ทาสรัก 7

มันสะกดผมแล้วให้ไปนั่งพิงที่หัวเตียง
แต่ตัวมันเดินไปทางป๊ะ...แล้วขึ้นคล่อม...ป๊ะจะไม่ทำอะไรเลยหรอ? ป๊ะจะมีอะไรกับลัคกี้หรือไง..ผมไม่ยอมหรอกนะ!!!! วงแขนเรียวเล็กนั่นคล้องคอป๊ะ...สะโพกมลกดลงถูไถความเป็นชาย

" ไม่เป็นผลหรอก....ฉันไม่มีอารมณ์ร่วมกับใครทั้งนั้นนอกจาก....ซาโตชิ "

คำพูดป๊ะ...ทำเอาผมถึงยิ้มออกมาเพราะชื่นใจ ผมน่ะชื่นชมความรักของพวกท่านมาก...และผมเองก็อยากเป็นให้อย่างนั้นเช่นกันถ้า...ลัคกี้ไม่ใช่ลูกไวท์

" หึ...สุดยอดเลยนะเนี่ย แต่เอามะ...ถ้ายอมให้ผมมีอะไรด้วย...ผมจะยอมบอกวิธีกำจัดเงา! "

" เชื่อมึงก็โง่ล่ะ!!! "

" แล้วแต่....เพราะถึงผมบอกไป...พวกคุณก็ทำไม่ได้อยู่ดี....... "

ลัคกี้พูดอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า......ป๊ะยังคงถูกลัคกี้ลูบไล้ร่างกายเพื่อเร้าอารมณ์ แต่ป๊ะก็ยังนิ่ง...หน้าตาเฉยเย็นชา นี่มันอะไรเนี่ย! ทำอะไรกันไม่ได้เลยหรอวะ!!! มันต้องมีวิธีดิ...ไม่ใช่ให้ไอ้บ้าเนี่ยมันคุมทุกๆอย่าง อย่างนี้น่ะ!!!

" ว้า...ไม่มีอารมณ์จริงๆหรอเนี่ย! เซ็ง..! "

พูดพลางทำหน้าบึ้งหน้าตึง แล้วนั่งข้างกับป๊ะกอดอกมองทุกอย่าง ทุกคนอย่างเบื่อหน่าย

" นี่...พวกคุณทำเอาผมเบื่อนะเนี่ย! "

" เบื่อก็ไปจากร่างนี้สิ! "

ป๊ะพูดเสียงเย็นเยียบ...ซึ่งผมเห็นด้วยกับป๊ะเลย ผมชอบที่เวลารังแกลัคกี้แล้วลัคกี้เศร้าเสียใจมากกว่าที่ยิ่งทำยิ่งเห็นมันมีความสุขแบบนี้! อยากเห็นลัคกี้ที่ยิ้มหัวเราะกับแองเจิลอย่างน่ารักสดใส...ไม่ใช่แสยะยิ้มอย่างนี้! คิดแล้ว.......

" เฮ้....คนอย่างคุณร้องไห้หรอเนี่ย!! "

" มิคาเอล.... "

น้ำตาหยดน้อยๆไหลลงอาบแก้มผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ...มันคือสิ่งที่เก็บเอาไว้ ความเจ็บปวดที่ผมทำร้ายหัวใจตัวเอง ไม่ได้อยากให้ใครมาเห็นสภาพนี้เลย...แต่มันไหลลงมาเอง......

