้าๆนี่นะ! "

" ตามกูมามีอะไร? "

" กูจะเรียกมึบออกมานี่ เดี๋ยวนี้ต้องมีอะไรด้วยหรอวะ? "

" ไม่เปล่า.... "

" เออๆ ว่าแต่เด็กนั่นเป็นไงบ้างล่ะ "

" ร่างกายก็ดีขึ้นมาบ้าง แต่จิตใจคงอีกนาน "

" อือ...ก็คงงั้น "

" ว่าแต่มึงเถอะ เปลี่ยนรสนิยมแล้วหรอวะ ถึงมาบาร์เกย์ "

" เค้าเรียกเปลี่ยนบรรยากาศเว้ย!! "

" เปลี่ยนไปมากโขเลยนะเพื่อน "

" อืม กูก็ว่างั้น "

วินและพลนั่งสนทนากันอยู่ในบาร์เกย์ซึ่งโดยปกติแล้วพวกเค้าจะเข้าผับบาร์ธรรมดา ทั้งสองนั่งทองนั้นมองนี่ก่อนจะเล็งหนุ่มน่าใสมานั่งเล่นด้วย พลดูจะสนุกที่หนุ่มน้อยมานั่งเล่นด้วยต่างจากวินที่กลับรู้สึกแหยงๆซะงั้น

พลเมื่ออารมณ์ถูกปลุกปั่นจากหนุ่มน้อยข้างกายนานเข้า ก็ขอแยกกับวินแล้วไปต่อที่ห้อง วินจึงได้แต่มองตามเพื่อนตัวเองพลางส่ายหัวน้อยๆ แอบสงสารเด็กนั่น น่าสงส๊านน่าสงสาน...! หึๆ

" จะไปไหนล่ะฮะ "

" กลับ!!! "

" เอ๋?? จะกลับแล้วหรอครับ??? "

" เออกูจะกลับล่ะ!! "

เมื่อพลเดินจนลับสายตาไป วินเลยขี้เกียจอยู่ต่อแม้ร่างอ้อนแอ้นข้างกายจะอยากขึ้นเตียงด้วยแค่ไหนก็ตาม แต่เค้ากลับรู้สึกไม่ชอบเสียอย่างนั้น วินจึงเดินจากออกมาทิ้งอีกคนไว้ที่เดิมด้วยควางุนงง

" โอ้ยยยย ผมเจ็บนะฮะ!!! "

" ฮ่าๆ!!! "

พลกระแทกใส่คู่ขาของคืนนี้ทันทีเมื่อถึงห้อง เขาไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ทำอะไรมาถึงพลก็กระชากเสื้อผ้าช่วงล่างของอีกฝ่ายออกจนมันขาด และใส่เข้าไปรวดเดียวเลย ทางนั้นคับแน่นมากเพราะยังไม่มีการเตรียมความพร้อมของร่างกายเลย จู่ๆก็ลูกลุกล้ำเข้ามาเสียอย่างนั้น แม้จะผ่านชายมามากมายแต่ทางนั้นเจออย่างนี้ก็ฉีกขาดเบือดอาบเช่นกัน

พลพอเห็นเลือดเข้าหน่อยก็คึกหนัก เค้าจึงไล่กัดอีกฝ่ายจนห้องเลือดไปหมด มันไม่ได้ห้อเลือดแบบจะบแต่ดันห้อเลือดจนเป็นรอยฟันเต็มตัวไปหมด เด็กหนุ่มร้องไห้เพราะเจ็บไปทั่วตัวเลยทีเดียว ไม่คิดว่าจะโชคร้ายเจอแขกแบบนี้เข้า ซวยจริงๆ พลไม่สนน้ำตานั่นแล้วสอดนิ้วตัวเองเข้าที่ช่องทางนั้นอีกทั้งๆที่มีท่อนเอ็นตัวเองอยู่ เหมือนต้องการให้มันแน่นมากกว่านี้ แล้วอีกมือนั้นก็เลื่อนกำแก่นกายอีกอันอย่างแรง แล้วรูดขึ้นลงแรงมากจนมันแทบถลอก แล้วพอแก่นกายเสร็จหลั่งรินน้ำขาวขุ่นออกมา พลก็กวาดน้ำเหล่านั้นใส่ปากที่เป็นเจ้าของมัน แล้วนิ้วเข้าไปเล่นในโพรงปาก สอดเข้าไปเสียงลึกถึงคอ เมื่อร่างบางมีอาการทุรนทุรายพลยิ่งชอบใจใหญ่ เค้าอัดใส่เข้าไม่มียั้ง มีแต่แรงขึ้นแรงขึ้นทุกขณะ จนในที่สุดพลก็ถึงที่หมายจนได้ และแม้เค้าจะเหนื่อยแต่เค้าก็ไม่ทิ้งตัวลงไปนอนข้างเด็กหนุ่ม แต่เลือกเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวออกมาโยนเงินให้แล้วจากไป

