ผมล้มตัวนอนครุ่นคิดหลายๆเรื่อง แต่มักจะมีภาพที่แบล๊คและไวท์จูบกันอย่างดื่มด่ำแทรกเข้ามาตลอด ป่านนี้คง....." มาหลับอะไรตรงนี้ครับ? "ผมลืมตามองคนถามแวบแรกที่ผมเห็น คือแววตาที่ทอแสงสีทองที่น่ากลัวที่สุด จนทำให้ผมสะดุ้งเกือบตกโซฟา แล้วความรู้สึกเดิมๆก็กลับอีกครั้งมองอีกฝ่ายอย่างหวาดระแวง" กลัวอะไรครับ มานี่มา "
แบล๊คหรอ? เค้าเข้ามาอุ้มผมขึ้นไปที่เตียง ซึ่งผมก็ยังคงนึกอยู่ว่าคำพูดของแบล๊คแปลกๆไปหรือเปล่า แต่ก็ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรมากผมก็รู้แล้วว่าคนตรงหน้าผมเป็นใคร???
" ปะ...ปล่อยผมเถอะ ผมกลัวแล้ว "
" หึ! ผมปล่อยแน่ ฮิมูระจัดการ!!! "
" ไม่ไม่ไม่ไม่ม่ายยยยยยย!!!!! "
ไวท์ตรึงผมกับเตียงด้วยโซ่ตรวนแล้วให้ฮิมูระมาลามเลียร่างกายผม โดยที่ตัวไวท์เองหายไปในอากาศ
" มึง...ท้อง! "
" เออ กูท้อง...อย่าทำกู กูขอร้อง...ฮือๆๆ "
ฮิมูระมีสีหน้าที่เจ็บปวด ดวงตาสีม่วงมีน้ำคลออยู่น้อยๆ
" กูขอโทษ! "
" ดูสิ ผมพาใครมา! "
ฮิมูระลุกขึ้นแล้วผมก็ได้พบกับแบล๊คที่นั่งอยู่ที่โซฟาโดยมีไวท์นั่งอยู่ที่ตักของเค้า น้ำตาผมไหลเป็นสองเท่า เสียใจจนไม่รู้จะเสียใจยังไงเลยในตอนนี้ พวกเค้าหลอกลวงผมได้ขนาดนี้ ทำกับผมได้ขนาดนี้ ได้!
" อยากจะทำอะไรผมก็ทำเลย! "
ผมหลับตาลงแล้วรอรับสัมผัสที่น่ารังเกียจจากเพื่อนตนเองและใครอีกคน ไวท์นี่เอง! แบล๊คคุณมันใจร้ายจริงๆที่ทำกับผมอย่างนี้ แม้ผมจะมีลูกกับคุณ คุณยังไม่สนผมเลยซักนิด
ความหวัง ความเชื่อใจของเด็กหนุ่มมืดดำลงไปเพราะเหตุการณ์ในอดีตได้กลับมาเยือนเค้าอีกครั้ง และครั้งนี้มีคนที่เข้าร่วมเป็นผู้ชมนั่นทำให้เค้ายอมทุกอย่าง อย่างตายทั้งเป็น
ถ้าเหตุการณ์ครั้งนี้สำเร็จไวท์ก็เอาตัวแบล็คไปและซาโตชิคงไม่ต่างจากตุ๊กตาที่ไม่มีวิญญาณ มีเพียงลมหายใจ เพราะการทารุนจิตใจจนบอบช้ำสาหัส ฮิมูระมองไปที่แบล็คก็เข้าใจว่าไวท์ทำได้อย่างไร เค้าไม่อยากเสียไวท์ไป!
" ผมช่วยงานคุณแล้ว ปล่อยผมได้หรือยัง "
" ได้สิครับ "
ไวท์ปลดพันธะสัญญากับฮิมูระ ตอนนี้คงไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วเพราะซาโตชิแน่นิ่งไปแล้วเนื่องจากจิตใจปิดกั้นทุกอย่าง
เค้าไม่รับรู้และไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว ไวท์เริ่มรู้สึกถึงเสียงการเต้นของหัวใจจากอีกหนึ่งชีวิตในร่างของหนุ่มน้อย การเกิดใหม่ของซาตานตัวน้อยๆเป็นอะไรที่เกิดขึ้นได้ยากมาก และแทบจะเป็นสิ่งมหัสจรรย์ในหมู่ซาตานเลยทีเดียว แต่ไวท์ไม่สน เด็กนี้ต้องตาย!!!
