ทาส 11

" เลิกเล่นละครได้แล้วไวท์! "

" แหม...หลอกทุกคนได้ยกเว้นแบล๊คตลอดเลยอ่า... "

ผมและฮิมูระหันไปมองทั้งคู่ แบล๊คเข้ามามองด้วยสีหน้านิ่งเรียบแต่ผมกลัวเค้าบรรยากาศรอบๆตัวบวกดวงตาสีเลือดบ่งบอกสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปได้เลย ฮิมูระเอาตัวมากันผมเอาไว้ คงรู้สึกเหมือนผม

" ไวท์กะจะดูฉากเลิฟซีนซะหน่อย รีบขัดทำไม... "

" ชอบหรือไงที่ต้องใช้ของร่วมกับปีศาจตนอื่น! "

" อะเด๊ะ!! นั่นสิน้า~ ไวท์ลืมไปเลย "

" ลุกมานี่!! "

แบล๊คตะคอกเสียงดัง ผมผวาสั่นแล้วก็ลุกจากตรงนั้นแต่ถูกฮิมูระจับเอาไว้ก่อน

" ไม่ต้อง จะทำตามคำสั่งมันทำไม!! "

" อะๆ อย่านะ ซาโตชิเป็นทาสพวกเรานะ สัญญาทาสชั่วชีวิต ถ้านายเอาตัวซาโตชิเค้าก็ตาย และถึงตายสัญญานั่นก็ยังอยู่กับพวกเราอยู่ดีน้า~~~ "

" อธิบายทำไมเยอะแยะ มานี่!! "

" ผมไปแน่ แต่อย่าทำอะไรเพื่อนผมนะ "

" โอ๊ะโอ~ สัตว์เลี้ยงเราเป็นห่วงเพื่อนปีศาจที่ทำร้ายตัวเองด้วยอ่า~....... "

" ห่วงตัวเองเถอะ!!! "

" ฉันไม่ให้แกทำอะไรซาโตชิหรอก กะอีแค่ซาตานที่แหกคุกมาจะทำอะไรฉันได้... "

ฮิมูระมึงนี่อย่ายั่วเค้าสิวะ สองรุมหนึ่งกูว่ามึงก็สู้ไม่ได้หรอก!! จู่ๆผมก็ลุกไปตามคำสั่งโดยที่ไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้เลย อะไรเนี่ย!! เกิดอะไรขึ้นกับตัวผมกัน ใครในสองคนนั้นต้องกำลังบังคับผมอยู่แน่ๆ

เมื่อผมเดินมาถึงทั้งคู่ร่างกายก็เป็นปรกติ ไวท์รีบเข้ามาจับตัวผมเอาไว้ แล้วค่อยลามเลียร่างกายผม! เฮ้ยๆ อย่านะทั้งแบล๊คและฮิมูระก็อยู่นะ!!

" ผมไม่สนหรอก ถ้าผมจะเอาตอนนี้ใครจะหยุดผมได้.... "

" อ้า...! "

นิ้วเรียวแทรกแทรงร่างกายผมแล้วขยับตรงจุดเสียวทันที ไม่ไหว ทั้งอับอายและเสียวซ่าน ไอ้บ้าเอ้ยทำไมต้องมีอารมณ์ด้วยวะเรา!!!

" มึงปล่อยซาโตชิเดี๋ยวนี้นะ!!!! "

" ปล่อยได้ แต่...นายยอมมาปรนเปรอให้ฉันแทนเค้าไหม? "

" ไม่เว้ย!! "

ฮิมูระวิ่งเข้ามาอย่างเร็ว แต่โดนแบล๊คอัดพลังใส่กลับไปจนฮิมูระกระเด็นอีกรอบ แบล๊คอย่างสามขุมเข้าหาฮิมูระพร้องดาบเล่มยาว ความสูงของดาบมากกว่าผมอีก แล้วยังมีน้ำสีแดงๆเคลือบดาบเอาไว้ด้วย!!!

