สะใภ้ร้ายตัวพ่อ! 19
อยากให้เป็นแค่ความฝัน...ที่ผมฝันไปเท่านั้น พอตื่นขึ้นมา...มันจะกลายเป็นเรื่องตลกในฝันเท่านั้น แต่มันไม่ใช่! มันไม่ใช่ความฝัน...มันเป็นความจริงที่เกิดขึ้นไปแล้ว.......ผมนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนที่นอนหลังกว้าง ปราศจากคนรักข้างกาย แต่มันอาจเป็นเรื่องดี ที่ไม่ต้องมองหน้าคนที่ผมรักสุดใจในเวลานี้ ความรู้สึกผิดมันถาโถมเข้ามาใจจนผมอึดอัด...แม้ผมจะไม่ใช่ผู้หญิงที่ควรรู้สึกอย่างนี้เวลาไปมีอะไรกับชายอื่น แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา...ผมมีแค่เค้าคนเดียว และเมื่อผมเป็นของเค้า...ผมก็ไม่อยากให้ร่างกายนี้เป็นของใครอีกทั้งนั้น
" นั่งเศร้าเรื่องนั้นอยู่หรอครับ? "
ผมเงยหน้ามองคนรักที่เข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้
สายตาที่อ่อนโยนถูกส่งมาปลอบผม แต่ผมไม่สมควรได้มัน...ผมหลบสายตานั่นแล้วนั่งกอดเข่าตัวเองนิ่ง เตียงค่อยๆยุบลงตามน้ำหนักตัวของยุนโฮ อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นกอดผม....
" ผม... "
" มันผ่านไปแล้วนะ...แล้วคุณก็โดนยา ไม่ได้เต็มใจซักหน่อย "
ยุนโฮแย่งผมพูด...พร้อมกับดึงหน้าผมให้มองหน้าเค้า
" เราแยกไปอยู่ของเราสองคนดีกว่ามั้ย? ที่นี่มันทำให้แจจุงเจ็บช้ำ ผมไม่อยากให้แจจุงเสียใจ..... "
มือหนาลูบหน้าผมแผ่วเบาๆ
" แต่แม่ยุนล่ะ...เค้าอยากให้ยุนโฮอยู่ที่นี่นะ "
" แต่ผมไม่อยากอยู่แล้ว...พวกเค้าใจร้ายเกินไป "
" ผมไม่เป็นไร... "
" เลิกพูดคำนี้เพื่อผม...แล้วเอาแต่ใจตัวเองบ้างเถอะแจจุง "
เพราะผมรักคุณนี่ไง...ผมถึงเอาแต่ใจไม่ได้
ผมเงียบไปไม่พูดอะไรต่อ เค้าก็เงียบราวกับรอคำรีอบของผม...มือหนาที่อบอุ่นลูบหัวผม มันตอกย้ำว่าเค้ารักผมขนาดไหน แม้ว่าผมจะมีอะไรกับเอริก้าไปแล้วก็ตาม ผมมองหน้าเค้า...พร้อมน้ำตาที่คลอหน่วง
ผมเอาแต่ใจได้สินะ...ดื้อได้สินะ ผมรักยุนโฮที่สุดเลย...!!
" แจไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว...ฮึก.! ผมไม่อยากอยู่แล้ว...ฮือ.... "
ผมโผเข้ากอดคนรัก ซึ่งเค้าก็อ้าแขนรอผมอยู่ก่อนแล้ว
" ครับ..เราย้ายกันวันนี้เลยเนาะ ^^ "
ผมพยักหน้ารัวๆแล้วกอดยุนโฮแน่น
ไม่ใช่ไม่อยากอยู่...แต่พอเกิดเรื่องนี้ขึ้น ผมรับพวกเค้าไม่ได้จริงๆ คุณนายเล่นทำอะไรต่ำๆอย่างนี้...ผมเดาไม่ออกเลยว่าถ้าอยู่ต่อต้องเจออะไร รู้ว่าไม่ชอบที่เราคบกัน...แต่แบบนี้มันเกินไปจริงๆ!
" นั้นจะไปไหนกัน!! "
ผมกอดแขนยุนโฮแน่น ในมือของเค้าและผมมีกระเป๋าเสื้อผ้าคนละใบ
" ไปจากที่นี่ไงครับแม่ "
ยุนโฮตอบกลับคุณนายชองอย่างเย็นชา
เธอดูตกใจมาก น้ำตาที่แทบมองไม่เห็นคลออยู่เบ้าตาของเธอ ผมใจหายเหมือนกันที่เห็นคุณผู้อวดดีมีสีหน้าแบบนี้...แต่ถ้าเธอไม่ทำเกินไปแบบนี้ ผมคงทนเธอได้อยู่
" ฉันไม่ให้แกไปไหนทั้งนั้นตายุนโฮ!!! "
" ผมจะไป... "
ว่าจบเค้าก็ลากผมเดินออกมา
เสียงคุณนายชองเรียกครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งตะหวาดทั้งด่าทั้งขู่ตัดแม่ตัดลูก แต่ไม่ว่าวิธีไหนก็ไม่สามารถหยุดการไปของพวกผมได้... ผมเสียใจที่ทำให้ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของคนรักผมเสียใจ ผมอยากขอโทษเธอ....และหวังว่าผมจะมีโอกาสได้พูดซักวัน...วันที่เธอรู้ว่าความสุขของลูกชายเธอคืออะไร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น