โลกสีดำ 1

เก้าปีแล้ว...สำหรับโลกที่มีแต่สีดำมืด ไร้ซึ่งแสงสว่างของ...โอราฟ เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปี ดวงตาปิดสนิทเหมือนคนหลับตาตลอดเวลา...เปล่าเลยเค้าไม่ได้หลับ แต่มันถูกเย็บติดกันเอาไว้ตั้งแต่เก้าปีที่แล้ว...อดีตที่แสนเจ็บปวดเจียนตาย 

แม้ตอนนี้ที่บ้านหลังโตและบริษัทของพ่อและแม่เค้าจะคงอยู่และเติบโตขึ้นมาได้ แต่ชีวิตที่ไร้แสงของโอราฟก็ใช่ว่าจะสบาย เพราะเค้ายังต้องเป็นที่บำเรอให้กับ...คิง ลูกเจ้าของอสังหาอริมาทรัพขนาดใหญ่ ที่มีผลอย่างมากกับบริษัทของพ่อแม่เค้า คิงใช้อำนาจเข้าข่มขู่...เพื่อให้ได้มีอะไรกับเด็กหนุ่มที่มองอะไรไม่เห็น ซึ่งถูกเลี้ยงมาราวกับเจ้าหญิง

ในทุกๆวัน...โอราฟจะนั่งพิงเตียงใหญ่หนานุ่มอยู่ในห้องที่ตกแต่งอย่างสวยงาม มีสาวใช้คอยดูแลอยู่ตลอดเวลาไม่มีห่าง เค้านั้นมีทุกอย่าง...ยกเว้นอิสระ! เป็นได้แค่นกน้อยในกรงทองเท่านั้นเอง......

.

.

.

" โอราฟเป็นไงบ้าง.... "

" เหมือนเดินค่ะ นั่งเหม่อเช่นเคย "

" อืม...ออกไปได้ล่ะ "

" ค่ะ "

คิงชายหนุ่มรูปร่างล่ำสันสมวัย ยืนมองร่างบางที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง ดวงหน้าสวยหวานผิวขาวราวหิมะเพราะไม่เคยต้องแดด ร่างกายแลอ่อนแอเพราะอยู่แต่ในห้องนอนมาตลอดเกือบเก้าปี

ร่างหนา...ก้าวเดินเชื้องช้าไปที่ร่างบางที่นั่งเหม่ออยู่ โอราฟรู้ว่ามีคนกำลังเข้าใกล้เค้าแล้ว...และคนๆนั้นก็คงไม่พ้นคิง เพราะกลิ่นน้ำหอมฉุนกึกนั่น เป็นกลิ่นที่คิงโปรดปราน เตียงยวบลงทำให้โอราฟต้องเตรียมตัวรับ...ความเจ็บปวดที่เค้าคุ้นเคย

" เป็นไงบ้าง... "

" ก็ดี "

โอราฟตอบเสียงราบเรียบ...มือหนาเลื่อนมาสัมผัสดวงหน้าขาวสวย ลูบไล้จนมาถึงยอดอกนอกเสื้อ เค้าบีบยอดอกเล็กนั่นอย่างแรง...

" อึก... "

โอราฟกัดปากตัวเองแน่น...จุดนี้ในร่างกายเป็นจุดที่กระตุ้นเค้าดีที่สุด...ริมฝีปาดสีซีดโดนคิงฉกชิง ลิ้นร้อนกวาดไปทั่วโพรงปากร้อนลุ่ม มือเรียวกำผ้าปูที่นอนแน่น ระบายอารมณ์ด้วยการจิกมันเอาไว้

" เพี้ย!!!!!!!! "

" อึก!!! "

ร่างสูงถอนจูบแล้วสะบัดมือตบหน้าร่างบางอย่างแรงจนโอราฟล้มไปกับที่นอน เค้ากัดปากตัวเองข่มเสียงร้องของความเจ็บปวดเอาไว้...นรกที่เค้าหวาดกลัวกำลังจะเกิดขึ้น