วินกลับมาถึงบ้านเวลานี้ดึกมากแล้วล่ะ เค้าเข้ามานั่งที่เตียงด้านข้างๆร่างบางที่ยังหลับไหลอยู่ ใบหน้าหวานมีคราบน้ำตาแห้งติดอยู่ด้วย วินก้อมลงไปเลียคราบน้ำตาที่ใบหน้าหวานของหนุ่มน้อย แล้วอะไรๆก็เริามเตลิดเมื่อเค้าไม่ได้แค่เลียคราบน้ำตา แต่เริ่มมาบดขยี้ริมฝีปากของเจที่ซีดเซียวได้มีสีขึ้นมา มือหนากร้านก็ลูบไล้ทั่วตัวพลางปลดอาภรณ์ที่ปกปิดร่างกายออกด้วย ร่างบางที่ถูกจูบที่แสนร้อนแรงรุมเร้าเริ่มครางอื้ออึงเพราะอากาศไม่เพียงพอต่อการหายใจเสียแล้ว วินจึงเลื่อนริมฝีปากตนเองไปที่คอระหงส์แทนเพราะไม่อยากให้เจตื่น รอยสีกุหลาบถูกร่างสูงสร้างขึ้นมาประดับประดาที่คอและช่วงอกแลดูต่ำลงทุกนาที เจสะดุ้งเฮือกๆ ร่างกายตอบสนองแม้ว่าตัวเองนั้นยังคงอยู่ในห้วงแห่งความฝัน แต่ความรู้สึกที่ร่างสูงปลุกปั่นนั้นทำร่างกายต้องกานและตอบสนองกลับไป

แก่นกายเล็กตั้งชันสั่นระริก ร่างสูงจึงเอาปากตัวครอบครองมอบความอบอุ่นให้กับมัน และเพียงไม่นานแก่นกายนั้นก็ทนความเร่าร้อนของปากร่างสูงไม่ไหวจึงต้องระเบิดออกมา ร่างสูงกลืนน้ำที่มีรสชาติเฝื่อนๆนั่นลงคออย่างไม่นึกรังเกียจ เค้าเดินไปหยิบเจลมาเพื่อเตรียมทางด้านหลังให้ร่างบางที่หลับอยู่ เพราะไม่อยากให้เจเจ็บนัก นิ้วที่ถูกสอดเข้าไปรับเอาแรงตลอดรัดของร่างบางเสียจนร่างสูงทนไม่ไหว ต้องหันชโลมเจลใส่ของตัวเองแล้วค่อยๆกดมันลงไป

ความคับเจ็บปวดแล่นปรี๊ดทำเอาร่างบางสดุ้งตื่น และเริ่มร้องไห้เห็นภาพตรงหน้าตัวเอง เค้ากำลังจะพูดของขอร่องแต่วินเอามือหนามาปิดปากเจเอาไว้ แล้วกระแทกเข้าออกมัวเมาได้รสกามาที่ร่างบางได้มอบให้กับเค้า มันเป็นรสชาติที่ไม่มีใครเหมือนและไม่มีเคยมอบสิ่งนี้ให้เค้าได้ เมื่อความโกรธเกลียดได้หายไปวินกลับต้องการร่างบางนี้มากกว่าเดิมเป็นไหนๆ ไม่ได้ต้องการทำให้เจ็บแต่กลับการให้มาปรนเปรอให้เขา

เจนอนดิ้นพล่านทั้งเจ็บและเสียวซ่านผสมปนเปกันไปจนร่างบางแยกไม่ออกว่าเค้ารู้สึกอย่างไรกันแน่ เจปิเเปลือกตาตัวเองลงแล้วจำนอมต่อเหตุการณ์ตรงหน้าเมื่อร่างสูงปล่อยมือออกจากปากร่างบางแล้วไปรั้งเอวคอดตามด้วยการกระแทกชุดใหญ่ที่ทำให้ร่างบางครางลั่นร้องไห้และพูดอะไรไม่เป็นภ่ษาเลยที่เดียว แล้ววินก็กระแทกหนักๆอีกสองสามครั้งเจก็รับรู้ถึงอะไรอุ่นๆเข้ามาในตัว และสิ่งนั้นมันทำเค้าเสียวจี๊ด..จนต้องปล่อยออกมาบ้าง เจหอบหายใจหนักๆก้อนจะปิดเปลือกตาตัวเองลงและหลับไปอีกครั้ง