" ดาบอาบยาพิษ ถึงฆ่าไม่ตายแต่ก็ทรมานชั่วกัลต์!! "

" ยะ...อย่า อย่าทำเค้า!! "

ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากไวท์ ในขณะที่แบล๊คเงื้อยดาบเหนือหัว!!

' ฉึก!! '

" ซาโตชิ!!!! "

" ซาโตชิ!!!! "

" มึงปลอดภัยนะ ตอนนี้กูขอให้มึงหนีไป ทำให้กูทีนะ "

ผมรีบวิ่งสุดชีวิตเพื่อช่วยฮิมูระ ทำไปทำไมวะ!! กูเจ็บ! หนีไปทีเหอะ...กูจะได้ไม่เดือดร้อน....

เด็กหนุ่มเอาตัวรับดาบอาบยาเข้าเต็มๆ สติที่มีถูกฉุดรั้งด้วยความเจ็บปวด ทั้งห้องเงียบสนิทราวกับป่าช้า ฮิมูระเลือกที่จะทำตามที่ซาโตชิบอก เพราะยังไงซะแบล๊คน่าจะมียาถอนพิษ เค้าอาจช่วยซาโตชิได้ แต่ถ้าตนเองยังอยู่เจ้านั่นอาจจะไม่ช่วยก็ได้!!

ผมมองร่างเล็กที่เอาตัวไปกันให้ไอ้เห่นั่นอย่างเจ็บปวด ทำไม ทำไมต้องทำขนาดนี้ กับอีแค่เพื่อนซาตานที่มันทำร้ายนาย ทำไมต้องช่วยมันด้วย

ผมเลือกที่จะช่วยสมานแผลให้ซาโตชิ แต่ไม่ถอนพิษให้เค้า ทรมานไปซักพักก็คงดี จะไดรู้ว่านายทำฉันเจ็บแค่ไหนที่เป็นห่วงไอ้ชั่วนั่น!!

" พี่จะไม่ถอนพิษให้สัตว์เลี้ยงของไว์หน่อยหรอ~ "

" ไม่! "

ผมไม่สนแล้วเดินออกมาโดยมีไวท์เดินขนาบข้างมาด้วย ไวท์เดินคลอเคลียอยู่ข้างผม ออดอ้อนราวกับแมวน้อยขออาหาร

" หิวน้ำหรอ "

" รู้ใจไวท์อีกแล้วน้า~~~ "

" จะให้พี่ป้อนหรือจะกินเองล่ะ "

" กินเองดีกว่าาาา  "

ผมเดินไปนั่งที่เตียงใหญ่ในห้องตนเอง ไวท์เดินขึ้นคล่อมบนตักผม เราทั้งคู่แลกลิ้นกันอย่างสนุกสนาน ดวงตาสีนิลของไวท์แปลเปลี่ยน ยกเว้นผม! ไวท์เลือกที่จะไม่สนในความหมายนั่น แต่กลับเลื่อนมือและปากมาปรุกเร้าปีศาจอีกตนใต้กางเกง

" อ่า... "

" ไวท์เก่งใช่ไหมล่า~~ "

" อะ...อืม น้องพี่เก่งที่สุด "

ไวท์ละจากตรงนั้นแล้วขึ้นมาคล่อมผม ถ้ำน้อยๆลอยเด่นเหนือปีศาจที่ผงาด ไวท์ล่อนสะโพกไปมาหลอกล่อ ผมเลยคว้าเอวบางแล้วกระแทกสวนเข้าไป

" อ๊าาาาาาาาา!!! "

ใบหน้าที่เหมือนกับผมแตกต่างที่ดวงตาหวานกว่านั้นเริดขึ้น ส่งเสียงร้องของความใคร่ มือหนาของผมเลื่อนไปกุมปีศาจน้อยอีกตนไว้แล้วขยับตามจังหวะที่ไวท์โยกเย้าบนตัวผม ใบหน้าสวยขึ้นสีระเรื่อยๆอย่างหน้ามอง...แต่กลับทับซ้อนกับใบหน้าหวานของอีกคน!!