กางเกงนอนตัวบางสีขาวถูกดึงจนหลุด...ตาด้วยคิงแทรกตัวเข้ามาที่หว่างขาเรียวขาวนวนเนียน มือจับแก่นกายเสียบเข้าไปที่ทางลับของโอราฟอย่างใจร้อน ตามด้วยการรั้งสะโพก...อัดกระแทกใส่เข้าไปอย่างไร้ความปราณี

" ร้องสิ!!! "

" ....... "

" ร้อง!!!! เพี้ย!!!! "

" อึก...อ่ะๆ...!! "

" เพี้ย!!!! ดังๆ!!!!! "

" อ่ะๆๆๆอ้าอ้าอื้ออออ๊า..... "

" ฮ้า...ต้องอย่างนั้น! "

ทุกครั้งที่โอราฟเริ่มลดเสียงร้องลง คิงก็จะตบไปที่หน้าของโอราฟและคำรามลั่น เลือดสีแดงสด...ไหลออกจากปากและทางลับเปรอะเปื้อนที่นอนขาวสะอาดของโอราฟ...เค้าต้องเจ็บปวด

อย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่...

คิงกำแก่นกายโอราฟชักนำไปพร้อมๆกับแรกกระแทกที่ส่งเข้าไปในตัวของร่างบาง...

" อื้ออออออออออ!!!!!! "

" อ่าห์..... "

คิงครางต่ำอย่างพอใจในรสสัมผัส พร้อมน้ำขาวขุ่นพุ่งเข้าสู่ร่างบางจนร่างบางทนไม่ไหว...ต้อง

ปล่อยน้ำคาวออกมาเช่นกัน คิง...คว้าร่างนั้นมากอดแล้วหลับไป.... ทิ้งให้โอราฟนอนร้องไห้โดยไม่มีน้ำตาอยู่ตลอดคืน.......

โอราฟตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวัน...เช้า.......ที่ปราศจากคนข้างกาย หญิงสาวรับใช้เอาเสื้อผ้าและอ่างน้ำอุ่นมาเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้นาย บนใบหน้าสวยหวานมีแต่บาดแผล...ปากแตกเจ่อบวมเพราะโดนตบ ช่องทางรักเปื้อนเลือดและน้ำกามาเกรอะกรัง เป็นอย่างนี้แทบทุกเช้าที่เธอเข้ามาเห็นนายตนเองเป็นเช่นนี้ เธอต้องทนฝืนเห็นนายที่รักเจ็บตัวอยู่ทุกวี่วัน...แต่นายน้อยก็ไม่เคยพูดอะไรหรือบ่นเสียใจเลย

" นายท่านคะ....ฉันว่าท่านคิงทำกับคุณหนูเกินไปแล้วนะคะ "

สาวใช้เอ่ยบอกกับพ่อและแม่ของโอราฟ แม้ไม่อยากพูดเพราะรู้ดีว่าท่านทั้งสองทำอะไรไม่ได้ แต่มันก็อดไม่ได้มันเก็บไว้ไม่ไหวแล้วจิงๆ

" ถ้าคิงรู้ว่าเธอพูดอย่างนี้เธอจะแย่เอานะ! "

นายหญิงเอ็ดสาวใช้ เธอรู้ดี...เธออาจเจ็บตัว อาจต้องโดนไล่ออกถ้าคิงรู้เรื่องนี้...เรื่องที่เธอกล้าต่อว่าเขา ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้......

.

.

.

.

ฟาเซล...ชายหนุ่มผมทองยาวสลวย ดวงตาเรียวคม จมูกโด่งได้รูปรับกับปากเรียวสวย เขาก้าวขาลงจากรถลีมูซีนคันงาม ณ.คฤหาสของโอราฟ หรือจะพูดให้ถูก...คฤหาสของคิง! ผู้เป็นพี่...คนละแม่! สาวใช้และเจ้าของบ้านต่างออกมาต้อนรับชายหนุ่มรูปงามคนนี้กันอย่างขมักเขม้น....เขายิ้มน้อยๆให้เจ้าของบ้าน ก่อนจะเดินตามสาวใช้ไปที่ห้องพัก....เขาเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี้เป็นวันแรก เนื่องจากพีชายตัวดีเรียกเขากลับมาจากอิตาลี ดวงตาสีฟ้าสดสวยทอดมองชื่นชมคฤหาสแสนสวยหลังนี้ตลอดทาง........