" หยุดเดี๋ยวนี้!!!!! "
" อ้ะ?!! "
ฮิมูระเจ้าเล่ห์ไม่น้อย เค้าคลายมนต์ของไวท์ออกจากแบล๊คได้ทันก่อนที่ไวท์จะส่งมีดปลายแหลมอาบยาพิษเข้าไปที่ช่องท้องของซาโตชิ
" อย่าทำเค้าเลย..พี่เป็นคนให้ไวท์เจ็บ ไวท์ก็มาลงที่พี่สิ "
" ไม่!! มันต่างหากที่ต้องรับผิดชอบที่ทำให้แบล๊คเปลี่ยนไป!! "
" พี่เปลี่ยนไปเองเพราะพี่รักเค้า!! "
" ไม่ๆๆ อย่ามาพูดคำว่ารักมันนะ!!! "
ไวท์ลุกขึ้นแล้วทำร้ายแบล๊คอย่างรุนแรง ฮิมูระรีบไปดูเพื่อนของตัวเองก่อน เค้าพยายามเรียกสติของคนตัวเล็กอย่างสุดกำลัง
" ไวท์รักแบล๊คนะ!!! "
ฮิมูระหยุดทุกอย่างที่ทำ มือกำหน้าอกตัวเองอย่างเจ็บปวด แต่ก็ยังพยายามช่วยซาโตชิต่อ
" แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว พี่รักซาโตชิและความรักของเราก็ได้ก่อกำเนิดอีกชีวิตด้วย ไวท์พี่ขอโทษ! "
แบล๊คลงไปกอดน้องตัวเองที่ทรุดไปกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง มือบางของผู้เป็นน้องทั้งจิกทั้งข่วนเพื่อระบายอารมณ์ ไวท์น่ะรู้ทั้งรู้ ว่าทั้งคู่รักกันแค่ไหน แต่แค่ตัวเองนั่นรับในสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ เพราะมันมาเร็วจนเกินไป
น้ำตาปีศาจไหลเป็นทาง ไวท์ร้องไห้อย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อนในชีวิต แต่ครั้งนี้กลับไหลอาบหน้า แบล๊ครู้ดีว่าถ้าปลอบน้องแบบนี้น้องจะไม่ทางเข้าใจในสิ่งที่เปลี่ยนไป และอาจทำให้ไวท์คาดหวังอีก เขามองไปที่ฮิมูระซึ่งทั้งคู่ต่างเข้าใจในความหมายของสายตาที่ส่งให้กันอย่างดี
ฮิมูระต้องการให้แบล็คมาดูแลซาโตชิและเด็กน้อยในท้องด้วยตัวเค้าเอง
แบล๊คเองก็รู้ความรู้สึกของฮิมูระได้โดยสัญชาตญาณ เค้าจึงต้องการให้ฮิมูระดูแลและคอยปลอบน้องของเค้าอย่างที่ฮิมูระเองก็อยากทำหน้าที่อยู่เช่นกัน
" ไวท์! ในวันนี้คุณยังรักเค้า แต่ในอนาคตอันใกล้นี้ คุณต้องรักผม!! "
ไวท์มองฮิมูระที่เอื้อนเอ่ยด้วยดวงตาสีฟ้าที่ช่างสดใสทำให้ใจที่เจ็บนั่นอบอุ่น ฮิมูระอุ้มไวท์แนบอก
" คุณพี่ชาย ผมขอน้องคุณนะ! "
แบล๊คพยักหน้าแล้วฮิมูระก็หายไป แบล๊คพยายามทำทุกวิธีทางที่จะทำให้ซาโตชิฟื้นสติ แต่ไม่ว่าเค้าจะเรียกหาซักเท่าไหร่ก็ไร้การตอบสนอง เด็กน้อยในท้องรับเอาความเครียดและเสียใจอย่างมหาศาลของเจ้าของท้องจนหัวใจเต้นช้าลง แบล๊คตกใจมากทำอะไรไม่ถูก พลังที่เค้ามีนั้นมีไว้เพื่อทำลาย แม้เค้าจะเคยยื้อชีวิตซาโตชิเอาไว้ได้ แต่นี้มันไม่เหมือนกัน เด็กนั่นอยู่ในท้องซึ่งเค้าทำอะไรไม่ได้!!!!