วินมองร่างบางที่จมดิ่งสู่ห้วงนิทราด้วยความรู้สึกที่เริ่มจะเปลี่ยนไป เซ็กส์ครั้งนี้ไม่ได้ทำเค้าได้ระบายความใคร่เท่านั้น แต่เค้ายังรู้สึกดีและอบอุ่นที่ได้มีอะไรกับร่างบาง เค้าลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าของตนเองและเจไปใส่ตระกร้าแล้วห่มผ้าให้ร่างบางก่อนจะเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำแล้วออกมานอนเคียงข้างเจ ริมฝีปากหน้าจรดที่หน้าผากขาวชื้นเหงื่อ

" ฝันดี.... "

" ฮึกฮื่อออออฮืออออ!!! "

เสียงร้องห่มร้องไห้ดังอยู่ทั่วบริเวรห้อง เจ้าของเสียงนั้นก็คือเจนั่นเอง เค้าตื่นมาก็แทบคลั่งเรื่องเมื่อคืนทำเอาดค้ากลัวจับใจขึ้นมาอีกครั้ง แม้ว่าเมื่อคืนนั้นจะได้รุนแรงอะไร แต่คนที่เจอเรื่องที่โหดร้ายมามากมายอย่างเจ มันกลับเป็นเรื่องที่ทำร้ายจิตใจและปลุกความหวาดกลัวขึ้นมา ทำให้เจหมกตัวที่เปล่าเปลือยอยู่ในห้องน้ำ แต่เสียงร้องไห้ก็ยังคงดังอยู่ดี ทำร่างสูงต้องตื่นขึ้นมาอย่าหงุดหงิด

เค้าพยายามฟังเสียงว่ามาจากที่ไหนก่อนจะตรงไปที่ห้องน้ำแล้วถีบประตูเข้าไปอย่างแรง จนประตูไปพังและล้มลงกระแทกร่างบางที่นั่งร้องไห้อยู่ด้านใน คราวนี้วินไม่ได้สนแล้วว่าร่างบางจะเป็นยังไงจะร้องไห้หนักแค่ไหน แต่ตอนนี้ต้องการให้เงียบเท่านั้น วินเดินไปกระชากและลากร่างเจออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะโยนไปที่เตียงอย่างแรงจนร่างบางจุกพูดอะไรไม่ออก

" เงียบเดี๋ยวนี้!!!! "

" ฮึกฮื่ออออ อย่าทำผมเลยอย่าทำผม "

" กูสั่งให้เงียบ ถ้ามึงไม่เงียบกูจะกระทืบมึงเดี๋ยวนี้!!!!! "

แม้จะขู่รุนแรงและน่ากลัวแต่เจก็ยังไม่หยุดร้องไห้ วินจึงตรงเข้าไปกระชากร่างบางแล้วตบไปที่หน้าเจอย่างแรง ร่างบางล้มลงไปกองกับพื้นปากบางมีเลือดไหลซึมออกมา เจร้องไห้และเอามือจับหน้าตัวเองอย่างเจ็บปวด

" เหี้ยเอ้ย!!! จะร้องหาสวรรค์วิมานอะไรนักหนาห้ะ!!!!!!!! "

" โอ้ยยย ผมเจ็บ..!!!!!!!! "

วินคำรามใส่เจลั่น ตามด้วยฝ่าเท้าประเคนให้ร่างบางไม่มียั้งเลยแม้แต่นิดเดียว ทำให้ร่างบางที่บอบช้ำอยู่แล้วนั้นมีลมหายใจรวยรินลงทุกที

" ยะอย่าทำผมเลย..ฮืออออผมกลัวแล้วผมกลัว "

" ถ้ามึงไม่หยุดร้องกูจะทำมากกว่านี้อีก เอามั้ย!!!!!!! "

เจส่ายหัวระรัวผมเผ้ากระจัดกระจาย แต่ก็ยังร้องไห้อยู่ดี ร่างสูงไม่เข้าใจว่าจะร้องหาอะไรของมันนักหนา

" ได้ๆ มึงไม่หยุดได้.... "

วินเดินไปหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนที่ชอบทรมานคนอย่างพลมา

( ไม่อะกูไม่ไป )

" มึงแพ้กูคราวที่แล้วลืมแล้วหรอ? "

( เฮ้อออ เออวะ เออๆเดี๋ยวกูไปเดี๋ยวนี้แหละ )

พลตอบเสียงเหนือยๆเพราะขี้เกียจยังนอนไม่เต็มอิ่มเลย จะมาหาเป๊าะมึงหรือไงว้า

เพียงไม่นานพลก็มาถึงบ้านของวิน เค้าทอดมองร่างบางที่นั้งร้องไห้และพร่ำเพ้ออย่างบ้าคลั่ง แล้วหันไปมองเพื่อนตัวเองที่สูบบุหรี่มองร่างบางอยู่ที่ปลายเตียง