" คุณหนู....ทานหน่อยนะคะ "

" ไม่...ผมไม่กิน "

" นะคะ...ไม่งั้นคุณหนูจะไม่มีแรงและไม่แข็งแรงนะคะ "

เสียงของสาวใช้กำลังพยายามพูดเกลี่ยกล่อมให้โอราฟยอมทานอาหารดังออกมาจากห้องที่บานประตูดูสวยเป็นพิเศษ....ฟาเซลสนใจมากเลยทีเดียว..เค้ารู้มาว่า...ที่นี่มีดอกไม้งามถูกซุกซ่อนอยู่ เขาเดินไปเปิดประตูโดยไม่บอกกล่าวอะไร....ภาพที่เห็น......ตรึงฟาเซลให้อยู่ตรงนั้นดั่งโดนโซ่

ตรวน ชายหนุ่มชุดขาวสะอาดนั่งพิงหัวเตียงใหญ่ ใบหน้าสวยหวานราวเจ้าหญิงในเทพนิยาย.....นี่หรือ...ดอกไม้งามที่ถูกซ่อนเอาไว้

" เอ่อ.... "

สาวใช้หันมามองผู้มาใหม่ที่ไม่คุ้นตา พลันก็ทำตัวไม่ถูกเมื่อสบกับชายหนุ่มงามคนนี้....เขาเดินตรงไปยังเตียงใหญ่ที่มีโอราฟนั่งอยู่โดยมีทาดอาหารวางอยู่ข้างโต๊ะ

" ชื่ออะไร.... "

ฟาเซลเอ่ยถามโอราฟเสียงนุ่ม

" โอราฟ... "

" ทำไมไม่กินข้าวล่ะ "

" ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องรู้ "

โอราฟพูดไปตามที่คิด...ไม่หวั่นเกรงแม้แต่น้อย ชีวิตเค้าตกอยู่ในนรกที่ไม่ว่าเค้าจะตะเกียกตะกายเท่าไหร่...เค้าก็ไม่มีวันขึ้นมาได้อยู่ดี ฟาเซลยิ้มให้หนุ่มน้อยน่ารักคนนี้...ที่แอบดื้อไม่เบาเลย แต่ตอนนี้...เค้าสงสัยจับจิตว่าเหตุใด...โอราฟถึงไม่ลืมตา....

" ทำไมต้องนั่งหลับตาคุยด้วยล่ะ ไม่อยากเห็นหน้าฉันหรอ? "

" แม้อยากเห็นมากเท่าไหร่...ก็ไม่มีวันได้เห็นอยู่ดี "

ฟาเซลงุนงงกับคำตอบที่ดูจะคลุมเคลือไปซักหน่อย เขาหันไปมองหน้าสาวใช้ที่นั่งมองทั้งคู่สนทนาอยู่ไม่ห่าง....

" คุณหนู..ตาบอดค่ะ "

ตาบอด...คำนี้แทงใจฟาเซลอย่างรุนแรง เค้าเจ็บจี๊ดจับใจ...ดอกไม้แสนสวยดอกนี้ไม่เคยได้เห็นสว่างอย่างนั้นหรอ? มันแย่เกินไปนะ...แบบนี้.....ฟาเซลเอื้อมมือไปสัมผัสดวงหน้าที่สวยแต่ซีดเซียวและมีแผลเล็กๆประดับอยู่ ดวงใจสั่นไหวกับชายตรงหน้า...รับรู้ได้จากความรู้สึกว่า..

เค้าหลงไหลคนๆนี้ แม้เค้า....จะตาบอดก็ตาม......