" ลัคกี้...... "

ผมหวังให้เค้าได้ยิน....ได้เห็น..สิ่งที่ผมเป็นตอนนี้

" มึงทำกูร้องไห้...มึงต้องรับผิดชอบ!!! ฮึก! มึงได้ยินมั้ยลัคกี้!! "

" ฮ้าฮ่าๆ...มันคงได้ยินอะ เห้อะ....ตอนทำไม่คิด มาคิดมาเสียใจตอนนี้ไม่สายไปหน่อยหรอคร้าบ!!!! "

" อันนี้ป๊ะเห็นด้วย "

มันใช่เวลาที่ป๊ะจะมาเห็นด้วยกับมันมั้ยเนี่ย!!! แต่ก็...ปฏิเสธความเป็นจริงข้อนี้ไม่ได้อยู่ดี

" เฮ้อะ! เอางี้..สงสารผมจะบอกให้นะว่า...วิธีที่กำจัดผมมีแค่วิธีเดียว นั่นคือ...บลู! บอกแค่นี้ล่ะ เฮ้อะ!!!!! "

แล้วร่างลัคกี้ก็หายไปในอากาศธาตุ พร้อมกับสะกดที่คลายตัวลง...อะไรคือบลู? ผมปิดหน้าตัวเองด้วยสองมือ...สัมผัส? ป๊ะเดินมาจับหัวผม...แล้วลูบ

" มิคาเอล...ป๊ะเคยเตือนเราแล้ว เสียใจตอนนี้มันช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ "

" แต่ป๊ะ! ลัคกี้มัน... "

" อะไรก็ไม่สำคัญเท่าแกรักเค้า.... "

" ............ "

" ความรัก...แกทิ้งมันเพราะคำว่าแค้นตัวเดียว ทั้งๆที่ทุกคนต่างมีความรักให้กัน...มันตัวอย่างที่ดีให้แกเห็นอยู่แล้วนี่ "

" แต่..... "

" ช่างเถอะ...ป๊ะถือว่าป๊ะสอนและเตือนแกแล้ว ส่วนเรื่องบลู....ป๊ะว่าค่ามันไม่ต่างกันกับการปล่อยให้ลัคกี้เป็นอย่างนี้ต่อไปเลย "

ป๊ะนั่งลงข้างผม...มือยังคงลูบหัว

" หมายความว่าไงป๊ะ? "

" บลูเป็นพลังพิเศษ มีเฉพาะเทวดา...ซึ่งต้องเป็นพวกพลังแข็งแกร่งจริงๆถึงจะมี และพวกที่มีส่วนใหญ่...ก็เป็นพวกต่อต้านซาตานและคอยกำจัดพวกเราเท่านั้น.... "

" อึก....โดนแล้วตายเลยใช่มั้ยฮะ? "

" สามทีก็ตาย....แต่ป๊ะก็ไม่รู้อยู่ดีว่าสำหรับเงาต้องโดนถึงระดับไหน...และถึงรู้ แกคิดหรอว่าเทวดาสายต่อต้านมันจะยอมปล่อย ไม่ฆ่าพวกแกหรือลัคกี้ทิ้งน่ะ "

" จริงของป๊ะ.... "

ทั้งห้องถูกความเงียบเข้าปกคลุม เราไม่มีวิธีแก้ไขอะไรเลยหรอ...ไม่มีเลยจริงๆหรอ เวลาผ่านไป...ไม่นานเท่าไหร่แค่พระอาทิตย์ขึ้นแล้วเท่านั้นเอง ป๊ะต้องกลับก่อนที่มี๊จะตื่น เพราะไม่อยากให้มี๊รู้แล้วต้องเครียดกับเรื่องนี้อีกคน ซึ่งผมเห็นด้วยเลย!

" พี่...เค้ากับลัคกี้รอกินข้าวนานแล้วนา... "

" แองเจิลเข้ามานี่หน่อย.... "

แองเจิลเปิดประตูเข้ามาในห้อง...ผมสอดส่ายสายตามองดูเผื่อว่าลัคกี้จะมาด้วย

" ลัคกี้อะ? "

" อยู่ข้างล่าง...พี่เรียกเค้าเข้ามามีอะไรเปล่าอะ "

" ลัคกี้มีท่าทีแปลกๆมั้ย? "

" ก็...ดูร่าเริงผิดปกติ ยิ้มร่าเชียว...แถมเค้าอ่านความคิดลัคกี้ไม่ออกเลย "