" เรียกกูมาเพื่อ? "

" ให้มึงเล่นตามใจไง "

" มึงก็ทำได้นี่หว่า... "

" กูอยากดูฝีมือมึงอะ "

" ได้ๆ ฮ้าววว ง่วงสัส! "

พลหาววอดๆแล้วบ่นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะมองหาอุปกรณ์ทรมานแต่ก็ไม่มี เค้าเลยเดินออกไปด้านนอก เจมองตามอย่างผวาต่างจากร่างสูงที่นั่งอย่างอารมณ์ดี ไม่นานนักพลก็เดินเข้ามาพร้อมถังน้ำใบหนึ่งแล้วมีดอีกหนึ่งเล่ม

" เฮ้ยๆ มีดเลยหรอวะ!! "

" เปล่า "

พลตแอบปัดๆแล้วถอดเข็มขัดหนังออกมาพลางใช้มีดตัดมัน ไม่นานเข็มขัดหนังก็ขาดเป็นริ่วๆ ซึ่งเป็นแส้อย่างดีเลยทีเดียว ร่างบางมองน้ำตาล่นออกมาอย่างท่วมท้นร่างกายสั่นเทา พยามยามยันตัวหนีซึ่งพลก็ไม่ดึงเอาไว้แต่ปล่อยให้ดิ้นรนไป เค้าแส้จุ่มลงไปในถังแล้ววาดแส้ลงบนตัวเจ

" โอ้ยยยยยยย!!!!!!!!! ผมเจ็บ!!!!!!! "

" เรื่องของมึงสิ! "

พลเอาแส้จุ่มในถังน้ำแล้วฟาดลงไปอีก เพียงแค่สองทีเท่านั้น ร่างบางก็เนื้อแตกเลือดอาบทั่วตัว แล้วพลก็ทำแบบเดิมก่อนฟาดไปที่ร่างบางอีก การที่พลเอาแส้จุ่มในถังน้ำนั่นทำให้ร่างบางเต็บกว่าการโดนแส้ธรรมดาหลายเท่าตัวเลยทีเดียว เพราะถังน้ำนั่นคือถังน้ำเกลือ!!!

เจดิ้นรนหนีไปอยู่ตามซอกแต่พลก็ตามไปลงแส้ต่ออย่างเมามัน เขาฟาดแล้วฟาดอีกอีก จนร่างกายเจไม่เหมือนคนแล้ว สภาพน่ากลัวมาก ร่างบางเบลอเพราะความเจ็บปวด แล้วเจก็เลิกดิ้นรนแต่ปล่อยให้พลลงแส้ได้ตามที่ใจเค้าต้องการ

" ฆ่าผมเถอะ...อย่าทรมานผมเลยฮือออออผมเจ็บฆ่าผมเลยเถอะผมไม่ไหวแล้วผมเจ็บ...!!!!!!!! "

" ปึก!! "

" อะไรของมึงวะวิน? "

" เอ้า มันอยากตายนี่! "

" แล้วแล้วไง? "

" ถ้ามึงอยากตายนักก็เป่าหัวตัวเองไม่เลยสิ "

วินลุกไปหยิบปืนจากลิ้นชักพร้อมปลดเซฟปืนเรียบร้อย แล้วโยนไปที่หน้าร่างบาง พลตาโตตกใจกับการกระทำขอเพื่อนมาก แต่ก็ตกใจได้แวบนึงแล้วเดินไปล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปอย่างไม่สนใจภายนอก

" อยากตายไม่ใช่หรือไง เอาสิ!! "

" ฮืออออึก!! "

เจมองปืนที่อยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างหวั่นใจ เค้าก็กลัวเหมือนกันที่จะลั่นไกใส่หัวตนเอง แต่อยู่ต่อไปแบบนี้มันก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน แบบนี้ก็ตายทั้งเป็นอยู่แล้ว ตายๆไปเลยจะเป็นอะไรไป...