ฟาเซลนั่งครุ่นคิดอยู่ในห้องที่ถัดมาจากห้องของโอราฟสามห้อง
ทั้งห้องถูกตกแต่งเป็นโทนสีครีมนวลดูเย็นตาและอบอุ่นในเวลาเดียว เค้าเดินไปมาอยู่ในห้องนั้นมาร่วมชั่วโมงแล้วหลังออกมาจากห้องของโอราฟ...เด็กหนุ่มที่ทำเอาเค้าหลงไหล

" ไง...เป็นอะไรฟาเซล? "

" อะ? พี่คิง..มานานแล้วหรอครับ "

" นานพอเห็นเดินวนไปวนมาอยู่แถวเตียงนั่นแหละ "

" อ่าว..หรอครับแหะๆ "

ฟาเซลยิ้มแห้งให้พี่ชายที่กำลังเยื้องย่างเข้ามาในบริเวณห้อง...เขาทอดมองไปนอกหน้าต่าง...มองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี

" พี่...... "

" ว่าไง? "

" โอราฟน่ะ...ตาบอดมานานหรือยัง? "

" เจอกันแล้วหรอ? ปกติโอราฟไม่ออกจากห้องนี่นา.... "

" ผมเข้าไปในห้องเค้าน่ะครับ "

" อ้อ...อืมโอราฟตาบอดมาเก้าปีแล้วล่ะ "

ผู้เป็นพี่พูดแล้วมองท้องฟ้าเช่นกัน

" ทำไมถึงตาบอด? "

" ดูแกจะสนใจเด็กนี่ "

" ครับ..ผมสนใจเค้า "

" หึ...โดนขายน่ะ พ่อแม่เค้าขายลูกตาโอราฟให้พวกค้าอวัยวะเพื่อยื้อบริษัทเมื่อเก้าปีก่อน "

ความจริงเผย...ฟาเซลแทบทรุด ขาเขอหมดแรงเฉียบพลันจึงต้องรีบพยุงตัวเองมานั่งบนที่นอน รู้สึกจุกที่อก...มันแย่มาก พ่อแม่โอราฟช่างใจร้าย!

" เฮ้อ...เดี๋ยวไปก่อนนะ แล้วเจอที่โต๊ะอาหารตอนทุ่มนึง "

" ครับ "

คิงเดินออกจากห้องเพื่อมุ่งตรงไปที่ห้องของโอราฟ...เค้าสาวใช้ให้ออกไปเช่นเคย ดวงตาสีดำมองร่างบางที่ยังคงนั่งอยู่ท่าเดิมไม่ว่าจะวันไหน ใบหน้ามีแผลที่ตนเป็นคนกระทำ...แต่กระนั้น...ใบหน้านี้ก็ยังคงสวยไม่ส่าง

" เป็นบ้างวันนี้? "

" ก็ดี "

เช่นทุกวันกับคำตอบเดิม...เหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรมแกรมไว้เพียงเท่านี้...ริมฝีปากร้อนสัมผัสที่ปากตนอย่างเร็วจนตกใจ โอราฟผวาเฮือกเพราะไม่ทันตั้งตัว

" วันนี้...ข้าจะอ่อนโยนกับเจ้านะ "

" อึก..!!!! "

นิ้วเรียวรุกล้ำเอาแต่ใจ..นี่หรือคืออ่อนโยนของท่าน โอราฟกัดปากตัวเองข่มเสียงร้องที่มีทั้งเจ็บและเสียวซ่าน...คิงรู้ดีจริงๆว่าร่างบางนี่มีอะไรกระตุ้นได้บ้าง เพียงไม่นานอะไรๆก็พร้อมที่จะไปต่อ

แก่นกายใหญ่เริ่มรุกล้ำ..เหมือนเชื้องช้า...แต่เปล่าเลย..คิงเอามืออุดปากโอราฟไว้แล้วกระแทกใส่เข้าไปรวดเดียว โอราฟหยัดหลังขึ้นอยากร้องให้ลั่นเพราะเจ็บเหลือเกิน...ลมหายใจหอบฮักเพราะเจ็บปวด คิงยิ้มรื่น..กระแทกเข้าใส่อย่างเมามันส์...ร่างโอราฟไหวคลอนตามแรงกระแทกกระทั้น....

.

.

.