ผมพยายามไล่ภาพที่ทับซ้อนออก แล้วอุ้มไวท์นอนราบลงกับเตียงแล้วกดกระแทกอย่างรุนแรงตามแรงอารมณ์ เพียงไม่นานทุกอย่างก็จบลง ไวท์นอนกอดผมแล้วหลับไป
--------------------------------------
ผมฟื้นขึ้นมา สิ่งแรกที่ผมรับรู้คือความปวดร้าวทรมาน แค่หายใจร่างทั้งร่างก็แทบแตกเป็นเสี่ยงๆ หัวปวดแทบระเบิด

' ถึงฆ่าไม่ตายแต่ก็ทรมานชั่วกัลต์! '

คำพูดของแบล๊คแล่นเข้าสู่โสตประสาท นี่สินะความทรมานของยานั่น ผมไม่สามารถลุกหรือขยับตัวได้เลย ร่างกายเจ็บปวด พอขยับก็ร้าวรานไปทั้งร่าง ผมนอนจมกองน้ำตาอยู่ตรงนั้นแค่ร้องไห้ก็แทบตาย รู้สึกว่าอยากตายมากกว่าที่จะต้องทรมานอยู่อย่างนี้

" ฟื้นเร็วดี "

" ฟื้นเร็วดี "

ผมพยายามเหลือบมองไปที่ต้นเสียง เจ้าของยาพิษที่ผมต้องทนทรมานอยู่ ผมไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ ลมหายใจรวยริน ไร้เรี่ยวแรง รับรู้แค่ความทรมานอยู่ภายใน

" ทรมานดีใช่ไหม "

แบล๊คเดินมาเชยคางผม แค่ถูกเตะต้องก็เหมือนโดนเหล็กร้อนดั่งไฟมาสัมผัส ปวดแสบปวดร้อนทรมานอย่างที่สุด ดวงตาผมคงบอบช้ำจากความเจ็บปวดมากเลยทีเดียว ภาพของแบล๊คเบลอๆ เค้าอุ้มผมไปไว้ที่เตียง มันทรมานที่ถูกสัมผัส

" แค่เตะต้องก็แทบตายใช่ไหมล่ะ "

รู้ดีจริงนะ แต่ก็นะยาของเจ้าตัวนี่นา

" ฆ่า...ผ...ผม.....เถอะ! "

เสียงแทบไม่มี แค่เปล่งเสียงออกมาก็แทบกระอัก!!

" ง่ายไป..... "

แบล๊คใช้นิ้วเรียวตนเองลูบไล้ร่างกายผม มันไม่รู้สึกดีอย่างก่อนหน้านี้เลย แต่มันเจ็บปวดดั่งโดนลงแซ่ฟาดเสียทั่วร่าง

" เป็นไง อยากช่วยไอ้เวรนั่น จึงต้องอย่างนี้ "

" นะ...นั่น ทำห...ให้ผะผม..ต่าง อึก!! จากคุณ!! "

" หรอ.... "

แบล๊คถูกครอบงำด้วยแรงแห่งตัญหาอีกครั้ง ทุกครั้งที่สัมผัสอันแผ่วเบาถูกมอบมาปรนเปรอผม มันถูกแปลเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดไปซะหมด ไม่สามารถกรีดร้อง หรือแสดงถึงความเจ็บปวดนั่นได้

แบล๊คกระแทกกระทั้นอย่างอยาบโลน ความเสียวซ่านกระสันไม่มีอย่างที่ควรเป็น ไม่มีการตอบสนองของร่างกายนอกจากความเจ็บปวดที่ผมรับรู้เท่านั้น ผมอยากจะสลบไปให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ไม่เป็นอย่างนั้น

อยากจะดิ้น อยากจะร้อง แต่ความทรมานมันจุกอกจนทำอะไรไม่ได้ หยาดน้ำใสจากดวงตาอาบหน้าเป็นเหมือนน้ำเดือดร้อนๆราดหน้าอยู่เลย แบล๊คเริ่มสวนใส่เข้ามาเร็วและแรงขึ้นเป็นเท่าตัว ร่างกายแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงที่ความเจ็บปวดเสมือนถูกแยกร่างออกจากกันแต่ไม่อาจตาย......