" งั้นหรอ.... "

" มีอะไรใช่มั้ยพี่ "

" อืม...เปล่าๆไม่มีอะไรหรอก..เดี๋ยวพี่ตามลงไปนะ แป็ปนึง... "

" จ้า...วันนี้แปลกเนอะ ดูใครก็อารมณ์ดีกันไปหมด... "

แองเจิลพูดยิ้มๆแล้วเดินออกไป ผมนั้งอยู่ซักพักก็เดินไปอาบน้ำอาบท่าแต่งตัว เพื่อลงไปข้างล่าง...ไปเผชิญหน้ากับลัคกี้ที่ไม่ใชลัคกี้!!
เจ้านั่นนั่งหน้าระรื่นหัวเราะคิกคักอยู่กับแองเจิลและสกาย พอมันเห็นผม...มันก็ยิ้มหวานมาให้จนสกายมองไม่วางตาในใจแอบเคืองรอยยิ้มของลัคกี้ด้วย

" พี่ช้านะครับ.... "

" อืม "

" เย็นชาจัง... "

ทุกคนมองลัคกี้ที่มีท่าทางแปลกไป มันพูดด้วยท่าทีงอนๆทั้งที่ปกติลัคกี้ไม่ทำอย่างนี้ สกายคงไม่เข้าใจ..แต่แองเจิลคงรู้ดี ผมมองหน้าน้อง แองเจิลก็พยักหน้าเข้าใจ...นี่ล่ะนะข้อดีของการอ่านใจ

" รีบๆกินเถอะ เดี๋ยวสาย... "

" นั่นสิน้า~ "

" นี่ครับพี่มิคาเอล... "

สกายตักอาหารมาเสิร์ฟให้ผม ผมก็รับแล้วตักกิน บรรยายกาศในตอนนี้..มันเหมือนดูดี ดูมีความสุข ต่างก็ร่าเริง...แต่ไม่ใช่อย่างที่คิด สกายกำลังสับสนเสียใจที่ผมเย็นชา ส่วนลัคกี้เป็นไงก็รู้อยู่..แองเจิลเหมือนฝืนยิ้ม เพราะเริ่มตะขิดตะขวงเรื่องลัคกี้ เมื่อกินกันเสร็จสามคนนั่นก็ไปโรงเรียนด้วยกันส่วนผมหนีเข้าห้อง นอนเอามือก่ายหน้าผาก..เซ็งจิต!!!

.

.

ตอนนี้ไม่มีทางออกทุกอย่างมันตันไปหมด..ได้แต่ขอให้ลัคกี้อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปมากกว่านี้ ผมกลัวเค้าจะทำร้ายคนอื่น...โดยเฉพาะแองเจิล ส่วนคนอื่นผมไม่ค่อนสนนักหรอก เฮ้อ.......

" พี่..... "

" แองเจิล? "

" เลิกเรียนแล้วหรอ? "

" อืม....เค้ามีเรื่องจะคุย "

ตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงกว่าแล้ว เวลาเลิกเรียน...แล้วแองเจิลก็เข้ามาไม่บอกไม่กล่าว ผมไม่ว่าหรอกเพราะแองเจิลทำอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กอีกอย่าง...สีหน้าเธอเป็นกังวลมากเลย

" พี่...เรื่องลัคกี้ง่ะ บอกเค้ามาเลยนะ! "

" มีอะไรหรือไงถึงมาถามพี่หน้าเครียดอย่างนี้? "

" พี่รู้จักพี่รีเดนแล้วใช่มั้ย? "

" อืม.... "

" ลัคกี้ทั้งกอดทั้งจูบกับพี่รีเดนนั่นอย่างไม่มียางอาย แถมพามาบ้านแล้วขึ้นห้องไปด้วยกันแล้วด้วย!! "

" .......... "

ในอกมันจี๊ด..โมโหและอยากทำอะไรซักอย่าง แต่อย่างที่ว่า...นั่นมันไม่ใช่ลัคกี้!!