" นี่มันอะไรกัน.....? "

ฟาเซลที่กะจะออกมาแอบดูโอราฟ...แต่ดันมาเห็นฉากเลิฟซีนที่มีพี่ชายตนเองพระเอกโอราฟเป็นนางเอก เขาไม่สามารถย้ายร่างตนเองให้ไปที่อื่นได้...ภาพที่พี่ชายกระทำกับคนที่เค้าหลงไหล วนเวียนอยู่ในสายตาจวบจนสองร่างกระตุกเกร็งเกือบพร้อมกัน น้ำคาวของโอราฟพุ่งจนมากองอยู่ที่ท้องน้อย...คนตัวเล็กหอบหายใจรุนแรงก่อนจะแผ่วไป

ฟาเซลปิดประตูแผ่วเบาแล้วกลับมาที่ห้อง...อารมณ์ใคร่อยากปะทุเมื่อนึกถึงร่างบางของโอราฟ แม้คนที่ขยับอยู่ตัวโอราฟจะไม่ใช่เค้าก็ตาม มือหนาล้วงดึงสิ่งที่ผงาดออกมาขยับรูด เพื่อระบายอารมณ์ที่ปะทุอยู่ นึกภาพของโอราฟที่ดิ้นเร่า ร้องคราง...จนเค้าเริ่มไม่ไหวหลับตาลงแล้วคราง

เคลือแผ่วเมื่อสิ่่งที่ทำอยู่นั้นมาถึงจุดสิ้นสุด.....

ทุ่มตรง...ที่โต๊ะอาหาร บรรยากาศดูครึกครื้น...แต่เปล่าเลยสำหรับฟาเซล เค้าไม่ได้สนุกสานไปกับการสนทนากับพี่ชายหรือพ่อแม่ของโอราฟเลยแม้แต่นิดเดียว...ในหัวก็ยังคงคิดถึงเรื่องของโอราฟและพี่ชายอยู่ตลอด

" ทำไมโอราฟไม่ลงมาทานด้วยกันล่ะครับ? "

ฟาเซลเอ่ยถามพี่ชายที่นั่งยิ้มแย้มกับการสนทนา

" ก็อย่างงี้แหละ...โอราฟไม่ลงจากห้องหรอก "

" ทำไม... "

" ไปถามเองสิ "

คิงตอบกลับอย่างเฉยเมย..เพราะเค้ารู้น่ะสิ...โอราฟไม่มีทางตอบ และว่าจะอย่างไร...โอราฟก็จะไม่ก้าวขาออกนอกประตูนั่นเด็ดขาด!! ฟาเซลทานอาหารอย่างกระวนกระวายประห่วงชายตัวเล็กที่อยู่บนห้องกับสาวใช้เพียงสองคน

" แกสนใจเด็กนั่นแบบไหน? "

" ........ "

หลังทานอาหารเสร็จ คิงและฟาเซลเดินไปจิบไวน์รสเลิศไปด้วยกัน...แต่เมื่อคิงยิงคำถามฟาเซลก็ตอบคิงไม่ได้.....เค้าเดาว่าโอราฟต้องเป็นคนรัก...หรือดอกไม้ที่คิงหวงแหนแน่ๆ

" ถ้าพี่เดา...แกคงสนใจเค้าในแง่ของความหลงไหล...และอยากครอบครอง "

คิงพูดอย่างตรงประเด็น...ก็เพราะดูออกไง ดูออกว่า...น้องชายตนเองสนใจเด็กนั่นมากกว่าคำว่าเอ็นดู ฟาเซลเงียบสนิทเพราะถูกรู้ทันซะแล้ว...

" ว่าไง...พี่พูดถูกหรือเปล่าฟาเซล "

" ครับ...แต่เค้าเป็นของพี่ "

ฟาเซลตอบพลางมองไปที่ท้องฟ้าที่มืดมิด...มีเพียงดาว...ไร้ดวงจันท์ทอแสง คิงมีท่าทีเรียบเฉยไม่หือไม่อือและไม่ได้รู้สึกโกรธน้องตนหรือมีอาการหึงหวง...เพราะนี่ไม่ใชเรื่องแปลกอะไร ที่ฟาเซลจะตกหลุมรักดอกไม้งามดอกนั้นเหมือนกับตน

" แต่เราแบ่งกันใช่ได้นะ.....ถ้าแกไม่รังเกียจ "