" ฉันอยากจะรู้จริงๆ ว่าแม้กระทั้งลมหายเข้าออกบ่งบอกว่ามีชีวิตของนาย ยังทำให้นายทรมานได้ขนาดนี้ แล้วยังงี้จะไปเรียนได้ยังไง!! "

ลมหายใจรวยรินแม้อยากจะหยุดแต่ก็ทำไม่ได้ร่างกายภายนอกบอบช้ำเพียงน้อยแต่ความเจ็บปวดภายในที่มีนั้นกลับมีมาก จนรู้สึกว่าตายคงจะดีกว่า

แบล๊คแต่งตัวแต่ก็ยังไม่ออกไป แววตาเย็นชาที่ทำให้ร้าวรานทอดมองมาอย่างไร้ความรู้สึก เขาเดินจากไปอย่างเชื่องช้า จากไปพร้อมกับน้ำตาของผมที่อาบหน้า
แม้จะทรมานกับการร้องไห้เพียงใด แต่จะทำให้มันหยุดได้ยังไง ข่มตาเพื่อที่จะหลับจะได้ไม่ต้องทรมานเพราะพิษ แต่ก็ไม่เป็นผล ผมหลับไม่ได้เลย....

แบล๊ครู้ดีถึงความเจ็บปวดของซาโตชิ เค้าทรมานใจไม่น้อยที่เห็นหนุ่มน้อยทรมานเสียแทบตายแบบนั้น แต่เพราะทิฐิที่มีมันค้ำคอเลยทำให้ต้องเย็นชาและเมินใส่ 

อรุณเบิกฟ้าอีกครั้ง เด็กหนุ่มเดินลงมาจากชั้นบนด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เขาพยามอย่างมากที่จะข่มความเจ็บร้าวของร่างกาย และทำให้ดูเหมือนเขาเองไม่ไดทรมานอย่างที่ใครๆคิด วันนี้มีแค่แบล๊คที่นั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าบ้าน ผมเดินผ่านไปอย่างเชื่องช้า เดินลงมาได้ก็เก่งแล้วผม แต่ละย่างเก้ามันเหมือนผมกำเดินอยู่บนมีดที่ร้อนระอุ แบล๊คหันมามองด้วยสายตาเรียบๆแล้วหันไปสนหนังสือต่อ

วันนี้สึจิมาส่งผมเพียงคนเดียว ผมนั่งเหม่อไปนอกหน้าต่าง สยบความเจ็บปวดอย่างสุดความสามารภ แต่ก็ไร้ผล.... ผมนั่งคิดทบทวนเรื่องที่แบล๊คจูบผม แล้วอยากจะหัวเราะให้ตาย เค้าก็แค่หลอกลวงผมสินะ ป่านนี้คงมีความสุขกันน่าดู

ผมนั่งเล่นอยู่ในห้องเรียนที่ปราศจากผู้คน นั่งหายใจหอบถี่เพราะร่างกายที่ยังคงเจ็บปวด

" ทำไมมานั่งอยู่นี่ล่ะ ไม่ไปกินข้าวหรอ "

ผมหันไปมอง...ฮิมูระที่เข้ามาถามเหมือนเรื่องเมื่อวานไม่เคยเกิด

" ทำตัว..อึก!! เนียน..ด...ดี นะ! "

โอยจะพูดยังแทบตาย!!