" หมายความว่าไง...นั่นไม่ใช่ลัคกี้?!!! "

" งี้นะแองเจิล...... "

ผมเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับเงาให้แองเจิลฟัง เธอมีท่าทีโกรธผมมาก..และเครียดมากกับเรื่องที่รับรู้เกี่ยวกับลัคกี้ ลัคกี้ที่เธอรัก!

" เพราะพี่!!! เพราะพี่ลัคกี้ถึงเป็นอย่างนี้!!!!! เอาลัคกี้เค้าคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!!!! "

ดวงตาสีแดงวาวโรจน่าหวาดหวั่น! กลิ่นไอซาตานคละคลุ้งตามอารมณ์ที่ปะทุขึ้น ผมดึงน้องเข้ามากอด...แล้วลูบหลังเธอ

" พี่ขอโทษแองเจิล พี่ไม่คิดว่ามันจะออกมาแบบนี้ "

" เค้าบอกพี่แล้ว..ทำไมพี่ไม่เชื่อเค้าบ้าง..ทำไมอะพี่ ทำไมพี่ต้องใจร้ายจนลัคกี้ต้องเป็นอย่างนี้ด้วย... "

เสียงสั่นเคลือเอ่ยว่าและตัดพ้อผม เพราะถิฐิไงแองเจิล เพราะะถิฐิเพราะโกรธเพราะแค้น.....

" เพราะสิ่งเหล่านี้...พี่จึงทำลายลัคกี้ เห้อะ...สำเร็จแล้วพี่ พี่ทำสำเร็จแล้วจริงๆ..... "

แองเจิลทรุดหลุดจากอ้อมกอดผมลงไปนั่งกับพื้น...แล้วปล่อยน้ำตาแห่งความเสียใจไหลริน ผม...ทำได้แค่ลูบหัวปลอบเธอเท่านั้น...เท่านั้นเอง เพราะถึงผมจะทำลายลัคกี้สำเร็จแล้ว...แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลย ไม่เลย....

" ตึ้ง...!!!!!โครม...!!!!!!!!!!!!!! "

" สะเสียง...อะไร? "

" ป่ะ! "

จู่ๆก็มีเสียงเหมือนการปะทะเกิดขึ้น...ที่ห้องลัคกี้ เกิดอะไรขึ้น!!! ทั้งผมและแองเจิลรีบมาที่ห้องลัคกี้ทันที...สิ่งที่เห็น..ทำเอาพูดไม่ออก ลัคกี้ยืนแสยะยิ้มอยู่ตรงข้ามกับรีเดน ที่มีวงเวทสีขาวกางอยู่ด้านหลัง...เทวดาหรอ?

" บลูของนายไร้น้ำยาจัง~ "

ลัคกี้พูดอย่างเยาะเย้ย...ผมและแองเจิลต่างงงงัน....ใช่สิ เทวดามันสามารถเข้าหาเราโดยที่ไม่รู้ได้นี่นา...

" พี่... "

แองเจิลกระตุกมือผม เพราะต้องการช่วยลัคกี้น่ะสิ แต่...ยังหรอก ยังไม่ถึงเวลา..บลูสามารถกำจัดเงาได้ เพราะงั้น...ถ้าลัคกี้ได้โดนบลูซักทีมันก็อาจจะหายไปก็ได้ ไอ้เงานั่นน่ะ!

อีกอย่าง....ที่เป็นปัญหา..คือม่านพลังของไอ้รีเดนนั่น ทะลวงไม่ง่ายเลย เหี้ยเอ้ย!!!!
แองเจิลอ่านความคิดผมเสร็จก็พยักหน้าแล้วมองดูสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกตรงหน้า

********************************************************

https://www.facebook.com/NiyaySdSd

อัพเดตสดๆทุกวันเลยค่า