" ปั้ง........!!!!!!!!!!!! "

" ปั้ง.....!!!!!!!!!! "

ร่างบางคว้าปืนแล้วเหนี่ยวไกใส่หัวตัวเองอย่างไม่คิด ก่อนที่ร่างนั้นจะแน่นิ่งจมกองเลือดไปต่อหน้าต่อตา วินมองร่างบางที่แน่นิ่งไป.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

" เฮือก......!!!!! "

" ฮือออ ฮึก! "

ร่างบางที่นอนร้องไห้อยู่สดุ้งวิ่งลงเตียงไปหลบข้างตู้ พลางขดตัวเอาไว้ให้เล็กที่สุดทั้งที่เสื้อผ้าไม่มีติดตัวซักนิด เพราะจู่ๆวินก็ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เค้านั่งหายใจหนักๆอยู่บนเตียง

" ฝันหรอ.... "

วินพูดกับตัวเองเบาๆ พลางมองหาร่างบางที่ควรอยู่บนเตียงแต่ก็ไม่อยู่ เค้าจึงมองไปรอบๆห้องแล้วก็เห็นเจนั่งร้องไห้แบบไม่มีเสียงอยู่ข้างตู้ เค้าเผลอยิ้มน้อยๆกับตัวเอง ใจชื่นขึ้นมาทันทีที่เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเป็นแค่ฝัน

" มานี่มา.... "

" อึก..! อย่าทำผม......... "

" มานี่นะ "

ร่างสูงลองปรับเสียงให้อ่อนลงเพื่อต้องการให้แมวน้อยขี้กลัววางใจ เจมองร่างสูงที่ตบตักตัวเองแล้วเรียกเค้าด้วยเสียงอ่อนโยนจนเค้าอยากจะลองวางใจและทำตามดูซักครั้ง เค้าค่อยๆลุกอย่างสั่นเทาแล้วก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ร่างสูงยื่นมือออกมารอร่างบางที่กำลังเดินมาหาเค้าอย่างใจเย็น เพียงไม่นานก้าวเท้าเล็กๆที่ไม่มั่นคงก็เดินเข้ามาใกล้ แล้วยื่นมือบางไปสัมผัสกับมือของร่างสูงที่ยื่นรอรับอยู่

" ไม่ต้องกลัวน้า "

วินลูบหัวเจเบาๆพลางดึงเจเข้ามานั่งตักแล้วกอดเอาไว้ ความฝันกระตุ้นความรู้สึกลึกๆของวินให้ชัดเจนยิ่งกว่าเดิม เค้าไม่อยากเสียเจไปและเค้าคงรักแมวน้อยขี้กลัวตัวนี้ซะแล้ว แต่...ตอนไหนล่ะ?

" ผมกลัว.... "

" ฉันรู้.... "

วินพูดเสียงอ่อนโยนปลอบเจที่ขวัญผวา แล้วแนบเจลงมาที่อกแกร่ง มอบความอบอุ่นให้กับร่างบางที่บอบช้ำทั้งกายและใจ หัวใจของร่างเล็กเต้นถี่อย่างไร้สาเหตุ เค้าไม่รู้ว่าทำไมใจต้องเต้นเร็วขนาดนี้ อาจเพราะ....กลัวหรือเปล่า แต่ไม่ว่าเพราะอะไรเค้าก็อดที่จะรู้สึกดีกับอ้อมกอดนี้ไม่ได้

" พอแล้ว...ไม่ต้องร้องนะ "

" ฮึก...คะครับ "

เจพยายามหยุดตัวเองไม่ให้ร้องไห้ เพราะกลัววินจะหงุดหงิด ร่างสูงนั่งกอดปลอบร่างบางอยู่ซักพักก็อุ้มร่างบางขึ้นแล้วตรงไปที่ห้องน้ำ เจมองตามอย่างหวาดกลัว

" อาบน้ำน่ะ จะออกไปกินข้าวสภาพนี้หรอ

" ผะผมอาบ..เองก็ได้ครับ "

" ไม่ได้ฉันจะอาบด้วย! "

วินขึ้นเสียงนิดหน่อยเมื่อร่างบางเริ่มขัด เจเองแค่โดนขึ้นเสียงใส่หน่อยก็หงออีกแล้ว จนวินต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่กับอาการขลาดของร่างบาง วินวางเจลงในอ่างอาบน้ำแล้วเปิดน้ำใส่ พอน้ำเย็นๆสัมผัสโดนร่างบางก็สะดุ้งขดตัวเพราะหนาวทันที

" ทนหน่อย "

" คะครับ "

วินอยากให้เจอาบน้ำในอุณหภูมิปกติจะได้สดชื่น เค้าไปเอาสบู่เหลวมาถูกตัวให้เจโดยตัวเค้าเองนั่งอยู่นอกอ่าง ร่างบางก็นั่งเขินหน้าแดงเพราะไม่เคยมีใครอาบน้ำให้มาก่อน

" เมื่อคืน...ขอโทษนะ "

" ฮะครับ??? "

ร่างบางรับคำงงๆเพราะฟังไม่ทันว่าร่างสูงพูดอะไร ได้ยินแต่ 'นะ' คำเดียว อยากรู้จังว่าเมื่อกี้เค้าพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะถามออกไป และก็เพราะกลัวอีกนั้นแหละ ถูสบู่เสร็จวินก็สระผมให้เจตามด้วยเช็ดผมเช็ดตัวให้เจเรียบร้อยจนเจไม่ต้องทำอะไรเลย

" ไปรอที่โต๊ะกินข้าวนะ เดี๋ยวตามไป "

" ครับ "

เจรับคำแล้วเดินออกไปแต่งตัวด้วยชุดที่ร่างสูงเอาไว้ให้พลางเดินลงไปยน้างล่างอย่างงงงัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?