" นี่มันไม่ได้ถอนพิษให้มึงหรือไงห้ะ!!! "

" จะ...ต ตะโกน....ห...อะไรวะ..... "

" กูจะไปจัดการพวกแม่ง!! "

" แล้ว....ก....กู ก็ต...ตาย ใช่มั้ย... "

มันเงียบไป จะชวนกูคุยทำไมวะ กูจะตายอยู่แล้ว เวลาพูดมันเหมือนมีดปักคาอยู่ที่คอแล้วเราต้องฝืนพูดนั้นล่ะครับ อยากรูว่าจะเจ็บยังไงก็ลองทำดูนะครับ

" เฮ้โย่ว!! เมื่อวานติวกันเป็นไงมั้ง!! "

คันคุโร่เข้ามาพร้อมทักทายเสียงดัง ตามมาด้วยมากิและฮาระ อย่าชวนกูคุยขอร้อง!!

" สนุกดี เลือดสาดเลย! "

" ตลกแล้วมึง ติวกันยังไงให้เลือดสาด " มากิ

" แล้วซาโตชิเป็นอะไร ซึมกะทื้อยิ่งกว่าเหมือนวานอีก "

ฮาระถามพร้อมมือมาเตะๆที่หน้าผากผม ผมรู้สึกเหมือนโดนหน้าสามฝาดเลยอะ เลยเผลอกัดปากตัวเองและเท่ากับว่าผมทำให้ตัวเจ็บเพิ่มเป็นหลายเท่า

" มันไม่สบายเสียงหายเลยอะ "

ฮิมูระออกปากช่วย ดีมากเพื่อน!! ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ แล้วก็คุยสัพเพเหระกันต่อตามเรื่อง พอผมแล้วพยายามจะเข้าใจตามเรื่องที่เพื่อนๆคุยก็ปวดหัวยังกับมีใครบีบหัวผมยังงั้นน่ะ!!

พอเรียนกันจนเที่ยง ทุกคนไปพักยกเว้นผมที่นั่งอยู่กับที่ โดยมีฮิมูระอยู่ข้างๆ

" ไปกินข้าวดีกว่า ป่ะ! "

ไม่อะ ไม่อยากเดินทรมาน กูอยากตายฆ่ากูที... ผมตอบกลับฮิมูระในใจ ก็ปากมันอ้าลำบากนี่ แถมพูดมันก็ทรมานด้วย

" แล้วใครเค้าใช้ให้มึงมากันกูจากมันเล่า "

ไม่รู้... ตีนมันไปเอง กูห้ามมันไม่ทัน! ผมตอบกลับอย่างกวนๆในใจ ผมว่าคนอื่นเห็นคงว่าฮิมูระบ้าแน่ๆ ก็ผมหลับตาฝุบอยู่ที่โต๊ะ แต่ฮิมูระดันคุยกับผมอย่างเป็นปรกติ ทั้งๆที่ดูเหมือนมันจะพูดคนเดียวมากกว่า

ตอนนี้กูรู้แล้วว่ากูคิดผิดที่ช่วยมึง กูอยากตายแล้วล่ะ อยู่แบบนี้มันทรมานเกินไป มึงเป็นปีศาจที่สามารถฆ่ากูได้ง่ายๆ ช่วยฆ่ากูที กูไม่เอาแล้วใบปริญญาห่าเหวนั่น!!!!

" ทำไมมึงคิดอะไรเห่ๆอย่างนั้นวะ!!!! "

ฮิมูระตะคอกอย่างดัง เล่นเอาผมสะดุ้งโหยงเลย ความเจ็บปวดมันทำเอาจิตใจผมอ่อนล้ามากเหลือเกิน อยากตายๆๆ คิดได้แต่อย่างนี้

ฮิมูระหายตัวไปในอากาศ ไปไหนล่ะนั้น ช่างเถอะ...! ผมฝุบหน้าสกัดกั้นความรทามานต่อไป....