" พ่อ!! ตอนนี้ช่วยผมที!!!! "
เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาที่แบล๊คร้องขอพระเจ้าผู้เป็นบิดาจากใจจริง แล้วยังงี้มีหรือคนเป็นพ่อจะละเลยไม่ช่วยเหลือได้
' เจ้าบุตรผู้โง่เขลา เจ้าเป็นซาตานราชาในหมู่ปีศาจทั้งหลายแหล่ แต่เจ้ากลับเรียกร้องขอความช่วยเหลือจากพระเจ้าเนี่ยนะ! '
" อะไรผมก็ยอม ผมไม่ใช่ปีศาจที่สามารถยื้อชีวิตอะไรใครได้ เด็กในท้องกำลังจะตาย ได้โปรด!!! "
แบล๊คร้องขออย่างมีความหวัง แม้ว่าตนจะไม่ใช่ลูกที่ดีแต่เค้าก็ปรารถนาที่จะเป็นพ่อที่ดีให้หนูน้อยและหวังว่าผู้เป็นพ่อจะไม่ใจร้ายกับเค้า ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบงัน แบล๊คมองดูซาโตชิที่แน่นิ่งเหมือนตุ๊กตาที่ไร้ชีวิตอย่างปวดร้าว มันเจ็บจนไม่สามารถบรรยายได้ ถึงแม้ไม่มีน้ำตา
" แบล๊ค!!!! "
" ซาโติชิ!! ขอบคุณพระเจ้า! "
" ผมกลัวฮือออ "
" ไม่เอาไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่นี่แล้วไม่ไปไหนแล้ว ไม่เอานะไม่ร้องเดี๋ยวหนูน้อยจะแย่เอานะ "
แบล๊คพูดขู่และก็ได้ผลเสียด้วย เขาเอาหน้าไปแนบกับท้องขาวๆเพื่อฟังเสียงหัวใจของอีกชีวิตที่กลับมาเต้นอย่างสม่ำเสมอเหมือนเดิมแล้ว
" ทะ..ทำไมตอนนั้น... "
" ไวท์สะกดฉันไว้ แต่ฮิมูระช่วยคลายให้ทันก่อนที่ไวท์จะฆ่าหนูน้อย "
ผมน้ำตาร่วงเลยที่รู้ว่าไวท์จะทำอะไร ผมกอดแบล๊คเอาไว้แนบกาย เวลาอยู่อย่างนี้ผมจะรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นหัวใจอย่างที่สุด ไม่ว่าต่อไปจะเจออะไร ขอแค่คุณอย่าทิ้งผมไปก็พอ......
" ม๊ามี๊~ "
" อะไรคร้าบ "
" เค้าหิว...! "
" บอกป๊ะสิ บอกมี๊ทำไม "
" ไม่เอา ป๊ะดุ "
ไอ้ตัวเล็กที่เอ่ยเสียงเจือแจ่วอยู่นี่คือ..มิคาเอล เป็นชื่อที่แบล๊คตั้งให้ เป็นลูกชายที่แสนแสบเชียวล่ะ เค้าก็ไม่ต่างจากมนุษย์ทั่วไปแต่อีกนัยหนึ่งเค้าก็มีการแสดงอารมณ์และพลังเหมือนพ่อของเค้า
" อ๊าาา ไวท์ๆ! "
" ไอ้แสบ!!!
" เค้าชื่อมิคาเอลนะ มะช่ายแสบ! "
" เหมือนมี๊แกเลยนะ นิสัยเนี่ย!! "
ไวท์และฮิมูระก็ลงเอยกันได้ เห็นว่าฮิมูระต้องใช้ความพยายามน่าดู แล้วไวท์ก็กลับมาขอโทษแบล๊คและกลับมาอยู่ที่บ้านเดียวกันซึ่งผมยินดีที่จะยกโทษให้เค้า แต่ก็นะ..ผมก็แอบกลัวเค้าอยู่ดี ส่วนไอมี๊กับป๊ะเนี่ยความคิดผม มันน่ารักดีล่ะ...
ครอบครัวผมมีความสุขแล้วครับ แต่ผมมักจำคำของแบล๊คที่ว่า 'ก่อนพากยุลูกใหญ่จะมา อากาศมักปลอดโปร่งเสมอ' ทำให้ทำอะไรต้องระวังครับ อยู่บ้านกันแบบนี้ ช่วยกันสอนและดูเจ้ามิคาเอลน้อยๆเติบโต
" มิคาเอล! "
" ง่า ป๊ะเสียงดังป๋มตกก๊ะใจน้า "
" หิวไม่ใช่หรอ? "
" คร้าบ... "
แล้วมิคาเอลก็วิ่งโล่ไปหาของกินที่มือป๊ะทันที น่ารักกันจริงๆพ่อลูกคู่นี้......
TheEnd
**************************************
พออ่านกันได้ไหมคะ ไม่รู้ว่าจะสนุกไหม?
เพิ่งมาเจอค่ะ สนุกมากๆเลยค่ะ น่ารักด้วยอ่ะ>//<
ตอบลบสนุกมากที่สุดอ่่ะ
ตอบลบ