" อ่าว..? ไอ้วินอะ "

" เดี๋ยวลงมาครับ "

" อ่อ "

พลเข้ามาถึงก็เอ่ยถามเจถึงวิน ก็เค้าไม่รู้จะถามใครในเมื่อตรงนี้มีแต่เจคนเดียว เขาเดินลงไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเจ

" นายดูดีขึ้นมาเยอะเลยนะเนี่ย "

" อ่า...ครับ "

เจตอบกลับทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้าพล เพราะเค้าเองก็รู้ดีว่าพลรังเกียจเค้า ว่าเค้าว่าสกปรกน่ารังเกียจเสนียด ช่างเป็นถ้อยคำที่ทำร้ายจิตใจร่างบางมากเหมือนกัน

" พล?!! มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่? "

" เมื่อกี้...เป็นไรวะ เห็นหน้ากูทำหน้าอย่างกับเห็นผี "

" เปล่าๆ "

วินเดินเข้ามาเห็นพลนั่งจ้องเจอยู่ เค้าก็ตกใจขึ้นมานิดหน่อย พลางบอกตัวเองว่านั่นมันเป็นแค่ฝัน วินเดินไปนั่งข้างๆร่างบางทำให้พลมองเพื่อนตัวเองค้อนๆ

" มาแต่เช้า มีอะไรหรอวะ? "

" ก็... "

พลมองไปที่เจ ประมานจะพูดดีไหม แต่วินพยักให้ เป็นสัญญาณว่ามึงพูดเหอะ!

" เออๆ แทนหนีออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว "

" ห้ะ!!! "

" แทน...... "

เสียงหวานเอ่ยเบาหวิว น้ำตาคลอ เค้าไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เท่าที่ฟังแทนต้องเข้าโรงพยาบาลเลยทำให้เจหวั่นใจว่าที่แทนต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นเพราะตนเอง

" เป็นห่วงมันมานักหรือไง!!! "

" ครับ.... "

พลยักไหล่เล็กน้อยแล้วกินข้าว วินตะคอกออกไปเพราะรู้สึกไม่พอใจ แต่พอตะคอกปุ๊ปเจก็น้ำตาร่วงปั๊ป แต่เค้าก็ตอบกลับร่างสูงตรงๆว่าเป็นห่วงเพื่อน

" เป็นห่วงมันมากก็ไปอยู่กับมันสิ!!!! "

" ฮึก...ฮื่อออออออ "

แล้วเจก็ร้องไห้หนัก พลรำคานนิดๆจึงเดินเลี่ยงไปที่อื่น วินมองตามเพื่อนก่อนจะหันมามองเจอย่างชั่งใจ เผลอหงุดหงิดใส่เจจนได้สิน่า...

" ไม่ต้องเป็นห่วงพวกแม่งเลย "

" แต่เค้าเป็นเพื่อนผม "

ร่างบางฝืนเถียงร่างสูง แม้ตนเองจะกลัวอยู่ไม่น้อย

" เพื่อนที่ปล่อยให้มึงต้องรับกรรมแทนงั้นหรอ? "

" รุ่นพี่หมายถึงอะไร "

ร่างบางถามอย่างงงวยเพราะเค้าไม่รู้เรื่องที่แทนเป็นคนแย่งคนรักของวินไป

" เฮ้อะ! โง่จริงๆ โดนเพื่อนหลอกใช้ยังไม่รู้เรื่องอีก!! "

" หลอกใช้อะไร? "

" ฮึ้ย...! ไอ้แทนมันเป็นคนแย่งของกูไป แต่มันปล่อยให้มึงเป็นแพะ ขณะที่มันไปเสพสุขกับผู้หญิงของกูไง!!!! "

" โอ้ยๆ ผมเจ็บ! "

วินพูดไปก็เขย่าร่างบางไปด้วย จนต้นแขนสองข้างของเจช้ำแดงเป็นรอยมือ แล้วพอร่างบางร้องเจ็บร่างสูงก็รู้สึกตัวและยอมปล่อยเจออก แล้วนั่งกุมขมับตัวเอง เจสับสนมากเค้าไม่เชื่อเรื่องที่วินบอกเพราะเค้าคิดว่าแทนคงไม่ทำอย่างนี้กับเค้าหรอก ก็เราเป็นเพื่อนกันนี้