ฮิมูระมาที่หน้าคฤหาสของสองพี่น้องซาตาน แม่บ้านเปิดประตูให้แล้วนำทางไปหาแบล๊คที่ห้องหนังสือ

" ทำไมนายไม่ถอนพิษให้เค้า!! "

มาถึงฮิมูระก็ถามออกไปอย่างเสียงดัง ทำเอาแบล๊คหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยที่ถูกรบกวน

" ฉันจะลงโทษสัตว์เลี้ยงที่กล้าลองดี ไปช่วยศัตรูน่ะสิ! "

" แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว เค้าทรมานจนอยากจะตายอยู่แล้ว... "

ฮิมูระเสียงอ่อนลงเมื่อนึกถึงซาโตชิที่กำลังทรมานแทบตาย ถ้าแข็งข้อมากคนตรงหน้าก็อาจจะลงกับซาโตชิอีก

" อะโอ๋...! ดูสิมีใครมา~ "

ไวท์เดินเข้ามา เอ่ยขึ้นอย่างขี้เล่น ซึ่งเค้าก็เดาๆเอาไว้แล้วสำหรับเรื่องนี้ แบล๊คมองน้องชายตนเองที่มีแววตาซุกซน
คงอยากได้ปีศาจตนนี้มาเป็นของเล่นแน่ๆ ฮิมูระยืนมองทั้งคู่ มันจะมีวิธีที่พวกนี้จะยอมช่วยซาโตชิไหมนะ?

" ว่าแต่...มาทำอะไรหรอครับ "

" พวกนายถอนพิษให้เค้าเถอะ! "

" เค้าเนี่ย หมายถึงซาโตชิสิน้า.... ใช่ป้ะ! "

" ใช่! "

" แบล๊คว่าไงอ่า~ "

" ไม่! "

" ได้โปรดเถอะ! "

ฮิมูระขอร้องอย่างจนใจ ยอมที่จะทิ้งศักดิ์เพื่อเพื่อนที่มากกว่าเพื่อนสำหรับเขา! ไวท์แววตาววาวอย่างนึกสนุก

" ก็ได้...ผมจะยอมช่วยคุณยอมรับขอตกลงของผม "

" ไวท์!! "

" น้าๆ เค้าก็สงสารซาโตชิด้วยอ่า...จุฟๆ "

ไวท์ออดอ้อนพร้อมจูบแก้มของแบล๊ค ทำเอาฮิมูระมองอย่างระรังเกียจ พี่น้องกันแท้ๆ แบล๊คเองพอน้องอ้อนเข้าหน่อยก็ยอม

" นายต้องเป็นที่บำเรอให้ผมเมื่อผมต้องการ ทุกเมื่อ!!! "

" ห้ะ!! "

" เอาก็เอานะ ผมไม่บังคับน่ะ  "

ไวท์พูดทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมีคำตอบแบบใด
ฮิมูระขบกรามแน่น ใช้ความคิดอยู่ครู่ใหญ่ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ซาตานอย่างเขาจะต้องยอมทำอย่างนี้เพื่อมนุษย์ตนนึง แต่เพราะฮิมูระเองหลงไหลใคร่ดูซาโตชิมาเนิ่นนาน ซาโตชิสอนให้เค้ารู้จักความรักความอ่อนโยน

" ตกลง!! แต่ฉันจะยอมทำตามต่อเมื่อพวกนายถอนพิษให้เค้าแล้ว.... "

" คร้าบ...เย็นนี้เราคงได้สนุกกันเนาะ  "

แล้วไวท์ก็เดินออกไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้แบล๊คและฮิมูระอยู่ด้วยกันสองคน

" นายคงรักมนุษย์นั่นมากสินะ ถึงยอมขนาดนี้ "

" ใช่ ฉันรักเค้ามานานแล้ว และฉันจะไม่ยอมให้เค้าต้องทรมานเพราะฉัน ถึงแม้ต้องทิ้งศักดิ์ศรีตนเองก็ตาม.... "

แล้วฮิมูระก็หายไป แบล๊คอดที่จะทึ้งในความรักที่เสียสระของฮิมูระไม่ได้ เค้าล่ะ? ถ้าเป็นเค้า เค้าจะยอมทำเพื่อไวท์หรือซาโตชิที่ตนรู้สึกมาเมื่อไม่นานมานี่ได้ไหม จะยอมทิ้งศักดิ์เพื่อคนที่ตนรักเหมือนเจ้านั่นได้หรือเปล่า?

*******************************************************