" พี่? "

ฟาเซลรู้สึกโมโหขึ้นมาเมื่อคิง...พี่ชายพูดอย่างกับโอราฟไร้ค่าเป็นแค่ที่ระบายเท่านั้น แต่พยายามสงบอารมณ์..เมื่อรู้ว่าพี่เป็นอย่างนี้ ก็มีทางเดียว...ต้องชิงโอราฟให้เป็นของเค้าให้ได้! คิดซะว่า...นี่คือโอกาส

" พี่มีของดี...ก็อยากให้น้องเชยชมเหมือนกับพี่ด้วยนี่นา...อย่าคิดมาก โอราฟก็แค่...นางบำเรอ "

คิงตบไหล่ของน้องชายก่อนเดินเข้าตัวบ้านไป...ฟาเซลกำหมัดแน่นอย่างโกรธแค้น ทั้งๆที่เค้ามีความรู้สึกที่มากมายให้กับโอราฟ แต่คนที่ได้ครอบครองสิ่งที่เค้าปรารถนากลับมองว่าโอราฟเป็นแค่นางบำเรอ!!!

ฟาเซลเดินขึ้นมาที่ห้องของโอราฟ...สาวใช้หันมามองแล้วเดินสวนออกไป ร่างหนาเดินเข้าไปนั่งบนเตียงข้างโอราฟ...พลางลูบหัวอย่างรักใคร่ โอราฟรู้สึกได้จากกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ให้ความรู้อ่อนโยน...นี่ไม่ใช่คิง...นี่คงเป็นฟาเซล

" กินอะไรหรือยัง "

" แล้ว "

" หรอ? กินอะไรไปล่ะ "

" ไม่รู้! "

" อ่า...นั่งอยู่คนเดียวเหงามั้ย? "

" ไม่ "

" หรอ...งั้นฉันนั่งเป็นเพื่อนนะ "

อะไรของเค้า...ก็บอกว่าไม่เหงาไง!! โอราฟบ่นอยู่คนเดียว..ในใจ แต่ก็ปล่อยให้มือที่มอบความรู้

สึกอ่อนโยนได้ลูบหัวต่อไป

" วันนี้พระจันท์หายล่ะ...ไม่รู้หนีไปไหน? "

" ....... "

บอกผมทำไม...ผมน่ะจำแทบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าดวงจันท์เป็นยังไง...คิดเอง..ก็เริ่มเสียใจ

" นี่...จำได้ไหมว่าพระจันท์เป็นยังไง.... "

" ........... "

" พระจันท์น่ะนะ...กลมๆสีเหลืองนวลๆ...มีกระต่ายอยู่ด้านในด้วย! "

" กวางต่างหาก! "

ร่างบางเถียงทันควัน เพราะเค้าจำได้ว่าตอนเด็กๆเห็นว่ามันเป็นรูปกวาง...ไม่ใช่กระต่าย! ฟาเซลยิ้มกว้างกับการตอบเหมือนเด็กน้อยอยากเอาชนะของโอราฟ

" ฮ่าๆ กวางก็กวาง...แต่ฉันมันเป็นกระต่ายจริงๆนะ! "

" กวาง! "

" คร้าบๆ กวาง..... "

โอราฟเริ่มยิ้ม...เมื่อชนะ จนฟาเซลต้องยิ้มตาม....และรู้สึกหลงไหลรอยยิ้มของโอราฟมาก....เขาพยายามชวนโอราฟคุยต่อ...แต่ยากมากเพราะโอราฟเก็บปากเก็บคำจนแทบไม่คุยกับเค้าเลย

" นี่...รู้มั้ยว่าจักรวาลเรามีดาวกี่ดวง....นี่ๆ อ่าว....หลับแล้วหรอ? "

ฟาเซลมองหน้าหวานที่นั่งพิงหัวเตียงแล้วหลับไป...เค้าจับโอราฟนอนดีๆแล้วลงไปจุมพิตที่ริมฝีปากนั้นแผ่วเบา...

" ฝันดีนะ...... "

***************************************************************

https://www.facebook.com/NiyaySdSd

อัพเดตสดๆทุกวันเลยค่า