" เป็นไปไม่ได้หรอก...ฮึกฮือออผมไม่เชื่อหรอก "

ร่างบางพูดขึ้นมาพร้อมเสียงสะอึกสะอื้นจนวินต้องหัวมามอง ร้องไห้อีกแล้ว...ปวดจิตจริงๆ

" มันเป็นไปแล้ว ไอ้แทนมันสารภาพเอง "

" ฮืออออไม่จริงใช่มั้ย ฮื่อออฮือออไม่จริง "

ร่างบางกุมหน้าแล้วร้องไห้เมื่อรู้ว่าแทนคือคนที่ทำให้เค้าโดนเข้าใจผิด แล้วไม่ยอมแก้ไขอะไรเลย เค้าจึงต้องทรมานเกือบตายตั้งหลายหนอย่างนี้

วินเอื้อมมือมาลูบหัวเจเบาๆ เค้าพอจะเข้าใจความรู้สึกที่โดนหักหลังของร่างบางดี แม้ว่ามันจะรับได้ยากแต่เจก็ต้องรับกับความเป็นจริงข้อนี้อยู่ดี

" พอๆ ไม่ต้องร้องกินข้าวๆ "

แต่เจก็ยังร้องและไม่แตะอาหารจนวินเริ่มเซ็ง เค้าถือช้อนในจานร่างบางแล้วตักข้าวจอปากเจ เจก็หลบหน้าหนีแต่ดันถูกมือหนาดันกลับมา

" กินข้าวดีๆหน่า อย่าให้ต้องออกแรง "

" เมื่อไหร่จะปล่อยผมล่ะ? "

" เรื่องนี้ฉันยังไม่อยากคุยตอนนี้ กินซะ! "

ร่างสูงตอบกลับเจด้วยอารมณ์ที่เริ่มขุ่นเคือง เจยอมอ้าปากกินข้าวที่ร่างสูงป้อนแล้วแย่งช้อนมากินเองแต่วินก็ไม่ยอม ระป้อนท่าเดียว

" แล้วไอแทนมันหนีไปตอนไหน "
พอกินข้าวเสร็จวินก็แยกจากร่างบางที่อยากจะขึ้นห้อง ส่วนวินก็ไปหาพลที่ห้องนั่งเล่นจำ

" เช้ามืด ร่างกายยังไม่หายดีเลยมั้ง "

" แล้วให้คนตามหามันหรือยัง "

" อืม แต่ใช้คนแค่นิดเดียว ขี้เกียจเรียกมาเยอะ "

" เออๆ "

" แล้วไอเจอ่ะ? "

" อยู่บนห้อง "

" กูว่ามึงดูแลมันดีไปแล้วล่ะ "

" อืม "

" เกินอะไรขึ้นมาวะ? "

" ไม่รู้ดิ...! ว่าแต่มึงจะมารู้เรื่องของกูทำไมวะ "

" กูแค่ไม่อยากให้มึงลงไปเกือกกั้วกับขยะก็เท่านั้น "

" แล้วถ้ากูเกิดรักขยะชิ้นนั้นล่ะวะ "

" กูจะเอามันไปทำลายไม่ให้เหลือซากเลย มึงจะได้ไม่เก็บมันมาทำความสะอาดอีก!!! "

สีหน้าของพลบ่งบอกอย่างชัดเจนว่ากูเอาจริง เฮ้อ...แล้วทำไมเราต้องไปรู้สึกรักไอ้ขยะชิ้นนี้ด้วยนะ

" กูจะไม่ให้มึงทำอย่างนั้นได้ "

" อย่าบอกนะว่ามึงเอาจริงอะ!! "

วินไม่ตอบแต่มองหน้าพลนิ่ง นั่นแหละคำตอบของวิน พลยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผาก ตายๆ ทำไมเพื่อนกูใฝ่ต่ำอย่างนี้นะเนี่ย!!!!!!!!

" ทำอะไร? "

" อ่ะ เอ่อเปล่าครับ "

เจลนลานเช็ดน้ำตาตนเอง เพราะเค้ากำลังนั่งไห้อยู่ข้างเตียงเพราะเสียใจเรื่องของแทน

" เปล่าแล้วร้องไห้ทำไม?!! "

" เอ่อ... "

" เรื่องไอ้แทนสินะ!!! "

" ครับ "

" สัสเอ้ย!!! "

ร่างสูงสบถเรียงกระหึ่ม พลางลงไปกระชากร่างบางขึ้นมาบนเตียง แล้วจัดการถอดเสื้อผ้าของร่างเล็กอ้อนแอ้นออก เจตกใจมากจนอาการเก่ากลับมาอีก แต่คราวนี้ร่างสูงยังไม่คิดปลอบเพราอารมณ์ควบคุมเค้ามากกว่าเหตุผล

" เป็นห่วงมันจังนะ!!!! คนที่มึงต้องเป็นห่วงน่ะมันคือตัวมึงต่างหาก!!!!! "

" ยะอย่าทำผมผมกลัวปล่อยผมเถอะฮื่ออออฮือออปล่อยเถอะครับผมของโทษ....! "

วินไม่สนใจแต่เอาใจจดจ่อกับช่วงล่างของเค้าทั้งคู่

" อึ๊ก...! "

นิ้วเรียวนำเค้าไปเบิกทางรักด้านหลัง เรียกเสียงครางน้อยๆบวกน้ำตาได้พอสมควรเลยทีเดียว

" อ่ะๆๆๆๆๆ!!!! "

" ฮ้าาาแน่นชิบ! "

แล้วไม่นานร่างสูงก็ถอนนิ้วเรียวออกจากทางด้านหลัง จากนั้นก็ลงไปไซร้คอร่างบางขณะที่กำลังดันเอ็นอุ่นเข้าไปบุกรุกทางลับน้อยๆที่คับแน่นนั้น ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ตัวร่างสูงเพราะปวดตุบๆจากทางนั้น แต่เพียงไม่นายวินก็บุกรุกร่างบางอ้อนแอ้นสำเร็จ

เค้าต้องขบกราบแน่น ส่งเสียงครางแผ่วในลำคอ ต่างจากร่างบางที่นอนหอบหายใจถี่ เพราะเริ่มตื่นตัวขึ้นมาบ้างแล้ว ดวงตาสวยปรือปรอยมองร่างกำยำที่อยู่รางกายเค้า ร่างสูงมองตอบก่อนตามด้วยจูบที่เร่าร้อนทำเอาเจแทบละลายกลายเป็นไอ เค้าไม่รู้ว่าทำไมจูบนี่ถึงมีผมต่อร่างกายและหัวใจเค้าขนาดนี้ และเค้าก็ไม่คิดหาคำตอบด้วยเพราะเวลานี้ เวลาที่ร่างสูงสอดใส่เข้าออกระรัว มันทำให้ร่างบางเสียวซ่านเกินกว่าจะคิดอะไรออก นอกจากเสียว เสียว และเสียวเหลือเกินเท่านั้น

วงแขนเล็กตวัดขึ้นไปกอดคอชายหนุ่มที่เคยหวาดกลัวเพราะต้องการหาหลักยึดในยามที่ร่างกายไหวคลอนรุนแรงเช่นนี้ ร่างสูงรั้งเอวคอดขึ้นมาวางบนหน้าตักตัวเองแล้วอัดใส่เข้าไปเต็มแรง จนมันเข้าไปลึกมาและกระแทกโดนจุดกระสันภายในร่างกายบอบบางอย่างจัง และเพียงแค่ท่วงทำนองใหม่นี่ได้เริ่มขึ้นเจก็ต้องกระตุกเกร็งครางเสียงหลงพร้อมๆกับน้ำรักสีขุ่น ร่างสูงกวาดน้ำคาวนั้นไปทั่วตัวร่างบางและเน้นย้ำที่ยอดอกซึ่งเป็นจุดกระตุ้นอารมณ์ได้เป็นอย่างดี แก่นกายเล็กเริ่มตั้งชันสั่นระริกอีกครั้งหลังจากร่างสูงบีบยอดถันของร่างอย่างเมามันส์

และเมื่ออะไรๆมาถึงจุดที่ต้องระบายออกมา วินก็ละจากแผ่นอกมาที่แก่นกลางตัวของเจ เค้าใช้มือครอบครองมันไว้แล้วขยับไปพร้อมๆกับจังที่เร็วขึ้นเพราะอารมณ์ที่มีตอนนี้มันไม่ไหวแล้วจริงๆ เจดิ้นพล่านกรีดร้องอย่างเสียวกระสันก่อนจะกระตุกอย่างรุรแรงและตามด้วยน้ำคาว และการเสร็จของร่างบางก็ได้ฉุดรั้งให้ร่างสูงไปถึงที่หมายด้วยเช่นกัน

" ฮ้าาาาา สุดยอด "

" แฮ่กๆ อื้อออ "

ร่างสูงลงไปจูบปากร่างบางอย่างดูดดื่นอีกครั้งก่อนละไปทำความสะอาดร่างกายที่ห้องน้ำ ปล่อยให้ร่างบางได้นอนหายใจให้เต็มอิ่มหลังจากเสร็จกิจกามที่เร่าร้อนเกินกว่าที่ร่างบางจะได้หายใจให้เป็นปกติเลยแม้แต่นิดเดียว..........

***********************************************************************